Simon Gfeller: Eichbüehlersch. Kapitel 9

KAPITEL 9

Am Tisch ischt Änni mit em Bärghofer zsämecho. En eltere Mändel isch das gsi, mit eme glattrasierte, früschrote Guetässergsicht, wyße Hooren u läbigen Ouge. Läbig ischt ou sys Wäse gsi; er het unermüedlig möge brichten u lache u isch derby so ungschiniert gsi, wi wen er do deheime wär u z’bifäle hätt. Allne, wo nen agranzt hei, het er schlagfertig Bscheid u Antwort ggä, sygi’s Stadtlüt oder Landlüt gsi, mit allne het er schi gwüßt umz’tue u ne verstange e guetartigi Neckerei az’häiche. Änni het sofort gmerkt, daß er bi allne wohl agschriben ischt als ungerhaltlige Kamerad.

Ou ihns het er uf der Stell agranzt un ihm Flouse gmacht, wi-n-er froh syg, daß äs cho syg. Er hoffi, er fing de an ihm e Stützi. Er syg nämlig en arme, ungerdrückte Möntsch. ’s Stubemeitli u d’Saaltochter sygi gäng hinger ihm u wellin ihm z’meischter wärde, er mög si mängisch fasch nid erwehre. Es heig e ke Gattig, wi sie ne tüeji verfolgen u ploge. Däwäg tüei ihm d’Kur jo nüt nütze, er merk scho jetze, daß er de ’s nächscht Johr früsch druber müeß.

Natürlig het d’Saaltochter proteschtiert, er tüei wider alls i ’s purlutere Gägeteel verchehre. Die Verfolgte u Plogete syge sie, nid är, Änni wärd de ou no erfahre, daß er nid chönn sy, ohni öppere z’necke un ihm e Bär az’häiche. Es soll si numen in acht näh vor däm!

Änni het si natürlig ohni wytersch uf d’Wybervolchsyte gschlage: «Es macht mer nid der Aschyn, wo du di z’erchlage heigischt u daß der wichtig öppis fähl!»

«Jä der Donnerli wohl! Es hartnäckigs Lyde han i, Plattfüeß, ganz bös! Es isch mer halt einischt e Bindboum uf e Chopf gfalle u dervo han i das Näggi erwütscht!»

Änni het es Schütteli müesse lachen u ou Kampf ggä:

«Soso! Isch ou mügli! Das mueß aber lang sy sider. Vo däm han i scho ghöre brichte, wo-n-i no z’Schuel ggange bi. Eh z’Chätzerli, bisch du jetz würklig dä ungfellig Tropf, wo-n-ihm das zuegstoßen ischt?»

«Allwäg bin i, agschlage mi, seit men albe bim Tschuepe. Aber tanze chan i destwäge glych no u hoffe, du tüejisch de ou öppen eine mit mer fahre, wen is der Handörgeler nom Znacht wider einischt ufmacht.»

«Sälb zwyflen i mächtig dranne», het ihm Änni umegha. «Das wurd di mache z’schwitze, we du mi söttischt i d’Gäng gä... e settigen alte Schrage...!»

«Jä schwitzen isch nume gsung u geit ein nienerab ringer weder bim Tanze!»

«Aber mir nümme! Die Galiochtigi isch mer lengschte vergange. Ehnder tät ’s Schybebad e Gump uber all Bärgen ubere, weder daß mi das wider achäm! Die hüttigi Fahrt het mi scho gnue ergueget.»

«Jä säg der nüt, u verschwer di nid öppe! I vierzähe Tage hei der d’Bei scho sövel gliechtet, daß d’ di bitterübel chönntisch greuig wärde.»

«Das ischt allwäg z’förchte!»

«Jä, du weisch drum no nid, was ’s Schybewasser cha! Do chehre si de Lüte d’Gedanken im Chopf obe wi nes Brätzelenyse, u chöme de eltischte Muetterline früscherdings Hüratsgedanke!»

«Jo myseel!» het Änni abgwehrt. Es het nid rächt gwüßt, soll es toube wärden oder lache, we men ihm settig Sache zuemueti. Aber wen es der Bärghofer agluegt het, wi-n-er verschmitzti Äugli gmacht un e poßligi Myne zoge het, isch es mit der Töibi verby gsi. Zuedäm isch grad d’Wirti de Tische noh cho luege, gäb alli rächt versorget sygi u het Ännin gfrogt: «U de, chömit dr zsämen uus?»

«I weiß ’s emel no nid. Er stürmt do vo Hüratsgedanke, wo ein ’s Schybewasser zwägziej, er wird das öppen a ihm sälber abnäh!»

«So isch’ rächt», het d’Wirti glächlet, «nume gäng tapfer umegä! Wehre mueß me si gäge dä. Es miech ihm vil z’unerchannt Freud, wen er ein chönnt awärche, daß men am Hag anne wär.»

«Sooo... jetz hilf du ou no u chumm mer cho d’Lüt ufreise, wen i will Reklame mache für’sch Schybewasser! Zwo gägen eine... wär wett do möge gcho!»

«Du scho! Du fingsch gäng öppen e Rank zum Usschlüüffe!» seit d’Wirti u het ne derzue chly bim Ohr gno. «Häb mer e chly Chopf mit der Muetter Rüegsegger, süsch nimen i de der Ellstäcke vüre, für der ufz’mässe!»

«Oi... oioioioi!» het er brüelet, «jetz tryschaagget sie mi scho wider, u erscht geschter het sie mi uf d’Finger ghoue!»

«Du wirsch es wohlöppe verdienet ha», trümpft Änni.

«Ganz öppis angersch hätt i verdienet! Es wär mer jetz de afe z’gönne, daß sie mer öppen es Ääli gäb oder es Drücki, aber settigs spart sie für ihren Eheliebschte!»

«Was wettisch du wüsse!» het d’Wirti glachet u ischt wytersch.

So ischt unger allergattig Plängglereie ’s Znachtässe vorbyggange, u sobal Änni schickig chönne het, isch es em Bärghofer us em Lätsch gschloffe u het si uf d’Syte drückt. Für’sch Schlofen isch es zwar no z’früech gsi; aber es het däicht, es syg doch ds halbe baas aleini. Emel afe bruuch es de nid gäng em Bärghofer syner Helkereien abz’wehre, wo-n-ihm bständig um d’Ohre gsuret sy, wi eme Roß vor eme Garbefueder d’Bräme. U de isch es müeds un ahegfuehrwärchets gsi, wi wen es der ganz Tag im Acher ghacket hätt. Derzue syn ihm d’Gedanken im Chopf umeghürschet, daß es bal nümme gwüßt het woruber. Es het’s düecht, es mög si scho bal nümme bsinne, daß es deheime gsi syg, so vil Neus u Früsches het es gseh u erläbt gha, meh weder deheimen ime ganze Monet. Es het dervo der Chopf bis uf d’Schüpfi use voll gha. U vor allem het es jetz afe die chätzersch Strumpfbänger abgstreipft, wo’s so mürderlig gchlemmt hei, u däicht, die Plogerei müeß ihm nid no ei Tag vergeschte. Es het im Reischorb gnuschet, bis es Schäri, Nodlen u Fade het gfunge gha u het die Wättigen uftrönnt u besser zsämegsetzt. U dä Rung het es si d’Müei gno, z’probieren u z’probiere, bis sie die äberächti Wyti ubercho hei.

