Simon Gfeller: Em Hag no. Kapitel 4
'Wi Köbeli zu Uberstrümpfe cho ischt
«Wi steits, Köbeli, hescht jezen Uberstrümpf?» het der Churzeneipuur am Sunndi z’Mittag nom Zimis zum Chnächt gseit. «Weischt, morn geits de i Surgrabewald, hinger di großi Rottanne, u was wettisch de afoh bi däm Huuffe Schnee, we d’ kener Uberstrümpf hättischt!»
«Nei, Uberstrümpf han i grad e kener», brösmet Köbeli vüre, «weder i ha däicht, i chönnt de öppe d’Hose chli zsämebinge uber d’Schueh ihe.»
«Jo emel no sauft, das wurd viel abträge. Schnäggetänz das, mit däm Hosezsämebinge! Jez wärden eifacht Uberstrümpf agschaffet; das cha nümmen eso goh, daß d’s ghört hescht!»
Dodruf het Köbeli weneli u nid viel gseit. Es wär ihm jo scho glych gsi, Uberstrümpf azschaffe, gwüß, Hoffert wär es keni gsi, sälb het si gar nüt targget. Aber d’Chatz ischt amen angeren Ort im Heu gläge.
Der Puur het ihm agseh, daß nen öppis ribset. «Hescht öppen am Änd scho widerumen e kes Gäld?»
«O, öppe nümme grad wichtig», rangget der Chnächt u luegt derzue, gäb der Himel no gäng uberzoge syg.
«Köbeli, Köbeli, es het doch bim tusigwätterwillen afen e ke Gattig. Was bisch du für ne Schüdele! Erscht vor acht Tage han i der zähe Fränkli gäh, un jez bisch de scho bal wider blutte! Wo wott das eigetlig mit dir use! Der Lohn für ne ganze Monet voruszoge u nid emol Gäld für nes Paar Uberstrümpf! U doch wär es e settigi Notsach. Aleh, gib jez d’Charte vüre! Wi viel mangletisch no, bis es de für nes Paar möcht grecke?»
«Jä, ’s sälb chan i emel der Ougeblick nid grad säge; i weiß jo nid, was es Paar öppe möcht choschte.»
«He, das wurd öppe so bi drüehalb Fränklinen ume goh. Öppe sövel wirsch doch wohl no ha, oder?»
«Jo rüehmme chönnt i witersch nid, daß i no breite wär. Öppe drü Fränkli u nöjis Ungrads müeßtisch mer allwäg vorstrecke.»
«So, so, so! Du bisch mir e Fidikus! Köbeli, Köbeli, tusig Hung abenangere, wi isch das mit dir e Gschicht! Lue, we d’ nid eso ne Guete wärisch zum Wärche u biwanderet i alli Spiel ihe, i hätt di lengschte nümmen unger em Dach tolet. Das diesen un äine Wirtshusgläuf u Göiterizüg ame Samschti- u Sunndiznacht erleidet mer afe wi chalts Chrut! Däich doch ou a diner alte Tagen u bis nid es settigs milione Lumpetüechli. I wett nüt säge, we d’ungermitts di Zwöier oder es Glesli hättischt; aber ei un all Wuche go runden u desumegheie oder i Stock vüre go spile, nei, das ma z’Äschlismatt fürderschhin nümmen ihe, das bin i der guet derfür. U daß d’ de gäng no ne settigen eifalte Blösch bischt, wo di angere z’Gascht het oder der Gring für sche zuehe het, we ’s Schleg git, das isch doch mi armi Seel afen us em Tierbuech. Bis doch nümmen e settige Göhl! Mi mueß si ganz schäme, e settige Chnächt z’ha. Lue, i will der jez no einischt a d’Hang goh; aber so wahr daß i läbe, es isch ’s letschtmol, we d’ di nid angersch ystellscht. Sä, do hescht e Feufedryßger! Gang i ’s Dorf vüren u chouf es Paar halblinigi Uberstrümpf, der Blätzlischnyder het jo gäng öppe gmacheti! Aber das will der uf Stämpfel gäh: We d’wider z’läärem heichunnscht oder Schulde gmacht u ’s Gäld alls verputzt hescht, so hesch de ou ’s letschtmol bi mir der Löffel i d’Rygle gsteckt, zell druf!»
