Simon Gfeller: Seminarzyt. Kapitel 9

Schwarmzyt

Zächni isch vorubere gsi. Das mächtige graue Seminargebäu uf em Hof het syner letschte Liechterauge zueto u ischt im Friden etschlofe. Ändtligen isch es still worden i dene wytläufige Rüüme. Ke Tür het meh ggaaret, kes verstimmts Klavier meh gwimmeret, ke mißhandleti Gygen e Gux meh usgloh. Der letscht Schritt vom gförchteten Ufsichtslehrer Rax isch verhallet gsi. Dür d’Gäng uus het si bloß no ne fyne Duft vo syr Ratteschwanz-Zigarre zoge. D’Bänk u Chänzeli i de Lehrzimmere hei unger ker Lascht meh gha z’süüfzge. Sogar «tief unter der Erd’», wo d’Seminarchöcheli tagsuber die wytbuuchige, blächige Brei- u Maggaronischüßlen abgfüllt hei, isch Ände Feuer gsi.

Nume der Seminarbrunnen uf em große subere Chisplatzg usse het no süüferli tschuuret, u dür d’Tüller vo den alten Ulmen i der Anlag hinger zuehen isch lysli es Summernachtlüftli gstriche. E lutere, stärnenarme Himel un e guldige Monzingge hei ihres Märliliecht uber die ganzi Schlummerwält usgstreut.

D’Seminarischte sy i ihrne große Schlafsäälen oben im erschte süeße Schlof gläge. Numen einen isch no wach gsi, der Fabi Hummel. Wo alls isch still gsi u niene ke Stägetritt meh gchlepft het, ischt er wider ufgstange u het si agleit. Zerscht ischt er zum Pfäischter vüre tüüßelet go spanife, gäb niene ke Liechtschyn z’gwahre syg. Dernoh het er unger der Bettdechi es Bygli druckti Heftli vürezoge, d’Wulldechi usbettet u zsämegrollet u isch dermit uf de Zeije zum Schlofsaal uus gschliche. Im Gang usse het er no einisch d’Ohre gspitzt u gspionet, gäb de d’Stube würklig gwüscht u d’Luft suber syg. Nachhär ischt er go d’Abtrittlatärnen abhänke, mit zum Wassersammler uehe u het süüferli d’Tür hinger ihm i d’Falle drückt. I der verlaßne Spinnhubbele-Rumpelchammeren oben isch sys nächtlige Versteck gsi. Dert het er schi bequem ygnischtet, d’Latärne näben ihm a d’Wang ghänkt, d’Wulldechi um ihn glyret u syner tüürwärte Romanheftli zur Hang gnoh.

Was i dene Heftline gstangen isch, het ne vil mächtiger azoge weder die trocheni Ruschtig i de Lehrbüechere. Ach jo, glägetlig isch es au i re Lehrstung inträssant worde, d’Lehrer hei si alli Müeih ggäh, ihres Beschte z’leischte. Aber zu würklige Seelestürmen u Gmüetserschütterunge isch es sälte cho. Mängischt isch bloß chalt gschmidet worde u Wasser abzapfet, wo scho lang i de Leitige gstangen ischt u niemmere meh rächt het chönnen erfrüsche. I de Glaschäschten inne het es ganz Reie Schädle, Biis u Gripp gha u usgstopfeti Tier verschidener Arte. U die Gripp u das Usgstopfete hätti au für die meischten angere Fächer chönnen als Zilpunkten u Sinnbilder gälte. Meh oder minger het schier der ganz Lehrstoff müeßen abghutet, usgmetzget u usbeindlet wärde, für nes subers, bruuchbars Examegripp usez’ubercho. Die junge Lüt hei unablässig Tag für Tag mit Examefuetter müeße gstopfet wärde.

Aber mit Grippe für’s Gedächtnis ischt e jungi Seel nid gsättiget u gschweigget. Sie möcht si freuen a däm, wo läbt u wachst u blüeit, sie möcht sälber wachsen u blüeje, möcht ergriffen u erschütteret wärde, möcht Liecht u Wermi gspüre. U wird ere das nid bote, so lydet sie Not u Mangel u suecht Ersatz. U derby luegt sie de mängisch glänzigs Mösch für Guld a u wird jämmerlig betroge. Es ischt em Fabi angfährt ggange wie dene Tiere, wo i ihrem Fuetter nid alli läbesnotwändige Ufbaustoffe finge: Sie wärde schlärmig u föh a rafflen a de unnatürligischte Gägestände, wo ne vor d’Zähng chöme. Was er im Ungerricht us eme dunkle Drang usen erplanget u nid funge het: Ström vo Läbe, Seel u wunderbari Gschehnis, das het er i syne glaraffig agmolne Heftline gsuecht, wo für 15 Rappe sy z’chaufe gsi.

Der Fabi isch durchuus ke Revoluzzer gsi. Geduldtig het er dä Bildungsabsud, wo men ihm i eir Stung het ytrichteret gha, i der nechschten umen erbroche. Der Widerkäuerbetrib isch sälbischt i allne Schuelanstalten im Flor gsi. Wie hätt me si do dergäge chönne wehren oder de Lehrer e Vorwurf mache? Nume gihne het er hie u do müeße, gihne, daß ihm ’s Augewasser cho ischt.

Aber i dene Heftlinen inne: Ärdemillionen abenangere isch das läbig u gwirbig zueggange, het das gchochet, gstrudlet u gschuumet! Stungelang het me drinne chönne läse, d’Wält u d’Zyt u ’s Schlofen u ein sälber vergässe! I fröndi Länder isch me gfüehrt worde, i die verstecktischte Winkel het me dörfen yheggugge, i Verbrächerchälleren u Katakombe, het dörfe Prunkgmächer u Fürschtesääl astuune. Mit de Gondolieri isch men uber d’Lagune gfahre, het verzückt glost, was sie singe, het si von ne lo dür dunkli Kanäl stoße i Schatte vo süüleryche Marmorpaläschte, derthi, wo sie enangere «stächare die Stileto in die Baucho», wie der Poschtheiri sälig gseit het. I der uheimelige Nehi vom Dogepalascht isch men umegschliche, dert, wo die gruusame Blueturteel sy gsproche worde. Uber d’Süüfzerbrügg isch me gschritte, het mit de uschuldige Gfangene unger de Bleidechere gschmachtet. Mi het erfahre, wie men us em Speichel vo chlynne Chinge, wo sy z’tod gchutzelet worde, das schröcklige Gift Acqua tofana chönn zuebereite, dörfen erfahre, wie me de mit däm furchtbare Gift d’Finde chönn i ’s Jänsyts befördere, ohni daß e Spur nohez’wyse syg.