Ännis Zimmer ischt im glyche Gebäu gläge wi der Spyssaal, u vo ungeruehe het albeinischt es Lachen u Gäitschgeren uehe tönt. «Dä alt Loudi wird öppe wider hinger de Meitline sy u se mache z’göiße», het Änni däicht. «I weiß emel de no nid, wi-n-i mit däm z’schlag chume. D’Wirti het’s jo sicher guet gmeint, wo sie mi näbe dä a d’Chrüpfe to het. Eh weder nid wär i bi öpper angere baas gsi. Das hagels Ääkizüüg cha mer’sch nid düruse. Do mueß me jo die ganzi Zyt der Gring hudlen u uswäje wi nes Guschti, we ’s Gschmöis hinger ihm ischt, u dessi bin i mi nid gwanet. Dä Bärghofer isch mer nume no halb im Chratte.»

E Schwärenöter-Buur het äs äbe no nie erläbt gha; die Rassen ischt ihm weni chünds gsi. Ihns het düecht, d’Burelüt sötti nid däwäg der Nar mache, das ghör nid zue-n-ne, öppis angersch stieng ne baas a. Fryli, we einen im Gält chönn chrüschle wi der Bärghofer, heig er schi de Lüten ou minger z’achte, er chönn se lo d’Müüler offe ha. Weder vilicht syg es de mit däm Rychtum ou no nid so wyt här, wi me mein. Vilicht heig men uf em Eichbüehl äbeso ne schöne Schübel, we me scho nid so narochtig tüei.

Mit däm Troscht im Härze ischt Änni e Rung dernoh unger d’Dechi gschloffe, het si bsägnet u yfrig a syne byßige Beine gchratzet u hätt welle schlofe. Aber das het ihm ei Chehr no nid welle grote. ’s Bett ischt ihm wohl stotzig gsi, es het ’s Chüssi müesse näbenume lege u numen ufs Ohreli lige, gäb es ihm si rächt het welle schicke. U derzue het vorusse der Luft afo zieh u d’Pfäischterläde mache z’waggelen u z’chlefele, Änni het bal gförchtet, es well no es Wätter cho. U doch isch nienen es Wülchli am Himel gstange. Ändtlig het es doch es Trom erwütscht u chönnen etschluune, aber nume so, wi me cha schlofe, we men Änni heißt u nid deheimen im eigete Bett lyt. Es het sys Schlofacherli nume gstruucht, nid regelrächt töif gfahre.

Am Morgen isch es scho i aller Herrgottsfrüehi erwachet, es het si no nienen es Bei grüehrt. «So, jetz darfsch es der lo wohl sy», het es zue-n-ihm sälber gseit; «hesch di nüt drum z’kümmere, daß ’s Tagwärch i Gang chöm, ’s Mälche, ’s Grasen u ’s Zmorgechoche u Säufuehre. Hesch nüt weder di hübsch im Bett still z’ha, daß niemmer wäge der erwachi. Nujo, do dry cha me si es ungrads Mol ou schicke. Aber e schlächte Bruuch isch es doch: Am Obe nienisch Fürobe machen u ungere u derfür am Morgen usbroten im Bett, bis d’Sunne höch am Himel steit. Das isch doch e verchehrti Wält!»

Ändtlig het es si uberniden afo rüehre. Türe sy ggange; Fueßtritte het me ghört; Gaffeechacheli u Blättli sy abgstellt worde, u dä Ton ischt Ännin yheggange, wi eme hungerige Roß der Ablick vom volle Chopfsack; der Gaffeegluscht het ou afo rühele by-n-ihm. Es het no chly dräjt, dernoh isch es ufgstange, het si grangschiert u ischt langsam d’Stägen ab. Vor em Zmorge het’s no müesse Schybewasser treiche, öppis Warms wär ihm fryli lieber gsi weder das Gsüff, wo no fulen Eiere gschmöckt het; aber em Dokter mueß me halt folge!

Am Zmorgetisch ischt numen es Zütter gsi vo Kurgeschte, nid die halbe sy rächtzytig agrückt. «Deheime sötte si mer däwäg glünggere u vergatteret zum Tisch cho», het Änni däicht, «dene wett i d’Poschtornig mache, jawole!» Der Bärghofer ischt ou no nid do gsi, u Änni het si gfrogt, gäb jetz dä ou so ne Fulänzchrumme syg u der Stadtlütebruuch agno heig, am Morgen im Näscht z’lige bis anno Tubak. Es ischt aber no nid fertig gsi mit em erschte Chacheli, ischt er zur Tür y cho. U was het er i der Hang treit? Es Büscheli früsch ufggangni Hagröseli, u zwar vo der Sorte, wo kener Dörn hei. Die well er Ännin chrome. Das sygi syner Lieblingsbluemme. So wi die Hagröseli sötti d’Wybervölcher sy; Röseli u nienen e Dorn dranne! U het glachet. Änni het danket u versproche, wen es Triftig heig, well es de em Bärghofer ou e Meie zsämechöhle. Do uf de Weiden ume wachsi schöni Silberdischtle. Die heig äs bsungersch gärn. Sie mahni ihns mit ihrne stachlige Blettere halt gäng a ’s Mannevolch.

Dermit isch der luschtig Chrieg wider eröffnet gsi. Ännin het’s zwar gäng no düecht, mi sött mit eren alte Großmuetter nid däwäg umgoh u se meh eschtimiere. We’s nid e Buur gsi wär, wo-n-ihm so cho ischt, es hätt sicher Füür gspöit. U derzue isch es doch froh gsi, öppere z’ha, wo-n-es mit ihm het chönne brichte u chly i der Nöchtsemi vom Bad umetrappe. Wyt vom Huus furt bigährtin es hütt no nüt, es syg ihm no z’fascht i der Chräichi. U erscht der Fuchs wärd gstabeligi Bei ha vo der geschtrige Fahrt! — Em Fuchs? O däm heig das wäger nüt to, het der Bärghofer versicheret. Däm tät es nume guet, wen er meh ygspannet wurd, für uf d’Stroß; das gäb es prima Wägeliroß. — Für das hätte sie nen ou scho chönne verchoufe, zwölfhundert syg ne botte gsi, het Änni gwüßt z’mälde; aber um das heige sie ne nid welle gäh. — U heigi rächt gha, het der Bärghofer bygstimmt; unger füfzähehundert ließ er es settigs Roß ou nid us em Stal, er heig ne nämlig geschter ou chly gvisidiert.

Derewäg sy sie i’s Brichte cho u isch vo Roß- u Chueh- u Söihändle d’Red gsi, vo Märite u vom Waar-Ufzieh, vo Sache, wo d’Bure stungelang chöi brichten ohne fertig zwärde. Derby het si erwise, daß der Bärghofer de ou manierlig u ds ärschtem rede chönn u e gwinterete Buur syg, wo dürhar Bscheid wüß. Däwäg het er du Ännin besser gfalle.

Nom Bade, bim Mittagstisch, sy sie du wider zsämecho, u Änni het derby e rächte Chlupf erläbt. Forälle sy uftischet worde; aber äs het reselut erklärt: «Vo däm Gschläck wott i my armi tüüri nüt. I weiß nid mit um-z’goh u wott de nid no ame Fischchnöcheli ersticke!» Die ganzi Tischgsellschaft het ihres Goudi dranne gha. Aber wil Änni ehrlig het zueggä, es wüß nüt dermit az’fo, het ihm’s niemmer übel gno. Ehrlig sy isch nie e Schang. We me si git, wi men ischt, chunnt me gäng no am beschte düre. Jetz ischt ihm der Bärghofer chummlig cho.