Köbeli het di Bredig lo uber ihn aherüdele u isch do gstange wie ne Holzbock. Widermuule wär ihm nid z’Sinn cho. Er het sälber müeße säge, der Puur heig öppis rächt u de no grad ordeli viel. Lang gäng het er der Föiflyber i der Hang ume dräit u ändtlige vüredrückt:
«He nu, so will i das eso mache; es wird däich öppis müeße g’änderet sy.»
Dermit ischt er zur Tür us un uber d’Gadestägen uf. Aber es het ihm nid hert pressiert für furt. Alli Lengi ischt er no im Gaden ume kniepet, gäb er schi het gsunndiget. Es het ne doch agstellt, daß ihm der Puur däwäg d’Chuttle putzt het. Sövel räß het der Meischter no nie mit ihm z’Bode gstellt gha, u ’s Gwüsse het ne gschlage. Wo-n-er vor em offete Trögli zuehe gstangen ischt, hets ne ganz b’eländet, daß es eso fascht hohls isch gsi u sövli weni Chleiderruschtig drin. Er het müeße gnue tue, gäb er es ordligs Hemmli het funge, u de halblinige Sunndigchleidere si a de Hosechnöie u Ellboge d’Zettifäde ganz wyß vürecho. Strümpf het er die müeßen alege, wo-n-ihm d’Meischterfrou d’Wuche vorhär het gchappet gha. Derfür isch de fascht e neui Handharpfen ungerem Trögliungerschlacht gläge. Weder nid, daß es öppe Köbelin grad hert ums handhärpfle wär gsi der Ougeblick. Tuseme u wintsche ischt er im Gaden ume gnötschelet u het e ländtwilige Gring gmacht oder ischt uf em Tröglidechel ghocket u het allergattig z’sämebrattiget.
Wo ’s gäge de halbe dreie grückt het, ischt er ändtligen abgschuflet, düre Grabe vüre gägem Dörfli zue. Halb vor ischt Locher-Chrigeli, Schwandbach-Fritzes Charer, zuen ihm cho.
«Wirscht ou i d’Stadt welle», het ne dä agranzt.
«E chlyseli», git Köbeli ume.
«Wosch däich ou go Läbchueche dräije i Stock vüre.»
«Dä Rung nid; i sött zum Schnyder go di neue Chleider aprobiere», bhoutet Köbeli.
«So, so», däicht Chrigeli im gheime, «wo nimmt ächt dä ’s Gäld här für ne neui Bchleidig? Heh», seit er lut, «das gits de no gäng, di par Schritt vom Stock ewägg bis zum Blätzlischnyder hesch de no grad gmacht.»
«Nenei, dä Rung bin i nid bir Sprütze! Es isch niene gschribe, daß i de bi ren jedere Hundsverlochete müeß gsi sy. I ha ’s Gäld süsch z’bruche.»
«Was ischt jez ächt bi Köbelin für nes Viertel ihe», däicht Chrigeli u foht vo öppis angerem a.
Däwäg hei si dis u das verhandlet u si z’sämethaft dür e Grabe us gschuehnet. Es isch gnietig gsi z’loufe, u wilige hei si müeße d’Stögeli vo den Absätzen abtschargge.
Wo si zum Stockwirtshus vüre cho sy, isch dert e große Lüte-Märit gsi. Mannevolch, Wybervolch u Schuelpurscht — alls isch dürenangere gramselet. Der Zwirbelet ischt im volle Gang gsi, u Köbeli het si nid mögen überha zuezluege.
«Zächni gwinnt», het der Zwirbeler brüelet u ’s Bockbärtli gschüttet. «Zuehe zur Suppe, wär’sch Zächni het!»
«He, Marianni, du hescht jo ’s Zächni; mach di doch vüre, du Stöckli», seit en erwachsni Tochter zu ihrem halbgroße Schweschterli u schüpft das Meitschi, wo us sir große Torichappen useluegt, wie ne Muus us eme Chuderbälli, gäg der Läbchuechechischte zue.
