Meereskund

Meereskund bezäichnet d Meereswüsseschafte in iirer ganze Bräiti, wääred im Dütsche dr Begriff Ozeanografii tradizionell nume die füsikaalisch Meereskund umfasst. Em Däil vo dr Meereskund, wo sich speziell de bioloogische Fenomeen widmet, säit mä bioloogischi Meereskund oder au Meeresbiologii.

Beriich vo dr Meereskund

D Meereskund cha in meereri Däilberiich iidäilt wärde, wo sich zum Däil überschniide:

D Ozeanografii oder füsikaalischi Ozeanografii behandlet füsikaalischi Vorgäng in und uf de Meer. Si erforscht Parameeter wie Meeresströömige, d Wermiinhalt vo de Ozeaan us Tämpratuur, Salzghalt, Schallgschwindigkäit, ozeanischi Akustik, Schwääbstoff oder Liechtdurchlässigkäit. Näbe de Ströömige wärde au anderi Beweegigsvorgäng wie Turbulänz, Wälle (Seegang), Ebbe und Fluet, Driftströöm und dr Wermidransbort im Ozean, wo drmit verbunde isch, undersuecht. D Mässige chönne
- vo Vermässigs- und Forschigsschiff choo, vo Schwümmkörper (Boje), Sensoore Meeresobservatoorie, Verankrige, Drifter, und Floats und wärde sit e baar Joorzäänt zu globaale Beobachtigssüsteem vom Ozeaan integriert,
- oder vo färn dur Satellite (Tämpratuur, Färbig, Näärstoff usw.). Für d Bestimmig vo Wind und Ströömige, Meeresooberflechi und Geoid isch d Satellitegeodäsii (Altimetrii) wääsentlig.
Die Bioloogischi Meereskund oder Meeresbiologii undersuecht bioloogischi Äigehäite (z. B. s Aabasse vo Morfologii, Füsiologii und Biochemii vo de Lääbewääse), s Vorchoo, Waggsdum, Furtpflanzig und Stäärberoote vo Meeresorganisme und analüsiert die ökoloogisch Uswirkig vo de Umwältparameeter, speziell Wassertämpratuur, Salzghalt und Ströömige. Si wird vilmol iidäilt in Meeresbotanik, Meereszoologii, Planktonologii, Fischereibiologii, mariini Mikrobiologii und mariini Ökologii.
D Meeresökologii undersuecht die ökoloogische Interakzioone zwüsche Organisme und iirer Umwält und au d Reakzioon vo de Organisme uf Drüebig, Sedimentazioon, Näärstoffkräislöif und Sedimentazioonsbrozäss. D Meeresbiologii und d Meeresökologii gönge Hand in Hand.
D Meeresgeologii erforscht d Brozäss, wo dr Boode vom Meer forme – in dr Vergangehäit, dr Geegewart und dr Zuekumft. Die geoloogischi Undersuechig vo de Ablaagerige (Sedimänt) liiferet Informazioone über s Klima in dr Gschicht vo dr Ärde (Paleoklimatologii). Es wird au s marine Vorchoo vo Roostoff undersuecht, zum Bispil in Form vo mineraalische Erz, Gaashüdraat oder Choolewasserstoff.
D Paleozeanographii befasst sich mit dr Undersuechig vo dr Gschicht vom Ozean in Bezug uf d Zirkulazioon, d Chemii, Biologii, Geologii, Sedimentazioonsmuster und bioloogischi Broduktiwidäät.
Die Maritiimi Meteorologii und Klimatologii erforscht d Wäggselwirkig vom Ozeaan mit dr Atmosfääre (z. B. dr Dransbort vo Wermi, Impuls und Früschwasser), dr Iifluss vo de Ozeaan uf s Klimasüsteem oder d Uswirkig vo Wätterfenomeen wie Wirbelstürm, Monsun etc. uf d Meer.
Die Maritiimi Geochemii undersuecht d Wäggselwirkige zwüsche chemische und geoloogische Vorgäng im Meer und die chemische Brozäss in de Ablaagerige (Sedimänt).
Die Marini Biogeochemii undersuecht d Stoffkräislauf vo de Elimänt in de Meer und de Mikroorganisme wo mitmache.
Die Chemischi Meereskund erforscht vo wo s Wasser im Meer häärchunnt und wie s zämmegsetz isch und die chemische Züklus vo Näärstoff wie Choolestoff oder Stickstoff.
D Meerestechnik befasst sich mit dr Entwicklig vo Technologie zum beobachte und automatisch mässe. Bispil: Autonoomi Diefidrifter, Underwassergläiter, Diefseeobservatoorium, autonoomi Underwasserfaarzüüg (AUV = Autonomous Underwater Vehicle), färngstüürti Underwasserfaarzüüg (ROV = Remotely Operated Vehicles)
Witeri Fachgebiet si under anderem s Rächtwääse vom Meer, s Fischereiwääse und d Meeresarcheologii; verwandti Diszipliine si d Meeriisforschig, d Polaarforschig und d Klimaforschig.

Liddratuur

Tom Garrison: Oceanography. An Invitation to Marine Science. 8. Uflaag. CENGAGE Learning Custom Publishing, 2012, ISBN 978-1-111-99085-5.
Jörg Ott: Meereskunde. Einführung in die Geographie und Biologie der Ozeane. 2. Uflaag. UTB, Stuttgart 1996, ISBN 3-8001-2675-3.
Ulrich Sommer: Biologische Meereskunde. 2. Uflaag. Springer, Stuttgart 2005, ISBN 3-540-23057-2.
Robert H. Steward: Introduction to Physical Oceanography. Open Source Text Book, 2008 (oceanworld.tamu.edu, änglisch).
Pierre Tardent: Meeresbiologie: Eine Einführung. 3. Uflaag. Thieme, Stuttgart / Nöi York 2005, ISBN 3-13-570803-9.