Simon Gfeller: Eichbüehlersch. Kapitel 3

3. KAPITEL

Jo, Reslis z’Schuelgoh isch für Ännin es bittersüeßes Chrütli gsi. Vo däm, wo i der Schuel z’lehren ischt, het äs ke großi Meinig gha. Chly läse, rächnen u schrybe syg schon e chummligi Sach, fryli, ohni das chöm me nid guet uus. Dernäbe tüei me’s hüttigtags mit allem ubertrybe. D’Ching sötti bal Tag u Nacht i der Schuel sy u lehre. U ’s Dümmschte vo allem syg de no das: Die, wo öppis chönni, meini uf der Stell, sie sygi z’gschyd u z’vürnähm, für uf em Land z’schaffe. Albe heig me’s für’sch Nötigischten agluegt, lehre z’wärche u syg ein dermit meh aghulfe gsi weder mit däm gstudierte Züüg, wo de Lüte der Chopf verdräj. Für was me de eigetlig uf der Wält obe syg? Emel däich nid, für d’Nase bständig i de Büecheren inne z’ha! Wärche soll me, tüüfelstoll wärche, sorge, daß me chönn Chleider aschaffe, u daß Brot i ’s Huus wachs, brav luege Gält z’verdiene, husen u spare u öppis luege näbenume z’tue für die alte Tage, rächt sy gäge de Nochberlüte u guet gäge den Arme, daß me nach disem Ärdeläbe sälig wärde chönn.

Uf em Eichbüehl het me d’Wält u ’s Läbe vo jehär angfährt eso agluegt. D’Eichbüehler sy nie Büecherwürm oder Tintegütterler gsi. Härdchäfer syn es gsi, Wald- u Weidmöntsche, wo ’s meischte, was sie hei müesse wüsse, nid i der Schuel greicht hei u drum d’Schuel fasch meh für ne Plog weder für ne Wohltat agluegt hei. Wi me mit em Land umgoh müeß, wie mit em Veh, mit de Rosse u mit de Dienschtlüte, het ne nid der Schumeischter chönne säge, das hei ne die Alte bybrunge, u het se d’Erfahrig u der gsüng Möntscheverstang glehrt. Mit de Johre het eine gäng der Rank funge, wen er nid ischt uf e Chopf gfalle gsi. Was Hansli nid glehrt het, däm ischt Hans uber e Stäcken y cho. Fählblätze sy ne fryli nid erspart worde; aber die vergißt men am mingschte, u chly Lehrgält hei sie scho vermöge z’zale, es het se nid es n-jedersch Lüftli umgwäjt, so weni wi d’Eichen uf em Eggli obe. Wi die wacker u fescht uf ihrem Bode gstange sy, ohni e Schatten uf frönds Land z’wärfe, genau so ou d’Eichbüehler. Sälte het einen uber sy March uus däicht u gwürkt u nie gärn e Verantwortig uf ihn glade, wo uber sy ängschte Kreis uus ggangen ischt. Si vüredränge u nomene Ämtli halse, isch nid Eichbüehler-Art gsi. U ischt eine trotzdäm i d’Schuelkumission oder i Gmeindrat gwehlt worde, het er zersch die angere lo rede, gäb er mit der eigete Meinig usgrückt ischt, u het zähemol lieber gschwige weder öppis Dumms gseit. Scho nume mit em Pfarrer z’rede, isch ne meischtes zwider gsi. U zgrächtem wohl gsi isch es nen eigetlig nume deheime, we ke frönde Möntsch ischt umewäg gsi.

Schöni, ghabereti Roß z’ha u schwär, mälchig Chüeh, prächtig Chornachere u chnöitöifs Gras, die gröschte Tanne wyt u breit un es wärschafts Huus, das ischt ihri Freud gsi. Dernäbe hei sie kener groß Wünsch gha, anger Lüt ou lo gälte, nen ihri Sach ggönnt u mit nen im Fride gluegt usz’cho.