«Das wär doch jammerschad, we du vo der Guetsach nüt söttischt ha, Muetterli! Alee, gimm mer dys Täller! Die Ruschtig machen i der usenangere, daß nid es Gymmeli vo de Gräte drinn stecke blybt! Weisch, das han i vomene Basler-Heer glehrt, wi me so nes Förndli apackt. D’Basler, das sy die richtige Schläckmüüler, die tüe der so nes Fischli mit eren Andacht abhüte, wi wen es um öppis Höchheiligs gieng. Fyrliger, weder we der Sigrischt i der Chilche ’s Tuech vom Toufstei nimmt, wen es Chingli söll touft wärde. U toufe tüe sie de so nes Fischli ou, hüit! dert düre sy sie all gueti Chrischte! Du bruuchsch numen es enzigs Mol zuez’luege, de hesch die Kunscht ou los u weisch der i Zuekunft z’hälfe... Gsehsch, wi si das löst, schöner nützti nüt... do hei mer’sch jo scho! Un jetz nume härzhaft zueggriffe, i will für alls guet sy!»

Änni het si no chly gstrübt, die Ruschtig gründtlig ungersuecht, aber ändtlige doch gfolget. Es het müesse zuegä, murb u zart syg das Fleischli, hingäge grad bsungerbar chüschtig doch de nid. So wäg eme Förndli lüf es emel de nid wyt. Do syg ihm de e saftigi Hammeschnitte oder e Chässuppe mit eme mählige Gschwellte lieber.

Die ganzi Tischete het däm Dischbidaz vo dene zwöinen Eltischte stillvergnüegt zueglost u glächlet. Offesichtlig het ne Ännis härzhafti Ehrligkeit e gueten Ydruck gmacht. Numen es Päärli oder zwöi hei d’Nasen e chly grümpft. I Zuekunft sy ou die angere Gescht nümme näben Ännin düre, ohni es fründtligs Wort mit ihm z’wächsle. Drum het es ou die afänglichi Schüühi u ’s Mißtroue zume guete Teel verlore u funge, es syg de no gar ke so großi Kunscht, mit frönde Lüten umz’goh. Derby isch es aber gäng no vorsichtig gnue gsi, si nid z’hert mit nen yz’loh. Es het wohl gmerkt, daß sie a sym Wäsen u synen Usdrücke Freud hei u isch ne scho chly eggäge cho, het aber derby däicht: Meh weder daß i will, bringit dr nid us mer use. Für der Hampelima z’mache, wo scheichlet, we öpper am Fädeli zieht, bin i doch wohl alti. So het es si ussert em Bärghofer niemmeren agschlosse. Däwäg isch die erschti Wuche düregrütscht, ohni daß si Änni wichtig hätt z’erchlage gha. Der Bärghofer het ihm ’s Kumplimänt gmacht, es jungi all Tag. Das het es ihm fryli nid welle gloube, derby het’s ihns aber sälber düecht, die Kur schlöj ihm nid schlächt a.

Am Sunndig druuf het der Bärghofer Bsuech ubercho. Sy Tochter Kätheli isch cho luege, was er läbi u cho Bricht gä, was deheime gang. Im Schesli isch es cho u het es gängigs Schümeli ygspannet gha. Der Bärghofer ischt ihm go hälfen usspanne. Änni hätt si ou gärn zueheglo, für das Kätheli i ’s Oug z’fasse, het si aber nid derfür gha, sy Gwunger z’zeige. Es het scho chönne däiche, Vatter u Tochter heigi allergattig zsäme z’brichte u sygi lieber aleini, mi dörf se nid störe.

Erscht bim Zmittagässe het es du mit Käthelin Bekanntschaft gmacht, wo-n-es näben ihm am Tisch ghocket ischt. U das Kätheli het ihm uf en erschte Blick gfalle. Es isch guet gwachse gsi, vo äberächter Größi, het früschroti Bäckli gha, warmi bruuni Äugli u bruuni Chrüüseli. No meh zellt weder das alls het bi Ännin Käthelis zrüggzogne, agnähme Wäse. Dert düren isch es offebar nid em Vatter sy Tochter gsi, we’s ihm üsserlig scho guet ggliche het. Brichte het das Meitschi allerdings ou guet chönne, so manierlig u verständig, Änni hätt nid es Tööneli oder Wörteli dranne gwüßt z’verbessere. Wi meh daß es gluegt u glost het, wi meh isch es uberzügt worde, das wär jetz no einischt es Meitschi, wi me se gärn gsäch u hüürmehi so sälten aträf. Vo der Sorten eis, das hätt die rächti Frou ggä für Rese, so eis chönnt dä frein Schlufi um e Finger lyre. U mit eme settige als Sühniswyb wär sicher ou usz’cho. So eis wüßt de, was das säge wott, eme große Hof vorstoh, u daß es mit Jöiken u Göiteren u schöne Chleidere nid gmacht syg. Das wär de nümmen es jungs, sprützigs Güfi, wo ke Ahnig het, was Läbe heißt, u daß es em Ma e Stützi u em Hof e Muetter sy sött. U wär ou nid z’alt, um no Juget z’ubercho, meh weder öppe siben-achtezwänzgi chönn es sicher nid sy.

Settig Gedanke sy Ännin im Chopf umegwürblet, ohni daß es öppis hätt lo merke dervo. Mit der Tür i ’s Huus z’falle, isch nie sy Bruuch gsi. Zersch het es de das Meitschi no besser müesse lehre chenne. Vor allem hätt ihns wungergno, worum das no lidig syg. So eis chönnt doch a jedem Finger e Hochzyter ha, we’s mit em Vermögen u allem tät stimme. Es wär zum Verwungere, we das nid scho irget einen am Bändel hätt. Es chönnt ou sy, daß es eis vo dene wär, wo meinti, für ihns syg kene guet gnue, wen er nid äxpartig im Anke bache syg. Meitschi hei mängisch kuriosig Muggen im Chopf. Churz, Änni het uberleit, es müeß do no verschidenes eräferet wärde, gäb me dörf probieren, es Fädeli az’spinne.

Nom Zmittag sy d’Kurgescht usgrückt uf d’Höger u Alpweiden uehe oder süscht uf ene Syten ume. Ou der Bärghofer u sy Tochter hei si ufs Zimmer zruggzoge u sy erscht im Halbetag wider zu Ännin gstoße, wo unger eme Boum am Schatte ghöcklet ischt. Der Bärghofer het gspasset, er heig müesse go luege, was ihm Kätheli gchromet heig. U de tüeje si albe druber brichte, was i der Wuche druuf goh soll. Nid daß es abselut nötig wär, Kätheli wüß guet Bscheid, wo apacke; aber es well’s emel so ha u chöm all Sunndig cho Bricht gä. Wen äs si nid so guet uf alls verstieng, dörft är ou nid so ungsorget desume flanggiere, bsungersch wil er nid emol e Meischterchnächt heig. Sy Meischterchnächt syg äbe Kätheli. Kätheli het em Vatter abbroche, er rüehm’s nume wohl hert, es syg doch de albe no froh, ihn chönne z’froge.

