Simon Gfeller: Eichbüehlersch. Kapitel 6

KAPITEL 6 Uf das chlynne Sunndigserläbnis bim Weidschüürli nide, het der Luft langsam umgschlage. Vorane het’s Stadler Bäbelin eichbüehlwärts zoge, u vo jetz a het’s Rese meh stutzwärts gwäjt. Offebar ischt er bi der Chirschischmousete nid übel uf d’Chuscht cho. Emel het’s ne vo Zyt zu Zyt wider wungergno, gäb das Bäbeli gäng no läb u gäng no so roti Bäckli u zündtigi Äugli heig, wi sälbisch bim Brommerdorn-Sündefall. Nid grad daß er’sch ubertriben u nötlig to heig. Vor anger Lüte wär er vil z’schüühen u z’gstabiochtige gsi, für öppis Verräterisches a das Meitschi z’bringe. Er het si in acht gno, was er chönne het. Aber es git Lüt, sie hei e fyni Nase u merke’s dür sibe Züün düre, we irgetwo es Liebschafts-Grüchli i der Luft hanget. Sie läse’s den angeren a den Ougen ab, was hingerzuehe los syg. Irgetwie isch doch es Grücht ufcho, das Stutz-Bäbeli hätt nid ungärn e eichigi Hochzyt-Bettschget, u allem a wär Eichbüehl-Res nid abgneigt, ihm zu so eire z’verhälfe. Weiß der lieb Stäffe, wi das Grücht het chönnen unger d’Lüt cho. Weder Bäbeli no Res sy so dumm gsi, go z’verpladere, daß sie heigi es Probierstuck gmacht, wi ’s Müntschigä u ’s Müntschinäh här- u zuegang. Es mueß süscht uf ene Wäg uf d’Trumme cho sy, daß sie es Oug ufenangere heigi, u daß do öppis im Wärde syg, we sie scho zum Hürate no wohl jung sygi.

Un es het Lüt ggä, die hei funge, das wär no gar ke himelschreieten Uschick. Gält heige sie jo uf em Eichbüehl ganz Sch...chüble voll, dornoh bruuchte sie nid z’halse. Uf ene Gsungi, Chächi, Tifigi sött er luege, der Angeres, daß es wider einischt e Bluetuffrüschig gäb. U das Bäbeli wär vo der Sorten eini u derzue no es hübsches Chrottli, wo eine chönnt Freud an ihm ha. Aber d’Stimme, wo so tönt hei, sy dünn gsäjt gsi. Us de meischten angere Müülere het’s rüüher u mißgünschtiger gchäderet u tschäderet. Das wär afe, we d’Stadlere, wo all Lüt tüei yseife, ihres Töchterli dert chönnt abringe. Die wurd der Gring uf ha wi ne Hung im Rogge! Weder für das bruuch me nid hert Chummer z’ha. We’s de Eichbüehl-Änni i d’Nasen uberchöm, das wärd de d’Muelten usstöibbe u angere Hebel asetze, do chönn me Gift druuf näh. Das well nid es Sühniswyb us eme Hüsli, wo der Chacheltreger i der Hütte chönnt wytersch fergge, nid eini ab eme Heimetli, wo me mit emen Äschetuech chönnt decke, we’s wott cho hagle.

U daß Änni vo der Machetschaft öppis i d’Nasen uberchöm, isch gsorget worde. Allerdings het men ihm’s nid grad mit em Steifaß ygschüttet, daß es drab het müesse pfipfe. Süüferli, Tropf um Tropf uf eme Zückerli, het men ihm’s yggä u gluegt, wi-n-es würk. Aber Ännin isch das so lächerlig vorcho, daß es vorläufig weni drum to het. Der Res... u nome Schöibezopfe länge... settig Narreteie!

Jetz het es si aber zuetreit, daß uf em Eichbüehl e Dienschtestell frei worden ischt. ’s Elysi, die einti vo de Jumpfere, het welle hüraten u uf nechschti Wienecht gchündtet. Ännin isch die Hürat nid am Ort gsi, es hätt das Meitschi nid ungärn bhalte, es ischt ihm wärt gsi. Aber was wott me? ’s Hürate cha men em Dienschtevolch nid verbiete, wo wett me süscht am Änd Chnächten u Jumpfere härnäh? So het es halt um enen angeri müesse luege, was ihm nid Bläschwinte zoge het. Uf em Eichbüehl het me nie großi Müei gha, Dienschte z’ubercho. Es ischt en Ehr gsi, dert Chnächt oder Mägetli z’sy. U bis wider öpper isch dinget gsi, hei Nochberschlüt gärn i de Wärchen usghulfe, we’s ischt nötig gsi.

