Simon Gfeller: Eichbüehlersch. Kapitel 2

2. KAPITEL

Am glyche Tag, wo sie die jungi Muetter vergrabt hei, isch der Pfarrer i ’s Huus cho u het ihres Buebeli uf e Namen Andreas touft. Änni het gärn e Resli welle, wil sy Ma sälig so gheiße het. Resli ischt es Chingli gsi wi angeri ou, aber für d’Großmuetter natürlig ’s hübschischten u liebschten uf der ganze Wält. Allbott isch schi näbe sym Chorbbettli gstange, het’s Umhängli dännezoge u gluegt, wi-n-es es Müüli mach u was es verüebi. Aber es isch no Wuche ggange, gäb es Lächeli isch z’erhasche gsi, u gäb es der Großmuetter het afo chüdere. Derfür het es emel de schön am Fläschli gsoge u derzue die munzig chlynne Hängeli fromm uf em Brüschtli zsämegha, daß’ Ännin düecht het, Härzigersch chönn me si nid vorstelle.

Wäg em z’ässe gä ischt Änni afangs i Hatz cho mit der Hebamme. Äs hätt welle ’s Tüpfi vürenäh u em Buebeli es guetgschmützgets Bryli ystryche. Aber d’Hebamme het abgwunke: das mach me hüürmehi nümme. We d’Großmuetter well, daß ’s Chingli rächt Darmgiechti uberchöm u müeß lyde, söll sie-n-ihm nume settigi unverdouligi Ruschtig ufzwänge. Albe heig me d’Ching däwäg ploget, jetz syg men afe gschyder worde. Mit em Baden isch d’Großmuetter ou nid rächt yverstange gsi. Sie het halbersch gförchtet, Resli chönnt e Glidersucht ufläse derby. Aber wo sie gseh het, wi vergnüegt Resli i däm läje Wasser gluntschet u häscheret u zablet u chräjt, het sie si liecht lo angersch brichte. Milch het ’s Buebli gäng vo der glyche Chueh ubercho, u dere het der Mälcher de no äxtra sölle zueha bim Fuettere.

A Chäppeline, Röckline, Strümpfline, Finkline, Umschwingerlinen u Rabättline het’s Reslin sälbschtverständlig nid gfählt. Ryche Lüte schneit’s derig Sache gschänkwys zu allne Pfäischteren y, es ischt jo Ussicht vorhange, daß me’s mit Zeisen umenuberchöm. Süscht hätti de Änni u d’Jumpfroue ou no Garn u Lismernodle gha u Wullen u Tuech für Hemmeli im Spycher äne, e Vorrat, wo für nes Dotze Chlynni glängt hätt. Reslin isch’ wäger nid übel ggange. Alli im ganze Huus hein ihm gchrättelet. Wen er es Müxli gmacht oder es Güxli usglo het, isch sofort öpper cho z’springe u het nen ufgno u umetreit. Drum het er gradeinisch gmerkt, daß är z’bifäle het, u daß ihm alli tüe, was är will. U drum het er welle gha sy, sobal er erwachet ischt u welle bir Großmuetter schlofe, süscht het er de unerchannt ’s Horn ahegno. Derfür het er de aber ou gwachsen u trüeit u die gsetzlige Pflichte vomene Ämmetaler-Bureching ziemli pünktlig erfüllt, daß d’Großmuetter nid isch mit ihm blamiert gsi. Er het z’rächter Zyt zanget, si ohni Bögle lo ufs Häfi setze, glehrt us em Chacheli treiche, fasch mit em Johr glehrt loufe u im zwöite Johr scho wacker afo tältsche, wältschen u plöiderle, fryli no uf sy Gattig; aber der Großmuetter het’s grüüseli gfalle. Es het ere gar nüt gmacht, daß er der S näbe de Backe vüre blost het. Sie het ne destwäge glych verstange u Freud an ihm gha.