’s Rüehrsäligischten u Entsetzligischten ischt ungerenangere gschnätzlet u zu re schlegeldicke Muessuppe zsämegchochet worde. Ghauen u gstochen isch drin worde, daß nume so Hut u Fätzen umegfloge sy, u graubet und gmürdet, daß es ein bim Läse d’Hoor z’Bärg gstellt het. U zähi Kärlisse sy drin vorcho, Upickle, wo me het chönnen erschieße, erstäche, ersüüffe, ufhänken u verloche, im zwöüt- oder drittnächschte Heft sy sie doch wider purlimunter uf de Beine gstange. U ahäärigi, händelsüchtigi Fägere het me drinn lehre chenne. Großartigersch hätt me si doch nüt chönne vorstelle weder die kampfwüetige Duellante, wo enangere raubauzig agmöögget hei: Heraus mit der Plempe!

Es isch schi aber au wohl derwärt gsi, daß sie ihres Heldebluet versprützt hei. Um Frauen isch es ggange, um furchtbar schöni, furchtbar edli Gschöpf, um Fraue, wie me se-n-i kem Seifelade u i ker Coifförbude länghääriger, zarthütiger, sirupiger u gletter abgmole gseht. Meischtes sy sie au furchtbar arm gsi u afangs furchtbar unglücklig. Brandschwarzi Chümmer hei sie müeße verbriegge, Liebesgram usstoh zum Grediusebrüele, Todesgfahren uberstoh, eini no der angere. Aber herrlochtig isch es ändtligen usecho! Zletscht sy doch die usgschuumete Bösewichter, wo se so tüüfelsüchtig verfolget hei, für ihri abscheulige Schnödereien u Sücheleie bim Säuohr gnoh worde, daß es zum Juze gsi ischt. U dene himmlisch-schöne, ängel-guete, unglücklige Gschöpfe isch de e blitzende Brillantring a Finger gsteckt un e siben- oder nüünzaggigi Chronen uf ihri schwäre, chornblonde, blauschwarze oder cheschtelebruune Hoorwälle drückt worde. E Triumpf sonderglychen isch es gsi, nume het me 150 bis 250 Heftli lang müeße druuf warte u Blätzen absahne, bis d’Poscht wider e Liferig dervo brunge het. Aber immerhin! Derfür het me de ’s Gfüehl gha, mi heig dörfen i ne höheri, rycheri, inträssanteri Wält yheluege, u derfür het der Fabi gärn e Teel vo syr Nachtrueh g’opferet, es isch schi öppe wohl derwärt gsi.

U mängisch, wen er de wider i Schlafsaal ahe cho isch, het’s de dert au no öppis ggäh z’lose, wo-n-en erlächeret het. D’Kamerade sy de afe z’grächtem im Träumeren inne gsi, i allnen Eggen inne het es afoh bradle. Eine het Chemie gstoße u mit CaCo3 + H2SO4 Chohlesüüri etwicklet i aller Strengi. En angere het mit der Kristallographie z’tüe gha un es Tetraeder loh etstoh «durch Herrschendwerden der abwechselnden Oktaederflächen bis zum Verschwinden der dazwischenliegenden». E Dritten isch mit der Wältgschicht verlyret gsi u het uber die «verdammte Perser» gschumpfe. Eme Vierte sy offebar profani Tagesereignis dür e Chopf ghürschet, er ischt ufgschosse u het brüelet: «Heit ne, heit ne, heit ne!» U verschideni angeri hei bloß Begleitmusig derzue gmacht u fridlig a ihrne Trümeline gsaget.

Lang lose het der Fabi allerdings albe nümme möge, es het ne de sälber au ghäue, u ’s Erwachen am Morgen isch de bidütet minger luschtig gsi. Zäntnerschwär isch der Lyb uf der Madratze gläge u fasch nid gsi z’lüpfe. Meh weder zähe Minuten isch für’s Betten u Wäsche nümme blibe, u vor luter Angschten u Pressiere het er de ’s Zahngbürschtli u Seifestückli vergässe z’verörtere. U wen er de jedes Stückli mit föüf Rappe Bueß het müeßen uselöse, ischt ihm das wider schuderhaft pedantisch u chlynlig vorcho. Aber die Guete hei jo au i syne Romane gäng uschuldig müeße lyde u de no vil herter!

Sälbi Zyt isch bim Fabi der Schwarmtrib i ’s Blüeje cho. Gäb ’s Romaneläse drannen isch d’schuld gsi oder süsch der Zymme nohe, was weiß i! Aber das isch sicher: Er ischt i re gheimen Urueh inne gsi, sys Plange het dem wunderbare Land zuegsträbt, wo der Fygeli-Fygebaum roti Waldröseli tuet träge! I sym Gmüet het es si grüehrt wie i mene Beijelistock, we d’Chirschibäum blüeje u d’Hosterte guldgälb schimmere. U i der Zyt het sys Gmüet au die erschti Chüniginzällen agsetzt. We ds Herr Diräkters zwöüteltischte Töchterli gäg em Dorf zue isch, het er ihm im Verschleikte ganz verzückt nohegluegt. Es ischt aber au es Wunder gsi, wie das schlanke Fräulein so stolz-bescheide, züchtig u sittig dervogschwäbt ischt. Es het ganz dernoh usgseh, wie we sogar der Ärdboden i die zierlige Füeßli verliebt wär u ne bi jedem Tritt e schmychlerisch-zarten Uftrib gäb, so elaschtisch het das gfäderet. Laufe het me däm nid chönne säge. Der rächt Usdruck derfür het der Fabi ei Tag funge, wo-n-er i der Bible bletteret het: «Wie herrlich ist dein Gang, o Fürstentochter!» Sie isch zwar bloß no nes füfzähjährigs Meitschi gsi u i die letschti Sekundarklaß ggange, die schwarzlockigi, dunkeläugigi Hertha. Aber sie het si gwüßt z’binäh, daß me vor ere het müeße Respäkt ha. Offebar isch es ere guet bewußt gsi, daß sie uf Schritt und Tritt vo hundert kritische Seminarischteauge kontrolliert wird. Drum het sie si e Haltung ggäh, daß au ’s schlimmschte Spöttermuul nüt dranne hätt chönne ussetze. Nid eine vo de Seminarischte hätt si chönne rüehmme, daß sie-n-ihm einisch schöni Auge gmacht hätt. Do isch de ihres jüngere Schweschterli no chindtlig unbefangener u minger spröd gsi. Das het de scho nid chönne verstecke, wie guet ihm der schön Alexander Bieler gfall. Wen er am Morge d’Hauptstäge gwüscht het, isch es ihm wyligen einischt uf ene Tritt gstange, daß es öppis Luschtigs z’äken u z’ziggle gäb u isch nid wäg, bis er’sch het müeße dännebäse, für sys Ämtli chönne z’mache. Derfür ischt er de aber au bilohnet worde. D’Diräkterstöchterli hei gwöhnlia de Chöcheline ghulfe der Spyssaaltisch decke. U de het es si merkwürdigerwys gäng so troffe, daß der Äßplatzg vom schönen Alexander mit em neuschte Täller, mit em glänzigischte Bsteck u mit em schönschte Hingerume-Brotbitz isch garniert gsi. Numen isch de der Alexander nid gäng der erscht gsi bim Tisch. U die, wo vorhär cho sy, hei de mängischt e chly usglycheti Grächtigkeit gspilt u mit Ustuusche derfür gsorget, daß die huldrychi Gab nid allimal däm z’guet cho isch, wo sie für ihn wär bestimmt gsi.

