Odin vo Lejre

De Odin vo Lejre oder o Lejre Lady („Dame von Lejre“) isch e chliini ggossni Siberstatuette, wo nochere früene Interpretazioo de Odin uf sim Thron Hlidskjalf zaige söll, der Hoptgott vo de Nordische Mythologii. Hütt gitses verschidnigi Vorschlääg, wa da Figüürli darstellt und die wered kontrovers dischgeriert; nämmli öbs e Maa oder e Frau isch und o öbs e Gotthait oder de weltlichi Person darstellt. S Figürli isch i de Wikingerzitt öppe um 900 n. Chr. gmacht wore.

Fundumständ

S Figürli isch vom lokaale Amatöörarchäolog Tommy Olesen am 2. September 2009 gfunde wore, wääred de Uusgrabige vom Roskilde Museum im chliine Dörfli Gammel Lejre (Alt-Lejre), i de Nöchi vo de Stadt Lejre. Sit em 13. November 2009 isch s Figürli im Roskilde Museum uusgstellt und isch e Tail vo de permanente Uusstellig.

s Figürli

S Figürli isch us ggossnigem Silber mit schwarze Niello-Iilage. D Hööchi isch nume 18 Milimeter und s Gwicht bitrait 9 Gramm.

De Odin het e wiite Mantel aa und sitzt uf sim Thron Hlidskjalf, vo wo er öber di ganz Welt luege cha und so mitöberchunnt, wa so abgoot. Di beede Vögel nebet em stelet di beede Rappe Huginn und Muninn dar, wo jede Morge uusflüüget und em Oobe zruggchömed und em Odin verzellet, wa si vernoo und gsie hend. D Rücksitte vom Thron zaigt zwee Tierchöpf, vermuetli die beede Wölf Geri und Freki, wo em Odin sini Huustierli sind. Um de Hals und uf de Brust trait de Odin e Dekoration, wa vellicht de Ring Draupnir darstele cha. Vo dem Ring tropfet all nüü Nächt nüü noiji Ring ab.

S Figüürli vo Lejre zaigt de Odin inere From, wien er vill spööter i de Edda bischriben isch. Zudem understützt de Fund d Theorii, as Lejre i de Wikingerzitt e Königssitz gsii isch, wies jo au i de Sage verzellt werd.

Externe Link

Roskilde Museum - offizielli Websyte (uf Dänisch)

Literatuur

Alexandra Pesch: Götterthrone und ein gefährlicher Stuhl: Bermerkungen zum „Odin aus Lejre“; im Buech Hvanndalir – Beiträge zur europäischen Altertumskunde und mediävistischen Literaturwissenschaft. ISBN: 9783110562842. S.463-496