Er ischt us em Röckli gwachse u i d’Höseli gschloffe, tuusigetiller isch das es Fescht gsi: die ganzi Hushaltig ischt um ihn umegstange, het ihm d’Seck gfüllt u grüehmt, wi-n-er jetz schon e Chnächt syg. U d’Großmuetter het gsüüfzget: «O we doch jetz Bäbeli no läbti u ne chönnt gseh, wi wurd das e Freud ha!» U het es Tröpfli Ougewasser abgwüscht. D’Hose sy Reslin fryli no z’läng gsi, er isch schier drinn ertrouche. Aber d’Großmuetter het derfür gsorget, daß er schi streck u druus use wachs. Jetz ischt ere ke Hebamme meh cho der Spyszödel verguege. Sie het mit Eiertätschline, gsiedete Gaggine, Hungankeböckline, Hammeschnittline u Wurschtrederline dörfen ufrücke nach Härzesluscht. U agschlage het’s ihm nid schlächt, er het brav zuegno u gwachse. Wahrschynlig hätt er bi der Maschtkur no meh grundet u dicket, wen er schi minger flyßig grüehrt hätt u nid der ganz Tag umegstünggelet wär u syner Kreisli bilängerschi wyter use zoge hätt. Fascht all Tag het er e neui Heldetat verüebt: es Milchchacheli verschlage, d’Gaffeechannen umgrüehrt, us em Chatzeblättli ggässe, d’Buußle bim Schwanz glüpft, em Chälbeli dörfe ’s Hängli darha zum Abläcke oder irgetwo es grüüsligs Ghürsch u Zaagg ag’reiset. D’Großmuetter ischt us em Abwehre fasch nid usecho u het allbott mit ihm müesse kanzle. Derby isch der Stolz uf ihn gäng no mächtiger gsi weder der Erger uber ihn. «Eh wi isch das e tuusiwättigs Chlöti, alls rüehrt er ungerenangere, nüt isch sicher vor ihm! Das cha nümmen eso goh; er wird is vil z’usglassene u meischterlosige. Jetz müesse mer ihm de gwünd afen einischt es Brätschli gä. My Muetter het albe gseit, wen es Ching bire Nuß chönn Schalen u Chärnen ungerscheide, syg es ou alt gnue, für afo z’wüsse, was es dörf u was nid.»

Aber im Ämmetal inne geit es vilszyt nid so unerchannt schützig, u vom Rede bis zum Tue isch no ne wyte Wäg. Es isch no meh weder es Johr ggange, bis d’Großmuetter Ärscht gmacht het. Ei Tag het es si zuetreit, daß Resli eme Roß unger em Buuch dürgschloffen ischt u de nid öppe numen ere freinen alte Mähre. Er isch zwar mit heiler Hut dervo cho; aber d’Großmuetter het si schwär eryferet derwäge. «Das ischt e Mahnig», het sie gseit. «Hans ischt ou gäng z’frävete gsi u het kes Tier gschoche. U dihr wüßt, wi-n-es ggangen ischt, wo-n-er em Draguner het welle d’Stricke verhoue. U dä Rung mueß er jetz brätschet sy, der Resli, u ghörig, daß er schi dra bsinnt.» U würklig het nen Änni ufs Chnöi gno un ihm paar verschribe, we scho d’Marei d’Schöibe vor’sch Gsicht gschlage u ’s luter Wasser briegget het für das armen arme Buebeli, u dernoh der ganz Tag nid e Brosme ggässe u mit der Meischterfrou tublet het.