Uf denen eifachte Glöisen ischt ihres Läbe sittig dervo gröllelet, u Änni hätt ou Reslin ke bessere Läbeswäg gwünscht oder gwüßt. Nid vergäbe sticht der Buur im Chartespil der Chüng u d’Dam, wen er Trumpf ischt.

Vorläufig ischt aber Resli no es dünngstänglets, schüüchs Bürschteli gsi, wo no nid het chönnen uftrümpfe, ds Gunterär, eis, wo no mängergattig Hülf het nötig gha. Wo der erscht Schueltag isch nohe gsi, het Änni erachtet, aleini dörf me das Buebli allwäg nid schicke. Am liebschte hätt es ’s Rytwägeli vüregno, der Bruun lo yspanne u Reslin sälber i’s Schuelhuus gfüehrt. Aber das hätt chönnen Ufsähe gä u d’Lüt ubertribe düeche, hätt chönnen usgleit wärde, mi well meh schynen u vorstelle weder anger Lüt. U derigs hei d’Eichbüehler uf em Strich gha u nid wellen Alaß gä derzue. Ihre Stolz isch gsi, nid stolz z’sy, u ihres Bisträbe, übler Nachred usz’wyche. Burelüt, wo mit ihrem Rychtum großhanset hei, sy ihnen e Greuel gsi. Sie hei wohl gwüßt, gäb sie das nötig hei oder nid. Ihne wär es dumm vorcho, mit em Gältseckel uf e Tisch z’chnode, d’Lüt wüsse wohl, wo Gält hocket u wo nid. Mi bruucht ne nüt d’Nase druuf z’stoße, se mit z’ergere u ne der Nyd z’stächle. Dert düre het men Ännin nüt bruuche z’brichte. Nid daß es si hätt lo ungeretue, aber für si ufz’böögge, het es vil z’guet gwüßt, wär äs ischt u was es z’bidüte het. Burelüt hei nid sälte für das, wo ihne zuechunnt u was si für seie schickt, es guets Gspüri.

Es ischt aber ou nid verläge gsi, dä erscht Schuelgang eso yz’richte, daß niemmer öppis het chönne derwider ha, u Reslin doch isch ghulfe gsi. Es het bifole z’Müli z’fasse u der Charrer gschickt go Säumähl reiche. D’Chlötzli-Buebe hei ou dörfe ryte, wi Resli, u so ischt Änni zum Streich cho, ohni daß ihm öpper öppis hätt chönnen am Züüg flicke. D’Chlötzli-Buebe het es scho lang vorhär mit Öpfle, Bitze Brot u Chueche glimpfig gmacht gha, daß sie de zu Reslin luegi, ihm zwäghälfi u si für ihn wehri, we nen angeri wetti ploge. Die sy mit Freuden als Schutzgarden u Fahnewacht hinger uf d’Chornseck ghocket.

Uf em Sitzbrätt näb em Charrer isch Resli ghuuret. Er het die halblynige Allsunndigchleider annegha u ime gstrichlete Seckli inne sy Schifertafele, ’s Griffeltruckli u ’s bsägnete Namebüechli. Uf der Bsetzi isch fasch die ganzi Hushaltig zwäggstange, u wo alls isch parat gsi u gluegt, gäb der Naselumpen im Sack nid fähl u Resli hinger den Ohren ou gwäsche syg, het Änni gseit: «So fahrit i Gotts Name, u häb di emel gäng schön still, Resli, u vergiß nid, der Lehrere guete Tag z’säge!» Der Charrer het Hüü bifole, d’Chlötzline hei glyanen e Juz usglo, u Änni het gsüüfzget: «Mi mueß doch mängs düremachen im Läbe!»

So schröcklig wi-n-äs si dä Afang vorgstellt het, isch es aber doch de nid ggange. Der Charrer isch mit em Bricht heicho, es heig si alls gattlig aglo: D’Lehrere syg vorusse gstange, är heig ere d’Papier abggä, der Geburtsschyn u der Impfschyn, dernoh heig sie Reslin fründtlig bi der Hang gno un i d’Stube gfüehrt. Wytersch chönn er nümmen Uskunft gä, weder es wärd wohl alls guet i ’s Greis cho sy.

