S Lemma in dr Lexikografii

S Lemma (griechisch λήμμα, lēmma, „Aanaam“; plur.: Lemmata) isch in dr Lexikografii und Linguistik d Grundform vo eme Wort. Es isch d Wortform, wo mä e Begriff drunder im ene Noochschlaagwärk suecht (Zitierform, Grundform).

Lemmata isch die korräkt bildeti Pluralform. Allerdings het sich au d Form Lemmas verbräitet.

D Bildig vo Lemma

Im Dütsche isch die Zitierform für Nomen normaalerwiis dr Nominativ Singular (z. B. Draum), für Wärbe dr Infinitiv Präsens Aktiv (z. B. dröime).

In andere Sprooche cha das andersch si. Im Latiinische zum Bischbil isch d Zitierform für Wärbe s Paradigma (~Bischbil), won e Räijefolg vo bestimmte Modi (Infinitiv, Indikativ, Konjunktiv) und Tempora (Präsens, Perfekt…) aagit, wo vor allem bi unregelmäässige Wärbe seer hilfriich isch. Die Räijefolg isch in de mäiste Wörterbüecher eso: 1. Person Singular Indikativ Präsens Aktiv, 1. Person Singular Indikativ Perfekt Aktiv, aktives Supinum I bzw. Partizip Perfekt Passiv (PPP) Neutrum und schließlich Infinitiv Präsens Aktiv (z. B. für „bringe/(er)draage“ isch s Paradigma: fero, tuli, latum, ferre).

In de semitische Sprooche isch d Wurzle vo eme Wort maassgääbend und mä suecht Substantiv, Wärbe, Adjektiv usw. under iirer Wurzle. Im modärne Hebräisch isch mä doo vo dere Dradizioon abgruckt. Wärbe findet mä in dr Form vo dr 3. Persoon Singular im Avar (dr Vergangehäitsform). Substantiv chömme in dr Singularform vor, Adjektiv im männlige Singular.

Litratuur

• Patrick Brandt, Rolf-Albert Dietrich, Georg Schön: Sprachwissenschaft. Ein roter Faden für das Studium der deutschen Sprache (= Uni-Taschenbücher 8331). 2., überarb. und aktualisierte Aufl. Böhlau, Köln / Weimar / Wien 2006, ISBN 3-8252-8331-3.
• Winfried Ulrich: Wörterbuch linguistische Grundbegriffe. = Linguistische Grundbegriffe. 5., völlig neu bearbeitete Auflage. Borntraeger, Berlin / Stuttgart 2002, ISBN 3-443-03111-0.

Weblingg

• Stichwortuswaal, Erklärige zum elexiko-Projekt vom IDS