Uf so öppis hätt si die Zwöüteltischti nie ygloh. Nid daß sie wär hochmüetig gsi oder ’s a Fründtligkeit hätt lo fähle; aber sie het trotz ihrer Juget scho gwüßt Gränze z’zieh, u das hei re teel Seminarischten ufgläse. Es het se-n-e chly gstoche, u drum hei sie ihrem heimligen Erger dür ne Spitzname Luft gmacht. Sälbisch het im Sudan ungen e schwarzchruuslige, gluetäugige Kampfhahn, der Arabi-Pascha, e wichtigi Rolle gspilt, u irgetwie het es si gfüegt, daß dä Titel uf die schwarzlockigi, dunkeläugigi Hertha ubertreit worden ischt — d’Phantasie macht i dene Johre verrückti Sprüng! Übrigens isch dä Spitzname durchuus nid ehrerüehrig gmeint gsi. Dä, wo nen ufgrupft het, isch wenigschtes nid ohni Blick u Sinn gsi für’s Rassige.

We der Fabi dä Ubernamen Arabi ghört het, ischt ihm allerdings nid dä Araberhäuptling vor Auge gstange. Ehnder het er a nes stolzes Araberrößli mit fyne Fesselglänke, schlankem Boghals u füürigen Auge müeße dänke. Die Ämmethaler-Meitschi, wo-n-er öppen afe flüchtig het i ’s Aug gfasset gha, syn ihm dernäbe vorcho wie bravi, aber chly schwärgängigi Freibärgerli. Vo deheime nohen ischt ihm der alt Burespruch bekannt gsi: «We ein es schöns Meitschi oder es schöns Roß bigägnet, söll me d’Chappen abzieh un ihm noheluege, bis me’s nümme gseht!» Däm Spruch het er getreulig nohgläbt. Aber wyter weder zum Noheluegen u heimligen Ahimmle het’s vorläufig nid glängt. Wie söll me si bemerkbar mache, ohni si uverschant vürez’dränge, we me nüt a ein het, wo ein vor den angeren uszeichnet, weder bsungerigi Größi, no bsungerigi Hübschi oder bsungerigi Gschydi u Gschickti? Ach Gott, u ein de no der Schnittlech uf em Chopf obe bolzgraduuf steit u si um alle Tüüfel nid gattlig wott lo niderbürschte! Wie chönnt me hoffe, daß ein so nes Prachtsmeitschi gsähch, we me vo de Zejen ewägg bis i ’s Hirni uehe mitts im Durchschnitt inne steckt u hundert mindeschtens Glychwärtigi um ein ume stöh?

Ach jo, we men ihm chönnt zeige, wie me’s mit ihm meinti! We me’s chönnt us em töüfe Wasser zieh, we me’s chönnt us eme brönnige Huus rette oder d’Gutsche mit den ertrunnige Rosse stelle, wo-n-es drin verzwyflet syni wyße Hängli ringt! We me’s chönnt us eme Räuberlager oder Gfängnis befreie mit höchschter Läbesgfahr! Das fryli chönnt der Sach en angeri Wändig gäh. De chönnt sogar e Stei us em allgemeine Grienhuufe z’Ehre cho!

Weiß Gott, was em Fabi alls im Chopf ume grumoret het! Wen er i re Musigzällen oben uf syr Gyge gchratzet het, ischt ihm e Süüfzger ertrunne: O we me’s nume derzue brung, so schön z’spile, daß si all Lüt vor schmärzliger Luscht grad müeßti am Boden ume tröhle! Oder wen er uf em Turnplatzg am Reck ghanget ischt: We me jetz e Riseschwung mache chönnt, daß es allne, wo zueluegti, trümmlig wurd vor den Auge! Aber ach, settig Großtate het er nid zwägbrunge, u Drache het es au kener meh ggäh z’erschloh uf em Wäg i ’s Dorf ubere, u alli die günschtige, große Glägeheite hei si nid wellen ystelle.

Schließlig bruucht’s aber au kes Ärdbebe, für nes schwarmsäligs Seminarischtegmüet z’erschüttere. Ei Obe het der Fabi d’Gangstägen uuf welle. Chunnt sy Angebäteti im Sprung obenahe, u putsch! schieße sie zsäme. We sie si nid a ihm hätt chönne ha, wär sie sicher d’Stägen ab gfalle, sie mueß e Mißtritt to oder e Stägetritt verfählt ha. Disewäg isch es mit eme Göüßli, «Excüsé!» u luschtige Lachen abggange u vorby gsi wie ne Schyn. Fabi isch gar nid derzue cho, öppis z’säge, für das hätt er de vorhär müeße chönnen amässe. Es isch so nen unerchannte süeße Chlupf dür ihn gfahre, daß er dogstangen isch, wie wen er ’s Öl verschüttet hätt. Ganz verzauberet het er nohegluegt, wie das bruune Röckli hinger der Tür verschwungen ischt. U em Meitschi? Was het dä Zsämeputsch ihm z’bidüte gha? O jeh, wahrschynlig glychvil, wie wen ihm ’s Garnchlungeli a Bode trohlet wär! Er het müeße zfride sy, daß es die ganzi Gschicht wenigschtes vo der luschtige Syten ufgfasset het. Uf meh het er nid dörfe hoffe. Öppe de no sogar en Absicht derhinger wittere — nei, so uverschant wär er de nie gsi. Au ohni das isch es für ihn es schöns Erläbnis gsi. Sälben Oben ischt er völlig yverstange gsi mit der Wältornig, wie se der lieb Gott ygrichtet het.