Am Mittag, wo Resli mit syr Chlötzli-Lybgarde heicho ischt, het’s du meh ggä z’brichte. Eichbüehlersch hei scho zmittag ggässe gha u ärschtig zwäggmacht, für früech Härdöpfel z’setze.

«Uh, isch das i der Pouse luschtig ggange!» het eine vo de Chlötze greferiert. «Die große Buebe hei üse Häiseli ufs Gartemüürli uehe gleit u derglyche to, sie welli ne metzge. Du ischt eine vo de Früsche unger’sch Huus ahe gsprunge, em Schumeischter a ’s Hosebei ghanget u het ne ghudlet: ‹Schumeischter, Schumeischter, chumm hilf, sie wei der Häiseli metzge!› Du isch der Schumeischter cho z’loufe u het balget: ‹Was hagels mueß ächt no agstellt sy, chöit dr aber nid Ornig ha!› Aber wo d’Bueben all nume glachet hei, ischt er druber yhe cho, daß sie nume Gspaß trybi. Es het nen ou schier erlächeret, u er het ne nüt to. Aber dernoh het er d’Stirne grunzelet u suur drygluegt: ‹Züpfit ech jetze u löt mer die Chlynnen i Rueuh, süsch will-n-ech de d’Hüehnner ytue u d’Fugen ustrybe! Dihr bruuchit die nid mache z’förchte oder für ne Nar z’ha, süscht heit dr’sch de mit mir z’tüe›»

Resli sälber het nid vil gwüßt z’brichten oder nid welle. Offebar het er das Schuelzüüg chly stober agluegt.

«Du hesch es däich jetz ou schier eso wi äis Buebli, wo-n-es ’s erschtmol z’Predig ggangen ischt», het der Meischterchnächt Tomi gmuetmaßet. «Wo sie ne deheime gfrogt hei, wi-n-es ihm gfalle heig, säg er du: Afangs wär es no wärklig gsi. Es heig einen uf der Schüpfi obe ghandharpfet, u die ungerzuehe heigi derzue gsunge. Aber a der Wang obe syg es Bütteli gsi, dert syg e schwarze Ma drinne gstange, dä heig nüt weder ghänglet u d’Füüscht gmacht u gäng nume balget u diser abrüelet! Es heig niemmer süsch dörfen es Wörteli säge, so heig dä to. U lang lang syg das eso ggange, es heig gar nid wellen ufhöre. Ersch zletscht heig dä uf der Schüpfi obe no einisch agfange handharpfe; aber es heig fasch niemmer meh möge derzue singe. U du heig einen afo mit der Glogge lüte, das syg du schön gsi, die müessi groß Treichle ha im Chilchsturn obe... Aber eh ... mir hei nümme lenger derwyl, z’tampe, mir müessen ufs Fäld... chömit, mir wei drahi!»

Gly druuf isch Resli hinger em Tisch ghocket, u Änni het ihm uftreit, was es ihm im Ofehohl het z’warme gstellt gha. Jetz ischt er wider deheime gsi u het dörfe sy, wi-n-es ne gfreut het. Tomi het sicherlig nid wyt dernäbe gschlage gha mit sym Müschterli. Er het si fasch besser chönne vorstelle, wi-n-es Reslin wärd z’Muet sy, weder d’Lehrere sälber. Als e wildfröndi, unbigryffligi Sach isch das ganze Schuelwäse däm Büebel vorcho. Scho ’s Schuelhuus! Nid emol e Bünisbrügg u Yfahrt het es gha. Ke Chuehstal, ke Roßschüür, ke Säufärech, ke Mischtstock, nume so nes liederligs Ghüderhüüffli! Nüt vo Chüehne, nüt vo Rosse, nüt vo Ouen u Widere, nüt vo Mooren u Färline! Nüt vo Grase, nüt vo Mälche, Mischte, Fuettere, Träiche, Afuhren oder z’Acherfahre! Kener Wäge, kener Bänne, kener Seel u Chöttine, nid emol e Hänki für Sägessen u Houe... nüt dergattig, nüt dergattig!

