Simon Gfeller: Drätti, Müetti u dr Chlyn. Kapitel 5
Z’Schuel
Ungerwylen isch der Chlyn i ’s schulpflichtigen Alter vorgrückt. Sälb Hustage het’s du gheiße:
«Mhm, Bürschteli, jetz muesch de z’Schuel! Uh, z’Schuel, das wird no öppis chönne! D’Lehrere wird der de dyni Höörli strecke! Uh, das miech mir angscht!»
Allbott hei sie-n-ihm däwäg ungere gfüüret. Die dumme Große hei jo gäng e Lumpefreud, we sie es Chlys chöi z’förchte mache. Für eme Ching d’Schuel z’verleide, tüe sie jo i der Regel, was ne mügli isch, die Gööle! Für das ischt e n-jedere Lappi schlimme gnue. E merkige Bueb gloubt ne zwar nid alls, was sie-n-ihm wei agä, aber we me gäng am glyche Tütscheli saaget, bringt me’s ändtlig doch abenangere. Es het emel em Chlynnen ou Gidanke gmacht, das z’Schuelgoh. Isch nid der Brueder einisch heicho mit eme große bluetige Loch im Chopf, wo-n-ihm der Schuelmeischter het gschlage gha? Wi liecht wi liecht chönnt ’s ein ou so goh! Der Chlyn isch gwünd nid düruse breite gsi, u meh weder einisch Müettin am Chittel ghanget:
«Gäll, Müetti, d’Lehreren isch nid e bösi?»
Aber Müetti het ihm ou nume so ne verbänglete Bscheid ggä:
«Das chunnt halt ganz druufab, wi men einen isch! We me cha folge u still sy u ma lose u nid gäng tuet schwetze, bruucht me nid Angscht z’ha. Hingäge we men es Fägnäscht ischt u die halb Zyt hottschreeg im Bauch, chunnt’s nid guet use, potz wätterwille!»
Jä jetze! Es härzhafts Nei wär ihm fryli lieber gsi, weder er het si tröschtet, es wärd scho goh. Folge het er jo deheimen ou müeße u ’s Lehre nid gschoche, we’s nid z’unerchannt lang ggangen isch. Scho zwe Wintere het d’Muetter albeinisch mit ihm glehrt gha. We der Vatter mit de Brüedere i Wald isch go Holze, het sie ’s Spinnrad vüregno u gspunne. De het der Chlyn mit em Namebüechli müeße näb ere zuehe höcklen u buechstabiere. Mit der Zyt het er glehrt Wörter zsämesetze, Gschribnigs u Drucktnigs läse u zletscht ’s Namebüechli fascht uswändig chönne. Uf der letschte Syte sy zsämegsetzti Dingwörter gstange: Gartenhaus, Feuerstein, Ziegeldach usw. Die het er alben ahegschnurret, schier so gleitig daß ’s Spinnredli umggangen isch. Zwüschenyhe ischt er im Ofeneggeli ghuuret u het uf enen alti, verchritzeti Schifertafele Zahlen u Buechstabe gschribe. Hei sie gattlig usgseh, u isch d’Muetter zfride gsi, so het er de dörfe Hüseli, Tanndli, Güggle, Tüübeli u süscht alldertuusig zeichne. Das het ihm ’s de no vil besser chönne, u so isch für d’Schuel scho ghörig vorgwärchet gsi.
U was de im Stubeschaft innen uf d’Schuel gwartet het! Sys Fädererohr, sys ärdeschöne Fädererohr! Wo-n-ihm’s d’Tante brunge het, isch das e Freud gsi, schier e halbi Nacht het er nüt chönne schlofe u ’s gäng amen Ärveli gha! E Fisch isch es gsi, e lybgottsähnlige Fisch! Uf em Rügge schön himelblau, am Buuch schön chrydewyß u a de Syte schön rottupfet. Die Pracht, syr Läbelang het er sche nie vergässe! U was de der Fisch im Buuch inne gha het: Zwe läng Griffel i Holz gfasset, eine veieliblau u der anger zündtönigälb, wätterliwillen isch das e Rychtum gsi!