I der nächschte Zyt het ihm uberhaupt ’s Glück wohl welle. U worum? Errotit! Dihr errotit’s wäger nid! Wil er so flyßig Schundromane gläse het! Chöüt säge, was der weit, ’s isch doch so, daß ’s Guete belohnet wird u wen au e duschteri Abtrittfunzle un es Bygli Romanheftli müeßti der Vermittler spile! Dür das nächtlige Literaturstudium bim Wassersammler obe het si nämlig der Fabi en Augenetzündtig zuezoge. Sie isch nid wytersch gfährlig oder schmärzhaft gsi, het nen aber doch chly gchratzet u ghinderet, daß er i de Lehrstunge het müeße d’Augsdechel ufryßen u zsämechlappe. Ei Tag isch das em Herr Diräkter ufgfalle. Er het si no der Ursach erkundiget. Paar vo Fabis Kamerade hätti bündigen Ufschluß chönne gäh, hei’s aber wohlwyslig ungerwäge gloh. U Fabi sälber ischt au nid mit der Wahrhit vürepletscht. So het der Herr Diräkter müeßen anäh, das Übel chöm vom ubertribe flyßige Studiere u het Fabin zum Dokter gschickt. Der Dokter het natürlig die wahri Ursach ersch nid chönnen errote, het Tropfe zum Wäsche mitggäh, Augetusche verordnet u Fabin zuegsproche, er soll minger e wüetige Flyß etwickle bim Studiere u si vor allem afe vom Ufsatzschrybe lo dispänsiere. Das alls isch nid bitter gsi, aber d’Hauptsach ischt ersch no cho. E Glägeheit, Augetusche z’näh, isch bloß i der Privatchuchi vom Herr Diräkter vorhange gsi. So hei si em Fabi, uf völlig legitimi Wys u nid ohni eigets Verdienscht, die höhere Regione vom diräktoriale Syteflügel eröffnet, daß er bloß het bruuchen yhez’spaziere. Nom Morgenässe u nom Znachtässe het er dörfe go Augetusche näh, u die Zyte sy keineswägs ungünschtig gsi. Gwöhnlia isch sy Angebäteti im Ermelschurz am Wäschbank gstange oder het d’Schueh putzt für e morndrige Tag. Aber die prosaischi Beschäftigung het se bi wyt u fern nid öppen ahezogen uf die würkligi Ärde, für Fabin isch schi destwäge ganz glych i de Wulchen obe deheime gsi. Im Gägeteel! Daß Ängel Schueh putzen isch für ihn es neus Wunder gsi, es Wunder, wo ne so sprachlos gmacht het, daß er ussert eme höflige Grueß nid es Stärbeswörtli hätt uber d’Zunge brunge. D’Glägeheit wär fryli do gsi, u schließlig wär au so re vernaglete Chischte, wie der Fabi eini gsi ischt, öppen es armsäligs Speltli ufggange. Aber irget es dumms Gschwetz afoh? Nei, das hätt em Fyfolter der Staub ab de Fäckli gwüscht. En erschte Schwarm ischt es heilig-zarts Gheimnis, e unschuldswyßi Seelebluemme, wo nid mit grobe Fingere darf ufgriffe wärde. En erschte Schwarm isch rein uf’s Bewunderen und Verehren ygftellt. Er chennt keni heftige, sälbschtsüchtige Begierde, er möcht das, wo-n-er verehret, um alls i der Wält nid ahezieh, nume gäng no wyter uehetue. Er isch zfride, au we härzweneli für ihn sälber abfallt.

Dörfen e Blick uf die schlanki Gstalt wärfe, einisch dörfe das früsche Gsichtli us der Nehi bewundere, einisch dörfe mit heiße Backen en ahegfallni Schuehbürschten ufha, das isch für Fabin Glück gnue gsi — wenigschtes vorläufig. Was me nid het dörfe säge, het si heimligs zähemol schöner lo träumeren u zsämefable. Was me nid i Wort het chönne fasse, ischt als Bild mitgwanderet u het ’s Härz mit Säligkeit gfüllt — o du liebi heiligi Jugetzyt!

Nid wyt vom Seminar ewägg ischt a der Stroß e Brunne glüffe, e Brunne mit bsungerbar früschem Quellwasser. Gärn hei d’Seminarischte dert im Vorbygang ihre Durscht glösche, u sogar d’Diräkterstöchterli sy mängisch dert go ihre Trinkwasserchrueg fülle u hei bi der Glägeheit es Schlückli ab der Röhre trunke. De het der Fabi nume gwartet, bis sie sy um en Egge gsi, für dernoh go a d’Röhre z’hange u inbrünschtig syner Lippe druuf z’prässe. Es isch zwar numen en indiräkte Kuß gsi, dä Kuß via Brunneröhre, un es het ihm bidänklig a der richtige Weichi u Wermi gfählt. Aber Fabi ischt einewäg dervo so begeischteret gsi, daß er i der Nacht druuf sym schwarze Wachstuech-Carnetli die erschte Strophe vo sym Läben avertrauet het:

Ach, wär ich doch das grüne Gras,
Und auf mich trät’ dein Fuß!
Ach, wär ich nur das Brunnenrohr,
Und auf mich berührt’ dein Kuß!
Dann flög die Seele himmelhoch
Hinauf in lichte Höhn!
Du lieber Gott im Wolkenzelt,
Wie wäre das so schön!

Es het ihm unerchannt z’porze ggäh, bis er dä schwarmsälig Gutsch het zsämegchrauteret gha. Aber zletscht ischt er gar nid so übel mit zfride gsi; fryli, zeige hätt er ne niemmere dörfe. ’s Carnetli het er wohlwyslig i der innere Schilehbuese treit, znöchscht u zwermscht am Härz zuehe. Du myni Güeti, wurd das es dräckigs Huronegschrei abgsetzt ha, wen ihm d’Kameraden uber syni Heimligkeiten yhecho wäri, e Hung i de Flöhne wär besser dranne gsi! En Ahnig, daß mit em Fabi irget öppis los syg, hei sie scho gha, trotz aller Vorsicht, die Augetusche u Wanderigen i Diräkters Chuchi sy ne verdächtig vorcho. U we si Fabi scho ghüetet het, ’s chlynschte Dingeli lo z’verlute, syner Auge het er nid chönnen i ’s Schilehbüeseli stecke wie ’s Kaländerli. Seminarischte merke settige Gheimnis, we sie scho sibehundert Chlofter töüf im Bode nide verlochet wäri. I Zuekunft hei sie nid nume der schön Alexander ploget, der Fabi het au sy Teel erwütscht; die Zwee hei bi de Seminarischte e Zytlang nume no d’Schwöger gheiße. Enzig Fabis Angebäteti het vo ihrer Eroberung entweder ke Ahnig gha oder nüt welle merke. Ei Tag het’s aber nümme vil gfählt, daß sie hätt müeße drubery cho:

A me Mittag isch Fabi i der Anlag usse hinger eme Studestock uf em Ränzli gläge u het d’Backe mit de Hänge gstützt. Vor der Französischstung isch es gsi, un er hätt söllen en Ubersetzig vorbereite. ’s Französischbuech wär ihm znöchscht vor der Nase zuehe gläge. Aber er ischt a me Wort blibe stecke, am Wort «Bewegung». Sicher wär der französisch Usdruck derfür irgetwo im Buech gstange, aber er het ne nid funge. Syner Blicke sy gäng uber’sch Buech ewägg i Diräkters Garte g’iret zu me grüenne Sitzbänkli. Dert het si öppis bewegt, wo ihn vil heftiger bewegt het weder die französischi Bewegung. Es roserots Röckli het dür d’Büschli gschimmeret; es luschtigs Pantöffeli ischt i ’s Wippe cho. Wyßi Hängli hei yfrig a re Broderie gstichlet u hin u wider der Blätz ufgha, für z’luege, wie-n-es si mach u gäb d’Farbe zsäme gangi. Es blitzblanks Schärli ischt i Tätigkeit gsetzt worde u farbigi Wullgarnstümpe mit abgschnitte. De het si wider es schwarzlockigs Chöpfli uf d’Arbit aheboge. So isch das ggange, bis’ i d’Stung glüte u Fabi im Galopp gäg em Lehrzimmer zue müeße het. Glückligerwys ischt er i der Stung nid dracho, süscht hätt er es Auschterlitz erläbt. Der ganz Halbtag ischt ihm die Brodiererei nid us em Chopf cho. D’Dichteritis het ne wider gmüpft. Es ischt ihm öppis im Chopf ume trohlet vo me

Engelskind im himbeerroten Röcklein
Hinterm dunkelgrünen Rosenstöcklein...

I Würkligkeit isch es aber nid es Rosestöckli gsi, wo vorzuehe gstangen ischt, Fliderbüsch wärde’s gsi sy, u de wär no e Chübelpflanzen im Rasen usse gstange. Weder die het nid chönnen i Betracht cho — wie wett e Chübel in es zarts Gedicht yhe passe! Rosestöck wäri übrigens au nid ganz erloge gsi, wyter im Garten inne hätt es dere würklig au gha, u vo Rose hätt unbedingt öppis sölle derby sy. Statt Himbeeri hätt men au a Aerdbeeri dörfe dänke, das hätt no chreftiger u duftiger gwürkt. Er het e früschen Alauf gnoh:

Rosenkind im Erdbeerröcklein
Hinterm grünen Fliederstöcklein...

Aber jetz isch der Aengel dervogflüderet gsi, u dä het unger kenen Umstände dörfe fähle, lieber uf alli Aerdbeeri u Himbeerigonfitüre verzichten u afoh:

Engelskind im Rosenröcklein
Hinterm grünen Fliederstöcklein...

Es tönt fryli chly mutz, u öppis viersilbig Grüens miech meh uus weder ’s zwöüsilbig Grüenne. Aber zur Not chönnt me’s lo gälte. U de dernoh wyter?

Engelskind im Rosenröcklein
Hinterm grünen Fliederstöcklein,
Bist so schön wie...

wie... wie... jä, wie was chrotts ächt jetze? Der Fabi het gsinnet u gsinnet, si der Chopf zerbroche u ’s Hirni ermüschtet, usegläsen u verworfe u nid chönne zu men Etschluß cho... Es ischt ihm ’s erschtmol e lysi Ahnig ufggange, wie schwär es ischt, öppis Früsches, Unabbruuchts z’finge, wil die Himelsstärneryche vo Dichter scho die ganzi Wält usplünderet hei, für ihri Liebschti mit em Schönschte u Sältenschte z’schmücke. Kes Wieseli, ke Bluemmegarte, ke Röselihag, kes Baumblüeschtli u ke Fyfolterfäcke, wo sie nid scho Verglychen abgchlauet hätti, ke Guld- ke Edelstei- oder Alabaschtergruebe, wo nid scho abohrt wär, ke Seeroseteich u kes Korallemeer, wo no niemmer drinne gfischet hätt! «Weh dir, daß du ein Enkel bist!» Fabis Gedicht isch nie fertig worde, er het der Kampf ufggäh. Oder vilmeh: er het nen uf angeri Art wyter gfüehrt u si luege z’hälfe.

Am Obe bim Vernachte ischt er i Diräkters Garte gschliche. Der Oschtrand u d’Weschtsyte sy mit Büschen u Baumgruppen abgschlosse gsi. Dür die Studerete düre het si der Fabi apirschet u isch bis zu däm Gartebank vordrunge, wo am Mittag Diräkters Töchterli het brodiert gha. Dert het er nowääßig die farbige Wullgarnstümpe zsäme gramisiert, wo am Boden ume gläge sy u en Yfer gha, wie we ’s Glückstaler ufz’läse gäb. I allem aber flügt im Seminargebäu d’Porten uuf, u Diräkters Töchterli chömen uber d’Stägen ab z’höpperen i Gartewäg use. Fabi het si no grad chönnen i ’s Gebüsch yhedrücke, gäb sie ne gseh hei. Arm in Arm sy die Meitschi an ihm vorby spaziert, ohni en Ahnig z’ha, daß do öpper Ziethen im Busch spili. Aber hinger ne nohen ischt es jungs Chatzli cho, u dä Wältchätzer mueß e fyni Nase gha ha. Sofort isch es dür ’s Gstrüüch düren uf e Fabi zuecho u het gmäuelet u gmäuelet, wie wen es um enes Gwett gieng. Die Meitschi hei umgchehrt u welle cho luege, was das Tierli heig, un jetz isch der Fabi en Augeblick bös i de Bohne gsi. Aber er het nid gwartet, bis sie nen ertappt hei. Wie nen ufgstochne Has ischt er zum Wäldeli uus pächiert, d’Absätz fascht im Äcken obe, unger em Seminargebäu dür u uf der angere Syte zur Porten y. Gäb nen öpper gseh heig oder nid, ischt er nid sicher gsi, u drum het er schi für nes Verhör müeße wappne. Was agäh uf die Frog: «Was hesch du i däm Garten inne z’tüe gha?» D’Wahrhit uf ke Fall, lieber die schwerzischti Untat uf d’Chappe näh! Der Fabi het afoh nohesinne... I däm Baumgrüppli inne, wo-n-er schi het versteckt gha, isch Bärelauch gwachse, Ramsere, wie-n-ihm d’Bure säge. Im Notfall hätt men also botanischi Interässe chönne vorschütze; aber Glaube hätt me chuum funge. Drum isch der Fabi fescht etschlosse gsi, es Gständnis abz’lege, er heig welle goh Chruuselebeeri stähle. Dere het’s im Garte um die Zyt ryfi gha, u das hätt men ihm de glaubt. U zum Chopfabhaue wurd es wäg eme Hämpfeli Stachelbeeri wohl nid cho sy. Glückligerwys ischt aber au das nid nötig gsi, niemmer het Verdacht gfasset gha un Uskunft bigährt. Niemmer het ihm sy Raub strytig gmacht; er het ne mit Härzchlopfe verdienet gha, i der Decheltäsche vo sym Schuelkaländerli versorget u wie ne Guldschatz ghüetet. (25 Johr speter ischt er gäng no drinne gläge u het e glücklig verhüratete, chindergsägnete Landschumeischter farbefrüsch u läbig a sy Seminarzyt gmahnet!) Glydruuf isch der Summerkurs z’Änd ggange, u i de Herbschtferie hei Fabis Auge besseret, daß er ke Grund me gha het, Tusche z’näh.