Par Tag druuf, wo i de Hüseren umen isch bikannt worde, daß d’Elyse de furtgang, ischt amen Obe d’Stadleren uf en Eichbüehl cho. Sie het Ännin anerbotte, Bäbeli chönnt ushülfswys für d’Elyse cho ystoh, we’s ne dermit dienet wär. U sie het lo düregugge, Bäbeli wär vilicht sogar yverstange, zgrächtem z’dinge, we me mit ihm zfride wär u si alls guet aließ. Item, es wär emel ou ums Luege z’tüe. Etmangle chönnt me’s am Änd deheime scho. D’Buebe wachsi u wärdi alli Johr chreftiger, daß sie meh mögi verbringe, u der Stadler-Vatter sälber schaffi zytwylig ou lieber vorusse weder am Schueschterbänkli. Er mög albe vil besser ässe u syg gsünger, wen er schi a der früsche Luft chönn rüehre, weder wen er gäng zwöifachte müeß i der Stube huure. U Bäbelin schadti’s ou nüt, chly frönds Brot z’ässe u z’luege, was an angeren Orte der Bruuch syg. Es chönnt derby vil lehre, wo-n-ihm speter chummlig chäm, u wär uf em Eichbüehl versorget, niene besser. Es syg gäng es Glück für ne junge Möntsch, wen er mit rächte Lüten i Umgang chöm u gsej, wi-n-es ime settige Huus här- u zuegang. Öppen an es n-jedersch Ort hi ließe sie’s de richtig nid goh. Aber uf em Eichbüehl wär es jo wi deheime. Un es freuti Stadlersch meh weder ume, we sie Ännin ou einisch chönnti a d’Hang goh u ihres Guetmeinen u Erchenntligsy chönnti mit der Tat biwyse. Derewäg glatt isch der Stadleren ihri Red cho z’rüdele.

Änni het se gchüschtiget, die Red, u danket für das fründtligen Anerbiete. Mi chönn jo de luege. Vorläufig syg emel d’Elyse no do u heig me niemmere nötig. Sött’s de an e Notchnopf cho, so chönnt me de gäng Bscheid mache. Änni het’s ou amene guete Gaffee nid lo fähle. Aber zumene glatte Jo oder Nei isch es nid gsi z’bringe. Für das het es der Sach zweni guet trouet. Es ischt ihm chly verdächtig vorcho, daß Bäbeli het welle cho Jumpfrou sy. Chlynburetöchtere hei süsch nid grad e Vorliebi, für uf em Land z’diene, wil’s süscht de heißt: Es isch numen es Jumpfräuli! u derby liecht vergässe wird, daß sie ou no amenen Ort deheime sy. Sie wei nid für minger ygschetzt wärde, weder daß sie sy u halse Stägli uuf, nid Stägli ab.

So het d’Stadlere furt müessen ohni sichere Bscheid. Ihres glatt-chönne-Rede het ere das mol ehnder nume gschadt u Ännin stober gmacht. «So, so», het’s by-n-ihm sälber däicht, «das Bäbeli wett cho Jumpfrou sy zue-n-is! De steckt doch meh hinger däm Gstürm wägen ihm u Rese, weder daß i ggloubt ha. Zwar, wichtig chan es nid sy, was sie mitenangere gha hei. Emel öppe nachts chönnt er mer de nid us em Huus etwütsche, ohni daß i ’s merkti. Dert düre bin i sicher. U d’Lüt hei mängisch d’Müüler offe, we scho nid vil oder nüt are Sach ischt. Einewäg wird me jetz müesse derzue tue u der Mähre zum Oug luege!»

’s erschten isch gsi, daß Änni hinger d’Meischterjumpfere groten ischt. U d’Marei het chönnen Uskunft gä. Sie hätt Ännin lengschte chönnen e Düt gä, het sie gseit; aber es gang seie jo nüt a, u ungfrogt heig sie si nid wellen i das Züüg yhelo. Brichtet heigi d’Lüt scho lang, das Bäbeli heig’s uf Resen abgseh u wett am liebschten uf em Eichbüehl i ’s länge Johr dinge. U daß ’s d’Stadlere gärn do wett zuehesalze, syg nid dranne z’zwyfle. Aber was Res derzue säg, chönn sie nid wüsse. Zum Verwungere wär es eigetlig jo nid, wen ihm scho das Bäbeli chly tät i d’Ouge stäche. Lybsthalber chönn men ihm nüt vürha, u jung Lüt schetzi das halt höher y weder die alte.

Wält abenangere, isch do Ännin ’s Füür i ’s Dach gschosse! Wi nes Majeschtätsverbrächen isch es ihm vorcho, daß si es jungs Güfi settig uverschanti Gedanke löj i Chopf wachse. Aber e Frou wi Änni weiß si z’meischtere u bsinnt si, was sie macht. Änni het sy Töibi gschlückt u die ganzi Gschicht als Bagatällsach i ’s Lächerlige zoge. Ihm sälber isch es würklig ganz unbigryfflig gsi, daß d’Stadler en ou numen en Ougeblick a so öppis het chönne sinnen u meine, äs, Änni, syg sövel liecht z’ubertüsle u gäb so öppis zue.

