Wenkerbogen von Guétich
Erscheinungsbild
Dr Wenkerboge vo Guétich isch e Blatt für di grosse Uffnahm vo dr ditsche Sprooch, wo de Sprochforscher Georg Wenker vo 1852 bis 1911 für de Düütsch Sprochadlas gmacht het. D Schuele im domolige ditsche Reych hän e Frogeboge kriägt mit Muschdersätz, zuem si in lokale Dialäkt zuem iwwersetze.[1] Aü im alemannische Sprochgebiet hend d' Gmeinschuele mitgmacht.
Hiwiis zuem Boge 36892
[ändere | Quälltäxt bearbeite]- Guétich het domols zuem Bezirk Waldkirch im Großherzogtum Bade ghärt.
- De Ord lit im Sproochruum vum Oberrhinalemannische/Freiburg-Wolfacher-Raum [2]]
- Die Sätz sin domols in Guétich vun de Schüeler un em Léhrer Fridolin Gantert us Obersäckinge, Amt Säckinge usgefillt worre. So wiäs de Gantert uffgschriebe het, ischs werdlig iwernumme worre.
- As Üssproch vum Ortsnamme wird im Boge „Guétich“ ohgeh.
- In Süddischland sinn d Bege anne 1887 uffgnumme worre, der vu Guétich het d Nummere 36892 griägt.
- D geografisch Lag vu Guétich isch in dere Karde iitrage.
Wenkersätz
[ändere | Quälltäxt bearbeite]- Im Winter fliége die druckene Blètter in der Luft 'rum.
- S' hèrt glī uf z'schnèie, derno wird's Wétter wieder bèsser.
- Dué Kohlen in Ofé, daß d'Milch bal afangt z'koche!
- Der guét' alt' Mann isch mit ém Roß dur's Iis broche und in's kalt' Wasser ghèit.
- Ér isch vor vier oder sèchs Woch' g'storbé.
- S' Fiir isch z'stark g'si, d' Kueché sin' jo undé ganz schwarz brénnt.
- Er ißt d'Eier alléwil uhni Salz un Pféffer.
- D' Fiés dién mér sèlli wéh, i glaub', i han's durgloffe.
- I bin bi dér Frau gsi un han ér és gséit, un sie hèt gséit, sie wèll's au ihrer Dochder sage.
- I will's au nimmi dué.
- I schlag' di gli mit ém Kochlèffel uf'd Ohre, du Aff!
- Wo gosch na, solle mér mit dér guh?
- S' sind schéchti Zidde!
- Mi liébs Kind blib do unde stuh, dié bèse Gäns' bisse di dod.
- Du hèsch hit am mieschte g'lehrt un bisch brav gsi, du dèsch früier héim guh as di Andere.
- Du bisch no nit groß genué, zué nér e Fläsche Wii ustrinke, du muésch z'érscht no mèh wachse un größer wére.
- Gang, bin so guét un sag diner Schwester, sie soll d' Kléider fir eiere Muéder fértig nääien un mit der Birste subermache.
- Hättsch e kénnt! d'no wär's andersch kumme, un's dät bèsser um e stuh.
- Wer hett mi Korb mit ém Fleisch gschdole?
- Er hètt dégliche dué, wié wénn sie é zuém Drèsche ag'stèlld hätte; sie hénds aber sélber dué.
- Wem hètt er dié nei Gschicht verzèllt?
- Mé muéß lut schrèie, susch verstoht er is nit.
- Mér sin miéd un hén Dūrst.
- Wo mér gèschder z'Obe zruckkumme sin, sin dè Andere schu im Bètt glége un hén fèst gschlofe.
- Der Schnä isch dié Naacht bi iis liege bliebe, aber hit morge isch er gschmolze.
- Hinder iserm Huus stèhn drèi scheni Èpfelbäumli mit roten Èpfeli.
- Kinnen ihr nit no e wèng uf is warte, dérno gèhn mér mit i.
- Ihr dirfe nit si Kindereie driebe.
- Iseri Bérg sin nit so hoch, èiere sin vill häier.
- Wié vill Pfund Wirschd un wié vill Brod wénn ér?
- I verstand i nit, der mién e wéng luter schwätze.
- Hén er kéi Stickli Seipfe fir mi uf mim Disch g'funde?
- Si Bruéder will si zwéi schèni neii Hiiser in èierem Garte boue.
- Dès Word isch ém vum Hérze kumme.
- Dès isch réécht gsi vun ihné!
- Wa hocke do fir Vègeli oben uf dem Miirli?
- Dié Buure hén finf Ochse un nii Kiéh und zwèlf Schäfli vor's Dorf brocht, dié hén si verkaufe wèlle.
- Dié Litt sin hit alli uf ém Féld uß un määie.
- Gang nur der bruu Hund duèt der nint.
- I bin mit dé Litte do hinde iber d'Matte ins Korn gfahre.
Werder im Wenkerboge
[ändere | Quälltäxt bearbeite]- heiß, néi, blau, grau, haue, Hand, Hampf, Hèlm, Flax, er wèxt, Bésem, Pfluume, Briéf, Hof, jung, krumm.
- Sunndig, Méndig, Zischdig, Mittwoch, Dunnschdig, Fritig, Samschdig.
- èlf, fufzèh, séchzeh, fufzg.
Lueg au do
[ändere | Quälltäxt bearbeite]Wus her isch
[ändere | Quälltäxt bearbeite]Digitalisat vum Guéticher Wenkerboge
Fueßnode
[ändere | Quälltäxt bearbeite]- ↑ lueg no in "REDE Regionalsprache.de"
- ↑ Sproochruumagabe bezieht sich uff „Raumgliederung der Mundarten 1950“ Historischer Atlas von Baden-Württemberg: Raumgliederung der Mundarten um 1950; herausgegeben von der Kommission für geschichtliche Landeskunde in Baden-Württemberg in Verbindung mit dem Landesvermessungsamt Baden-Württemberg. Stuttgart 1972-1988 ISBN 3-921201-10-1