Der Winterkurs, wo nohe cho ischt, het Fabis Schwarmsäligkeit minger Vorschueb gleischtet. ’s Schundromaneverschlinge bim Wassersammler obe het ganz vo sälber ufghört. Der heißischt Läsgeischt hätt nid chönne verhindere, daß me derby schier zu menen Yschzapfe zsämegfrore wär. Zuedäm het die Choscht em Fabi scho nümme rächt meh welle munde.

Sie ischt ihm doch wohl pfäffereti gsi. Er ischt jetz bi der Dorfbibliotheegg abonniert gsi, het flyßig Gartelaubebänd zuehegfergget u i der freie Zyt Marlitt-Romane gläse oder si us der Seminarbüecherei e Zschokkegschicht z’Gmüet gfüehrt. So öppis isch de wenigschtes stuberein gsi, daß me’s sogar im Studierzimmer het dörfe zeige.

Sälbe Winter het der Fabi ubernoh gha, d’Öfe z’heize u derwägen e Halbstung früeher müeßen ufstoh weder die angere. Derfür het er de am Mittag frei gha, we die angeren i d’Rytschuel hei müeße go buechig Spälte raschple mit Sage, wo sit der letschten Yschzyt nie meh sy gfielet worde. Au die früehi Tagwacht het ne vo syne nächtlige Läseorgien abzoge. Öppen es ungrads Mol ischt er fryli glych nom Liechterlösche no i sys alte Versteckli uehe, aber nume heimligs go ne Stumpe rauke u d’Schueh putze, wen er vorhär nid derzue cho ischt. U einischt a me Samschtizobe her er derby d’Entdeckung gmacht, daß er nid der enzig im Seminar ischt, wo uf verbotene Wäge wandlet, u daß das bekannte Nütnutzebüebli mit em Pfylebogen angerne no herter ufsetzig isch weder ihm.

Im Ärdgschoß unge, der Diräkterwohnig gägenuber, hei drüü Seminarchöcheli ihres gmeinsame Schlafzimmer gha. U sälbi Nacht isch plötzlig e junge Burscht unger em Pfäischter gstange u het süüferli, aber nötlig grüeft: «Meieli! Meieli! Meieli!» Langgäng ischt alls still blibe. Du het dä Burschtel paar chlynni Chiselsteindli a ’s Pfäischter gschosse u yfrig wyter ghoschet: «Meieli, ghörsch nüt? Meieli!» Ändtligen ischt afen es Flügeli ufggange, u Fabi het ghöre chüschele: «I darf der wäger nid uftue, Gottlieb! Däich au, we’s d’Frau Diräkter merkti un ig um d’Stell chäm!» Dernoh der Bürschtel: «Abah, die schlaft doch u merkt’s nid! Un i will scho süüferli mache! Tue numen uuf, gäll, Meieli, du bischt es liebs u tuesch mer uuf!» «O lue, Gottlieb, wie bringsch du ein in es Züüg yhe! Am Morge chaisch de albe nid erwache u wosch de nienisch furt. Es geit u geit gwüß, bis sie-n-is druberyhe chöme!»

«Ach häb doch nid e so ne Chummer, schließlig geit es se gar nüt a, was mir mitenangere hei. Un i will de am Morge scho z’rächter Zyt uuf u dervo!»

So isch das no nes Rüngli ggange mit Red u Gägered. Ändtlig ischt aber ’s Pfäischter emel ufggange u der Bürschtel im Schlafzimmer glandet.

Am Morge druuf isch der Fabi yfrig am Wedelen- u Turbeträge gsi; d’Chutte het er abzoge gha u a ne Nagel ghänkt, für unghindereter chönne z’schaffe. Du chunnt ’s Meieli dür e Gang vüre, chly verschlofes u vertschupets u het i d’Chuchi ahe welle.

«Guete Tag», ranzt er’sch a, «wie isch’ jetz dä Morge ggange? Het Gottlieb chönnen erwache, oder het er aber gäng nid furt welle?»

«E Herjeses, Herjeses», jammeret Meieli u isch ganz verschmeiets zsämegfahre, «heit dihr jetz das ghört! Sägit’s emel de der Tuusiggottswille niemmere!»

«O, für das bruuchit d’r Wäger nid Chummer z’ha, üserein het’s au nid gärn, we me verrätschet wird!» Dermit sy sie usenangere. Wo der Fabi isch fertig gsi u i sy Chutte schlüüfe wott, düecht ne, die heig jetz au gschwäret! U richtig! Beed Chuttetäsche sy gstacket voll vo de schönschten Öpfle!

O du guets Meieli, das hättisch der chönnen erspare! Ehnder hätt der Fabi d’Zunge vorabbisse, weder daß er di verrate hätt! Aber guet sy sie einewäg gsi, die rotbackige Suurgrauech.