Nume Stube mit Bänke, Tafelen u Büechline, e nütigi, armsäligi Gschicht. Kener Chuehglogge, kes Zimishorn, nüt weder Buechstabepyschten u Zahlegmürm! D’Lehrere het jo nid emol chönne rede wi d’Großmuetter! Resli het längstuck gar nid verstange, was sie ou meint u zwüschyhe gstuunet, daß mitts i der Stube so ne großi Stuud steit u gseh, daß ou d’Pfäischter ganz angeri Bschlecht hei weder die deheime. We nid so vil fröndi Burscht mit unbikannte Gsichtere wäri do gsi, wo me het chönne bitrachte, luege, was sie machi u lose, wi sie redi u was sie sägi, hätt es für Reslin wär weiß wi ne länge Halbetag ggä.

Nu, die erschti Schuelstör het nid lang gwährt. Scho no angerhalber Wuche sy Härdöpfelsetzferie nohecho, u im Härdöpfelblätz isch es Reslin wöhler gsi weder im Schuelbank. Wi wyt me der Härdöpfelsoomme soll usenangere lege, het er liecht bigriffe, das het er mit syne Schuehne chönnen abmässe. Un es isch nid schwär gsi, z’bhalte, daß me nume zwe Soommebitze leg, we eis dervo e Nasebitz syg, wo vil Ouge heig, u daß me de drei Bitze lege müeß, we sie numen eis oder zwöi Ouge heigi. Dorby het er d’Sach sälber vor Ouge gha u drum mit möge gfahre. Er het se chönnen i d’Hang näh, het alls lybhaftig vor ihm gseh, u drum het er’sch ou chönne bigryffe. I der Schuel hingägen isch es angersch gsi. Vilfach syn es nume die geischtige Schätte vo unbikannte Sache gsi, wo-n-er hätt söllen i Chopf fasse, u das het ihm nid rächt welle grote. Es ischt ihm trüeb u näblig vorcho, nid fröhlig u sunnig. Vo däm, was i sym bishärige Läbe Grüens u Bluescht isch gsi, het men i der Schuel weni gredt. Das grüenne Mätteli vo syne Chindheitserläbnisse isch mit em Schuelstoff wi mit Grien u Schlamm uberdeckt worde. Er het nid chönnen erwärmen u heimelig wärde, es ischt ihm ehnder z’Muet gsi wi ere Flöige, wo ungsinnet in e Spinnhubbele groten ischt. Er het alls vil grüüseliger agluegt, weder daß es gsi ischt, u d’Lehrere gschoche, we sie scho mit ihm großi Gedult het gha. Sie het gar nid zgrächtem chönnen an ihn anecho. We sie nen ufgrüeft het, ischt er gäng schier erchlüpft, u wen er öppis hätt sölle säge, ischt ihm d’Zunge schwär worde, u het ihm si d’Red verbrösmet oder verlyret. Meh weder es Gstümpel u Paggel vo Worten isch sälten usecho. U doch wär Resli im Grund nid unbigabter gsi weder die meischten angere. Nume het er ihm sälber nüt Rächts zuetrouet u het ne düecht, es gang allnen angere ringer weder ihm, er syg halt e Dumme.

Ou i der Pouse het Resli nid vil Wäses gmacht. Meischtes ischt er mit de Hängen i de Hosesecken imen Eggen inne gstange u het zuegluegt, was die angere trybi. Spil mache het er sälte ghulfe. Wahrschynlig wird ne düecht ha, das syg en Asträngig, wo nüt abträg. Öppen einischt isch nen eine vo de Buebe cho umdräje u het derzue gseit: Die Umgchehrte sy nüt wärt! De ischt er däm nohgsprunge u het nen ou umdräjt. Oder es isch nen eine cho an en Arvel näh u het ne glüpft. De het er der anger ou an en Arvel gno u glüpft oder es ungrads Mol mit ihm Stei zoge. Das sy die wichtigischte Pouse-Heldetate gsi. Resli isch vo allne Glychalterige der Gröscht gsi; aber das het ne meh gschiniert weder gfreut. Er het gäng lo der Chopf chly vorahe hange u der Bruschtchorb nid rächt chönnen us den Achslen usewärche. Sys Wachstum het ein die Zyt düre fascht e chly an e Chällerpflanze gmahnet.