«Mir müessen i Zuekunft ganz angersch zue-n-ihm luege», het Änni erklärt, «u dihr allizsäme müeßt mer hälfe ne hüete; ig aleini ma nid gcho u cha nid gäng näben ihm stoh.» Vo däm Tag a isch sy Muettersorg fasch nume no druuf use glüffe, zruggz’binge u z’verbiete. Mängem wilde Zwaschpel hätt das nume guet to. Aber Resli ischt äbe gar nid dä Wildnüsser gsi, wo ne d’Großmuetter derfür agluegt het u isch gar nid derzue cho, si z’rüehre, wi-n-es ihm wohl to hätt u guet gsi wär. Derfür hein ihm d’Chnächten u Jumpfroue vil z’fasch d’Häng unger d’Füeß gleit. Gäng ischt eis von ne parat gsi, nen uber ne Schwelle oder uber nes Glünggli ubere z’lüpfe, ne bim Hängli z’füehre, ihm ’s Chäppeli uber d’Ohren abz’zieh oder ihm d’Schüehli z’binge. Bständig sy sie-n-ihm vorgsprunge, alls hei sie-n-ihm zwägpädelet. So ischt er vil zweni derzue cho, sy eigeti Chraft az’stränge, z’üeben u z’vermehre. Hätt er Hitz gha uf öppis los u sälber öppis wellen agattige, so het’s gheiße: «Resli, gib acht, daß d’ nid fallscht! Resli, gang nid zum Brunne, du machsch di naß! Lue, wi d’blaui Handeli hescht, chumm i d’Stuben u wärm di! Leg d’Chappen a u ’s Halstüecheli um, daß d’nid hueschtig wirscht! Lo das sy, rüehrsch nid a, du chönntisch der wehtue!» Immerwähret isch d’Großmuetter i der Angscht gsi, er chönnt ahefalle, öppis bräche, si houe, stäche, brönne oder süscht verletze, chönnt si erchelte u chrank wärde. Uf Schritt u Tritt het sie-n-ihm Wehrige boue. «Er mueß mer de nid en Uschafel u Greebel gä, wi d’Chlötzli-Bueben i üsem Hüsli äne!»

Der Muurer Chlötzli isch nämlig Eichbüehlersch Ghusme gsi u het e Raglete Buebe gha, wo das alte Hüsli schier ds ungerschobe gchehrt hei. Das ischt e Rasselbande gsi, heiterefahne! eine wilder u usöder weder der anger. Bständig dräckig Finger, vermooneti Zyferbletter, verfotzleti Chleider, verchlecktnig Häng, bluetig Ohren oder Backe u barfis bim strübschte Wätter bis wyt i Winter yhe. Nie e Chappen oder Huet uf em Chopf, vo Halstuech gar nid z’rede; d’Hemmli am Hals offe, d’Ermel mängischt halbhingeren abgschrisse. So sy sie ums Hüsli umegflachset wi die wildi Jagd. Ischt einen agschossen oder umtütschlet, het er chly päägget, ischt wider ufgstange, disne nohgsatzet u het nüt meh derglyche to. Uf e Dachschilt uehe sy sie gchlättet, bi der Yfahrt uehe, u dür e Dachgrung ahegritte, bis d’Hosegsäß gchrismet u z’Hudels u z’Fätze ggange sy. Der Eltischt ischt uf ene Chirschboum uehe gchläderet, het si mit den Arme lo goh, der Stamme mit de Beine feschtgha, der Lyb lo hingerahe hange, bis statt em Buuch der Rüggen am Stammen acho ischt, u isch däwäg Chopf vora dertürab grütscht, u het derzue ganz wyßläderig drygluegt vor Ubersüünigi. ’s Chlynschte, wo no der Rock treit het, ischt einischt mit bluttem Hingergschir i der Hoschtert usse gläge, uf gfrornem Bode u het dert gschlofe; es het d’Backen uf ene veryschete Schärhuuffe gleit, u het ihm alls nüt to. Es het nüt gmacht, we scho eis us em Chorbwägeli gfallen ischt u het nüt gmacht, we sie vom z’früehe Loufen u Umeggraagge Bei ubercho hei, daß im Chrump derzwüsche fascht em alte Chlötz sy Branntewy-Stroufläsche hätt Platzg gha. Sie sy doch mit ihrne chrumme Beindline umeghaseliert wi d’Gitzeli im Hustage, u dervo sy die Bei nohtinoh fei e chly umen i d’Gredi cho. Ghueschtet hei sie fryli mängischt, daß me gmeint het, es chöm us eme Brunnetöichel uehe. Was hätt welle dervor sy? We sie hei wüescht to gha u durschtig worde sy, stracks zum Brunne u, platsch, e Schwetti yschchalts Wasser aheglo! Glägetlig isch ne sogar der Brunne z’wyt ewägg gsi u Wasser nööher zuehe z’ha. Hüp, nidergchnöiet, ’s Muul in es Dachtroufglünggli gschlage, we scho rächts u linggs dervo sy Hüehnnerdräcke gsi, u zoge, gäb numen öpper hätt chönne wehre. We sie der Chopf ufgha hei, ischt ums Gfrääsli umen e schwarze Dräckring glüffe. Aber das het nüt gmacht u ischt ume luschtig gsi. Minger luschtig isch du gsi, daß sie allizsäme voll Würm worde sy. Sälbmol het doch du Änni Chlötzlin afe der Marsch gmacht, es syg e Gottsärdeschang, wi-n-er syner Purscht löj verungrotseme u verwahrlose.

