Weeradalbaan

Dä Artikel beschrybt d Weeradalbaan. Bahnlinniè mit fascht glych! Nammè sin unter Werradalbaan z findè.

Schopfè–Säckingè

Streckenummere (DB):

4401

Streckelengi:

19,7 km

Spurwyti:

1435 mm (Normalspur)

Stromsystem:

15 kV 16,7 Hz ~

Maximali Neigig:

10 ‰

Minimale Radius:

360 m

Legende

		Wysèdalbaan vo Basel Baddischè Baanhof
	0,00	Schopfè
		Wysèdalbaan uff Zèll im Wysèdal
	2,10	Bachbrugg
	2,60	Faarnau T. (1924 zuè gmacht)
	2,90	Schlyrbach
	2,66	Fahrnauer Dunnel (3169 m)
	6,30	Hasel
	6,35	Bachbrugg
	6,70	Hasel
	7,10	Hasel
	8,70	Hasel
	9,20	Weer
	9,40	Weera (63 m)
	10,50
	11,20	Ööflingè
	12,10	ObberdorfschtrõØ
	12,50
	13,20	Schmadschtrõß
	13,40	Wǜrtschaftswäg
	13,90	Brènnèt im Weeradal
	14,10	Bärgseeschtrõß
	14,80
	15,70	Bachbrugg
	15,80
	16,10	B 34
		Hochrhybaan vo Basel Bad Bf
	19,70	Säckingè
		Hochrhybaan gu Konschtanz bzw. d Sauschwänzlebaan

D Weeradalbaan isch è 19,7 km langi Nebbèbaan vo Schopfè uff Säckingè. Si folgèt deilwys im glychnammigè Fluss Weera. A dè Streggi lyt mit èm „Faarnauer Dunnel“ ein vo dè früèner längschtè Ysèbaadunnel (3,169 km) z Dütschland. D Weeradalbaan isch als eini vo dè Strategischi Baanè z Südbaddè für d Umgehig vo dè Schwiz bi Basel uusgfüürt worrè un isch für d Volegig von èm zweitè Gleis (wiè alli Gschpönli) vorbereitet worrè.

Gschichtè[ändere | Quälltäxt bearbeite]

Dè Baanschtreggi isch am 20. Mai 1890 uff gmacht worrè. Wegè dè lokal vorhandnè Wasserchraftwärch un èm zimli langè Fahrnauer Dunnel isch si 1913 zitglych mit dè Wyysèdalbaan elegtrifizyrt worrè. Znägscht hèt mò Einphasè-Wechselschtròm mit èrè Frequènz vo 15 Hertz un èrè Spannig vo 15 kV ygschpisè. Dè Stròm hèt s Wasserchraftwörch Augscht-Wyylè gliferèt. Ygsetzt worrè sin spezièll entwicklèti Lokomotyvè vo dè Badischè Staatsbaan. Au wenn d Frequènz 1936 uff 16⅔ Hertz erhöht worrè war, sellèwäg dass denn au andri Faarzüüg hettet ygsetzt wörrè chönnè, isch diè elegtrischi Traktion bis 1955 èn Inselbedryb blibbè.^[1]

Dè Personèvokeer uff dè Wearadalbaan isch am 23. Mai 1971 ygschtellt worrè, dõmit sin au d Baanhööf Hasel, Weer, Ööflingè un Brènnèt/Weeradal zuè gmacht. Güètervokeer zwǜschè Bad Säckingè un Weer isch no bis zum 1. Septembèr 1990 durrègfüürt worrè. Zum 31. Dezembèr 1994 isch d Streggi stillglait worrè.^[2]

D Stadt Weer hèt ib èrè Gmeindsrõtssitzig vom 19. April 2005 è Gutachtè in Uffdraag gää, wa zeigè hèt söllè, ob è Widderinbedrybnaam möglich wär. Sell vom Tübinger Naavpkeersberõter Ulrich Grosse erschtellte Guètachtè isch bositiv uusgfallè, allerdings wär èn Widderuffbau relativ düèr chò un nu langfrischtig möglich gsi. Zuè nèrè äänlichè Yschätzung isch è technischi Machbarkeitsschtudiè vo dè Firma Pöyry Infra uss Lerrach chò.^[3]

Znägscht hèt d Trassè gschützt wörrè söllè, einersits durch s Unterbindè vo nèrè Übberbauig, andersits durch dè Denkmòlschutz. So hèt d Weera-Ysèbaabrugg unter Denkmòlschutz gschtellt un d Gleisfüürig im Faarnauer Dunnel als Kulturdenkmòl anerkannt wörrè chönnè. Aafänglich isch d Reaktivyrbarkeit vom Faarnauer Dunnel eruyrt, woby d Übbernaam vom Bauwärch durch d Stadt Schopfè abber nit s Zyl gsi isch.^[4]

Zuèkumpft[ändere | Quälltäxt bearbeite]

Wèg èm Feschthaaltè a dè Baantrassè hèt s Entwidmè vu sellrè Strèggi un s eventuèlli Umwandlè in èn Radwäg odder so vohindèrèt wörrè chönnè. Zämmè mit hartnäggigè Befürworter us dè Region hèt sèllèwäg d Weeradalbaan übberhaupt nò è Zuèkumpft. Sèbbi Zuèkumpft wörd graad (Stand: Februar 2020) widder intensiv diskutyrt, wèll è Unterschriftèaktion im Gang isch, um s Vokeersminischterium vum Land Baddè-Württèbärg für d Reaktivyrung z gwǜnnè ^[5]. S große Zyl vo dè Unterschriftèaktion isch es, d Weeradalbann i dè gänzè Längi, also vum Aaschluss a d Hochrhybaan bis zum Aaschluss a d Wyysèdalbaan inklusyv èm Faarnauer Dunnel, widder in Bedryb z nää. È chlyns Zyl chönnt au sy, d Strèggi s Weerdal durab bis Brènnèt/Ööflingè z reaktivyrè, um Weer widder a d Hochrhybaan aazbindè.

Literadur[ändere | Quälltäxt bearbeite]

Peter-Michael Mihailescu, Matthias Michalke: Vergessene Bahnen in Baden-Württemberg. Konrad Theiss Volaag, Stuègètt 1985, ISBN 3-8062-0413-6, S. 117–121