Text:Otto Gittinger/So semmer Leut/Von der Liabe

Von der Liabe

Weil d'Lies kein Kend mai hoffa kan,
Nemmt se eins om Gott's Willa-n-an,
An elends mit en Wocha vier,
Verwahrlaust, krank ond bretzgadürr.
Kein Mensch glaubt, daß se's breng dervaun,
Was hot se an dem Kend net taun!
Se hot em g'wäscht ond kocht ond g'wacht
Recht wia sein Muater Tag ond Nacht.
Ond d'Muaterlieb' a Wonder tuat,
Es git a Kend wia Milch ond Bluat.
Ball stoht es ufrecht en de Schuah
Ond wird da rechter feschter Bua,
Er ischt der Muater Sonnaschein
Ond sie ischt au sein alles g'sein,
Sie sorgt ond schafft, ond er gedeiht.
Em Flug goht rom sein Kenderzeit,
No brengt se'n an a guate Lehr,
Mit schweram Herza git sen'n her.
Em Anfang schreibt er oft wia's goht,
- Dia Freud, wenn allamol kommt der Bot!
No ziegt er naus en d'Welt, weit, weit,
Se hört nenz mai a guate Zeit,
Bis endlich schreibt anr aus am Tal,
Er leig' en Stroßburg em Spital,
Ond 's bescht wär, wenn er würd erlaist!
Am gleicha Tag ischt d' Lies verreist.
Drei Wocha gean so über's Land,
No kommt se heim em schwarza G'wand.
Ond wenn se au keins z'froga traut,
Mer g'sieht's jo doch: der Bua ischt taut.
Der Pfarr hört's au, ond 's tuat am waih,
- Der Bua - ond d' Muater fascht no mai.
Drom goht er nüber ball nochher
Zom Tröschta, 's fallt am herzlich schwer.
Jetz, wia-n-er sait, daß Liab ond Treu
Onmöglich könn verlora sein,
Ond daß se's gwiß net soll bereua
Fangt neba dran a Kend an z'schreia.
Der Pfarr horcht uf, ond d'Lies sait leis:
"Herr Pfarrer, i haun wieder eins!"