Aber do isch es ganz a Lätze grote. Der alt Chlötz het syr Läbelang es uverschants Muul gha u sofort der Flegel umgchehrt u Ännin mit abglyret: «Ei Chrugle paßt nid i alli Rohr u ei Zapfe nid i alli Löcher! Erzieht dihr Reslin wi dr weit, das geit mi nüt a. Lyrit nen i Sydepapier y! Sorgit, daß ihm nie es Tröpfeli Nasses uf d’Hut chunnt! Machit ihm alli Gägeli u Böhneli vor! Trägit nen uber alli Stägeli uuf un ab, u ruummit ihm alli Steindeli vor de Füeße wäg, das ischt eui Sach! U für ihn ma-n-es jo rächt sy. Är cha syr Läbelang i bluemmete Schuehnen uber gwichsti Böde loufe u si i der Schese lo füehre, we’s ne freut, er bruucht ihm sälber nüt chönne z’hälfe. Aber myner Burscht müessen angersch düre. Dür Dörn u Dischle geit ihre Wäg, dür alli Dräcklöcher müesse sie, es darf nen ab nüt gruuse. Drum dörfe sie nid verzärtelet u verpypäpelet wärde. Die müesse chönne schlo u abtue u chratzen u byße u si wehre um die magere Bitzli, wo’s ne zieht, wi nes Näscht voll jung Füchs. Es schüttet ne niemmer ’s Frässen uber d’Ohren ab i Trog, wi de Maschtsäuline. U han i’s sälber öppe besser? Mueß i nid i d’Chelti u Nessi use go verdiene, Tag für Tag, gfall’s mer oder gfall’s mer nid? Drum chan i nid der ganz Tag näb ene zuehe stoh u luege, daß ne nid öppen es Ofestangli uf e Chopf ahe ghei. U ha nid derwyl, ne d’Muggen u Flöige vo der Nase z’wehre... sie solli für sche sälber luege!»

Das isch Garn gsi ab ere Chlungle, wo Chlötz nid ’s erschtmol het abgwunge, aber Änni het dä Thärme ’s erschtmol ghört. Drum ischt er ihm ou i Chopf gschosse, daß es vor Töibi fasch versprützt ischt, vor allem, wil es ihm nid het chönnen umegä, wi-n-es gärn möge hätt. Am liebschte hätt es ihm grad d’Bhusig ufgchündtet, wen es gwüßt hätt, daß ’s de em Blingen ou rächt wär.

«Sie bruuchti Reslin nüt gäng alls Greebelige vorz’mache», seit es ergerlig, «er lehrt nüt von ne weder Dummheiten u wüeschti Wörter: Soucheib, Fotzelmoore u Flüech, daß es mängisch fasch ’s Hüsli schüttet!»

«Nujo, so rangschierit se u zwickit se-n-i ’s Muul, i ha nüt derwider u ha ne sälber scharpfi Kunzine ggä, daß sie Reslin sölli lo sy. Näht ech zsäme, u rüehrit ne nid a, ha ne gseit, süsch schlon ech ’s Hingergschir zumene Chrutbrätt!»

«Daß sie ne plogeti, hätt i aparti nie chönne chlage», git Änni zue, «aber süsch vertüüfle sie nen uf all Wys u Wäg. ‹Hou mi, hou mi!› säge sie zue-n-ihm, ‹magscht nid herter?› Oder stöh vor ihn zuehe: ‹Uberschieß mi, uberschieß mi!› U git er ne den es Müpfli, so uberflüge sie hingertsi wine Cheigel u pürzlen uber e Chopf ubere!»

«Ach, das macht nen emel nüt, die möi meh erlyde!»

«Aber ihm git’s e dummi Gwanhit, daß er meint, er dörf si alls erloube!»