U neui Höseli het ihm der Schnyder gmacht gha, Höseli mit Hoseträgere, Höseli us dickem gstabeligem Halblyn, Höseli, gmacht, wi se die Erwachsene trääge! Die hätt er ou afe gärn einischt agleit.
U einischt ame schöne Früehligsmorge isch dä gförchtet u erplanget Ougeblick do gsi.
«Uuf, z’Schuel!» het’s gheiße. Jetz het er dörfen i die neue Staadshöseli schlüüffe. Aber eh du myn Troscht, wi syn ihm die z’groß gsi! Eh du sturmi Chrugle vomene Schnyder! Der Hosebängel ischt em Chlynne jo bis unger d’Armen uehe cho, u doch het me d’Röhre no hert müeßen uehelitze, für sche nid am Bode nohez’schleipfe! Der Chlyn isch drinne verschloffe wi ne Muus imene Chuderbälli. U brättig sy sie gsi! Wen er umtroolet wär, hätt er wääger schier nümme chönnen ufstoh. So geit’s ein, we men a re Sach z’unerchannt Freud het!
Z’Morge z’ässe het er schier nid der Zyt gha. Er isch scho lang mit em Öserli voll Schuelsachen am Rügge zwäg gstange, der Brueder het gäng no Brot abghäue. Der Größer hätt ’s Öserli welle trääge, aber das het der Chlyn um kes Lieb meh us de Fingere glo. Nid emol a der Hang het er schi welle lo füehre u isch sträßig afo loufe. Drätti u Müetti sy uf der Louben usse gstange u hei der Abfahrt zuegluegt. U Müetti het glachet u gseit:
«Luegit jetze, wi-n-er dervo pföselet, das dicke Halblynwiderli!»
I paar Schritte sy sie scho bim Wald usse gsi u stutzab ggange. Dert isch du ungereinisch em Chlynne d’Chydigi vergange un e Schrecken i d’Bei gfahre.
«Was hescht jetz?» frogt der Brueder, «das macht emel nüt, i luege scho zue der!»
«Jä, u wen i de uf ’s Hüseli mueß!» chummeret der Chlyn, u ’s Ougewasser ischt ihm scho z’vorderisch gsi.
«So frogscht eifach: Lehrere, darf i use?»
«Das weiß i scho. Aber wen i de nid ma a die hingere Hosechnöpf uehe grecke? Lue, sie sy jo fascht im Äcken obe!»
«He, so ziehsch de d’Chutten u ’s Schileeli ab u machsch d’Hoseträger uber d’Achslen uus!»
Das het ihm yglüüchtet u ischt ihm e Bärg ab. Im neechschte Huus isch Nochbersch Chrischte zue-n-ne gstoße. Der Chlyn het ne schon es bitzli gchennt. Es ischt e große, starche Bueb gsi, aber grüüseli en ungschickte. Er isch no gäng i d’Ungerschuel ggange u hätt lengschte söllen i der Oberklaß sy. ’s Lehren ischt ihm e herti Nuß un e herti Bueß gsi, es het ihm eifach nid yhe welle. Deheime bim Wärche, do het me ne chönne zuehestelle, wo me welle het, dert ischt er e Guete gsi, un e treueri, gäbigeri Seel isch nid vürecho. Nie het er syner Kameraden im Stich glo. U zum Chlynne het er gluegt u ischt ihm aghanget vom erschte Tag a. Sie hei’s guet zsäme chönne die ganzi Schuelzyt uus. Scho am erschte Morge het er dä Früsch unger d’Fäcke gno un ihm zeigt, wo die Chlynne hocki.
«Dä chunnt do z’obrisch; das git de e Gschickte!» het er den angere gseit. Die hei d’Ohre gspitzt. Aber wo du d’Lehrere cho isch, het der Luft gleitig uf en angeri Syte gwäjt.
«Abe rütsche! Zuehe sitze!» het’s gheiße, u der Chlyn isch glücklig der Zwöitungerischt worde. Ihm isch das gradglych gsi, aber Chrischten het’s toube gmacht.
