Umberto II. vo Italie

De Umberto II. vo Italie, volle Name Nicola Tomaso Giovanni d'Italia (* 15. Septämber 1904 z Racconigi, Piemont; † 18. März 1983 z Gänf, Schwiz) us em Huus Savoye isch de letzti König vo Italie und Marschall vo Italie ksi.

Läbe

De Umberto I. isch als Sohn vom König Viktor Emanuel III. vo Italie und sinnere Frau Elena vo Montenegro uf d Wält cho. Er hät e militärischi Usbildig ka und später s Kommando über einigi Heereseinheite vo de Königlich Italiänische Armee überno, was aber eher e zeremonielli Funktion ksi isch.

1924 isch de Umberto II. als Kronprinz i mehreri südamerikanischi Länder greist. 1929 isch uf ihn z Brüssel en Attentatsversuech underno worde: De Täter hät mit de Worte „Niider mit em Mussolini!“ uf en gschosse, hät de Umberto aber nit troffe. Am 8. Januar 1930 hät de Umberto II. in Rom d Marie José vo Belgie khüratet und hät mit ere vier Kinder ka: d Maria Pia (* 24. September 1934), wo nach em Zweite Wältchrieg en jugoslawische Prinz khürate hät; de Viktor Emanuel (* 12. Februar 1937), Herzog vo Savoye; d Maria Gabriella (* 24. Februar 1940), Gräfin de Balkany; d Maria Beatrice (* 2. Februar 1943), Senora Corvalan.

De Umberto II. hät d Okkupation vo em Teil vo Frankriich mit Korsika gläitet und hät denn 1942 de militärischi Rang Marschall vo Italie und 1943 de Titel Luogotenente Generale del Regno erhalte.

Nach em Sturz vom Mussolini 1943, hät de Umberto II. 1944 alli politische Rächt vo sim Vater wohrgno und de Oberbefähl über d Königlich Italiänischi Armee überno. Dä Viktor Emanuel III. isch aber formal witerhin König blibe. Am 9. Mai 1946 isch de Umberto II. sim Vater nach sinere Abdankig als König vo Italie und Herzog vo Savoye nachgfolgt. Bis zum formale Ändi vo de Monarchii am 18. Juni 1946 isch er für 40 Tag de letzti König vom Land ksi.

Am 15. Mai 1946 hät er s Sonderstatut für die Autonomi Region Sizilie erla und hät demit die ersti autonomi Region vom Land gschaffe.

Am 2. und 3. Juni 1946 isch über die künftig Staatsform (Biphaltig vo de Monarchii oder Umwandlig i e Republik) abgstimmet worde. De Umberto II. hät aber s Land uf Druck vo de Regierig De Gasperi am 13. Juni s Land verla, no bevor s Resultat festgstande isch. Mit de Verkündig vo de Ergäbniss vom Referändum am 18. Juni hät de Umberto II. offiziell als abgsetzt gulte und d Monarchii in Italie isch für beändet erklärt worde.

Im Exil hät sich de Umberto II. witerhin König vo Italie gnännt und hät d Italiänischi Republik nöd aerkännt. Die Haltig, won er bis zu sim Tod nöd ufgä hät, hät s ihm unmöglich gmacht, als normale Bürger zrug uf Italie z goo. In de Verfassig vo 1948, wo massgäblich vo de USA mitbeiflusst worde isch, isch festgschriebe worde, dass die Aghörige vom Huus Savoye nit uf Italie zrugchönne und dass de italiänischi Adel abgschaffet isch. Im Exil hät sich de Umberto II. vo sinere Frau trännt.

Am 18. März 1983 isch de Umberto II. z Gänf gstorbe. Er isch i de Abtei Hautecombe in Frankriich beerdigt worde. I sim Testamänt hät er s Turiner Grabtuech, wo sich sit 1453 im Bsitz vo de Familie vo Savoye befunde hät, em Bapst und sine Nachfolger hinterloo.

