Hischtoriè vo dè Baar

Baar (Althochdütsch para odder bara) isch d Bezeichnig für è bzw. è baar Bezirk im früèmittelaalterlichè Alemanniè, dèmm nõch d Landschaft Baar benamst worrè isch. Bi nèrè Baar schint s sich urschprünglich um è Bezeichnig für èn hèrrschaftlichs Gebièt z handlè, fast wiè d Gaue, ghandlèt z haa, ohni dass è gnaui Abgränzung zwůschè nèm Gau, ènèrè Huntare un ènèrè Baar gmacht wörrè hèt chönnè. Urschprünglich hèt s zwei großi Baarè gää, nämlich d Bertoldsbaar (au Weschtbaar, hèt sich erschtreckt übber d Landschaft vo dè Baar) un d Oschtbaar (um Obermarchtal). Selli Baarè sin i meereri chlyneri Bezirk vokeit.

Bertoldsbaar (Weschtbaar, èrschti Nennung 763)
- Adelhardsbaar (bi Donaueschingè, asè tauft ab 769, vomuètlich nõch Grõf Adalhard, wo d Adelhardsbaar zwǜschè 763 un 775 vowaaltet hèt)
- Grõfschaft Scherra (bi Scheer, asè benamst sit 854)
  Grõfschaft Scherra (grüè umrandet)
  - pagus Piritiloni (nõch Grõf Pirihtilo um 775), Pirihtilinbaar (ebbèfalls nõch Pirihtilo) un Purihdinga, wo vo 785 bis 797 im Weschtè vo dè Scherra gnennt worrè sin
- Nagoldgau (bi Nagold, asè gnennt sit öppè 780)
  - Waldgau
  - Westergau
- Aitrachtal (bi Geisingè, asè benamst sit 770)
- Albuinsbaar (bi Löffingè, asè tauft ab 851 nõch Tribun Albuin (um 770))
- Baar (im èngerè Sinn um Rottwyl, asè benamst ab 961)
Oschtbaar (Folchotsbaar, bis öppè 830 geint)
- Appha (bi Rydlingè, asè gnennt ab 835)
- Eritgau (bi Èrtingè, zitwys i zwei Deil gschpaaltè, èrschtmòls erwäänt 839)
- Alaholfsbaar (bi Munderkingè, 760 erwäänt; 788 Albuinsbaar, spôter Munterichshuntare benamst)

D Baarè sin aafangs vomuètlich vom Gschlecht vo dè Alaholfinger odder Bertholde vowaaltet worrè, wa i dè Oschtbaar nò bis zum Uusschterbè vo dè Alaholfinger 973 dè Fall gsi isch, wôrend d Weschtbaar schu um 770 i dè obbè gnenntè vir Deil gschpaaltè gsi isch.

Hèrrscher vo dè (Wescht-)Baar

Adalhart (763–775)
Pirihtilo, odder Birchtilo (775)
Gerold (785, 790)
Rothar (786–817)
Tiso (818–825)
Uto (838–857)
(Bernhard?), benamst als Karl, Sohn vom Karl dè Dicke
Burchard (889–911)
Hiddibald (994–1007)

druffhy folget d Zähringer, dennè iren Mittelpunkt i dè Baar d Kürnburg bi Unterbränd bi Brüülingè gsi isch, nõch èm Tod vom Zähringer Herzog Berthold V. isch es zu Zwischt cho, wo dè Grõf Egino vo Urach für sich entschiddè hèt →Fürschtè vo Fürschtèbärg

Lueg au

Baar

Literadur

Hans Jänichen: Baar und Huntari. Im: Theodor Mayer: Grundfragen der alemannischen Geschichte. (Mainauvorträge 1952). 4. Ufflaag. Jan Thorbecke Volaag, Sigmaringè 1976, ISBN 3-7995-6601-5, S. 83–149, (Konstanzer Arbeitskreis für Mittelalterliche Geschichte – Vorträge und Forschungen 1).
Volkhard Huth / R. Johanna Regnath (Hrsg.): Die Baar als Königslandschaft. Dagig vom Alemannischè Inschtitut vom 6.-8. März 2008 z Donaueschingè (= Veroeffentlichung des Alemannischen Instituts Freiburg i. Br., Nr. 77), Ostfildern 2010.
Schriftèreiè: Schriften des Vereins für Geschichte und Naturgeschichte der Baar in Donaueschingen. ZDB-ID 505223-3; Bänd 1.1870 – 54.2011 Online (PDF); Gsamtregischter (PDF Baarverein); Inhaltsvozeichnis 1.1870 – 44.2001 (Extern).

Dä Artikel basiert uff ere fräie Übersetzig vu dere Version vum Artikel „Baar_(Geschichte)“ vu de dütsche Wikipedia. E Liste vu de Autore un Versione isch do z finde.