«So sägit ne’s mira», macht Chlötzli u het d’Achsle glüpft, «i bi zweni deheim, für gäng chönne z’luege, u der Frou folge sie nüt!»

«Äbe folge sie re nüt, u das ischt ou es schlächts Byspil für Reslin. U mir chöi ou nid gäng an ne pattere, mir hei öppis angersch ou no z’tüe u a üsem z’luege gnue!»

Däwäg sy sie usenangere.

Sobal es Triftig gha het, ischt Änni mit em Blinge go rede u het ihm gchlagt, wi uverschant ihm der Ghusme cho syg u wi-n-er ihm Träfe greckt heig. Der Bling het still zueglost, u wo-n-es fertig gsi ischt gseit: «I wett mi do nid ergelschtere, die Sach isch z’ändere. Wen er z’große wärde will, chan er den es Huus wytersch! Er söll zerscht vor der eigete Tür wüsche, gäb er angeri wott bschuele.

Dernäbe düecht mi mängisch sälber, es wär für Reslin besser, wen ihm meh Wyti glo wurd. I weiß jo, du meinsch es guet, u Ufsicht mueß es Ching ha. Aber rüehre sött es si dörfe u sälber öppis agattige, süsch het es nid Freud, uberchunnt zweni Gleich u weiß si speter nid z’hälfe. U sovil i merke, het Resli e gueti Art, mir bruuche do nid Angscht z’ha. I will mi jetz de synen ou meh anäh. Wen i öppis trappe, chönnt er alben ou mit mer cho. I fung jo der Wäg ohni ihn, aber vilicht chunnt er nid ungärn.»

«Das cha me probiere», het Änni zuegstimmt. «I wär mi froh. I weiß mängisch fasch nid, wie ne versuumme, daß er nid zu där wättigs Chlötzli-Banden ubere bigährt. U we mer der Alt no einisch sött ufsetzig wärde, will ne de gschweigge!»

Vo sälbem a isch der Bling albeinischt mit Reslin usgrückt, we ’s Wätter guet gsi ischt. «Aber muesch de em Großätti schön ’s Hängeli gä u ne füehre un ihm öppis brichte! Lue, arme Großätti gseht nüt meh, keni Bäumeli, keni Blüemmeli, keni Stärndeli u süscht alletwäge nüt meh, däich ou!» het Änni vorhär der Büebel bschuelet. U der Großätti het gfragt: «Wo woscht jetz mit mer hi? Dür d’Husmatt uus? Zu den Eichen uehe? Gäge der Pflanzig use?»

Scho das het Reslin gfalle, daß er het dörfe säge, wodüre sie welli. U ersch de, daß är Großättin het dörfe füehre u zue-n-ihm sölle luege! Das ischt ihm wichtig vorcho u het ihm e Meinig ggä, was är z’bidüte heig u für ne Chnüüß syg. Sofort het er em Großvatter ’s Hängli ggä: «Eichen uehe!» U wen e große Stei oder es Abwuerhölzli cho ischt, gwarnet: «Sorg ha!» Derzwüsche het er em Großätti uf sy Gattig plöiderlet u mängergattig gha z’froge. U der Großätti ischt ou i ’s Brichten yhe cho u het Reslin am Chornacher erzellt, wi do Brot wachs, wi das pflanzet wärd u hert z’wärche gäb, wär alls ghulfe heig, wi d’Hotti heigi müesse schwitze bim z’Acherfahre, wi der Meischterchnächt mit em Säjsack glüffe syg u Hampvele Chörndli gstreut heig, wi die errunne sygi, Hälmli ubercho heigi u schöni Ähri obedranne, u wi me nie dörf Hälm usschryßen oder vertrappe, u nie Ähri abrupfe, u nie, nie das guete Brot gschänge, wo-n-es vo de Chörndeline gäb, we sie z’Mähl gmahle sygi, u wi de Resli ou dörf mit de Hottine fahre u mit der Geisle chlepfe u hälfen e große Chornacher apflanze, wen er de no mänge, mänge große Bitz Brot ggässe heig u mängs Chacheli Milch trouche. Heimelig isch das gsi u churzwylig, nid nume für Reslin, ou em Großvatter isch d’Zyt umeggange, lang nie eso.