«Säg schön: vergälts Gott z’hunderttusigmol, süsch chunnsch nid i Himel», git ihm e Chnüder mit eme Laferantimul väterligi Lehr un e angere seit z’gspassem: «Zeig, ischt er hert bache?»
«Dä het e ke Zeiger», haberet ne Torichappe-Marianneli ab, u schlüüft gschwing mit em Läbchuechen ungersch Schöibeli.
Derwile het der Zwirbeler ’s Redli scho umen i Gang gsetzt, u mängs Oug luegt hungerig, bi weler Zahl daß ’s Fischbeistängeli blyb ebhange.
«Sächsi gwinnt!»
«Hiezuehe mit Branntewy u Läbchueche», brüelet e länge Gabli u drückt vüre.
«Seh do! Tschalp doch uf diner Zeije, du hesch nid uf mine Füeße glehrt loufe», hässelet es Jumpfräuli u git em Gabli e Stupf mit em Ellboge.
«Hule, hule Lisetti! So zieh doch diner Wallishouen e chli zue der! I cha nüt derfür, daß dir der Schueschter diner Schueh mit em Chlofterstäcke mueß amässe.»
«Sibni gwinnt! Un jez isch der Träppel us; aber es chöme no meh nohe!»
Näbe der Läbchuechechischte ischt e chlynne Höderi gstange u het ou es Brättli i der Hang gha. Aber e ke Läbchueche het zuen ihm welle, u wo-n-er gseh het, daß jeze ’s ganz Bygli wäg ischt, chehrt er schi um, drückt der Chopf i d’Schöibe vo sir Schweschter u grännet.
«Muesch nid briegge, Hansli! Lue, do hesch no ne Batze, u uberchunnsch de wider nüt, so choufen i der den e Läbchueche! Schwyg jeze, süscht lache si di de no us!»
«Zuehe mit de Brättline oder e Batzen ufs Nummero, mir chöi de nid zwirbele bis am halbi drizächni!» pressiert der Zwirbeler.
Im Ougeblick si alli zähe Nummero bsetzt. Der Zwirbeler lüpft der Chischtedechel u zellt wider zähe Stück vüre.
«Anffang, Anffang!» kommandiert dä mit em Laferantimul, «Kathrineli tue afe der Baareladen uf, daß d’de zwäg bischt, we d’öppis unger d’Zäng überchunnscht.»
«Tue du dinen afe zue, süsch git es de no Dürzug bi der», süferet ne Kathrineli ab.
«Vieri gwinnt! Gsehsch Chlynne, jez überchunnscht jo scho der Erscht.»
Das Höderibuebli het ganz zitteret vor Freud u der Läbchueche sälig a Buuch drückt.
Inwähret dessi steit Köbeli näb em Stägestock u luegt däm Gschäft zue. «He, Köbeli, wosch nid ou einisch setze», ranzet ne der Zwirbeler a.