Mi het ou süscht uber allergattig brichtet, u Ännin isch vor allem ufgfalle, wi der Bärghofer ganz en angere Ton agschlage het, we sys Meitschi derby gsi ischt. Es het gseh, daß er de ou weiß, was si für ne Vatter schickt. Die Drüü hei rächt churzi Zyti gha binangere; sogar Ännin isch nohtinoh der Chnopf ufggange, daß es erzellt het, wi-n-es der erscht Obe heig müesse d’Strumpfbänger ändere u wi-n-es nid heig chönne schlofe, wil der Luft so gchutet heig. Der Bärghofer het ihm du ou chönnen erkläre, was das Lufte z’bidüte heig. ’s Schybebad steck i de Bärgen inne. U we’s schöni, heißi Tage gäb, styg die warmi Luft obsi. Am Oben aber wärd es de i de Bärgen obe chüehl u chöm die schwäri Luft obenahe z’falle, u das gäb de dä föhnartig Luftzug dür’sch Tal uus, das wärd es de no meh erläbe. Er hätt ou no wellen e Fläsche bschicke u öppis Süeßes derzue; aber die Wybervölcher hei abgwehrt, das syg nienerfür, sie frogi däm nüt dernoh.

Ungerwylen isch es für Käthelin Zyt worde zum Aspannen u Heifahre. Der Bärghofer ischt ou ufghocket un es Stückli mitgreiset. Nid ums Fahre syg es ihm zwar, er syg hütt no zweni uf de Beine gsi u tüei de no gärn es Bitzli loufe. Zum Znachtässe syg er de ou wider do.

Nom Znacht het die jüngeri Garde vo de Kurgeschte no nid i ’s Bett möge. Es hätt no öppis sölle goh.

’s Röseli u ’s Lyseli, d’Saaltochter u ’s Stubemeitschi, sy hinger e Bärghofer grote, er söll sy Musigtrucken i Bitrieb setze, die junge Lüt wetti gärn no chly obesitzle un es Tänzli mache. Un är isch nid derwider gsi. Aber zerscht hei sie no syner Helkete müesse lo uber sche-n-ergoh. Sie hei d’Tracht treit, ’s sametige Chittelbrüschtli, Göller u die wyße, wyte, gsterkte Hemmlisermel, u der Bärghofer het ne ’s Kumplimänt gmacht, wi ne das alls guet stang, bsungersch die Hemmlisermel, die mahni ein ganz a Ängelifäcke. Zum Flüge möge sie fryli no nid grecke, die Meitschi sygi äbe doch no nid ganzi Ängeli, es wär allwäg doch hin u wider no öppis an ne z’verbessere. Aber gfalle tüeje sie-n-ihm glych, daß es ke Gattig heig. Mi soll nume luege, wi schön sie gstrählt heigi. U dernoh het er ne gsunge:

U rosigi Öhrli
mit Chrüüseli drum,
die löke der Hansli:
«O Buebli, chumm chumm!»

U früschroti Bäckli
mit Grüebline drin,
die winken em Hansli:
«Du lysch mer im Sinn!»

U zündtigi Äugli,
die schmachte nen a:
«O Hansli, my Hansli,
i hätt gärn e Ma!»

Natürlig het das wider einischt es Gschärei abgsetzt. ’s Mannevolch het glachet, ’s Wybervolch proteschtiert. Änni u d’Wirti hei däm Fahri ou zuegluegt, u Ännin isch es derby zwüsche Lache u Balge düre gsi. Es het der Chopf gschüttlet: «Myn Troscht u Läbe, daß es ou settig Lüt git uf der Wält obe! Geit das all Sunndigzobe so?»

«O nachdäm, wi-n-es si öppe preicht! Verwiche het er em Röseli ou so nes Gsätzli ufgseit:

O we doch eine chäm,
mi obenyhe nähm,
daß i öpp’ ou einisch
zume Müntscheli chäm!

Du isch du eine cho,
het um e Hals mi gno,
du bin i du ou ändtlig
zume Müntscheli cho!»

«So so», seit Änni, «das wird sälbisch gsi sy, wo-n-es do im Spyssaal eso ghäscheret het, daß i’s uberobe ghört ha.»

«Jä Flouse het er gäng im Chopf, u d’Meitli bringt er wyligen i d’Schwüng. Sie gfallen ihm halt gäng no grüüsli, süsch gäll, Bärghofer», het sie ne zuehegrüeft, «vo allem Suurzüüg isch dir gäng no ’s Wybervolch am liebschte!»

«Däich schier», het er glachet, «we mer de die hübsche Meitschi nümme gfalle, bin i de ryff zum Stärbe!»

«Du bisch mir e Loudibänz, Herrjeren abenangere!» het Änni brösmet. «Du wirscht alben e Kundi gsi sy i dyr lidige Zyt!»

«Jg? Jo wohär! Dennzemol isch mer albe no nüt z’Sinn cho!»

«Wo hesch es de glehrt, das Faxe mache u Gsätzli dräjere?» grotet d’Wirti hinger ihn. «Däich öppe z’Paris inne oder z’Wien, wo dr derthi greiset syd! We alli Mannevölcher so hinger üsne Meitline wäri, müeßt me die i d’Versicherig tue. Nume wüßt me de nid, gäb i d’Hagelversicherig oder i d’Brandkasse!»

«Oder müeßt de no e früschi Umehals-Fall-Kasse gründe!» het eine vo de Kurgeschte drybängglet.

«Aber nid mynetwäge», wehrt si der Bärghofer. «I mache my Sach nume mündtlig, nie handgryfflig, u fichte bloß mit Blüemmelischnupf, nid mit Gschlifer u struber Ruschtig. Oder het si afen einischt eis bigchlagt, daß i-n-ihm zuetäppisch cho syg?»

«Biwahr», lachet d’Wirti, «sie hei jo alli Freud a der, we d’ se scho chly plogischt!»

«Nujo, worum sött i de nid chly Bitrieb mache?

Es n-jedersch Chatzli het e Stil
für Gganggelwärch mit z’mache!
Worum sött ig bi Tanz u Spil
nid luschtig sy u lache?

Aber jetz wei mer nen es Tänzli ufmache, daß es no sogar der Muetter Rüegsegger d’Füeß lüpft!»

«Chaisch der ybilde, a mir bringischt ou no öppis ab, daß i ou no aföj der Hung ablo u sturm tue!»

Nom Tanze het me si gluegt z’vertöre mit Witzeverzapfe. Einen us der Stadt ischt e Grammatik-Künschtler gsi, er het chönne Eigenämen u angeri Dingwörter «konjugiere»: Amalie u Maggisuppe.

«Amal-i, amal du, amal er!» U dernoh: «Maggisuppe, magsch du Suppe, mag er Suppe! Etzätera!»

Dert düren isch Änni nid rächt nohecho, u die Witze wo sy brichtet worde, hei ou nid bsungerbar ygschlage by-n-ihm. Es sy meischtens derigi gsi, wo vorhär im Blettli gstange sy, frönds Gwächs, wo ihm nüt gseit het; ’s Ginen ischt ihm cho, u drum het es si süüferli dervogmacht u ischt i’s Huschi.

Am Tag dernoh het es Glägeheit gha, der Bärghofer wäge Käthelin az’bohre un ihm das Meitschi z’rüehmme. «Das wird der sicher ou nid lang Meischterchnächt blybe! Es settigs gattligs Meitschi fingt jo zähe für eine. Es nimmt ein nume wunger, daß das nid scho lengschte ghürote het.»