Ame Morge hätt Resli mit em Blinge welle go spaziere, chuum daß er us em Bett use gsi ischt. Die Zwee hei fei es Pack ggä zsäme, un es isch für e Chlynnen e fruchtbere Summer gsi. Vil Johr speter, wo Großätti lengschten im Grab gsi ischt, het si Resli no läbhaft a die Spaziergäng erinneret u wohl dranne gläbt. Der glych Summer het er schi ou afo bim Wärche zuehelo u de Chnächte hälfe.

Im Johr dernoh ischt aber du öppis cho, wo ne bös zrugg gstellt het. Ei Tag ischt er muußigen u tuußige worde, het nümme möge sy u vil briegget u gflammeti Hut ubercho. Änni het gmeint, es syg d’Rötle, wo by-n-ihm well usbräche. Aber es isch vil schlimmer gsi, ’s Scharlechfieber, un es bösartigs. Resli ischt uf e Tod chrank worde u gläge wi im Füür, ’s Fieber het nen usglüeit wi ne Ziegel. Alli im Huus hein ihm usgrächnet gha u gförchtet, er stärb. D’Großmuetter het nümme gwüßt wie u wo sy. Sie isch dür d’Husmatt hingere u vüre gstülperet, het d’Arme zerworfe wi ne Verhürscheti u der Herrgott agschroue, er dörf ere das Buebli nid ou no näh, es sygi re-n-afe gnue gstorben uf em Eichbüehl. Völlig us em Hüsli usen isch schi gsi u het nümme rächt gwüßt, was sie seit u was sie macht. Niemmer het meh mit ere chönne gattige weder der bling Hansueli.

«Isch es e settigi Süng, rych z’sy, we me doch alls sälber erwärchet u erhuset het, ufrächt u redli? Hei mer nid anger Lüten ou öppis dervo ggönnt u usteelt linggs u rächts? Was nützt ein de Huus u Hof u Gält, we ein der Herrgott alli ewäggnimmt, wo ein lieb sy!»

«Nid eso, nid eso, versündige di nid!» het er ere zuegsproche. «Es ghört ein nüt uf der ganze Wält obe. Alls isch numen etlehnt u cha zrugg gforderet wärde. Mir sy ’s schuldig umez’gä u dörfe nid üse Chopf welle düresetze. Däich dra, wi der Heiland bättet het...»

Uf das hi het sie si yglo u dry ergä. U Resli het emel möge düregschlo; aber gchränklet het er no lang u ke rächte Muet meh gha. U wo-n-er schi ändtlige wider chly hätt bchymt gha, isch der Winter do gsi, u wen er irget öppis hätt welle agattige, ischt ihm d’Großmuetter derzwüsche gfahre. Dere het immerwähret d’Angscht im Härze zitteret, es chönnt e Rückschlag gä u sie chönnt ne verliere. «Jetz müesse mer Sorg ha», ischt ihres Wort gsi, «Sorg ha, Sorg ha! Du darfsch mer nümmen us der Stuben use, ohni mi z’froge!» Guet, Resli isch go froge; aber die meischti Zyt het’s gheiße: «I darf der’sch wäger nid erloube, blyb dinne!»

Ame freine, sunnige Nomittag isch es gsi. Die chlynnere Chlötzli-Buebe hei zwüsche Huus u Hüsli ahe yfrig gschlittlet. Sie hei e Schneebärg gmacht mit eme Tunnel, wo sie hei chönne dertür fahre u glachet u gjuzet vor Freud. Resli het ne vom Stubepfäischter uus zuegluegt, u ’s het ne fasch verdräjt, daß er nid ou het dörfe goh. Er het grännet u gäng angersch a der Großmuetter gchääret, er well ou go hälfe. Sie het ihm abgwehrt un ihm vorgstellt, er chönnt naßchalt Füeß ubercho u wider chrank wärde, er syg doch vil wöhler i der warme Stube, weder bi dene wüeschte Buebe.

Es sygi gar nid wüeschti Buebe, het Resli eggäge gha, sie heigen ihm jo es Armrischti gmacht u Bäredräckstängeli welle bringe, wo-n-er syg chrank gsi.

