Simon Gfeller: Drätti, Müetti u dr Chlyn. Kapitel 7
Müettis Bluemchöhli u Drättis Öpfelbäumli
We der Oberförschner isch cho Waldinspäktion mache, het Müetti allimol hert müeße studiere, was men ihm de soll chochen un ufstelle. Es Wirtshuus, wo me hätt chönne z’Mittag ässe, isch kes i der Nööhi gsi, un eso het es si schier vo sälber verstange, daß er bim Bawart ygchehrt ischt. Es sy dennzemol äbe no angeri Zyte gsi, Zyte, wo die Vorgsetzte nid bloß dür ’sch Zahltagseckli mit ihrnen Ungergäbene verchehrt hei. Der Oberförschner het si nid nume drum bikümmeret, gäb d’Pflanzschuele, d’Wäägen u Abzuggrebe i der Ornig sygi, gäb d’Grotze wachsi u der Wald gruumt u grootsemet syg, er het si fascht äbeso starch drum inträssiert, wi-n-es em Bawart u syr Familie gang, gäb ou dert alls im G’reis syg u die ganz Hushaltig mög gschlüüffen u i ’s Saft cho. U hätte sie de nid möge gwatte oder hätt es im Familieverhältnis ggä Verhäich z’löse, Blüttinen az’setze oder Sünggeten usz’tröchne, wär er de ou derfür gsi z’ha u hätt mit Rat u Tat yggriffe u zeigt, wo me müeß schwändten u Liecht u Luft yhe lo, hätt zeigt, wodüre der gredscht Wäg gang u wo me Dörn wägmache u der Bode lockere müeß, daß der guet Chärnen u Chymme chönn Härd ergryffe.
Er isch der Familie e treue Fründ u Schutzpatron gsi u het si um alls inträssiert, vom Chlynschte bis zum Gröschte i alli Spiil yhe. U het er de gseh, daß die flyßige Lütli vürchöme u ihri Familiebrattig alli Johr meh im Ufgähn steit, so het er schi de so härzlig chönne freue, daß me sy gueti Meinig dür ne Muur düre hätt müeße gspüre u ne lieb ubercho. Was der Oberförschner het gseit, isch gsi wi nes Wort us der Bible, do het’s nüt dranne ggä z’rüttle. Drätti wär für ihn dür ’sch Füür gsprunge; allne Chrefte het er ufbotte, für das schöne Zuetroue z’verdienen u z’rächtfertige. U drum het er dä Bsuech ou nüt gha z’schüühe. Allimol ischt er guet abglüffe u zletscht es heimeligs Famillefeschtli druus worde.
Im Vormittag isch es chrüz u quer dür e Wald ggange, alli Eggeli het der Förschner welle gseh. Derby het Drätti ou öppe dörfe säge, was no nötig wär z’mache u wi me’s gattlig chönnt areise. Ersch dernoh het der Förschner sy Astaltig ggä u erlüteret, worum ’s einte gang u ’s angere nid. Der Waldchehr het mängisch bis i Nomittag yhe gwährt. Dernoh isch me de zum Huus cho u afen e chly uf em Stuehl unger der große Linge go abstellen u verschnupe. De isch ne Müetti ou cho grüeße u cho säge, es syg de tischet u alls parat, sie sölli cho z’Mittag ässe.
Gwöhnlia isch der Förschner ou im Spätsummer oder Herbscht einisch cho. U denn het de Müetti scho gwüßt, was es ihm für Gchöch ufstelle well: Bluemchöhli het er gärn gha, besser hätt es ihm nid chönnen awänge.
’s erschtmol, wo-n-es ihm derigen uftischet het, ischt er ganz verwungeret gsi, daß me meh weder tuusig Meter uber Meer no settigs zarts Gmües het vürbrunge u ’s i der alte Chüejerhütte obe sövel guet verstange het az’kumidiere. Usgizeichnet het er ihm gmundet, un er het si usbidunge, dere söll ihm d’Muetter allimol ufstelle, we ’s d’Johreszyt erloub. U das het Müettin grüüsli wohl to. Sider het es em Bluemchöhli gchlütterlet, es het eke Gattig gha. U we ’s Wätter öppen ou ghulfe het, ischt er ihm würklig prächtig groote.
Jetz ischt also wider einisch Waldinspäktion agseit gsi für ne Mändig, fascht e chly z’früech für Müettin: Der Bluemchöhli isch no nid rächt nohe gsi, naßchalts, uwachsigs Wätter het ne versuumt. Müetti het all Zyleten erläse, aber ke Usbund-Bluemme funge, wo ’s so rächt vo Härze gfreut hätt.
Ändtlig ischt im Eggen ussen am Wäg anne no eini vüre cho, wo-n-es uf se het chönne Hoffnig ha, sie isch scho fei e chly zwäggwachse gsi.
«Jetz geit’s no föif Tag, u we’s rächt toll sunnet, ma sie doch vilicht no ko», het’s zue-n-ihm sälber gseit.
All Oben isch es go luege, het süüferli d’Bletter näbenume gchrümmt u ahe ggügelet. So lys u sattli het es das gmacht, wi we i dene Bletteren innen es Näschtli voll Eier wär un es Vögeli brüeteti, wo me nid dörft verschüüche. Un all Oben isch d’Bluemmen es Gymmeli umfangrycher gsi. Es het Müettin düecht, sie chönnt’s richtig no säuft e chly besser lo rücke mit Wachse, eso wi-n-äs ere tüej chüderle mit Bschütte un Uflockere. Aber am Samschti-z’Obe het sie-n-ihm so schön rund u gschlossen u chrydewyß us em Bletterchranz eggäge glachet, daß es sälber het müeße säge, es syg jetz no ganz e schöni, chärnhaft gsung u nienen es Fläckeli dranne, wo me re chönnt vürha.