Was nachär alls ggangen isch, hätt der Chlyn speter nümme chönne säge. Er het uf sy Näbetma linggs müeßen achtig gä. Das ischt es Bürschteli gsi, Stärnebärg!... E strube Gascht mit eren unputzte Nasen u verheite, dräckige Chleidere. ’s Burscht het er ufgstellt wi nes Wildsäuli, u ’s Kuriosischte: d’Ouge hein ihm bständig gwaggelet. Aber das het ne nid im gringschte gschiniert, ihn het uberhouts nüt gschiniert. I eim furt het er ’sch Muul offe gha u glaferet u to, wi wen er enzig i der Stube wär. Vo de Guschtine het er brichtet, wi sie-n-ihm i der Weid hinger nohglüffe sygi. Eis heig ne gläcket, uh, das heig e ruuhi Zunge gha! Guschti heige sie deheime keni, aber zwo Geiße, e wyßi un e Tschägg. Die wyßi heig der Vatter vom Langnou-Märit heibrunge, e Mutzi syg es. Der Tschägg hingäge syg e Ghürnti... u so isch das wyter ggangen alli Lengi. Dernoh ischt er uf e Chlynne z’dorf cho mit Usfröögle:
«Heit dihr ou Geiße? U Chüeh, heit dr ou? Wi mängi heit dr? Gät dihr ou i d’Hütte?»
U wo der Chlyn nid rächt het wellen Uskunft gä, git er ihm e Schupf:
«Du bischt e Dumme! Chaisch du nid rede?»
Em Chlynne het’s die ganz Zyt himelangscht gmacht. Er het däicht, das gang däm Wauschti nid i Gottsnamen ab, dä erwütsch de nächschtes e Liferig. Aber kurioserwys het das alls i ’s Määs möge, u drum isch dä Gchöchme bilängerschi fräveter worde.
«I heiße Fridel u bi de der Sterscht», het er schi ufglo u reckt em Chlynnen uf sys Fädererohr: «Zeig!» U wott das mit syne dräckige Säumichelitatze fingerlen u verschmusle. Jetz isch der Chlyn ou warme worde u het si gwehrt. Eine het probiert, em angere ’s Fädererohr us de Fingere z’schryße, u wo der Chlyn het müeße lo fahre, ischt er Fridelen i ’s Hoor groote. U richtig, jetz het d’Lehreren ändtlig Ougen u Ohre gha u isch cho z’loufe:
«Ufghört mit Zanggen! Mueß ig ech schon in der erschten Stund strublen?» Nid daß es grad e heimeligen Afang wär gsi u der Chlyn hätt Freud gha a däm Anerbiete!
Wo ’s Yschryben isch fertig gsi, het’s gheiße: D’Tafele vürenäh u schreegi, gradi Striche mache. Das ischt em Chlynne besser aghulfe gsi, er het Striche zogen uf Mord u Tod. Wo-n-er uf der erschte Syte bal ischt ungeruus gsi, het er ubere gschilet, was Fridel mach. Dä het no nid zwo Zylete gha u derfür es Rundumeli gmole.
«Weisch, was das isch?» chüschelet er.
Der Chlyn luegt zerscht ume, gäb d’Lehrere nüt merk.
«Es Weggli!» errotet er süüferli.
«Du bischt jetz der Dümmscht!» lachet Fridel süüferli. «Das ischt jo d’Chrott deheimen unger üser Schyterbyge!»
U der Chlyn het ou müeße lache.
I der Pouse het ne Chrischte welle cho tröschte. Er isch wüetige gsi uber d’Lehrere, wil sie scho het Hooris anerbotte, u zu Fridele het er gseit:
«Bürschteli, we dä do wäge dir Schleeg uberchunnt, nimen i di de ou! Du weisch de nachär, wär di i de Fingere gha het!»
Das het chly gwürkt, u der Räschte vom Vormittag isch guet vorbyggange. Nid emol die «höhe» Hosechnöpf hei em Chlynne ggä z’schaffe. Aber uf em Heiwäg ischt öppis passiert, wo-n-ihm het zeigt, wi ’s ein chönnt goh. Eine vo dene Früschen ischt ungereinisch strenger afo loufe u het derzue jämmerlig ghüület. Niemmer het gwüßt worum, u die angere syn ihm nohgsprunge, für z’luege, was los syg. Er ischt a der Stroß a deheime gsi, u sy Muetter het scho uf ihn gwartet:
«Was isch, Köbeli, hei sie di öppe plooget?»