Nid numen i der Schuelstuben ischt er ploget gsi. Wo im Meie d’Schuel wider aggangen ischt, het’s schön Tage ggä. Do hätt er am liebschten ou d’Schueh u Strümpf verschlängget u welle barfis loufe wi d’Chlötze. Aber das het Änni um kes Lieb welle zuegä. Resli chönnt tschalpet wärde, Glas ytrappen oder e Nagel ymache, do syg nüt vo Barfisgoh u Blüttle. Mit Chääre het’s der Bueb derzuebrunge, daß er statt der halblynige Chutte het dörfen es liechts Blusli träge. Das ischt alls gsi, was er abbrunge het, oder wär alls gsi, wen ihm nid d’Chlötze hätti us der Chlemmi ghulfe. Die hein ihm aggä: So häb doch die Schueh u Strümpf bloß anne, bis mer im Strößli nide sy! Dert schryßisch sche-n-ab, u de verstecke mer sche-n-ime Studestock inne. Dert gseht’s de d’Großmuetter nümme. Afangs het si Resli nid trouet; schließlig het er nen aber doch gfolget. Wohl isch ihm fryli derby nid gsi; er het i der Schuel bständig müessen a syner Schueh u Strümpf däiche. «U we mer sche de öpper stihlt? Uh, das wurd öppis chönne!» Gstole het ihm se zwar niemmer, i d’Chrott cho ischt er aber einewäg derwäge:

Ei Tag, wo Resli ischt uf em Heiwäg gsi, chunnt der Bling dür e Graben uus z’loufe. Er het der Haaggestäcken i der Hang gha u mit der Wäg abgsuecht. So ischt er no fei e chly rückig vorwärts cho. Resli hätt si vo Härze gärn by-n-ihm gchündtet u wär mit Freuden an ihn uehe gumpet. Aber de hätt der Bling chönne merke, daß der Bueb barfis göj u ’s der Großmuetter chönne mälde. Drum isch der Resli mit den angere näben ihm vorby, wi we ne der Ubergroßatt nüt agieng. Hingernohe ischt er schi du greuig worde u het ne düecht, es syg e schlächti Sach von ihm, daß er schi hinger den angere versteckt u nüt derglyche to heig. Aber gscheh isch gscheh u ischt en alti Gschicht, daß derigs Uchrut gärn Schützlige trybt. Es ischt em blinge Hansueli sy letschte Gang vo Huus ewägg gsi, u nid lang dernoh ischt er ame Härzschlag gstorbe. U Reslin i syr Unschuld innen isch z’Muet gsi, wi wen är ou derzue bytreit hätt. Es ischt ihm gsi, wi wen er dä alt, lieb Ma verlougnet u verrote hätt, grad eso wi d’Lehreren erzellt het, daß der Petrus der Heiland nümme heig welle chenne, gäb dä heig müesse stärbe. Ganz tuuchen ischt er em Sarg noh uf e Chilchhof u het gar erschröckeli briegget, wo sie der Toteboum a de Seilen i ’s Grab ahe glo hei. No lang het’s ne drückt, wen er a das alls zruggdäicht het.

Es gäb vil z’brichte, we men allne Schlänggen u Chehrline wett nohgoh, wo Resli uf em Wäg u i der Schuelstube gmacht het; aber es chäm weder vil Großartigs no vil Neus derby use. Sys Verhältnis zur Schuel isch die ganze Johr düre angfährt ’s glyche blibe: Sie ischt es Gchööch gsi, wo het müesse gmahlen u gschlückt wärde, heig es ne guet düecht oder nid, e Pflicht, wo-n-er schi het müesse dryfinge, ohni daß er innerlig dervo zgrächtem wär packt worde u große Gwinn dervotreit hätt. D’Freudeblüemli sy uf em stoubige Schuelstubebode vo dennzemol no mager errunne, u d’Glücksstärndli hei sälte vo der Tili ahe gstrahlet. D’Schuel het Reslin weni ghulfe, sys junge Läbe rycher z’gstalte u läbändiger u töifer z’erfasse. Sie het zvil dermit z’tüe gha, ihm Fertigkeiten u Gedächtnissachen az’chleibbe, wo gäng wider abgfalle sy. Er isch mit Müei vo Klaß zu Klaß wytergrütscht, u wen er nid vom Eichbüehl cho un e guete Schlufi gsi wär, hätt es mit em Wyterrütsche no bidüted herter gharzet.