Titel

Vo 1860 bis 1946 hät de König vo Italie die folgende Titel gfüert:

Sini königlichi Majestät Umberto II., vo Gottes Gnade und em Wille vo de Nation, König vo Italie, König vo Sardinie, Zypere, Jerusalem, Armenie, Herzog vo Savoye, Graf vo Maurienne, Marquis (vom Heilige Römische Riich) in Italie, Fürst vo Piemont, Carignano, Oneglia, Poirino, Trino, Fürst und Vikar vom Heilige Römische Riich, Fürst vo Carmagnola, Montmélian mit Arbin und Francin, Principe Balì vom Herzogtum Aosta , Fürst vo Chieri, Dronero, Crescentino, Riva di Chieri und Banna, Busca, Bene, Brà, Herzog vo Genua, Herzog vo Monferrat, Chablais, Genevois, Herzog vo Piacenza, Marquis vo Saluzzo (Saluces), Ivrea, Susa, Maro, Oristano, Cesana, Savona, Tarantasia, Borgomanero und Cureggio, Caselle, Rivoli, Pianezza, Govone, Salussola, Racconigi mit Tegerone, Migliabruna und Motturone, Cavallermaggiore, Marene, Modane und Lanslebourg, Livorno Ferraris, Santhià Agliè, Centallo und Demonte, Desana, Ghemme, Vigone, Graf vo Barge, Villafranca, Ginevra, Nizza, Tenda, Romont, Asti, Alessandria, vom Goceano, Novara, Tortona, Bobbio, Soissons, Sant'Antioco, Pollenzo, Roccabruna, Tricerro, Bairo, Ozegna, vo de Apertole, Baron vo de Waadt und de Faucigny, Herr vo Vercelli, Pinerolo, de Lomellina, vo Valle Sesia, vo Ceva, Oberherr vo Monaco, Roccabruna und vo Menton, edle Patrizier vo Venedig und Ferrara.

Literatur

Giovanni Artieri, Umberto II e la crisi della monarchia, Mondadori, Milano 1983.
Giovanni Artieri, Cronaca del Regno d'Italia, 2 volumi, Mondadori, Milano, 1977 e 1978 (con Appendici sui gioielli della Corona e sui beni privati dei Savoia e la loro avocazione allo Stato e cause giudiziarie relative).
Domenico Bartoli, Da Vittorio Emanuele a Gronchi, Longanesi, Milano, 1962.
Domenico Bartoli, I Savoia, ultimo atto, De Agostini, Novara, 1986.
Silvio Bertoldi, Umberto II, Bompiani, Milano 1983.
Italicus (Ezio Saini), Storia segreta di un mese di regno, Sestante, Roma, 1948.
Franco Malnati, La grande frode - come l'Italia fu fatta repubblica, Bastogi, 1998.
Giovanni Mosca, Il re in un angolo, Rizzoli, Milano, 1950.
Giorgio Navone, Mauro Navone, Andrea Doria ed Emanuele Filiberto di Savoia, Simonelli, 2005, ISBN 88-7647-027-1.
Gianni Oliva, Umberto II. L'ultimo re, Mondadori, Milano 2000, ISBN 88-04-47618-4.
Piero Operti, Lettera aperta a Benedetto Croce, Volpe, Roma, 1963.
Il pensiero e l'azione del re Umberto II dall'esilio (13 giugno 1946-31 dicembre 1965), Rizzoli, Milano, 1966.
Il re dall'esilio (raccolte di documenti), Silvio Mursia, Milano,1978.
Niccolò Rodolico - Vittorio Prunas Tola, Libro azzurro sul referendum 1946, Superga, Torino, 1952.
Cristina Siccardi, Maria José Umberto di Savoia. Gli ultimi sovrani d'Italia, Paoline, Milano, 2004.
Angelo Squarti Perla, Araldica e nobiltà nelle Marche, Fast 2007 (cfr. in particolare l’articolo su "Provvedimenti nobiliari di grazia sovrana".
Mario Viana, La monarchia e il fascismo, Marviana, Roma, 1951.
Giulio Vignoli, Scritti politici clandestini. Politicamente scorretti, parte seconda, Sabaudia, ECIG, Genova, 2000, pagg.39-92.