«Ä-äh!» Er het der Chopf gschüttlet u gäng in eim furt gschnüpft.
«Was hesch z’briegge, säg’s!»
«I ha i d’Hose gmacht... hu hu hu!»
«E das isch doch nid wohr!»
«Wohl. I ha drum gmeint, i mög no heiko! Hu hu hu hu!»
«Das chan i jetz nid gloube; das hesch du doch nie meh gmacht! E settige große Bueb, das wär doch schändtlig!»
Jetz isch Köbelin d’Gidult usggange:
«He, we d’ ’s nid gloube witt, so gryf!»
Un jetz isch d’Muetter ou gläubig worde u gleitig mit däm ungfellige Köbeli abwäg. Die angere Buebe hei glächlet, wi we sie himelhöch uber settig Sachen erhabe wäri u ihne das im Läbe nie hätt chönne passiere.
So ischt em Chlynne sy erschte Schueltag vorbyggange, u sy scho rächt verschidefarbigi Tröömli zu sym Erläbnis- u Bildungsfädeli zsämezwirnet worde.
I de nächschte Tagen isch dene Schuelbürschtline schmärzlig ufgwachet, daß sie ere böse Lehreren i d’Häng gfalle sygi. Sie ischt es Füürtüüfeli gsi u het vil z’unerchannt drygschlage. I ihrem Pult inn isch bständig es Ärveli Schyter parat gläge, wo sie mit het uf d’Finger ghoue. U der Buggel het sie dene Bueben u Meitschine flyßig mit em Stumpe vomene alte Bäsestiil gsalbet. Sie isch früsch agstellt gsi, us emen angere Landesteel cho, u d’Ching hei se längstuck nid emol rächt verstange. Wil sie so ne bösi gsi ischt u rots Hoor gha het, hei sie re nume der «Fuchs» gseit.
Ei Tag het der Fuchs em Chlynne der Bäsestiil emel ou agmässe, ihm u em Annelysi am hingere Bank. Äs het nen uf d’Färsere trappet, er söll hingere luege, es het ihm nämlig es Buechzeicheli welle zeige. Är wott’s e chly i d’Schwüng bringe, reckt tifig hingere u chan ihm’s stibytze. Äs lyt uber e Bank vüre u schießt nohe. Är triumphiert:
«Gäll, hättischt! Gäll, hättischt!»
Plötzlig steit der Fuchs näbe ne.
«Was händ er zsäme?»
«Är het mir es Helgeli us de Fingere gschrisse!»
«Äs het mer’sch gspienzlet.»
Ke Wort druuf. Mit füürzündtrotem Chopf schießt sie uf e Bäsestiil, schryßt eis um ’s angeren uber’sch Tischblatt uuf u wydet se-n-ab. Em Meitschi sy ganzi Wülchli Stoub us sym halblynige Schlutteli ufgwürblet. Dernäbe hei die junge glimpfige Rügge das wohl mögen erlyde.
Es angersch Mol ischt i der Pousen e Bänggel i Schuelhuusgang gworfe worde. Herjeses, wi het das en Ungersuechig ggä! Natürlig het ’s niemmer welle gmacht ha. D’Lehreren ischt in e Wuet cho. Mit settigne Schuelere heig sie nümme Schuel, es chönn jedes mache, was es well. Bigryfflig isch es totestill worde, niemmer het es Müxli gwogt. Nomene Zytli het’s gheiße: «Dihr chönnet ’s Buech vüre näh und öppis läse!» Der Chlyn het sys abgrasete Namebüechli ou vüre gnuschet. Aber was het er sölle läse? Es ischt i Gottsnamen ahe nüt drinne gsi, wo-n-es Ching hätt chönne Freud dranne ha u wo-n-är nid lengschte gchennt hätt. Mißmuetig het er drinne bletteret, hingeren u vüre...
Watsch! ischt ihm eini a d’Backe gfloge, wo zoge het.
