Trotz dass de Luut als „stimmhafte glottale Frikativ“ bezeichnet wird, isch de Luut weder en richtige Frikativ, noch isch glottal als Artikulationsort e bsùnders träffendi Beschrybig, ùn er isch au nit stimmhaft. Foneetisch isch de Luut änder e Art stimmlose Vokal wie en Frikativ. Wyl de Luut aber fonologisch in de meischte Sprooche wie en Frikativ bhandlet wird, wird er meischt au eso bschriibe. In de meischte Sprooche isch er en Allophon vo /h/ zwüsche Vokal.
Es wird traditionel als en Frikativ bschriibe. Tatsächli wird in de meischte Sprooche aber niene im Muul e Engi bildet.
De Artikulationsort wird viilmool als glottal definiert. Tatsächli aber chönne d Artikulatore alli möglichi Positione yynee, ohni dass d Luutqualität sich duet verändre.
D Phonation isch „breathy voiced“ bzw. „gmurmlet“; d Stimmbänder vibriere bi dr Artikulation ganz lycht.
Bi de Spalte wo grau sin, goot mer devo uss, dass si nit artikuliert werde chönne; wysi Spalte, ùn Zeiche, wo nit verlinkt sin, hen kei offiziels IPA-Zeiche un/oder sin uss keinere Sprooch bekannt.
[mäɦe̞r](info)