«Ha nid derwyl, mueß witersch», seit Köbeli, schüttet der Chopf u wott goh. Du chöme zwöi Meitschi düre Grabe vüre. Es si die vom Schützbärg, u Annelisin, die elteri, het Köbeli wohl gchennt. Annelisi un är si zsäme z’Ungerwisig ggange u denn zemol het äs albe no tifig chönne ’s Chöpfli gäge der Buebesiten ume dräije, we der Pfarer ulydig gmacht het: «Es weiß aber niemmer nüt, Köbeli säg du-n-es!» Aber siderhar het däm Meitschi der Äcke bidänklig gstabeliget u Gsicht u Ghör hei-n-ihm ou gschwachet. Verwiche, wo-n-ihm Köbeli isch go pfäischtere, het es vo allem Topplen u Brichte kes Müxli ghört. Un jez wo-n-es näben ihm düren ischt, hätt es um kes Lieb chönne ’s Chöpfli gägen ihm ume dräije un ihm e Blick gönne, u das het Köbelin gar erschröckeli erheglet. Däich me doch ou, es settigs Unglück! Sövel schöni nußbruuni Äugli u mögen eim nid erchenne, sövel styffi wyßi Öhreli mit Chrüseline drum, u die si däwäg verschoppet! We das nid e trurigi Sach ischt! Wär hätt gloubt, daß das mit Annelisin eso usechäm! Köbeli het no meh weder einisch probiert, gäb es de würklig mit der Gschicht eso bös Stang; aber er het möge sägen u mache, was er welle het, Annelisi het nüt von ihm gwahret. Daß er nid gäng z’läärem müeß dostoh u daß öppis gang, nimmt er emel du ou es Brättli u hilft zwöi- drümol zwirbele. U nie ischt er gfelliger gsi; im Schwick het er es ganzes Bygli Läbchuechen erzwirbelet gha. Aber wo-n-er ume luegt, ischt Annelisi niene meh gsi. Weder es isch nid schwär gsi z’errote, wo-n-es hi sig: Im Tanzsaal obe hei afen es par vo de Hitzigschte afoh stungge. Gygerhänel het der Tusigfüeßler-Walzer ufgspielt, eine mit ere Handharpfe het derzue anger gmacht u d’Baßgyge het der Takt g’rumpumplet. Jez hei di junge Lüt vor em Wirtshuus nide ke Blybe meh gha. Eis Tschüppeli nom angere isch düre Husgang hingeren u uber d’Tanzsaalstägen uf. Zletscht si fasch nume meh Ching do gsi, u der Zwirbeler het si Kumis ypackt.
Köbelin hets ou an allne Hoore uber d’Stägen uf gschrisse. Er isch no gäng ume Stägestock ume glyret u het nid chönne furt cho. Es het ne fasch verdräit, daß er nid ou het uehe dörfe. Di Musig ischt in ihn gfahre wi’s Füür i di düre Nodle vomene Chriseschthuuffe. Wen albe Gygerhänel eso-n-es rächt es schöns Chehrli het gmacht, isch es Köbelin gsi, er müeß der Hemmlischragen ufschryße un e Gradusebrüel tue, so lut daß er mög. Es het ihm albe ganz e heitere Schyn gä vor den Ouge düre. Aber de ischt ihm wider z’Sinn cho, was der Meischter gseit heig, u de het er der Ote ganz läng müeßen ungeruehe näh. Wen er nume gwüßt hätt, was Annelisi gschäfteti; das het ne schier z’Tod wunger gnoh. U du het er afoh rächne. Am Änd, wen er numen en einzigi Fläsche hätt, möcht es de gäng no grecke zome Paar Uberstrümpf, u zsuumme bruchti-n-er schi eigetlig nid lang. U doch isch es ihm de wider gsi, es schryß nen öpper zrugg, u wider ischt er blybe stoh, wi-n-e verlorni Seel vor em Paradies zuehe.
Du chunnt Locher-Chrigeli uberache u seit im Verbygoh: «Heh, Köbel, wosch du diner Läbchueche trochen aheworgle? Mach doch nid der Gschwullnig u chumm ou uberuehe! Es geit gar cheibe luschtig; es si grad äberächt viel zum Tanze.»
Derzue het Hänelis Gyge gsunge, o gar millionen ärdeschön — u du isch’ um Köbelin gscheh gsi.
«Affäng, mira es Ougeblickeli», macht er, «aber misecht nid für lang; mir müeße morn go holze u zum Schnyder mueß i no, das isch fertig!»
Er nimmt siner Läbchuechen unger d’Chuttefäcke u stopfet uber d’Stägen uf, es isch no gäng gsi, wi wen er wärweiseti. «E Fläsche ha — aber numen en enzegi!» nimmt er schi no einisch vor.