«Läse söttet dr, nid blettere!»
E gschickti wär schi gsi, d’Lehrere, sie het sogar ’s Sekundarpadänt gha u vilicht nume wohl vil gwüßt. D’Lüt hei vo allem wunger brichtet, u em Chlynne sy erwachseni Schweschter het grüüsli für sche gschwärmt. Drum isch schi ou einisch go Schuelbsuech mache u het’s grad in e Religionsstung preicht. Zletscht hätti ou die Chlynne no es paar Frooge sölle biantworte. Was sie für ne Religion heigi? Jä, das Tierli het niemmer gchennt; die Große hei’s ändtlig usebrunge. Worum sie Chrischte sygi? Ke Finger i der Hööhi, nüte Dütsch! Jä, gäb sie im Fall gar kener Chrischte sygi? He wohl, eine von ne wärd allwäg derzue ghöre: Der Chrischte Jutzi! Nu, wil isch Schuelbsuech do gsi, isch die Antwort mit Lächlen ufgno worde. Dernoh isch ne du klar gmacht worde, worum sie Chrischte sygi: «Weil ihr auf den Namen Jesu Chrischti getauft seid!» Jetz hei sie’s gwüßt!
Zum Glück isch die bösi Lehrere numen es Johr blibe. Die meischte Ching hei re nid nohebriegget. Dernäben isch schi nid alls d’schuld gsi, we scho em Chlynne d’Schuel verleidet isch. D’Schuel isch uberfüllt gsi, d’Lehrere het vier Johrgäng müeßen ungerrichte, u für die Chlynnen ischt ere weni Zyt uberblibe. Sie het vo eir Klaß müeße zur angere springe, daß es nid zum Verwungere gsi isch, we re scho albeinisch d’Gidult usggangen ischt. U mit em Chlynne wär es sicher besser ggange, we Müetti chly minger flyßig mit ihm glehrt hätt. Däwäg ischt ihm ’s meischte nid neu gsi, er isch gäng nume fertig gsi u het die halbi Zyt nüt z’tüe gha. Un es heißt nid vergäbe: Müßiggang ist aller Laster Anfang! We eine ke passeti Arbit het, trybt er Dummheiten u kriegt Wix. Eme läbhafte Bürschtli sött men Arbit vüregä, wo-n-er mache cha u mache ma, das isch ’s A un O vom Schuelha. U de Müettere isch z’roote: Ploogit eui Ching nid mit Lehre vor em i d’Schuelgoh! Luegit se süsch z’wecke! Lehrit se nes Värsli, singit nen es Liedli, brichtit nen es Gschichtli, leitit se-n-a zumen aständige Binäh, u lehrit se verständig erfasse, was der Tag bringt, das ischt alls, was nötig isch. Tafele verchritze u Büechli verrupfe chöi sie de speter gäng no.
Die zwöiti Lehrere isch ’s Gägeteel gsi vo der erschte: Es bluetjungs, lüftigs Flatterding mit länge Züpfe. Sie het der Chopf voll Flouse gha, d’Füeß voll Tanzluscht u ’s Härz voll Läbes- u Liebeshunger. Der Chlyn ischt ere wohl a gsi, sie het nen e Klaß lo uberspringe. U sie wär ihm ou lieb gsi, rächt lieb, gwünd, we sie-n-ihm nume nid gäng hätt «Schatz» gseit u zue-n-ihm wär go hocke. Aber dermit ischt er plooget gsi, er het es tüüfel Lyde gha derwäge. Die angere hei ne die ganz Zyt usgfüehrt u plooget derwäge.
«Luegit, dert chunnt der Lehreren ihre Schatz... äh, der Schatz, der Schatz, der Schatz!»
Er isch vor Täubi mängisch ganz raasete worde u mit Füüschten u Fingerneglen uf se, wi-n-er chönnen u möge het. E settigi Schmach cha doch e Bueb nid lo uf ihm hocke, die mueß mit Bluet abgwäsche wärde!
Nu, die luschtigi Lehrere ischt ou nid lang blibe, bloß es Johr oder was: schynt’s het das Wort «Schatz» de ou ussert der Schuel wohl e großi Rolle gspilt by re.
