Jacques Trémolet de Villers

Us der alemannische Wikipedia, der freie Dialäkt-Enzyklopedy
Dialäkt: Mìlhüüserdiitsch

Dr Jacques Trémolet de Villers LL-Q150 (fra)-Mathieu Kappler-Jacques Trémolet de Villers.wav [ʒɑk tʁemɔlɛ də vilɛʁ] (bìrgerlig numma Jacques Trémolet;[1] * 6. Septamber 1944 z’ Mende, Département Lozère) ìsch a frànzeescher Rachtsànwàlt ùn Àuitoor.

sii Laawa[ändere | Quälltäxt bearbeite]

Dr Jacques Trémolet de Villers ìsch dr Sùhn vùm Rachtsànwàlt ùn Àbgoordnet’r Henri Trémolet de Villers.[2] Àls Ànwàlt ìsch’r vù 1967 bis 1974 Pàrtner vùm Jean-Louis Tixier-Vignancour gsìì. Ànna 1974 hàt’r sii aigana Ànwàltsbüroo grìnda. Ar hàt àm Prozass ùms Äärwa vùm Émilien Maury, em Grìnder vù dr Prassagrupp Amaury-Le Parisien, mìtgmàcht. Àm And vù da Joohra 1990 hàt’r dr Milizsoldààt Paul Touvier vertaidigt, wo mìt Verbracha geega d’ Mänschhait ààklààgt worra-n-ìsch.[3] Ìwwer dr Prozass hàt’r zwai Biacher gschrìewa, wù-n-’r behàuiptet hàt, àss dr Touvier unschuldig gsìì-n-ìsch.[4] Àm Begrabniss vùm Touvier ìn dr Pàriiser Kìrìch Saint-Nicolas-du-Chardonnet ànna 1996 hàt’r d’ Grààbreed ghàlta.[5] Ìn da Joohra 2000 ìsch’r Vertaidigungànwàlt vùm Prefäkt Jean-Charles Marchiani ùn vùm Àbgoordnet Pierre Bernard gsìì. Ìm Dezamber 2012 hàt’r dr Schtààbsfaldwaawel Henri Poncet vertaidigt, wù-n-’r mìt’m Mord vu’ma Iwoorer ààklààgt worra-n-ìsch.[6][7] Wahrend dr Ärmìttlung ùm dr Tood vùm Schurnàlìscht Philippe de Dieuleveult, hàt’r ànna 2009 d’ Fàmìlia Dieuleveult vertaidigt.[8] Schpeeter hàt’r dr Grààf vù Pàriis Jean d’Orléans vertaidigt ìm Prozass geega d’ Fondation Saint-Louis, fìr d’ Verwàltùng vùm keenigliga-n-Äärwa beààschpraacha.[9][10] Ànna 2017 hàt’r z’ Avignon dr Mànn vertaidigt, wo s’ umschtrìttena Wark Piss Christ àbsìchtligerwiis bschaadigt ghàà hàt.[11]

Àb da Joohra 1980 ìsch dr Trémolet de Villers Laiter vùm Bìldungszäntrum vù dr ICHTUS-Beweegung gsìì, wo-n-ìhr Ziil ìsch, kàthoolischa-n-Elita z’ bìlda.[12] Ìm Nowamber 1989 hàt’r z’ Nizza àn dr Tààgung vù dr Desinformàzioon mìtgmàcht, wo vùm Ìnschtitüüt fìr d’ Schtüdia-n-um Desinformàzioon (em Institut d'études de la désinformation) orgànisiart worra-n-ìsch. Dia Ùnternammung hàt dr Nizzer Bìrgermaischter Jacques Médecin ùnterschtìtzt.[13] Züadam ìsch dr Trémolet de Villers Presidànt gsìì vùm Àllgmainliga Verain vù da Frììnda vù dr Jeanne d’Arc.[14] Ar ìsch àui Mìtglìed gsìì ìm Vorschtànd vùm Verain Secours de France,[15] wo ìn da frànzeescha Opfer vùm Àlgeriakriag ghulfa hàt.