Guet, di Fläschen isch cho, u Köbeli isch zueheghocket. Er het no Annelisin ghalset, u richtig, es ischt ou do gsi. Jez het er doch chönnen achtig gäh, was öppe gang u zwüschenihen ou öppen e Tanz fahre. D’Meitschi si-n-ihm nid ungärn cho, dräije het er schi chönne wi-n-es Zwirbeli. Dernäbe het er de ou gwüßt, was Astang sig u manierlig gheiße di Meitschi cho Bscheid tue. Är sälber het em Wy borget so fasch mügli u nume chli ’s Mul gnetzt dermit. «Nid meh weder ei Fläsche, uber e Tüfel ihe nid meh!» Das ischt ihm di ganz Zit dür e Chopf trohlet. Gärn wä-n-er einischt Annelisin go froge; aber er het si gäng no nid trouet. Es het ou tanzet, bal mit eim, bal mit em angere, Köbeli hätt nid chönne gwahre, daß dem Meitschi eine bsungersch im Chrättli wär. Dertdüre hets ihm gwohlet, u so isch das es Zitli ggange, mi het emel scho müeße liechte.
Du merkt Köbeli eismols, daß Annelisi der Ougeblick nid grad Schrys het. Er nimmt ’s Härz i beed Häng u geits i aller Manier go froge. Kurioserwys hei beedi zsämen e chli rot Chöpf ubercho.
«Wosch nid ou eine mit mer cho fahre?»
«I has nid im Sinn», seit Annelisi u luegt näbenume.
«Worfür nid, wen i froge darf?» worglet Köbeli vüre. Es isch gsi, wi wen ihm ’s Halszäpfli verchehrt i Schluck cho wär.
«I schämti mi, mit dir z’tanze», seit Annelisi u luegt ne fescht a.
«So nu», macht Köbeli u wird bluetrote, «bisch du für üserein z’vürnähmm!»
Aber Annelisi het ihm numen e länge Blick ggäh u si näbenume dräit. Wi ne prüglete Hung isch Köbeli a si Platz ghocket. Dä läng trurig Blick het ihm ’s Härz gmacht z’chlopfe; aber er isch nid sicher gsi, gäb er rächt gläse heig i dene bruunen Ouge, u Annelisis Wort hei ne guslet.
«Hescht Abchabis übercho?» helkt ne Locher-Chrigeli.
«O, emel für dä Rung wohl», lachet Köbeli zwängt, «weder es git nid nume Wildtuube, zahmen o no, wo ou chöi rugge!» u het e tüechtige Schluck druber ab gschüttet. Der Nechscht ischt er richtig nid öppe blybe hocke. Wi ne Schwick het er eini ufgablet gha. Es ischt eini gsi us em Hornbach vüre, e feschti gmodleti Mocke; si het fasch der Schlutti versprängt u d’Backe hei re ganz glodelet. Für-n-es Rächt wä si Köbelin wohl plütterhübschi gsi — weder was hungs, Dokterchrigel het albe gseit: Weme ke Bulver me het, so git me Holz, es tuet nid di glych Würkung; aber es Trauch cha men ou mache dervo. Köbeli het richtig müeße pyschte, gäb er sche het im Gang gha, der Schweiß ischt ihm gradeinischt uber e Rüggen ahe glüffe. Aber wo si du ändtlig im Schwung gsi ischt, het si alls näbenume grueßet, wo nen i Wäg cho ischt. Di Pärli, wo me mit ne zsäme gschossen ischt, si nume so a d’Wang uehe gfloge, u Köbeli het Freud gha dranne. Numen ischt ihm du di Schadefreud grad vergange. Wo-n-er di Plütterhübschi zum Wy gfüehrt het, isch schi no so halb sturmi gsi, pletscht mit ihrne hundertachzg Pfung uf e Stuehl nider, daß es fei eso ’s ganz Huus gschüttet het u schießt mit em Ellboge Köbelis Wygutter um — o verfluecht! Köbeli hätt eren em liebschten e Brätsch gäh.
«Tüfeli ou», meint si, «das ischt jez dumm ggange! Weder si ischt emel nümme voll gsi, u du wirscht wohlöppe Gäld ha für ne-n-angeri.»