Dernoh isch die dritti aträtte, e liebi, gueti Lehrere, nume fasch z’lieb u z’guet für die böse Schlingelbuebe. Sie het blüeit wi nes Röseli u wunderfyni Patschhängeli gha mit luschtige Grüebline druffe. D’Buebe hei wääger albe ganz planget, bis sie ne mit e chly ischt i ’s Hoor gfahre. Sie het em Chlynne rächt chönne leid tue, we sie so ne böse Süchel mit ihrne linge Tätzline het müeßen uf e Chopf houe. Es het ere gwüß albe vil herter weh to weder dene wilde Buebe. Er ischt jetz am erschte Bank ghocket u sächs anger Zwaschpline näben ihm.
Einisch het eine Hälslige gchouft gha, u dermit hei all sibe d’Füeß zsämebunge. Glydruuf sött eine von ne uf e Stuehl stoh u cha nid. D’Lehrere chunnt u wott nen am Hoor uehe lüpfe, het aber natürlig trotz allem Chrafte nüt mögen an ihm abbringe, wil no sächs anger dra ghanget sy. Es ischt es luschtigs Fahri gsi u d’Lehreren am Hag anne. Dernoh isch schi du druberyhecho, wo der Haaggen ahäicht u het du dene Nüssere Zyt ggä, ihrer Chnöpf no der Schuel z’löse. Söttigi Müschterli sy no öppe mithinen errunne, u mängisch het’s derfür chly Wix gsetzt, aber nie unerchannt.
Der Chlyn isch fascht e Stung wyt vom Schuelhuus ewägg deheime gsi. Winterschzyt, we der ganz Tag Schuel gsi isch, het er gäng müeße Zimis mit ihm näh. Sobal d’Schuel ischt uus gsi, hei si d’Bueben uf e warme Sangsteiofe gsetzt u ihres Zimisseckli uspackt — vo Schueltornischtere oder Rucksecke het me denn näbenusse no nüt gwüßt, es Öserli het der Dienscht ou to. Bim Uspacke isch der ganz Winter all Mittag ’s Glyche vürecho: Es Schöppli Milch, e ferme Bitz Burebrot un es paar Öpfel oder Bire. U mi het herrlig gläbt dranne; oben uf der roue Milch het’s alben es feins Nydeli ggä. Numen öppen am erschte Schueltag nom Neujohr oder no der Metzg het dem einten oder angeren es Brotwurschtzöpfli us em Papier vüre ggüggelet. De wohl, de ischt alben es luschtigs Gluschten u Chäären u Bättle losggange:
«Stüüris stüüris meggeli... wär mer nüt git, ischt e wüeschte Gytnäpper!»
Natürlig het das d’Chuscht vom Würschtli no zähemol verbesseret, u so ne Würschtlichüng het si de gsunnet. Aber verläppele het er schi nid dörfe. Ungsinnet het’s de öppe gheiße:
«Wär luegt jetz dert äne zum Pfäischter y?» Chuum het er der Chopf dräjt: wupp! isch ’s Würschtli scho wägg gsi! Es ischt aber alls meh nume zum Gspaß gsi u no der Regel gläbt worde: Sälber ässe macht feiß!
Einischt ame Morgen isch der Chlyn ou wider go Öpfel reiche für i d’Schuel. Du steit uf der Schweiben e Chachle voll Milch mit ere dicke, sametige Nydledechi. Die het glöökt, un er het emel nid chönne widerstoh. Gschwing der Chopf druber yhe gha u ’s Züngli es paarmol gnetzt! O, wi isch das guet gsi!
Wo-n-er i d’Stuben uehe chunnt, geit es Lachen u Hallo los, gar erschröckelig:
«’s Büüßeli het Nydle glappet! ’s Büüßeli het Nydle glappet!»
«Was Nydle glappet?» tuet er uschuldig u glüeit a wi ne Lötcholbe.
«Gang lueg i Spiegel!» het’s vo allne Syte gheiße, un är geit.