Jawole, das Bäbeli i ’s Huus näh, daß es Resen all Tag chönnt uf de Zejen umetrappe, ihm chönnt bisibäsele, i d’Naselöcher uehe gugge u ne verruckte mache! Das chönnt ihm’s allwäg, däm schynheilige Chrottli, uf em Eichbüehl cho yhehocken u die großi Büüri spile! Sälb fählti si no grad! Aber der Sach well es Ote mache, daß die ganzi Stadlerei wüß, wi alt u wi tüür! Dütsch u dütlig well es ne ’s Gmerk gä, ohni unger em Hüetli z’spile. Grad uber e Tisch ewägg vor Chnächten u Jumpfroue müeß alls verhandlet sy u i ’s Lächerlige zoge. Res merk däwäg am beschte, daß syr Läbtig nie a so öppis z’däiche syg. U dermit syg alle Dischbidaz abgschnitte, Hörndli ab u tod! U die uf em Stutz wärdi’s de scho umevernäh, es bruuch de kes längs Gmärt meh mit der ufdringlige Bande.

Derby isch es heilig uberzügt gsi, daß das Resen alls zum Beschte dieni un äs nüt tüei weder sy Muetterpflicht, we’s ne vor Dummheite biwahri. Für Ännin isch’ en usgmachti Sach gsi, daß Res e rychi Frou verdieni, eini, wo si scho vo deheime nohe gwanet syg, eme große Burewäse vorz’stoh. Was sött de us em Hof wärde, we Res öppe sött ungfellig wärde u ungsinnet dehingerblybe? Wi wär äs, Änni, drycho, wen ihm nid vo Juget uuf alls wär chünds gsi, wo zure große Burerei ghört! Daß die Sach Resen ou öppis agieng un är ou sy Meinig derzue dörft säge, hätt Änni nid lo gälte. Wär meh Erfahrig heig u alls besser wüß, isch für ihns ke Frog gsi. Es isch so gwanet gsi, für Rese z’luege u so gwanet, daß er ihm folgi, daß es gar nid für nötig funge het, do druber mit ihm Wort z’verliere.

Drum het es sy Vorsatz ou usgfüehrt u uber e Tisch ewägg die Stadler-Wybervölcher am Seili ahe glo u si uber sche luschtig gmacht, was ’s het mögen erlyde. «Do gsehsch, Res, wi me si vor settigne Gschöpfline mueß in acht näh! Isch me mit ne fründtlig u reckt nen e Finger, so schryße sie die ganzi Hang nohe! Das wurd’s fryli eme Stadler Bäbeli chönne, uf em Eichbüehl cho z’meischteriere u umez’stölzele wi ne Pfau. Aber was wetti d’Chnächten u Jumpfroue vor eme settige Güpfi Reschpäkt ha, wo sälber nüt gha het u vo aller Sach nüt versteit? Wen es öppis tät bifäle, däichte sie: Red du nume, du bischt jo sälber nüt meh gsi, weder daß mir sy! U wo wetti settig Lüt der Verstang härnäh, für mit em Gält umz’goh! Die wurdi däiche, wo vil syg, müeß men ou vil bruuche. Gläbt ha müesse settig Lüt jo fryli ou, u zwäghälfe tät me ne scho, we sie wüßti, wo d’March düregeit. Nume sötte sie de dermit zfride sy u si nid lo Dummheiten i Chopf uehe wachse, daß men ihretwägen allne Lüten i d’Müüler chunnt. Das eifalte Zueheschmöcken ischt jetz der Dank derfür, daß me ne gäng zwägghulfe het. Aber jetz het’s gschället! Die hei ihri Guetsach gha, wo sie vom Eichbüehl uberchöme. Sie solli mer nid no einischt welle cho chümelen u Sang i d’Ouge streue, süscht will ne de dännezündte, daß sie gnue uberchöme für ihrer Läbelang!»

Däwäg het Änni usgläärt. Gseit het niemmer vil druuf. Res het e zündtrote Chopf ubercho, vorahe gluegt u isch verschochne gsi, daß nüt eso. Änni het richtig grächnet gha, er het si nid dörfe wehre, es ischt ihm allszsäme z’unerwartet cho, er het si nid gwüßt z’hälfe. Ou vo de Dienschte het ihm niemmer dörfe z’bescht rede, wen er sche scho duuret het. Ihm wäre sie guet gsinnet gsi, besser weder Bäbelin. Das hätt nen als Meischterfrou ou nid am beschte paßt. Es Zytli het Res no verbisse. Dernoh ischt er ufgstange u het si näbenume gmacht. Ohni er Wort z’säge.

Es ischt ihm gsi, wi we me nen i Boden ahe trappet hätt u uf ihm umegstampfet wär. A ’s Hürate het er jo fryli no gar nüt däicht gha. Aber daß ihm Änni das Meitschi, wo-n-ihm so guet gfalle het, däwäg isch go usmachen u ahe tue, het nen unerchannt möge, ’s ischt ihm gsi, wi wen ihm Änni es blüejigs Meiebetli mit eme dicke Tennstor zuedeckt hätt. Änni het welle Sorg ha zue-n-ihm u ihn nid träffe, het alli Schuld wellen uf Stadlersch wärfe. Aber das Borge het ihm nüt abtreit, der Streich het Resen ou troffe u herter, weder daß Änni gmeint het. Das het es aber ou z’gspüren ubercho.