We Änni d’Lehrere gfrogt het, wi-n-es gang, het der Bscheid glutet: E Glirnigen ischt er jo wytersch nid grad, aber emel de en Ordligen u Gfölgige. Rächne chan er no styff, u mit Läsen u Schrybe wird es mit der Zyt wohl ou no bessere. Am schwärschte geit es mit em Reden u Antworte. I gspüre mängisch, daß er öppis wüßt, wen er’sch numen ou chönnt formen u säge. Es ischt albe grad, wi wen er Versteller in ihm hätt, wo ne dra hindereti. Weder Agänt mueß er jo kene gä. U vilicht chunnt ihm der Verstang speter, daß er schi de besser trouet u ma dürgschlo. Er wachst allwäg nume wohl starch.

Das mit em z’unerchannt Wachsen ischt e guete Verspruch gsi u Änni dermit zfride. U we um Wienecht umen uf em Eichbüehl isch gmetzget worde, isch gäng ime Chörbli öppis dervo i’s Schuelhuus gwanderet u de nid nume myggerigi Ruschtig. Nid daß Änni d’Schuel höch ygschetzt hätt. Sie ischt ihm vorcho als öppis, wo trotz vil versuumter Zyt weni gryfbare Nutzen ytreit. Es het nid rächt bigriffe, worum teel Lüt so nes Wäse dervo mache. E chennige Mälcher oder Charrer, e tüechtige Handterchsma oder e gwegleti Meischterjumpfere het äs für chummliger u wichtiger agluegt weder Schuelhuuslüt, wo nid emol e Chueh im Stal un e ghörige Härdöpfelblätz hei u doch im Grund ou nid vil meh sy weder armi Schlucker. Aber wil sie Reslin hätti chönne ploge, het es si doch mit ne müessen uf guete Fueß stelle.

Die Meinig het ou nid g’änderet, wo Resli zum Schumeischter cho ischt. Dä het ou graad gmerkt, daß Resli albeinischt abluegt u abschrybt u kes bsungerigs Chilcheliecht ischt. Aber wil Änni gäng öppen um d’Stude gschlage het, mi söll Reslin borge, er syg äbe nid grad e Chäche, u wil der Schumeischter gspürt het, daß Änni uf das, wo men i der Schuel lehrt, nid großes Gwicht leit, het er däicht: Was soll i do ihn u mi go abschindte u dermit no Eichbüehl-Ännin go vor e Chopf stoße! Däm Resli sy Wäg isch g’äbnet, daß er im Läbe scho dertür chunnt. Für Gält u gueti Wort fingt er gäng Hülf, wen er sche nötig het. E Göl wär i, wen i do gieng go drylige wi ne Stier u derfür nüt weder Tüüfels Dank ärneti! Nid daß ne well lo hocke; a der Glägeheit, öppis z’lehre, söll’s ihm nid fähle; aber mit Schlegel u Wegge hinger ihn, das will mer erspare u ihm ou!