O wetsch, Käthi! Nid nume ’s Züngli het d’Nydlen erreckt. Der Schnittlech ob der Stirne het ou sy Teel ubercho gha u dä Glüschteler schön verrote. Dennzemol ischt er froh gsi, het er i d’Schuel chönne u ischt im Hui verschwunge gsi.
All Hustage hei de d’Schüeler vor em Exame sälber ihri Schuelstube gwäsche. Das het i der Regel e mords e luschtigi Südlete, Flotscheten u Sprützeten abgsetzt. ’s Schuelhuus ischt albe schier wi nes Schiff im Wasser gschwumme. Aber einischt isch es du truurig usggange.
Am Morge hei alli zerscht ihri Schuelsache müeße näbenume ruume u versorge. Ungfelligerwys geit es großes Oberschuelmeitschi mit uf en Eschtrig uehe u het dert es Versteck gsuecht, daß ihm jo nüt furtchöm. Es trappet uf d’Rundbogedili use, u die lot mit ihm goh. D’Lade sy nume vo ungeruehen agnaglet gsi, u bim erschte Tritt druuf isch es dürebrochen u ahe gfalle, drüü Stockwärch höch. Ungerzuehen ischt e großi Wedelebyge gsi. Die het der Sturz chly brochen u gmilderet, süscht wär es grad uf d’Chiselbsetzi ahe gfalle u wahrschynlig zerschmätteret worde. Mi cha si vorstelle, wi das het e Chlupf ggä! En Ougeblick ischt alls wi verhürschet gsi. D’Schüeler sy usenangere gfahre u hei gschroue:
«Es isch gstorbe! Es isch gstorbe!»
Wo der Lehrer derzue cho isch, het er aber sofort gseh, daß es no schnupet u afo Astaltig gä. Mi het’s i ’s nächschte Huus treit; einen ischt uf ’s Roß, go der Dokter reiche. En angere isch es em Vatter u der Muetter go säge. U der Vatter isch cho; er ischt us em Hüsli gsi, het gjammeret, bättet u gfluecht, alls dürenangere.
«O es guets Meitschi isch es gsi... es guets Meitschi! Gwärchet het es wi ne Chnächt... jä wi ne Chnächt! Allne vora isch es gsi, gäng vora, gäng! E Mälchstuehl hätt ihm lo mache... e Mälchstuehl... mälche hätt es mer müeße lehre, mälche!... Un jetz mueß dä tuusigdonnersch Gageristälz uf die Bogedili use stägere u go ahe gheie!... Wi isch das es Eländ... es het eke Gattig u het eke Gattig! Der lieb Gott well si erbarme, daß es wider zwägchunnt... süscht weiß i nid, was i no afo...!» U derzue ischt ihm ’s luter Wasser uber d’Backen ahe troolet.
Ändtlig ischt ou der Dokter cho. Er het der Chopf gschüttlet u ke sichere Bscheid chönne gä. Es chöm druuf ab, wi schwär die innere Verletzige sygi. Vorläufig müeß men abwarte...
Der sälb Tag isch es still zueggange bim Stubefäge. Die Schuelerli sy desumegstange wi gmuuseti Hüehnner. Zwüschem Bänkrybe hei sie enangeren agluegt, der Ote töif ungeruehe gno u gfrogt:
«Mueß es ächt stärbe?» U bim Bodefäge gäng müeße däiche: «Läbt es ächt no?» U wo sie sy fertig gsi, ischt alls muußig u tuußig usenangere.
Am Tag vorhär het der Chlyn e neui Knittlinger-Mundharpfen ubercho gha. Sie het e wundersüeße zarte Ton vo re ggä. Am Obe, wo-n-er i ’s Bett isch, het er sche mit unger d’Dechi gno u süüferli dry ghuuchet. O, wi het das schön tönt, schöner hei d’Vögeli im Paradys nid gsunge! Es het ne düecht, wen er däm arme, chrankne Mettschi a sys Bett dörft go mundharpfe, nume lysli, lysli... es müeßt gsung wärde, es chönnt nümme chrank sy...
Item, ’s Meitschi isch du ou ohni Mundharpfe wider zwägcho. Aber lang isch es ggange, wuchelang, u der Chlyn het no mängisch müeßen an ihns sinne.