Der Bärghofer het si es Ougeblickli bsunne, gäb er well Uskunft gä, dernoh seit er:

«Jä, es isch drum alls dernoh ggange, süscht wär es würklig nümme lidig. Es isch mit eim so viles daß versproche gsi, wi-n-es gmeint het mit eme flotte, gäbige Bürschtel. Aber hingernohen isch du uscho, daß dä vomene Tschunggerli, wo by nen ischt ‹Jumpfrou› gsi, mueß es Unehligs ha. U das het du der Hüroterei der Boge ggä. ’s isch schad gsi, er wär vo rächte Lüte nohe cho u guet deheime gsi. Für Käthelin isch es e schwäre Schlag gsi. Es het’s derart ergremmt, daß es vo sälbem a nüt meh het welle wüsse vo Hürate. Derzue isch es vo Juget uuf es stills, yzognigs Meitschi gsi; es het die Art vo der Muetter g’erbt. U vo denn a isch es du erscht rächt es Heimehöckli worde u het si vo allne Luschtberkeite zruggzoge. A Zuespruch hätt’s ihm fryli glych nid gfählt, es hätt no meh weder einisch chönne hürote, wen es ihm wär drum z’tue gsi. Aber es isch brönnt gsi u het ihm kene meh welle passe, obschon i ’s nid ungärn gseh hätt. Wen i einisch dehingerblybe, het es niene ke Aschluß u steit aleini i der Wält. Es chunnt jo däwäg ou dertür; aber Gedanke het es mer doch scho mängisch gmacht, u der wahr Jakob isch es nid. Aber i lon ihm der Wille, es mueß sy Zuekunft sälber boue... Mir hätti ou e Bueb gha, drü Johr jünger weder Kätheli. Aber er ischt is scho als Röcklibueb a der Halsbrüüni gstorbe. U wo-n-i du no d’Frou verlore ha, isch es mir nümme so erschröckli ums Gältverdiene gsi. I ha em Meitschi versproche: Hürote tuen i nümme! Du sollisch nie unger ere Stöifmuetter z’lyde ha. Aber öppis vom Läbe ha möcht i doch de ou no, u das söllisch mer de ou gönne u nid schmähle, wen i einischt es Reisli mache, oder drei-vier Wuchen usspannen u i ’s Schybebad goh. Gsorget isch für di meh weder ume, u derzwüsche wei mer zur Sach luege, daß es nid hingertsi geit. So hei mer is g’einiget u sy wohl derby. Äs weiß ganz genau, daß es nid gfährlig ischt, wen i einisch chly Gugelfuehr trybe, u daß i de bir Sprütze bi, we’s d’Not erforderet, u daß men uf mi goh cha, we ’s Ärscht gilt...»

«Dihr heit de ou vil düregmacht u ischt ech i mängem glych ggange wi üs», het Änni Bricht ggä. «Ou z’üsem Huus het der Tod ei Zyt ufgruumt, daß i mi mängisch gfrogt ha, mit was mer is so hert versündiget heigi, daß mer eso düre müessi. Afe der Ma müesse lo u dudernoh der Suhn u d’Schwigertochter, u so isch es cho, daß ig alti Großmuetter no gäng für alls mueß luege u mi um alls bikümmere. Es wär scho lengschte Zyt gsi, daß i mi i’s Stöckli hätt zruggzoge u ere Jüngere hätt d’Chellen ubergä. Aber mit em Hürote het’s ou bi üs nid welle grote, wi-n-i’s gärn gseh hätt. Rese wär fryli do es Zytli es Meitli chly im Gürbi gsi, nume leider nid eis, wo uf üse Hof paßt hätt u me de wär sicher gsi, daß es guet zur Sach luegti u syr Ufgab gwachse wär. I ha eifach nid angersch chönne, weder abwehre. Aber das het du Res i Ote zoge u sider ke Wauch meh to für’sch Hürote. Es wäri re scho gsi, wo ne hätti welle; aber er het ne nüt dernohgfrogt, u grad e n-jederi wär mer de ou hütt nid guet gnue für Eichbüehl-Büüri, wen i’s scho gärn gsäch, daß er hüroteti. Wen i das no erläbti, daß er e rächti, ordligi Frou us guetem Huus astellti, wurd mer ’s Stärbe ringer u dörft i de säuft goh. Ha tät’s eini nid schlächt, e freinere, gäbigere Ma weder Rese chönnt sie nid ubercho, u Sache hätt sie ihrer Läbelang gnue. Mir hei e große Bsitz u sy guet ungerleit, das darf i säge ohni welle z’rüehmme. U ’s Bure versteit Res ghörig, do lot si nüt säge, nume sött er öppere ha, wo im Huus u i der Hushaltig luegti, daß alls i der Ornig wär.»

«Es düecht ein doch, es sött nid schwär sy, uf ene settige Hof uehen e rächti Frou z’ubercho», het der Bärghofer gseit, wo Änni e chly het müesse verschnupe.

«Jo scho, we Res nume nid so ne schüüche wär un ihm sälber ou meh zuetroueti! We me nen uf öppis losreise will, seit er ein: ‹Für das bin i z’dumme›, u wott nid drahi. Dert düre het er mi afe mängisch chybige gmacht.»

«Er wird die Rächti halt no nid funge ha!» het der Bärghofer glächlet.

Wyter hei sie du nümme chönne zsäme brichte. Es sy anger Kurgescht cho zue-n-ne hocke, u vor dene hätt si Änni nid derfür gha, sy Chummertrucken usz’packe. Zuedäm het es scho ’s meischte vo däm gseit gha, was es het welle vor’sch Muul use lo. U der Bärghofer het ou scho en Ahnig gha, daß es das nid nume für Passelidang to heig.

Eigetlig hätt Änni no im Sinn gha, bi der Wirti um d’Escht umez’schlo, gäb es de mit em Rychtum vom Bärghofer würklig e sicheri Sach syg. Aber wi meh es ne het lehre chenne, wi besser het es ihm trouet u das Noheförschele u Usfrögle nümme für nötig funge. Das Kätheli het ihm so guet gfalle gha, daß es ihm für Sühniswyb wär rächt gsi, ou wen es nid en unerchannte Wüsch zuehe gchehrt hätt.

Ännis Houptsorg isch jetz der nächscht Sunndi gsi, u gäb Res cho wärd, wi sie abgredt heigi. Es hätt ne gärn gmuschteret, er soll emel de die schönschte Chleider alege, soll sufer barte u no ’s Hoor lo abhoue, daß es ihm nid öppen i Chuttechragen ahe stäch. U dä Rung söll er de ’s Schesli näh, für was hätt me’s süscht früsch lo laggiere! Im Schryben isch es aber ke Häx gsi, meh weder sy Name het es sit Johre nie gschribe, u Rese dür angeri e derige Zuespruch lo zuecho, het ihm si nid gschickt. So het es ’s müesse lo drufabcho, gäb er schi rangschier, daß er näbe Käthelin nid z’unerchannt abstäch. Derigi Bybeli hei Ännin gjuckt, daß es am Oben alli Lengi nid zum Yschlofe cho ischt.