Dr Trémolet de Villers vertrìtt rachtsextreema, keenigsträija[16] ùn tràdizionàlìschta Mainunga.[12][17] Ar ìsch a Vertràuijter vùm ehamààliga Regiarungsminìschter Philippe de Villiers.[18] Ar ìsch Ànwàlt vù dr rachtsràdikààla-n-Orgànisàzioon AGRIF, dr „Àllgmainliga-n-Àllianz geega Ràssischmus ùn fìr d’ Àchtung vù dr frànzeescha ùn krìschtliga Indäntitäät“.[12] Sitter Septamber 2008 ìsch’r Moderàtoor vù dr Sandung Libre journal de Jacques Trémolet de Villers ùff Radio Courtoisie.[19]

Ar ìsch dr Vàtter vùm Schurnàlìscht Vincent Trémolet de Villers.

d’ Biacher, wo-n-’r gschrìewa hàt[ändere | Quälltäxt bearbeite]

  • Défendre l'homme : le message social de Jean-Paul II à la France, CLC 1980
  • Paul Touvier est innocent, Éditions Dominique Martin Morin 1990
  • Immigration et nationalité : quelles réponses ? (Üssg.) , Dominique Martin Morin 1991
  • Tixier-Vignancour. Hommage, Dominique Martin Morin 1991
  • L'affaire Touvier : chronique d'un procès en idéologie, Dominique Martin Morin 1994
  • Aux Marches du Palais : Pierre-Antoine Berryer, avocat, Dominique Martin Morin 1997
  • Heureux qui comme Ulysse et vingt-quatre autres poèmes que nous devrions savoir par cœur pour les dire à nos enfants, Dominique Martin Morin 1998
  • Lettres d'ailleurs au Prince qui vient, Dominique Martin Morin 1999
  • Les Fleurs d'Ulysse, Dominique Martin Morin 2000
  • Paroles de Rois, Dominique Martin Morin 2001
  • Le rêve de Jules Lebridour : neuf contes de notre temps, Dominique Martin Morin 2007
  • Regards : 2006-2007, Éditions de Paris 2008
  • Jeanne d'Arc. Le procès de Rouen (21 février-30 mai 1431), Les Belles Lettres 2016, 316 S.[20]
  • En terrasse avec Cicéron, Les Belles Lettres 2018, 160 S.[21]

d’ Üsszaichnunga, wo-n-’r bikumma hàt[ändere | Quälltäxt bearbeite]

  • 1996: Prix des intellectuels indépendants fìr Les Fleurs d'Ulysse
  • 2016: Jean-Ferré-Priis vù Radio Courtoisie, ex aequo mìt’m Philippe d'Hugues[22]
  • 2017: Prix Renaissance des lettres vùm Cercle renaissance[23]
  • 2017: Wartburg-Priis fìr Lìteràtüür, verliiha dur dr Mathusalem-Verlààg, fìrs Büach Jeanne d’Arc : le procès de Rouen[24]

Ainzelnoohwiisa[ändere | Quälltäxt bearbeite]