Ach, wäge denen eifalte Stängeline — es syg si jo nid derwärt, dervo z’rede! Die sygi jo verschmuslet gsi, daß es ein ggruuset hätt, dervo z’läcke. U sie heig ne derfür es ganzes Schöibetli Öpfel usteelt.

Er wett glych gärn zue-n-ne. We’s die mögi erlyde, mög är ou, sie sygi jo no vil chlynner weder är.

Aber nid chrank gsi! Wen er de ganz härgstellt syg u gar nüt meh gspür, dörf er de ou goh.

Er gspür lengschte nüt meh u tät doch d’Finkeholzbödeli alege, das miech emel nüt!

So chönn Lyseli paarmol mit ihm go ahefahre. Er chönn ihm de uf d’Schoß hocke, äs soll de wyse.

Däwäg bigähr är nüt z’schlittle, er well aleini fahre, süsch lachi ne d’Chlötzline uus!

Das gang die nüt a, uf die heig er nüt z’lose! Die chönni säuft, dene tüei kes Wätter nüt. Aber är syg jo chrank worde, we me scho gäng zue-n-ihm gluegt u Sorg gha heig. Er mög nid erlyde, was die. Sie löj nen eifach nid goh...

I der Art isch es schier all Tag ggange, u derby isch Reslin e bösi Muggen agfloge u i Chopf gwachse, die het gsürelet: Mit mir isch nüt! I bin e Leide! Allimol, wen ihm öppis mißlungen ischt, oder wen er gseh het, wi vil meh angeri möge verbringen u usghalte, isch das Gsur früsch losggange u zletscht gar nümme gsi us em Chopf use z’bringe. Wi nes Gift het es si drinn bilängerschi töifer ygfrässe. U vo niene här ischt e früschi Wälle cho, wo’s usegfägt hätt. Hansueli-Großätti het nid chönne hälfe, er isch sälber längszyt nid z’Paß gsi. Der Mälcher u Charrer hei Reslin scho öppe lo hälfen im Stal u bi de Rosse. Aber das isch nume morgeds u obeds gsi. Der Tag düre het nen Änni, sobal’s e chly suur u ufrein gsi ischt, nid zue-n-ne glo. Der Tomi u d’Jumpfere hein ihm alli wohl welle, aber Ännin nid dörfe widerdiene u Reslin nid chönne gä, was er hätt nötig gha. Ganz Tagen isch dä Bueb i der Stube ghuuret, het nid gwüßt was er soll afo u het Längizyti gha, daß er hätt möge gränne. Sy früsche Muet het eme verschochnige, trüebsälige Wäse Platzg gmacht, er isch bilängerschi meh verhocket.

Änni het wohl gmerkt, daß öppis hinger ihm ischt, het aber nid gwüßt was. Es het vermuetet, es syg früscherdings e Chrankhit im Azug, het Wunderbalsam u Läbeselixier zuehe to u ne gmacht Häfe voll Tee z’treiche. Aber daß er Läbeselixier für d’Seel nötig hätt, isch der Großmuetter nid ufgwachet.

So isch der letscht Winter vergange, wo Resli het chönne deheime zuebringe. Z’Hustage het er de i d’Schuel müesse. Mit schwäre Sorge het Änni dra däicht u gsinnet, was es chönnt vorchehre, daß es i der Schuel guet chöm mit ihm, u daß er am mingschte drunger z’lyde hätt. Un es het si vorgno, z’rächter Zyt mit der Lehrere z’rede. Wo d’Metzg isch vürgsi, het es Läberwürscht u Brotwürscht un es tolls Rüppstücki i ’s Chörbli packt u isch mit gäg em Schuelhuus zue. Dert het es sy Chrom abggä u der Lehreren erzellt, no Oschtere schicke sie de vom Eichbüehl ou wider eine, Resli heiß er u syg fei e chly e gwachsne Bueb. Aber leider syg er dä Winter hert hert chrank gsi, u das heig nen unerchannt zrugg gstellt, es wär allwäg guet, we men ihm de chly tät borge. Lehre täte sie ou afe gärn mit ihm, aber leider heige sie kes Namebüechli. Gäb d’Lehreren ächt wett so guet sy un eis bsorge, zale wette sie ’s gärn.