Bishäre het es i syr Kur fascht nume guet Wätter gha. Aber am Samschti isch es zünftig cho rägne u ou am Sunndi am Morge no trüeb u ufründtlig gsi. Z’eim Teel isch das Ännin erwünscht gsi. «Jetz wird es ’s de Rese wohl agä, d’Schese z’näh!» Uf der angere Syte het’s ihm Gedanke gmacht: «U we de ’s Wätter Käthelin abhätt, der Vatter cho z’bsueche?» Us däm Chummer isch es aber glyeinischt erlöst worde. Kätheli isch scho em halbi Elfi mit sym Schümel vorgfahre. U dä Rung het si Änni nid mögen uberha, ’s ou go z’grüeße un ihm d’Hang z’recke. Öppen e Stung speter isch Res ou cho z’schesle. Er isch scharpf gfahre gsi, der Fuchs het gschwitzt u gschuummet, wo me nen i Stal to het. Der Bärghofer ischt ou umewäg gsi u het ne ghulfe versorge. Änni het chly gschmählt, Res heig die Stueten ubersprängt. Aber der Bärghofer het’s numen usglachet. «Was wett das dere tue! So ne rassereini Freibärgere ma öppis usghalte. Nume schad, daß der sche nid verchoufe weit. So eini tät mer ou passe für’sch Züchte.»

«Üs äbe drum ou», het Res glachet, «vor dä Schlag wei mer is nid uselo, u d’Muetter, wo sie dervo abstammet, isch de nächschtes wohl alti zum Züchte.»

I däm Ougeblick ischt Ännin es Plänli dür e Chopf gschosse, u zu Reses Verwungere seit es: «Eh mi cha de do druber no rede! ’s steit nämlig deheimen im Stal no ne jüngere Gspane vom Fuchs, ou es Mährefüli. U we si das guet uswiechs gäb das vilicht öppis für e Meischter Graber uf em Bärghof. Er chönnt im Fal einisch cho luege, gäb ihm das paßti?»

Res hätt am liebschte gseit, do druus gäb’s nüt. Aber d’Muetter het ihm blickt, daß er gmerkt het, sie heig öppis im Hingerhuet. U so het er gschwige, u der Bärghofer het gseit: «He jo, das chönnt me mache, es wär emel ou ums Luege z’tüe.»

Gly druuf het d’Tischglogge glütet, u Änni ischt i bitterliger Verlägeheit gsi. Es het nid gwüßt, soll es Resen e Düt gä u säge: «Gäll, bis de rächt gattlig u manierlig mit Käthelin, u nimm di rächt zsäme, daß ’s der nüt Dumms git bim Tisch!» oder gäb es nüt soll derglyche tue u alls em Grotwohl uberlo. Schließlig het es gschwigen im Gedanke: Gschyder, i säg nüt, süsch chönnt er chopfschüüch wärde u no gstabeliger u täppischer tue, weder daß er ischt. I dene Tage het es büeßt, was es a Rese het gsündiget gha u gsüüfzget: Wi dür mängs Füür düre mueß i ächt no für ihn, bis i ne dert ha, wo-n-er hi sött! De wider het es si gseit: Wen es sy soll, wird es scho guet cho, es chunnt nume druuf ab, gäb si enangere g’ordnet sy oder nid. Nume het es destwäge nid en Ougeblick dra däicht, mit Sperzen u Speiche, mit Vorschueb leischten u Nohehälfen ufz’höre u alls em liebe Gott z’uberlo. Es ischt uberzügt gsi, der Möntsch müeß ou sys Müglige tue, wen er an es Zil cho well.

Vorgstellt het me die junge Lüt enangere nid wytlöifig, das isch nid Burebruuch. Sie hei enangere d’Hang greckt u chly schüüch bitrachtet.

«Mir wei se zwüschyhe näh», het der Graber vorgschlage, «u hoffe sie chömi ou so guet zsämen uus wi mir Alte. Res soll do zu mir cho u Kätheli näbe d’Großmuetter. De chöi mir üser Mannevolchsache verhandle u sie ihrer Wybergschichte. Das wird eso am churzwyligschte sy.» Änni het chönne froh sy, daß ihm der Bärghofer derart z’Hülf cho ischt u derfür gsorget het, daß es albeinischt öppis z’lache ggä het. Süscht hätt es es troches u verdrücktnigs Bynangeresy abgsetzt. Syner Gspäß u Helkete hei Rese d’Zungen am beschte glöst, daß er chly chächer het dörfe ’s Muul uftue. Derfür het de Änni Käthelin ungereggüggelet u die beschte Bitzli useggä u ’s zum Ässen agsträngt, daß si das Meitschi afe zgrächtem het müesse wehre. Uf Treiche het süscht Änni nüt gha. Aber hütt het es e Fläsche Yvorne lo ufmarschiere u sälber ou dervo gschlücklet, daß es bal wär gräschligs worde.

Zum Usegoh u Spaziere het ’s Wätter nid yglade, u so isch me bim Schwarze u bimene Glas Wy blybe hocke. Res isch du afe sowyt erwärmet gsi, daß er het dörfe froge, weles eigetlig der Gschlächtsname syg: Bärghofer oder Graber. Do druuf het der Bärghofer g’antwortet, heiße tüei er Graber, u är u Kätheli buri uf eme ghogerige Bärghof obe, drum sägen ihm teel Bärghofer. Scho der Namen u der Hof gangi ubereggs, u drum soll si niemmer verwungere, wen är, der Bärghofer, scho chly nes verruckts Nummero syg, u nid gäng tüei, wi’s anger Lüten am baaschte gfall. Derzue het er uf Ännin dütet u blinzlet. Er heig gäng gmeint, er bring d’Großmuetter no derzue, daß sie mit ihm es Walzerli tanzi, aber leider heig er bishäre no nüt a re-n-abbrunge. Derzue het er de so nes poßligs Gsicht gmacht, daß die Junge nid angersch chönne hei weder lache, u Änni e komische Süüfzger het lo fahre: «Jo jo, üserein het albeinischt öppis usz’stoh!»

Nom Abwäsche isch du ou d’Wirti zue-n-ne cho, u du isch es erscht rächt gmüetlig worde. Der Graber het se-n-aghoue, gäb de ’s Schybebad würklig grad tuusig Meter uber Meer ligi, wi-n-es uf dene Chärtline druckt stang, wo sie d’Gescht mit welli härelöke. Uf das het d’Wirti glächlet: «Nei, eigetlig syn es bloß 975, aber bis uf 1000 lüge mer de no», u alli hei müesse lache. Das isch ’s Signal gsi für e Graber, allergattig Müschterli z’brichte, wo d’Wirti afe verüebt heig: «Einischt ischt e Dütsche do i ’s Schybebad cho, eine vo der Sorte, wo büüchlige mueß a d’Sunne lige, we sie d’Mulegge tröchne wei. Dä het gmeint, wägen ihm sött die ganzi Wält z’äbene Füeßen ufgumpen u zäberle. Zuefeligerwys isch grad niemmer vo de Wirtslüten umewäg gsi, für ihm ’s Güferli abz’näh u nen yhez’kumplimäntiere, wo-n-er acho ischt. Tüüfeliwätter, isch das übel ggange, u het das Heri der Lysebeth do d’Zächen ahegläse, was das für ne Lumpenornig syg. Aber die isch nid erchlüpft; die isch näben ihm gstange, wi we se das nid e Bohnen agieng u het e ke Myne verzoge. U was het sie-n-ihm du gseit, wo-n-er ändtlige mit syr Wäschwasserete isch fertig gsi: ‹Das han i jetz wäger nid alls verstange, das tüet Dr mer de no einisch säge, gällit?› U derzue ischt hinger i den Ouge der Schalk ghocket wi gäng, we sie ein so ne rächte Träf cha recke. Aber uf das ahe het dä Kärli doch chly d’Pfyffen yzogen u g’ordliget. Ischt ihm ou nützer gsi, süsch hätt es ihm de chönne goh wi däm uverschante Schnöiggi, wo nüt weder der ganz Tag het z’reklemiere gha. Zletscht ischt er sogar i d’Chuchi yhe der Lysebeth go spängele u het se-n-agschnaaret: ‹Es hat mir hier schon von Anfang an nischt gefallen!› Git sie-n-ihm zur Antwort: ‹U däichit, Dihr heit is ou grad vo Afang a nüt gfalle! Packit Dihr de Euersch Güferli, u machit, daß der zum Huus uus chömit, we doch niene nüt guet gnue ischt! ’s Pöschtli fahrt em Zwölfi!›»

«Es isch nid der Enzig, wo-n-i afe gspediert ha», het d’Wirti ’s Wort ergriffe. «Zletscht am Änd mueß me si emel wehre, we sie ein alls wei vernüütige u ein uber e Chopf wachse. Was ein mügli ischt, tuet me de Lüte gärn, aber daß me si de vo jedem soll lo kujoniere, bin i nid der Meinig... Aber dert chöme Lüt, wo-n-i mueß go grüeße, süsch het’s däich de wider gfählt...» Dermit isch schi uuf u dervo.