Was het Köbeli angersch welle weder no eini bschicke! Do soll men öppis dergäge mache, wen ein ’s Unglück däwäg verfolget! Uhirsche het er e Früschi bschickt; aber er hätt möge süüne wi ne Schloßhung. Jez isch es us gsi mit Uberstrümpfchoufe. Di dicki Müeslen isch no ne Rung bi-n-ihm ghocket; aber Köbeli het nümme mit ere welle fahre u isch froh gsi, wo-n-ihm sen einen isch cho abnäh. Gly druf ischt Annelisi gäge hei zue. Köbelin hätts ou gjuckt uf u nohe. Aber was hätts gnützt? Annelisi het jo nüt meh von ihm welle wüsse, u hei het er ou nid dörfen ohni Uberstrümpf. Eso ischt er blibe hocke, het si der stille Täubi ergäh u si schier der Gring zerheit, wo Uberstrümpf här näh. Wen er numen emel afe Tuech hätt, vilicht hät de der Puur es Ysähe, het ne düecht. Aber wie zu Tuech cho?
I allem, wi Köbeli däwäg Trübsal blost u ratiburgeret, chunnt der Stockwirt uberuehe u stolziert i sir länge länge, schwarze Späcksitechutte im Tanzsaal ume. Köbeli het di Chutte gäng eso stächig gschouet, u du fahrt ihm wi ne Wätterleich e Gidanke dür e Chopf. Er macht d’Füüschts u d’Ouge föhn ihm a glitzere. I eim Zug treicht er sis Glas us u steit uf. Im Ufstoh uberschießt er em Näbetma sis Glas. Dä wird touben u futteret:
«Chaisch nid achtig gäh, Läll!»
«Was, bin i-n-e Läll?» brönnt Köbeli uf u hout däm eis mit der flache Hang, daß es tätscht. «Do hescht eis füt e Läll!»
Dä füürtüflet ou uf, reckt uf e Fläschegutter u wott Köbelin dermit abstrecke. Köbeli nid ful, fasset ne bim Arm, schryßt ihm der Gutter us de Fingere u schloht ne-n-i Tanzsaal use, daß er i hundert Stücki fahrt.
Jez springt der Wirt zuehe.
«Ufghört do mit Zangge! Wele het agfange?»
«Das geit di nüt a; mir hei nüt mit dir», muulet ihm Köbeli u spöit z’nechscht näben ihm düren a Bode.
«’s Sälb wei mer de no luege, Pürschteli! Vo dir loh mer nid ’s bös Mul ahäiche. Use mit der!»
«Wen i de will», polderet Köbeli.
Der Wirt wott ne fasse. Wi ne Tuubehabch schießt ihm Köbeli a, packt ne mit em linggen Arm ume Lyb, reckt ihm mit der rächte Hang i Fäckeschlitz hingere u het a der Fäcke wi mit ere Zange. «Jez losch nümme goh u we der Tüfel uf Stälze chäm», däicht er u schnellt u schryßt a der Chuttefäcke, so erschröckelig daß er ma. Aber di Chutte isch vo Guettuech gsi; alls Schryße het nüt bschosse.
Jez isch Köbelis Gägner em Wirt z’Hilf cho u het Köbelin gar erbärmlig täpperet. Aber Köbeli isch am Wirt blibe hange wi ne Zäch, u di angere hei däm Fahri zuegluegt. Em Wirt isch di Fünkete z’ersch vor en Ote cho. «Use mit däm Zangghung!» het er gchychet u derno hei si Köbelin gäg der Türe hingere gschleipft. Köbeli het si lo schleipfe, aber um kes Lieb der Chuttefäcke lo fahre. Das het polet uber di Stägen ab u de Wänge no düre Husgang vüre! Uf em Stägestöckli nide isch Köbeli ungereinisch wider uf de Füeße gsi. «Ubersch Stöckli us mit ihm!» chürchlet der Wirt. Du fasset der anger Köbelin bi de Beine u lüpft nen ubersch Gländer ubere. U Köbeli het das schön lo gscheh. Nume het er tifig mit der Linggen o no uf e Chuttefäcke greckt u ne i allem Gheie no erwütscht. Milione, wi het das e Schnall gähl ’s Gländer het schön egäge gha, un jez het d’Chutte gchroset. Der Wirt het es rüggligen a ’s Gländer agschnellt un uf sis breite Gsäß nidergsetzt. U rätsch! het d’Chutten e Schranz übercho vom Chrüz ewäg schreg gägem Armloch zue bis fascht a Chragen uehe. Fascht halbi isch schi i Köbelis Chloope blibe. Dä isch no einischt uf vo Bode u het ’s Päch ggäh i de Länge. «Jez han i emel Tuech für Uberstrümpf, es ma de use cho wi nes will», het er i allem Springe gfrohlocket.