  1. Pierre-Marie Dioudonnat: Le Simili-Nobiliaire français. Éditions Sedopols, 2022, S. 513 (französisch): “Cette famille Trémolet est restée Trémolet tout court pour l'état-civil. C'est en effet sans succès que ses représentants demandèrent, le 29 avril 1960, l'autorisation d'adjoindre à leur patronyme le nom de de Villers. Les requérants étaient Henri Trémolet, né le 4 janvier 1912 à Paris, décédé à Mende (Lozère) le 12 mai 2001, député de la Lozère de 1956 à 1962, agissant aussi pour ses cinq enfants mineurs.”
  2. Encyclopédie de la fausse noblesse et de la noblesse d'apparence. 1994, S. 639 (französisch, google.fr).
  3. Le procès de Paul Touvier devant la cour d'assises des Yvelines. Me Jacques Trémolet de Villers: l'électron libre. In: Le Monde. 29. März 1994 (französisch, lemonde.fr [abgerufen am 25. August 2022]).
  4. L'avocat de Paul Touvier à Marçay. In: La Nouvelle République. 8. März 2017, archiviert vom Original am 7. Juli 2018; abgruefen am 25. August 2022 (französisch).
  5. Renaud Dely et Jean Hatzfeld: Requiem pétainiste pour Touvier. Messe intégriste à Paris et inhumation à Fresnes pour l'ancien milicien. In: Libération. Archiviert vom Original am 1. Februar 2022; abgruefen am 25. August 2022 (französisch).
  6. Tanguy Berthemet: Des militaires français jugés pour le meurtre d'un Ivoirien. 27. November 2012, archiviert vom Original am 27. Januar 2013; abgruefen am 25. August 2022 (französisch).
  7. Procès Mahé: la défense pourfend l'hypocrisie dans cette affaire "extraordinaire". 6. Dezember 2012, archiviert vom Original am 1. Mai 2021; abgruefen am 25. August 2022 (französisch).
  8. Enquête sur la mort de Dieuleveult. In: Le Parisien. 8. März 2017, archiviert vom Original am 11. August 2020; abgruefen am 25. August 2022 (französisch).
  9. Romain Dézèque: Pourquoi le comte de Paris, prétendant au trône de France, veut-il récupérer le château d'Amboise ? France Bleu, 22. März 2021, archiviert vom Original am 13. Mai 2021; abgruefen am 25. August 2022 (französisch).
  10. Angélique Négroni: La succession du comte de Paris aiguise l'appétit du prince Jean. In: Le Figaro. 22. September 2014, archiviert vom Original am 6. Dezember 2021; abgruefen am 22. August 2022 (französisch).
  11. Philippe Paupert: Le procès des agresseurs du Piss Christ à Avignon. France Bleu, 27. März 2017, archiviert vom Original am 17. Oktober 2017; abgruefen am 25. August 2022 (französisch).
  12. 12,0 12,1 12,2 Ph. R.: Un avocat proche de l'extrême droite. In: La Dépêche du Midi. 10. Februar 2001, archiviert vom Original am 10. April 2021; abgruefen am 22. August 2022 (französisch, lüag ìm Àbschnìtt „Un avocat proche de l'extrême droite“).
  13. Jean-Yves Camus, René Monzat: Les Droites nationales et radicales en France : répertoire critique. Presses universitaires de Lyon, Lyon 1992, ISBN 2-7297-0416-7, S. 358 (französisch).
  14. Me Jacques Trémolet de Villers, avocat et écrivain, président de l’Association universelle des Amis de Jeanne d’Arc. Radio Notre-Dame, 6. Januar 2020, abgruefen am 15. August 2022 (französisch).
  15. Olivier Faye, Abel Mestre, Caroline Monnot: "Manif pour tous": quand les vieux réseaux OAS s'en mêlent. In: Le Monde. Archiviert vom Original am 14. April 2021; abgruefen am 25. August 2022 (französisch).
  16. Antoine Flandrin: Clovis et la vertu. In: Le Monde. 15. Dezember 2016, archiviert vom Original am 15. April 2021; abgruefen am 25. August 2022 (französisch).
  17. Sylvain Mouillard, Geoffrey Livolsi: Décryptage. L’ultradroite, famille recomposée. In: Libération. 17. April 2013, archiviert vom Original am 22. Oktober 2021; abgruefen am 25. August 2022 (französisch).
  18. Comment Philippe de Villiers récupère le mythe de Jeanne d’Arc. In: Le Monde. 25. März 2016, archiviert vom Original am 23. April 2022; abgruefen am 22. August 2022 (französisch).
  19. Libre journal de Jacques Trémolet de Villers. Radio Courtoisie, abgruefen am 25. August 2022 (französisch).
  20. Marie-Amélie Blin: Jeanne d'Arc, brûlée vive pour avoir repris ses habits d'homme. In: Le Figaro. 30. Mai 2016, archiviert vom Original am 16. August 2022; abgruefen am 25. August 2022 (französisch).
  21. Jean-René Van der Plaetsen: Jacques Trémolet de Villers, au nom de Cicéron. In: Figaro Vox. 29. Juni 2018, archiviert vom Original am 10. April 2021; abgruefen am 25. August 2022 (französisch).
  22. Anne Le Pape: Radio Courtoisie : prix Jean Ferré 2016. In: Présent. 10. November 2016, archiviert vom Original am 28. Oktober 2021; abgruefen am 25. August 2022 (französisch).
  23. Prix Renaissance (Lettres). Cercle Renaissance, abgruefen am 25. August 2022 (französisch).
  24. Prix Wartburg. In: L’Espace vital de Mathusalem. Abgruefen am 26. August 2022 (französisch).
Dä Artikel basiert uff ere fräie Übersetzig vu dere Version vum Artikel „Jacques_Trémolet_de_Villers“ vu de französische Wikipedia. E Liste vu de Autore un Versione isch do z finde.