Simon Gfeller: Drätti, Müetti u dr Chlyn. Kapitel 1
Im Summerhuus
Uf em Waldgüetli obe steit e großi grüüsligi Linge u z’nöchsch dernäben e nideri, graubruuni Chüejerhütte. D’Linge het e Stamme, vier Buebe möj ne mit den Arme nid umchlooftere, u die rundi Chrone ischt es Wäldeli für seie sälber. Wi ne Chünigi luegt sie uber’sch Land ewägg bis zum blaue Jura ahe u zu de glitzerige Schneebärgen uehe. Uf em Türbrüschtli vo der Hütte steit d’Johrzahl 1777. Unger der Linge wachst am Bode zwüsche Wäägen e dicke Bart vo churzem Muschigras, u mitts im Muschi inne, prächtig am chüele Schatte, steit e länge Wydlichorb. Drum ume fäldet es verzütterets Tschäggwäse vo Hüehnnere u sperzt der Härd näbe de dicke Lingewürze wägg. E großhansige Güggel füehrt ’s Kommando uber sche, u dä nimmt’s ändtlig wunger, was i däm länge Chorb inne möcht sy. Er flüderet uf e Chorbrand uehe go gugge: «Güggerüggüü!»
Us linge Dechlinen use luege zwöi Chöpfli; ’s obere ghört eme chlynne Chingeli u ’s ungere emene junge Büüßeli. «Güggerüggüü, ’s ischt jo nume der Chlyn u die dummi Büüßle, i hätt lieber wellen es wär e Sack voll Chärne!»
Em Büüßeli cha’s das Brüele schlächt. «Halt d’Gosche, uverschante Kärli du, u mach, daß d’ ahe chunnsch, süsch will der de zündte!» schnüzt es. Aber em Güggel pressiert es nid hert, zersch chräjt er no einisch, gäb er sys Gümpli nimmt.
Jä der tuusig, jetz ischt öpper anger ou erwachet! ’s Buebli müderlet, müggelet u macht es Duureli. Gschyder, der Güggel heig nohggä, süsch hätt’s de gfählt gha! Ungereinisch sy zwöi glänzigi Äugli offe u luege verstuunet a das grüenne Bletterdach uehe, wo uber un uber mit guldige Blüeschtline bhäicht isch. Wi das luschtig sümmelet u sürelet, u wi die Blüeschtli guet schmöcke! Nei, Buebeli, e settigi liebi, schöni Wält darf me nid abrüele, gschyder, mi bitracht se u heig Freud dranne. ’s Büüßeli het si scho wider an es Chrugeli glo, es hätt sys Schlöfli welle furtsetze; aber jetz isch ’s Decheli läbigs worde. Zwöi Füeßeli hei si nümme chönne stillha un afo sperze, bilängerschi zabliger.
«Heh, heh, heh», reklamiert ’s Büüßeli, «isch me de niene meh sicher?» Statt aller Antwort uberchunnt es e früsche Mupf, ’s ganze Decheli chunnt gäge der Fueßeten ahe z’rütsche. «So will mi stryche, es wird für hütt nüt meh druus gä», däicht ’s Büüßeli u schiebt.
Jetz chunnt e glänzige Fade dür ’sch Grüennen ab u tanzet em Chlynne grad uf em Näsi ume. Er mueß pfipfe, rybt e chly mit em Füüschtli u dräjt ’s Chöpfli uf d’Syte. Aber der Fade cha’s nid lo gälte, er wird zur Strange, brönnt der Chlyn uf ’s Bäckeli u reckt ihm i ’s Äugeli. Jetz isch hingäge Heu gnue ahe! Sövel uverschant söll me der Chlyn nid cho plooge, wen er niemmere nüt i Wäg gleit het! Er nimmt ’s Füürhörndli ahe, ganz es reins, u hörndlet, so lut er ma. Wott ächt niemmer z’Hülf cho?
Wohl, Müetti ischt umewäg. «So so, isch ’s Schlöfeli scho fertig! U hesch wider alls ahe gsperzt, du Zäbiäckli! Un jetz het der d’Sunnen i d’Äugeli gschinne... arme Schlufeler du! Lue, Drätti het halt e großen Ascht ahegsaaget, daß d’Buebe chönni Lingebluescht abläse; jetz het’s halt e Lücke ggä. — Chaisch mira gschwing chly cho!»
Es nimmt nen uuf, höcklet mit ihm uf e Lingestuehl u git ihm d’Bruscht. Der Chlyn lärbschelet, schnüüfelet u cha nid gnue ubercho vo däm süeße Brünneli. Aber ändtlig seit Müetti: «Jetz chaisch es, du chlynne Glüschteler! I ha wääger nümme lenger derwyl. Lue, i mueß go fertig Zimis choche, süsch han i de no nüt zwäg, we sie hungerig hei chöme!» Es leit ’s Decheli i ’s grüenne Tschumigras u der Chlyn druuf. «Chaisch jetz no chly pörzelen u sperze, es geit der emel nid schlimm.»