Die angere sy no e Rung blybe hocke u hei wyterbrichtet. Derby het Änni Käthelin grüüseli der Chratz gmacht u gseit, wi ihns das freu, daß sie enangere heigi lehre chenne u wi-n-es schad wär, we sie die Bikanntschaft nid täti furtsetze. Kätheli soll doch einisch mit em Vatter cho luege, wo sie deheime sygi. U sogar Res het vüredrückt, das wär schön, das sötte sie mache. U wäg em Füli chönnt me de denn ou no luege. Änni isch ganz erstuunet gsi, daß er ihm ghulfe het. Heimligs het es gfrohlocket, das Meitschi müeß Rese nid schlächt gfalle ha. Das het es ou würklig nid. Aber no fasch meh Wohlgfalle het er am Bärghofer gha. Dä mit sym floushafte Wäse het ihm’s usgezeichnet chönne. Gäb Res gmerkt het, was d’Muetter für Absichte heig, oder gäb er ihre nume süscht het wellen e Freud mache, isch nid gsi z’errote. Uf all Fäll het es Ännin gliechtet, u het es Hoffnig gfasset, sy Kur chönnt doch no zume gueten Änd füehre.

E Stung speter sy die zwöi Schesefuehrwärchli zsäme taluus gfahre, Kätheli mit em Schümel vora, Res mit em Fuchs hingernohe. Kätheli het guet chönne gutschiere u ’s ghörig lo zieh. Es wär ihm e Freud gsi, we der Fuchs nid hätt nohemöge. Res het’s wohl gmerkt, aber es het ne nume glächeret. Der Fuchs isch der besser Traber gsi u het vo sälber hitzig ufgschlosse, Res het ne kes Brösmeli müessen atrybe. So sy sie luschtig dervo gwägelet, sie hei mehrer Marschstunge der glych Wäg gha. Aber Kätheli het der Wettlouf ufggä, gäb die ganz sy zrugg gleit gsi. Es het näbenuus gha u grüeft: «Fahr du vor, du tuesch mi doch nume jage, un i wott ’s Schümeli nid uberspränge; das cha de morn nid im Stal stoh!»

«Du hesch mer drum gäng wellen ertrünne», het Res glachet. «Gäb mer usenangere göh, wei mer de no zsämen es Glas Wy treiche. Drum will i jetz vora, nume daß d’mer de nid öppe tuesch drusbrönne, nid wil es mer zweni sträng ggangen ischt; mir dörfe’s säuft e chly gmüetliger näh.» Em Fuchs het’s du ou nümme so unerchannt pressiert, wo-n-er ischt a der Spitzi gsi, u so isch der Räschte vo der Fahrt ime gäbige Tämpo verlüffe. Res het gäng albeinisch umegluegt, gäb Kätheli nohe mög u Freud gha, daß es nid zruggbliben ischt.

So sy sie i däm Dorf acho, wo de ihrer Wäägen usenangere glüffe sy. Dert het Res bire Wirtschaft stillgha. «Jetz sötti mer doch üsi Roß chly lo verschnupe u derwylen es Schlückli Wy näh!» Käthelin isch’ nid grad hert drum gsi. «Nötig wär es nid, i chönnt’s säuft süscht mache», het es si chly gwehrt, aber schließlig doch nohggä u ou zuehegha. Es hätt doch z’ufründtlig usgseh, wen es si ohni wytersch dervo gmacht hätt.

Sie hei d’Fuehrwärch em Stalchnächt uberlo, u ’s Stubemeitschi het se-n-i ’s Sääli gfüehrt; sie sygi dert wöhler, d’Gaschtstube syg voll Mannevölcher u Tubakrouch. Res het wellen e Fläsche bschicke, aber Kätheli het abgwehrt, es Schöppli tüei’s ou. Derfür het du Res lo Bachnigs ufmarschiere, we Kätheli scho gseit het, es heig no abselut ke Hunger. Dernoh het si Res erchundiget, wi wyt es no z’fahre heig u wo das düre gang, die Gäget syg ihm halt ganz unbikannt, är chöm äbe gar weni vo deheime furt. Er wett, er wär ou chly meh desume cho u verstieng eso mit de Lüten umz’goh, wi der Vatter Graber, u wüßt eso allergattig z’brichte wi dä. We me gäng nume deheime hocki u all Tag i ’s glyche Loch yhe guggi, blyb me halt e Toopi u wüß ein nid rächt z’hälfe, we men unger d’Lüt chöm.

O so bös wärd es dermit nid stoh, het ihm Kätheli abbroche. U we men eso ne liebi Großmuetter heig wi Res, gang es ein emel nid übel, u sött me si nid erchlage. Äs wär mängisch froh gsi uber so eini. Der Vatter syg jo rächt, un es mög ihm sy Freud wohl gönne. Aber ere Muetter chönnt me mängs doch no besser säge weder eme Mannevolch. U mängisch syg es doch de ou scho i änge Räte gsi u heig nid rächt gwüßt, wi-n-es si soll chehre, we der Vatter nid syg do gsi...

Das well er gärn gloube, het Res zueggä; es nähm ihn nume wunger, daß äs das alls so guet wüß z’diechsle. Die Meitschi sygi allwäg nid dick gsäjt, wo me ne das so ungsorget chönnt uberlo.

«U de d’Rüegsegger-Muetter, die het ou so düre müesse, wi mer der Vatter brichtet het!» isch Käthelis Gägered gsi.

«Das scho», het Res müesse zuegä, «numen isch schi doch de elter gsi, wo ’s Bifälen a se cho ischt u het de no der bling Schwigervatter näb ere gha.» U dernoh het er vo däm afo erzelle, wi das e gwahrigen u gschyde gsi syg. So isch ne d’Zyt umeggange, sie hei nid gwüßt wie, u sy beedi erstuunet gsi, daß sie so guet hei zsäme chönne brichte, bsungersch Res. Es het ne düecht, Käthelin chönnt er alls säge, er bruuchti si nüt z’schiniere, es verstieng ne. U drum het er ihm du ou dörfe z’wüsse tue, uber acht Tag chöm er de cho d’Großmuetter heireiche, un es freuti ne hert, wen er de ihns denn ou wider gsäch. U derzue het er ihm lang u warm d’Hang drückt un ihm i d’Ouge gluegt, daß Kätheli bal wär verläges worde. Grad so ne feschti, sicheri Zuesag het es ihm nid welle gä u si usegredt, mi wüß nie, was öppe chönnt derzwüsche cho; dernäbe chönnt es scho sy, daß es die Fahrt am Sunndi no einisch miech. U Resen isch das gnue gsi. Er het dermit wohl chönne zfride sy u isch guet ufgleit gsi bir Heifahrt.