Sälbe Winter isch es chalt worde wie sälte. Die alten Ylmen i der Anlag usse u der Cheschtelebaum sy voll Biecht ghanget, u der Schnittbuechehag am Wäg het usgseh wie nen unghüürigi wyßblüejigi Girlande. U ei Tag ischt e Nachricht cho, wo allne Seminarischte wie Füür u Büchsepulver i ’s Bluet gfahren ischt: «Der Moossee zuegfrore, vo oben a bis ungeruus zuegfrore! Unglaublig dick zuegfrore, meh weder e Schueh dick, mi chönnt mit emen Ysebahnzug druber fahre!» I der Mittagspausen ischt alls Hals uber Chopf zum Seeli ahe trabet, ’s isch jo nid meh weder zwänzg Minute wyt gsi bis derthäre. Un es isch Tatsach gsi u alli Vorbereitungen im volle Gang. Yschbahne sy gwüscht worde, Liggörbuden u Wegglistäng hei d’Wirten u d’Becken ufgschlage. Sogar Chochherde het me zuehegfergget, für Würschtli chönne z’särviere, «Würschtli ganz ’äiß!» u chönne Wasser z’wärme für Grogg. Vo wytems het es usgseh, wie we d’Chelti teel vo den alte Pfahlbauhütten us em Seegrund uehe glüpft hätt. Vo der Stadt uus sy Äxtrazüg veranstaltet worde. Ganzi Batelion Jungvolch sy vo der Station här amarschiert. Vom Schyfahre het me dennzemol no nüt gwüßt, derfür isch me um so yfriger Schlittschueh glüffe. Uf em ganze Seeli ume het’s nume so gramselet vo läbesluschtige, gsunndigete Lüte. Es frohfarbigs Feschtläben isch für paar Tag uf däm stille Seeli erwachet.

Au d’Seminarklasse hei ihren Anteel dervo bigährt. Sie hei ihri Chefe zum Diräkter gschickt, Yschferie verlangt, un es isch grote. Der Samschtinomittag u Sunndi isch ne frei ggäh worde. Am Frytizoben isch es am schwarze Brätt gstange.

Sälben Obe het der Fabi lang nid chönnen yschlofe. Es Wunschbild ischt ihm bständig vor de gschloßnen Auge dürezoge. Er het es Päärli gseh mit verschränkten Armen uber d’Yschbahn flüüge, u ’s einte dervo isch sy Schwarm gsi u ’s angeren är sälber. Meh weder e Stung lang het er erwoge, gäb das Wunschbild nid chönnt Würkligkeit wärde. Schlittschuehlaufe hätt er guet gnue chönne, für dörfen es Meitschi yz’lade u daß ’s Diräkterstöchterli au uf e See gang, für sicher dörfen anäh. Aber nid sicher isch gsi, daß är der Muet ufbring, für ’s z’froge, gäb es mit ihm fahre well. Tribe het’s ne fryli unerchannt derzue. Allmählig isch sy Schwärmerei in es früsches Stadium yhe gwachse gsi. Sie het si us de himmlische Regionen ahegloh u afoh irdischer wärde. Es het ne nohdinoh wellen afoh düeche, en eifaltere Stock u dümmere Blödian weder är lauf uf der ganze Wält kene desume, un es wär jetz de ändtlig a der Zyt, chly ’s Heldebrüschtli vüre z’wölben u öppis z’woge.

Am Tag druuf het’s nom Mittagässen i allne Gänge gsungen u ghäscheret. Chuppelen um Chuppelen ischt usgrückt. Der Fabi het syner Schlyfschueh au am Arm gha, aber ihm het’s nid so erschröckelig pressiert. Er isch bim Egge vom Seminargebäu desumeglyret. «Heh, wosch nid au cho?» het ne disen u äinen aghäue. «Göht numen afe, i warte no uf en-eh Dings...» het er zur Antwort ggäh u si näbenume drückt. So isch das ggange, bis si der Seminarischteschwarm zvollem het verlüffe gha. Der Fabi ischt afe bim Schnittbuechehag usse gsi, het albeinischt es Schübeli Biecht vo mene Eschtli gschlage u rückwärts gspanyfet, gäb dä «eh Dings» gäng no nüt chöm.

U plötzlig chlopfet ihm ’s Härz bis i Hals uehe. Uber e Stägestock ab chömen i ihrne Wintermäntlen u Schneechappe die zwöü Diräkterstöchterli z’gümperle mit ihrne Schlittschuehnen am Arm. Blitzschnäll nimmt er schi no einisch vor, was er de well säge, sie sy kener füfzg Meter meh von ihm ewägg gsi. Ungereinisch stöh sie still, sägen öppis zunangere u chehre wie uf Komando um. U chuum sy sie wider zur Hauptporten y, tönt vo der oberen Altanen ahen es Spottglächter: «Wetsch Käthi, abverheit.. abverheit!» A der Stimm a isch es der Röbel gsi, dä Filou, eine vo de Spottsüchtigischten us Fabis Klaß.. o verfluecht!... Was jetz tue?... Eh was? Allszsämen uf die chalti Achsle näh u nid Mux mache!... Fabi isch langsam em Hag noh, het albeinischt chly Biecht abgschlage u öppis derzue pfyferlet. Es het söllen usgseh, wie we ihn das nid meh agieng weder e totnen Igel. Inwändig het’s ne fryli heillos gwurmet u ergueget. «Hei sie numen öppis vergässe gha, oder hei sie wäge dir umgchehrt?» het er schi i eim furt müeße froge. U derby ischt ihm ’s Heldebrüschtli zsämegsunke wie ne Chinderballon, wo nes Loch ubercho het. Aber loh merke het er schi das nid dörfe, süsch wär d’Wäschpleren ersch rächt gguslet gsi.

Rumpelsurigen ischt er uf em Ysch acho, dert het es aber so flott u luschtig ghäscheret, daß men isch mitgrisse worde u wohl oder übel het müeße mitmache. E Lütemängi wie no sälte het si druf umetummlet, alli Läbesalter sy verträte gsi. Sogar der alt Inschinör Koller, wo de Seminarischte fascht all Tag bigägnet ischt, het nid gfählt. Gfahren ischt er zwar nümme, aber wenigschtes zueluege het er welle u sy Stutzerpfyfe gräschlig unger em länge wyße Schnauz vüregstellt. Sy schneewyße Spitzi hätt er fryli ringer deheime gloh. Däm isch das millionische Gstürchel uf d’Närve cho, u wo ne Studänt i vollem Lauf gäge sym alte Herr zuegfahren ischt, het’s ne glüpft. Mit paarne wüetige Sätzen ischt er em Studänt zwüsche d’Bei gschosse, u ’s Ergäbnis isch gsi, daß im nechschten Augeblick Studänt u Herr u Hung a me Klumpen uf em Ysch usse gläge sy u d’Tubakpfyfe meh weder hundert Meter wyt uf der spiegelglatte Bahn dervoziben ischt, wie we sie niemeh wett stillha. Der Studänt isch zerscht umen uf de Füeße gsi u ohni länge Kumärsch dervogfahre. Offebar ischt ihm am meischte dranne gläge gsi, syner länge Bei vor Spitzis Zähnge i Sicherheit z’bringe. Der alt Ma isch mitts i der Bahn usse ghocket, het erbitterete d’Fuuscht gmacht un ihm i syr Täubi nohebrüelet: «Gaib, gib au Acht!»