«I will se no lo sy bis morn z’Obe, daß sie rächt früsch blybt», het es däicht. U daß sie nid öppe gälb wärd, het es es früsches Chabisblatt abbroche u se mit uberschattet. Dernoh isch es Drättin go mälde:
«Sie het emel no möge ko, es ischt jetz no rächt e gfreuti!»
U Drätti het still glächlet derzue u gseit:
«Ke Wunger, we me mit den Ouge sövel hert dranne zieht! Jetz het’s der gwohlet!»
«Eh jo, i hätt emel gwünd nid rächt gwüßt, was afo! Mit was hätt me süscht em Förschner chönne zeige, wi gärn men ihm öppis möcht z’liebi tue?»
Nu, am Sunndi-z’Obe isch Müetti mit em Chuchimässer i der Hang gäg der Pflanzig zue, u der Chlyn ischt ihm ou nohe ghämelet. Uf liechte Füeßen isch es ggange, sy Schatz go reiche, ’s Blatt isch no schön druffe gläge. Müetti lüpft’s u fahrt zrugg, wi wen e Giftschlange drunger wär... e Soumage het ihm uf sy Wunderbluemme ghofiert gha...
Der Chlyn het Müettin nid mängisch gseh plääre, es ischt en ufgheitereti Natur gsi: aber dennzemol het es Ougewasser gha u ganz bitterheißes. Er isch es Drättin go säge, u dä ischt ou i d’Pflanzig use cho u toube worde.
«E settigi Tüüfelsucht isch doch vom Verflüechtischte, wo vürechunnt! Leidersch u Schändtligersch chan es nüt gä. Wen i dä Soukärli hätt, wo das gmacht het, i tät ihm d’Nase drinn ume rybe! Das chunnt wider vo däm Suuffen u Umegheien am Samschti-z’Nacht! We sie albe d’Gringe voll hei, wüsse sie de nüt Gschydersch z’mache weder öppis z’vertüüfle, die Erzlööle!»
E Rung sy sie no gstange u hei gratiburgeret, wär das chönnt gmacht ha, u dernoh hei sie no einisch der Bluemchöhliblätz erläse. Glückligerwys het der anger ou gwachse gha i der schöne Wuche, u Müetti het Bluemme funge, wo zur Not ou ggange sy. Aber es het ke rächti Freud dranne gha, un es het’s no lang gmüejt, daß men ihm so öppis het chönnen atue.
Em Chlynnen isch das yheggange. Vil Dumms het er agreiset i sym Läbe, aber vor em Gschängen u muetwillige Verderbe het er vo denn a en unerchannten Abscheu gha...
Speter isch es du einisch Drättin ähnlig a d’Bei ggange. Im Rütholz nide sy wildi Chirschbäumli errunnen u zwäggwachse gsi, u Drätti het gseit:
«Es wär doch e schöni Sach, we mer ou no chly meh Chirschi hätti. Am Lerchehoger hinger hätti em Wäg noh ganz guet no paar Bäumli Platzg. Sie hindereti ein nid vil u wäri em Bysluft ab, daß es ganz guet öppis us ne chönnt gä.»
Nu guet, mi isch die Wildfängli go graben u versetze. Afangs hei sie no chly tublet, aber doch möge dürehouen u vürcho. ’s Johr druuf het se Drätti zweiet, was ihm nid weni z’tüe ggä het. Sälbisch het me no kes Zweiwachs gha, müeße mit Lätt fächte, u drum ischt ihm nid alls gwachse. Der Lätt isch de albe z’früech trochene worde u het z’weni guet vermacht. So isch es zwöi, drü Johr ggange, bis die ganzi Zyleten ischt im G’reis gsi u alli veredlet. Die eltischte hei du scho schöni Chrönli gha u wacker blüeit. Drätti isch mängischt am Sunndi zue-n-ne hingere trappet u het Freud gha an ne. Speter, wo die erschte Chirschi hei afo röötele, sy d’Eschtli ganz züpfet gsi. D’Buebe hei mängisch druber gluschtet.
«Jo kes abschryße, gäb sie schön ryff sy!» het Drätti gwarnet. «U jo kes Eschtli abbräche, es tät ne no gar weh!» U druuf?
Am Samschti-z’Nacht sy trouchnig Runder desumegheit u morndrisch die zwöi schönschte Bäumli radikal verschrisse gsi.
«Truurig Finke, truurig Finke!» het Drätti balget, u mi het ihm wohl agseh, daß’ ne schuderhaft möge het. «So öppis machit emel nie, verderben isch vom Leidschten u Dümmschte, wo ’s git!»
’s Johr druuf isch’ prezys glych ggange. Chuum sy d’Chirschi halbryffi gsi, sy ou d’Bäumli wider jämmerlig verschrisse worde.
«E Süng un e Schang isch’!» het Drätti gwätteret u ischt i re-n-unerchannte Täubi inne gsi. «Sie sy halt z’wyt vom Huus ewägg, mi cha nid zue-n-ne luege! Aber jetz han i gnue! Wär wett no öppis möge pflanze, we ein muetwillig alls vertüüflet wird! Hätte sie paar Johr möge gwarte, die Lümmle, sie hätti de sauft öppen e Huet voll dörfe gwinne!»
Dermit ischt er go Wärchzüüg vürenäh, die gschängte Chrüpple go usgraben u Wedele druus mache...