Ou Änni isch sälbe Sunndizobe voll gueter Hoffnig gsi. Im Schybebad isch wider tanzet worde, u sogar der Graber isch zwöi-drüümol gfahre u het si luschtig gmacht. Aber hinger Ännin ischt er nümme grote, er het’s i Rueuh glo u Sorg gha, daß er ihm nid leschtig wärd. Vilicht het er gmerkt, daß es der Chopf süscht voll gnue het. Mitts i allem Lärmen u Tryben inne ischt ihns ’s Heiweh acho. Es hätt vil drum ggä, wen es ou mit Rese hätt hei chönne. Aber das het es nid dörfe. Das Fädeli, wo-n-es het agspunne gha, isch no vil zweni heblig gsi. Das het no besser u feschter müesse zwirnet wärde. U de het es si tröschtet, e Wuche syg no z’erläbe u het si vorgno, die rächt usz’nutze. Wi äs erachtet het, isch es jetz nümme z’früech gsi, vor em Graber d’Charte süüferli abz’decke u z’luege, gäb me wenigschtes afe mit ihm chönnt in es Yverständnis cho. Einisch het es doch müesse sy, u mit Usestüdele isch nüt gwunne gsi.

Wi-n-es das agattige müeß, het ihm fryli no Chopfarbit ggä. Aber wo d’Glägeheit cho ischt, het es se bim Schopf gno u süüferli um d’Escht umegschlage, gäb das Kätheli ächt nid no hüroteti, wen es e gäbige Ma uberchäm un e guete Schick mache chönnt. U het lo düreggugge, daß äs, Änni, für nes Glück aluegti, es settigs gfreuts Meitschi als Schwigertochter z’ubercho un ihm gärn ’s Meischterhefti ubergäb, u so gägen ihm sy wett, daß es nüt z’chlage hätt.

Der Graber het glost u glächlet. U d’Antwort ischt er ou nid schuldig blibe. «Darfscht säuft härzhaft userede, Änni! I ha lengschte gmerkt, um was es der z’tüe wär. Un i für mi bi nid derwider. We ’s Käthelin gluschtet, un es si cha etschließe, isch es mir meh weder ume rächt. Res het mer nid schlächt gfalle; i glouben es stecki meh hinger ihm, weder daß er zeigt. Aber i dene Teile lon i Käthelin ganz der frei Wille. I lo mer ou nid gärn Vorschrifte mache, was i z’tüe heig. U was me sälber nid gärn het, soll me vo angernen ou nid verlange. Äs het ’s glyche Rächt, wo-n-i. U wen i di wär, Großmuetter, tät i Resen ou nid z’fascht nöten u stifle. Was i ha möge gmerke, het ihm Kätheli nid übel i d’Ouge gschinne. I wär derfür, daß me die Zwöi sälber ließ lo mache. Chöi si zsäme gattigen u bigähren enangere, nujo, de cha üs das freue. Aber zwänge wei mer sche nid. Das gäb en ungueti Sach u tät mi gruuse. ’s Läben isch gar läng, we me nid ma derby sy. ’s enzige, was mir tue chöi: Ne Glägeheit gä, enangere no besser lehre z’chenne...»

«Äbe, das meinen i ou. U drum isch vor allem nötig, daß dihr afen einisch zue-n-is chömit, u daß Kätheli gseht, wo mer deheime sy u wi mer’sch hei. Destwäge han i gluegt dä Fülihandel yz’fädne. We afen es Trom aghäicht het, isch de liechter wyter z’fahre. Vilicht dörfe mer de ou zu euch cho?»

«Sälbschtverständlig, das macht si de alls. Nume dörfe mer nid z’hitzig dryschießen u meine, es müeß alls im Galopp goh. Wen es die zwöi zunangere zieht, nu guet, aber es Müesse soll es nid wärde. Sie sy imen Alter, wo sie sälber ou afe chöi uberlegen u ungerscheide. Zwäghälfen u rote, das dörfe mer wohl, aber der Chnopf müesse sie sälber mache.»

Bi der Abred isch es verblibe, u Ännin isch dertürwillen e Bärg ab. «Gottlob, daß i de wider hei darf! I ha längi Zyti no mym Hei, no myne Lüten u Tiere. We men altet, isch’ ein doch niene wöhler weder deheime, wo me sy darf, wi-n-es ein freut. ’s Schybewasser het mer guet agschlage, das mueß i zuegä; aber guet düecht het es mi de nid öppe. Es rüücht ein dür e Hals u d’Nasen uuf, wi albe z’Oschtere die gsiedeten Eier, wen i re zvil ggässe ha.»

«Aber paar Fläsche dervo nähm i doch de no mit mer hei», het der Graber gspasset, «un ubers Johr göh mer de hingervür u mache wider e Kur!»

«Do dranne zwyflen i mächtig. Einisch tuet’s für mi. Die alten Eichbüehler hei si scho schier im Grab müessen umdräje wäge däm einte Mol. I freue mi nume druuf, am Sunndi Käthelin no einisch z’gseh u dernoh hei z’dörfe.»

Dert düren isch aber Ännin du no e Strich dür d’Rächnig gmacht worde. Am Samschti vorhär isch vo Käthelin Bricht ytroffe, es chönn de leider nid cho, der Schümel heig e Nagel ytrappet u syg lahme. Sy Abreis rückgängig mache, het Änni ou nid guet chönne; es het zvil dervo brichtet gha u Rese nümme chönne Bscheid mache, er soll’s de speter cho reiche. Es het’s hert gmüeit, es hätt möge briegge. Wen es d’Bilanz zoge het, zwüsche däm, was es welle hätt u däm, was usecho ischt, het e mageren Ertrag usegluegt. Aber i das, wo me nid ändere cha, mueß me si schicke.

Res ischt ou chly verhüehnnerete gsi, wo-n-er cho ischt u vernoh het, Kätheli müeß deheime blybe. Mi het ihm’s wohl agseh, u das ischt Ännin eines Teels e Troscht gsi. Jä, gäb es de nid es angersch Roß hätt chönnen yspanne? het er gfrogt. «Im Notfal wohl», het der Graber Bricht ggä, «aber es isch si numen a sy Schümel gwanet, mit emen angere isch es no nie usgfahre.» Res isch nid sicher gsi, gäb das numen e Usred ischt. Aber wo-n-ihm du der Graber versproche het, är u Kätheli chömi ne de uf em Eichbüehl cho nes Bsüechli abstatte u luege, wi das Füli e Gattig mach, ischt ihm der Verdacht wider vergange. Er het druus gseh, daß der Bärghofer die Bikanntschaft nid bigährt lo z’erchalte. Wi Kätheli dert düre gsinnet syg, het er fryli nid chönnen ergrüble.

We Froue vom Schybebad Abschid gno hei, het’s regelmäßig paar Träneli gchoschtet. ’s Schybebad ischt uf Gmüetsbitrieb ygstellt gsi, d’Gescht sy dert ghalte gsi wi Husgenosse. Ou Änni het müessen abwüsche, wo-n-es der Wirti d’Hang greckt u Adie gseit het.

«Machit nid, daß de no der Schybebach alouft!» het der Graber gspasset...