’s isch nid der enzig Zsämeputsch gsi sälbe Nomittag. Der Fabi het si au flyßig uf em Ysch umetribe, bal i eim Eggen usse, bal im angere. U was het er plötzlig müeße gwahre? Daß das schöne Bildli, wo-n-er schi am Obe vorhär so läbhaft vorgstellt het, wohr worden ischt! Numen isch es leider Gottes en angere gsi, wo syner Arme mit dene vom Diräkterstöchterli verschränkt het u mit ihm dervo gflogen ischt. U das isch doch chly en Ungerscheid gsi un e Schönheitsfähler, wo-n-ihm d’Freud am Schlyfschuehne beträchtlig verringeret het. Es het nümmen alli Lengi gsuumt, ischt er mißmuetig gäge heizue.

Deheime het ne fryli au nüt Guets erwartet. Chuum het ne der Röbel hinger em Seminargebäu ussen i d’Hären ubercho, ischt es wahrsch Affetheater losggange. Es Spottliedli het er zsämegschueschteret gha, der Röbel, u ’s mit fürchterligem Pathos u Grimasseschnyde «uf em Dräihörgeli» zum Beschte ggäh:

Ein Hummel streicht am Hag herum,
Rumpete pumpete pum pum pumm!
Schaut sich nach einer Hummelin um,
Rumpete pumpete pum pum pumm!
Duli duli duliöh!
* * *
Ach, wenn doch meine Hummelin käm,
Rämpete plämpete pläm pläm pläm!
Mich armen Tropf aufs Eis mitnähm,
Rämpete plämpete pläm pläm pläm!
Duli duli duliöh!
* * *
Der Hummel, der war ihr zu dumm,
Rumpete pumpete pum pum pumm!
Sie kehrte schleunigscht wieder um,
Rumpete pumpete pum...
...

aber statt pum pumm isch wätsch! tätsch! nohecho! Mit wuetetflammte Tigerauge (wie’s albe so schön gheiße het i de Romane) isch der Fabi uf ihn los. Z’todschloh hätt er ne chönne... muusdräcktod... ne z’Safferet verrybe! Im nächschten Augeblick hei sie enangere scho uf em gfrorne Boden umetröhlt. Es isch nid süüferli ggange un e regelrächti Chnuuschtete druus worde. Kene het zgrächtem mögen obsige u kene welle nohgäh, bis bedsame Blätzen abgmacht u ghörig blüetet hei. Du ischt eim vo dene, wo zuegluegt hei, en Yfall cho. «Obacht, der Rax, der Rax!» het er vüregstoße, u wie uf Komando sy die Strythähn ufgschosse u mit den angere zur Porten y im Sprung, we scho niene ke Rax ischt umewäg gsi.

Die nächschte Tage het der Fabi no mängischt e chly dür d’Chnüttlete müeße; aber er het si nümme so gleitig lo i ’s Bockshorn jage. Im Grund het ihm jo kene vo syne Kamerade bös welle. Es het si für seien um nüt ghandlet weder um ene Jux, um ene Läck Hun’g uf’s trochne Brot vom Seminarläbe. Aber mi cha nid ewig vom glyche Fleisch Suppen arichte, süsch wird sie zletscht eländ wässerig u fad. So hei die Sticheleie no gradeinisch der Reiz verlore u vo sälber ufghört.

Im Früehlig druuf isch das nätte Diräkterstöchterli i ’s Meitschiseminar yträte u de Seminarischten uf em Hof us den Auge cho. Der Fabi het nüt meh von ihm gha, weder die paar churze Wullgarnstümpli i sym Schüelerkaländer, u das isch doch chly zu ne schwache Fade gsi, für ’s ewig chönne z’ha. Es isch vo Mol zu Mol lenger ggange, daß er sche vürezogen u heimligs betrachtet het. Halt, wen es Füürli au gar ke Nahrig uberchunnt, so huuret’s ahe, vergluetet langsam u erlöscht.

Derfür glüeit de öppen a menen angeren Ort es läbigs Fünkli uuf. Im nächschte Winter hei d’Seminarischte einischt i ’s Stadttheater dörfe. E berüehmte Gascht ischt i d’Hauptstadt cho, e Schauspilere, wo nid emol die grimmigschte Kritiker öppis a re hei usz’setze gha. Ihres Lob ischt i allne Tonarte gsunge worde. D’Seminarischte hei si unerhört uf dä Obe gfreut u gärn e zwöüstündige Heiwäg, wo sie mitts i der Nacht z’Fueß hei müeße zrugglege, mit i Chauf gnoh. U ’s Rampeliecht het sy Würkung uf se to. Wahri Verheerunge het sie agrichtet mit ihrer Juget, Schönheit u Kunscht, die wunderliebligi Hildegard. Die ganzi Seminarklaß ischt in se vernarret gsi, daß es nume so grauchnet het. Der Fabi isch no drei Tag nachhär innerlig so verstürmte gsi, daß er mit der Nase schier a allne Huseggen agschossen ischt.

E Hospitant vo syr Klaß isch so glücklig gsi, e Photographie vo der Berüehmtheit i d’Häng z’ubercho u isch schwär drum benydet worde. A syr Budewang het me se chönne bewundere, die schöni Hildegard, i ihrem schwarzbluemete Sametmantel. U was isch d’Folg dervo gsi? Daß ihm ei un all Oben es halbdotze Kameraden uf der Bude ghocket sy u heimligs a die Wang uehe gschilet hei. Es sy drunger gsi, sie hätte ihri letschte Bierbätzeli g’opferet, we die Photographie wär verchäuflig gsi. U was de alls het müeße häreha u was alls isch gstürmt worde, für die wahren Absichte z’verdecke — o du liebi närrische Juget!

No de Ferie sy allerdings au die Strouhfüürli ahebrunne gsi u isch nüt dervo uberblibe weder e schöni Erinnerung!