D’Lehrere het fründtlige Bscheid ggä, sie solli nume nid Chummer ha für ihn, das wärd si scho mache. Sie well scho zue-n-ihm luege u Flyß ha mit ihm, es soll ihm wäger nid bös goh. Un es Namebüechli heig sie ou für ihn, es schöns nagelsneus, sie well ihm jetz grad der Name vordry schrybe, d’Muetter söll’s de mit ere heinäh, daß er’sch afe chönn aluege. Aber Gält well sie keis derfür, u sie solli nid meine, sie müessi ne deheime lehre läse, für das syg d’Schuel do. We d’Muetter afen öppis mit ihm well mache, söll sie-n-ihm albeinischt es Gschichtli brichte, es Liedli mit ihm singe oder es Spil mache mit ihm. U wen er sche-n-öppis frog, soll sie-n-ihm Antwort gä un uf das ygoh, wo ne wungernähm. Meh syg vorläufig nid nötig. U sie söllin ihm emel jo nid öppen Angscht yjage, d’Lehrere syg e bösi, de wärd das scho guet cho.

Änni het für dä Bscheid danket, d’Lehrere gheißen ou zue-n-ne cho, mit aller Gwalt welle ’s Büechli zale u isch mit gäge heizue.

Es het ihm gliechtet gha, aber die Rotschleg vo der Lehrere hein ihm nid yhe welle, uber die het es der Chopf gschüttlet. Vor Reslin het’s zwar nüt derglyche to un ihm grüüsli gseit, wi d’Lehreren e Liebi syg: Sie freu si uf ihn, löj nen afe grüeße u schick ihm do es schöns Büecheli, wo-n-er drinn chönn lehre. Aber i der Chuchi usse het’s du angersch tönt vor der Marei. Nid daß sie wytersch ungattlig to heig, d’Lehrere, aber chly ne Göl syg sie einewäg. Die heig en Ahnig, was es heiß, eme große Burehof vorstoh u alls dirigiere! Gschichte brichte söll es Reslin, singe mit ihm u Spil mache! Das wärd äs chönne u Zyt ha derzue! Gäb die ächt mein, äs syg e Brattigmacher, wo nüt z’tüe heig weder Lugine z’ersinne? U gäb äs i synen alte Tage no söll afo singe wi ne Houderidou! U gäb die ächt mein, äs mit syne hundertsibezg Pfung mög no umegürte wi nes Ubergitzi! Do wüß äs de mit Reslin no öppis Gschydersch az’fo. Es Bättli well es ne wider es früsches lehre! ’s «Spysgott» chönn er afe, jetz welle sie de ufs «Waltgott» los. Das nütz de meh u chöm ihm chummliger weder alli Gschichtli u Liedli.

Scho morndrischt isch es druuf los u het ihm das schönen alte Bättli vorgseit. Aber daß es ihm’s ou ghörig sött erklären u verständtlig mache, ischt ihm nid z’Sinn cho. U drum het Resli nid bigriffe, was das mit ihm soll z’tüe ha. Dä «Waldgott» u «Bhüetisgott», dä «Gottdervatter», «Gottdersuhn» u «Gottderheiliggeischt» sy für ihn nüt gsi weder lääri Worthülltsche. U drum hei sie-n-ihm nid i Chopf welle. Änni het e heillosi Müei gha mit ihm, wär weiß wi mängisch hingervür müesse, u der anger Tag ischt alls wider vergässe gsi.

«E Glirnige bisch nid», het es gsüüfzget, «Herrjeses Gott, wi wird das i der Schuel goh!» U Resli het briegget u ume früsch’s Gfüehl gha: Mit mir isch nüt! I bin e Leide!

Dä Rung het du d’Marei e Troscht gwüßt: «Z’Oschtere gangen i i d’Chilche, i wott wider einisch ’s Nachtmohl näh. De nimen i Reslis Namebüechli i Chittelsack, daß es ou gsägnet wird. My Muetter het tüür u fescht bihouptet, das syg ’s Alleribeschte, wo me chönn vorchehre, we eme Ching ’s Lehren uring gang. Briegg du nume nid, Resli, das hilft wäger, u du gisch de no eine vo de Gschicktischte... süscht wei mer de luege...!»