So isch Resli im ganze nid ungäbig dertür cho. D’Schuelbuebe hei äbesoguet gwüßt wi der Schumeischter, daß er einischt e große Hof erbt un e ryche Chüng git. Drum hei sie ne lo sy u zue-n-ihm Sorg gha. «Er ischt e Freine u emel de gar nüt e Stolze», het’s von ihm gheiße, u das ischt es Lob gsi, wo em Nyd der Spitz vorabbroche u Ännin bsungerbar gfreut het. D’Chlötzli-Lybgarde isch lengschte nümme nötig gsi, es het Reslin niemmer öppis vo Bidütig welle zleid tue. U zuedäm ischt er größer gsi weder die meischte, u het’s ihm a Chraft nümme gfählt. Aber er het nid der Geischt gha zum Rutzen u Fäle u gar nid gwüßt, daß är ou starche wär u der gröscht Teel vo den angere chönnt versackuhre, wen er uf d’Bösi grote wett.

Unger denen Umstände isch es derzue cho, daß Änni em alte Chlötz d’Bhusig abgseit het, wo-n-er ihm wider einisch fräch cho ischt, u Resli het si dry müesse schicke.

Meh weder der Schuel het Änni der Ungerwysig nohgfrogt. I alte katholische Zyte isch der Pfarrer em liebe Gott sy Sachwalter u Stellverträtter gsi u het de Lüte chönne der Himel uuf- u zuebschließe. Un e Räschte vo däm himmlische Macht- u Gnadeglanz ischt ihm uf em Land ou i der proteschtantische Chilche blibe bis uf die hüttigi Zyt. Emel Ännin het er no i d’Ouge gschine. D’Schuel, wo d’Ching meh numen ufs irdische Läbe vorbereitet, het es nid ubermäßig höch ygschetzt. Für Reslin ischt jo wytuse vürgsorget gsi. Aber der Pfarrer, wo ne der Wäg het welle zeigen i Himel uehe, dä het me nid chönne lo linggs ligen oder uf die liechti Achsle näh. Um Reslis Schuelufgabe het es si nid wichtig gchümmeret. Aber daß er syner Froge, Sprüch u Psalmen usselehri, wär ihm dragläge gsi. All Wuche het es an ihm patteret, aber lang nid alls i’s G’reis brunge. ’s Usselehren isch für Reslin es Chrüz gsi. Änni het mängisch gsüüfzget, wen es gwahret het, wi gnue er a dene Frogen u Zügnissen umemürdet u se doch fasch nid i Chopf bringt. Äs sälber het no läng Bitze vo de Psalmen u Gellert-Liederen usse chönne u Reslin dermit biwise, wi vil gschyder äs syg weder är.

Bi Reslin isch es de umgchehrt gsi. Ihm isch d’Schuel minger ufgläge weder d’Ungerwysig, wo-n-er so ne Huuffe hätt söllen usselehre u uber Sachen Uskunft gä, wo no Vierzgjährigi gnue hätti dranne z’byße gha, verschwyge den e füfzähejährige Büebel. Er isch froh gsi, het ihm der Lehrer borget; aber es het ou Ougeblicke ggä, wo’s ne drückt het, daß ihm dä nid meh zuetrouet. D’Schuel u d’Ungerwysig hei’s nume mangelhaft zwägbrunge, sy geischtigi u seelischi Chraft z’wecken u z’vermehre. Er het nie rächt mögen i ’s Saft u i d’Bluescht cho. Mängischt hei sie sogar no ghulfe nen ungerholzen u a sym Sälbschtvertroue zehre.

Drum isch Resli froh gsi, wo-n-er bedes zsäme het chönnen abhäiche, u froh gsi ischt ou d’Großmuetter. We men e große Burehof het im Gang z’bhalte, het me schier nid derwyl, de no eme Bueb ganz Obe lang Frogen u Sprüch yz’trülle. Ou ihren ischt e Lascht abgfalle. Ganz vergäben ischt ihres Awängen aber ou nid gsi. Resli het bi der Admission emel e ganz e schöne Bibelspruch uf sy Erloubniszödel ubercho: Selig sind die Friedfertigen; denn sie werden Gottes Kinder heißen. Das het Ännin hert gfreut. Derfür hätt es em Pfarrer gärn mit em saftigischte gräukte Laffeschüfeli danket. Es het’s aber doch du ungerwäge glo u statt dessi ’s nächschtmol, wo i der Chilchen isch Liebesstüür yzoge worde, e Föiflyber lo i Bütel rütsche.