Er isch scho wit gsi, der Wirt isch no gäng uf em Stägestöckli ghocket, het ghibnet u gspöit:
«Dä hellverfluecht Luscheib, mir mi Sunndigchutte däwäg go z’vertrome!» Der ganz Husgang voll Bueben u Meitschi hei-n-ihm zuegluegt, wi-n-er ufgraagget ischt u di hingere Viertle verha het. Un es Pfupfen u Lachen ischt losgange, es het di junge Lüt schier versprängt! Der Wirt het i sir eifäckige Chutten e Figur gmacht, es isch zum Gradusebrüele gsi. Wo-n-er gmerkt het, daß er numen usglachet wird, het er schi gstriche u isch der sälb Obe nümme zum Vorschyn cho.
*
Am angere Morge het Churzeneier Köbelin i ’s Gibät gnoh. «Hescht jezen Uberstrümpf?»
«Jo, Uberstrümpf nid grad, aber afe Tuech.»
«Jä, worum hesch de nid gmachti gnoh?»
«Es isch mer drum nid gange, wi-n-i welle hätt.»
«Am Änd hesch de nid emol Tuech! Aleh, vüre mit däm Tuech; das möcht i gseh!»
U Köbeli reicht ihm sis Wärli.
«Was tusig hungs soll jez das wider heiße? Das ischt jo ne Bitz vore Chutte!»
«He jo, es wird eso sy», git Köbeli zue u foht a erzelle, wis ihm ggange sig. Er het uberleit, es wärd am beschte sy, wen er em Meischter ufrichtig bchenn. Nume wäge Schützbärgannelisin het er nid ganz vo der Läberen ewägg gredt. Weder der Meischter het glych möge gmerke, wo-n-es düre haaget. Wo Köbeli erzellt het, wi der Stockwirt ufem Stägesatz abghocket sig, het der Churzeneipuur ’s Lache nümme chönne verbyße. Är u der Stockwirt hei ’s Heu nid uf der glyche Bühni gha u si im Gmeinrat all Bott hinger enangere cho u drum het er ihm das Malör möge gönne.
«He nu», het er zletscht gseit, «es ischt jez emel o no eis, daß d’ mer ’s Mul hesch möge gönne. So will i für das Mol aber no näbedüre luege u mit der Gidult ha. Hoffetlig hesch der glych e Lehr drus gnoh u weisch de i Zuekunft, wo d’March düregeit.»
«Gits ächt e Prozäß?» frogt Köbeli.
«Chönne tät es, aber es wird chuum. I zwyfle, wo der Stockwirt öppis drus machi. Vilicht isch es ihm lieber, es wärd nid zviel dervo brichtet.»
Dermit het Köbeli chönne goh u der Puur het zu sir Frou gseit: «I ha nid möge derglyche tue: aber e Föifedryßger hätt i gäh, wen i der Stockwirt ou hätt chönne luegen i sir eifäckige Chutte.» U wo-n-er sälb Wuchen is Dörfli vüren ischt, het er Köbelin es Paar höch halblinig Uberstrümpf heigchromet, gar wättigs brav sin es gsi...
Es isch du ou e Zit cho, wo Köbeli i di Uberstrümpf ihe het e Ma gstellt. Dennzemol het du Schützbärgannelisin d’Gsicht besseret, un es het si ou nümme gschämt mit Köbelin z’tanze. Sogar vor e Toufstei isch es mit ihm, u nachhär hei si vo Köbelis Meischter ’s Churzeneibärgli epfange u dert fridlig zsäme ghüselet. U wo si du afen e tolle Bueb hei gha, het Köbeli ganz anger Sache gluegt in de Hänge z’bhalte weder frönde Lüten ihrer Chuttefäcke!