Die 3. Sinfonii vom Ludwig van Beethoven

Us der alemannische Wikipedia, der freie Dialäkt-Enzyklopedy
D Diddelsite vo dr Eroica mit dr usradierte Widmig für e Napoleon

Im Ludwig van Beethoven si 3. Sinfonii in Es-Dur (Op. 55) isch au as d Eroica (Italiänisch für "heroisch") bekannt. Es isch e Wärk us dr middlere Periode vom Komponist, wo e ganzi Serii vo groossformatige Wärk mit emozioneller Diefi und struktureller Strängi drzue ghööre.[1][2]

D Sinfonii gältet as e rife Usdruck vom klassische Stiil im spoote 18. Joorhundert und wiist au Aazäiche vom romantische Stiil uf, wo im 19. Joorhundert vorgherrscht het.

Dr Beethoven het die Dritti afo schriibe, won er im August 1804 mit dr Zwäite fertig worde isch. Si isch am 9. Juni 1804 in privatem Rame im Wiener Palais vom Fürst Joseph Lobkowitz urufgfüert worde. Di erst öffetli Uffüerig isch am 7. April 1805 im Theater an dr Wien gsi.[3]

I. Allegro con brio (15:12)
II. Marcia funebre: Adagio assai (15:29)
III. Scherzo: Allegro vivace (5:49)
IV. Finale: Allegro molto (11:45)

Dr jung Beethoven isch e begäisterete Aahänger vo dr Französische Revolution (1789–1799) gsi und het am Aafang au dr Napoleon Bonaparte bewunderet und iim as Befreijer vo de Völker vo Öiropa si 3. Sinfonii gwidmet. Wo dr Napoleon sich aber 1804 sälber zum Kaiser kröönt het, isch er so entdüscht gsi, ass er die Widmig zruggnoo het.

Fuessnoote[ändere | Quälltäxt bearbeite]

  1. The Symphony, ed. Ralph Hill, Pelican Books (1949), Site 99
  2. Symphony No. 6 in F Major, Op. 68 Pastorale (Schott), ed. Max Unger, Site vi
  3. Beethoven, Kegan, Paul, Trench, Trubner & Co., London, 1930, Site 112

Litratuur[ändere | Quälltäxt bearbeite]

  • Martin Geck/ Peter Schleuning: „Geschrieben auf Bonaparte“. Beethovens „Eroica“: Revolution, Reaktion, Rezeption. Reinbek 1989, ISBN 3-499-18568-7
  • Renate Ulm (Hrsg.): Die 9 Sinfonien Beethovens. Entstehung, Deutung, Wirkung. Vorwort von Lorin Maazel. 6. Auflage. Bärenreiter, Kassel u. a. 2009, ISBN 978-3-7618-1241-9, (Bärenreiter-Werkeinführungen)
  • Mosaik Opernführer Konzertführer, Mosaik-Verlag, Ausgabe 1979, ISBN 3-570-02582-9

Weblingg[ändere | Quälltäxt bearbeite]