Text:Otto Gittinger/So semmer Leut/Barmherzich

Barmherzich

Der Pfarrer git en Onterricht,
Er stoht heut grad an dera G'schicht
Von's Samariters Barmherzichkeit.
Er legt se aus, des ischt a Freud,
Ziegt Sprüchle an, brengt Vers derher,
Grad wia's am paßt zu seinra Lehr,
Frogt als dermittelscht dean ond ean
Ob's g'wiß dia Kender au verstean,
Ond endlich frogt er's Ules Chrischt:
"Jetz sag du, was barmherzich ischt."
Der Chrischt sait nenz, weil er nenz weiß.
Was wird der Pfarrer do so bais!
Ond hot trutz der Barhmherzichkeit
An onbarmherzichs Wörtle g'sait.
Des goht verbei, au d'Schual goht rom,
Der Chrischt macht, daß er weiter komm!
Derheim leit d'Muater ond ischt krank,
Schnell schiab er d'Büachle ontern Bank
Ond frogt: "Jetz, Muater, saget au,
Ob i Euch net kan ebbes taun."
Er schüttlat d'Kisse, langt Arznei
Ond git ar's mit em Löffel ein,
Trait Wasser her, zendt's Feuer an
Ond kocht z' Mittag, so guat er kan
En Teller Süpp brengt er ans Bett,
Wenn's no der Muater schmecka tät!
Ond wieder frogt er: "Saget au,
ob i Euch net ka ebbes taun?"
"Nein!" sait sein Muater: "jetz isch g'nua!
Komm, setz de uf mein Bett her, Bua,
Ond sag, wia's en der Schual au goht?
Hoscht g'wißt, was mer de g'froget hot?
Nein? Was? Hoscht net recht acht gean g'het?
Ha? Chrischtle, schwätz! Was waißscht denn net?"
"O," sait er, ond hot d'Auga g'wischt,
"I weiß net, was 'barmherzich' ischt!"