Der Chlyn isch nid völlig yverstange; uf Müettis Schooß wär es halt am schönschte. Aber zur Not cha me’s uf em Decheli ou ushalte, bsungersch we men ungschiniert darf blüttle, wäben u öppis chüdere.
Dür ’sch Chemi uuf stygt es blaus Räuchli. Müetti treit es Ärveli Schyter i d’Chuchi, dernoh gseht me’s lang nüt meh. Ändtlig chunnt es wider use, steit a Gartezuun u bloost in es grobs Zimishorn. Im Vorbygang gunscheret es gschwing e chly mit em Büebeli u macht ihm Gyx am Hälseli. «Jä, näh chan i di nid, chlynne Huscheler; i mueß no hurti go Schnittlech reiche für i d’Suppe!»... ’s Buebeli luegt läng nohe... «daß me doch gäng nume mueß blybe lige»... u weiß nüt Bessersch, weder si dry z’schicke. Es stuunet sy grüenne Blatthimel a, u wider geit fascht es Viertelstüngeli ume.
Dernoh chöme d’Zimisässer vom Fäld hei, fei es Zyletli. Vora täselet e Barfisbueb mit eme Strubelichopf u tuet e Gump näbe ’s Decheli, wi ne Frösch. Zwöi glänzigi Äugli stärndle der Chlyn a, u der Strubelichopf munelet ihm am Büücheli ume. Der Chlyn chräjt vor Freud, lot e Söiferlätsch fahre u meint, jetz syg’s erläbt, daß nen öpper nähm. Hui, do stärndle die Äugli scho wyt amen angeren Ort. Jetz hingäge! Däwäg chönnt me jo der freinscht Möntsch toube mache! Der Chlyn leit los, was er ma. Un es chunnt Hülf. No einisch chrümmt si e Chopf uber ’sch Decheli yhe; aber dä Rung isch’s eine, wo scho graui Hoor het. Zwo groß Häng mit dicken Odere druffe fassen unger den Ärmline, Häng sunnebruun, ruuch u hert; aber sie chöi glych sattli zuegryffe, Drättis Häng. «Hescht afe planget, so chumm jetze!»
Drätti lyret ihm ’s Umschwingerli um Lyb u Füeßli, nimmt nen uf en Arm u treit nen i d’Stube. Mi geit zum Tisch, u der Chlyn höcklet zfriden uf Drättis Schooß. Er toopet albeinisch nomene Gschwellte, wäjt uus u verreiset Drättin öppen e Löffel voll Suppe, bis Müetti chunnt u seit: «Es ischt alls uf em Tisch, i will nen jetz näh, so chaischt ou ghörig ässe.»
Es geit läbig zue mit Ynestoße; der Chlyn het vil z’luege. Arme fahre hin u här u mache ’s Härdöpfelbärgli zwüsche de Milchchachle z’nidere, der Späcksalat wird aggäbelet, der Räschte dürr Öpfelschnitz usggässe. Zletscht wird no chly am halbe Brot zimmeret u mit ungwellter Milch u ruuhem Brot es Decheli obedruuf gmacht, sogar der Chlyn sugget amen ytunkte Schnäfeli, wil die angere Härdöpfel schindte. Dernoh hei alli d’Häng zsäme oder vor e Chopf, Drätti fot a mit em liebe Gott rede, alli angere schwyge, u der Chlyn luegt verwungeret, was das müeß gä.
Un jetz git’s Uuszug us Egypte. Vier Buebe un es Meitschi stöh uuf, alli größer weder der Chlyn, u Müetti seit zu eim: «Du muesch der Chlyn näh, Kobi, chaischt jo mit ihm unger d’Lingen use!» Dem Büebel isch’ nid grad bsungersch lieb, müeße Chingemeitschi z’sy, er hätt welle go ne Geiselstäcke houe i ’s Rütholz ahe; aber er weiß, es git nüt angersch weder folge u schiebt mit em Chlynne. Er mueß grüüsli an ihm zaagge, u drum höcklet er wider mit ihm i Muschi, git ihm es Rüetli i ’s Hängeli u luegt ne z’versuume wi-n-er cha u ma. U wo alls nüt meh wott hälfe u ’s beednen erleidet, setzt er der Chlyn uf ’s Decheli u geit ou zue-n-ihm; bal ischt er uf de Chnöie, bal uf em Buuch, bal uf der Syte u bal uf allne viere. All der Diller weiß dä Chlöti az’stelle. Zersch «chunnt amen Ort e Gramelimuus, wo wott sie uus, wo wott sie uus?» Zum Chlynne wott sie natürlig, ihm go am große Zejeli räffele. Dernoh «chunnt e Bär, wo chunnt er här, wo wott er uus?» Amen uverschanten Ort chunnt er här, wo sie großi Müüler hei; er wott em Chlynne grad ’s Chnöieli abbyße; aber der Chlyn sperzt u zablet, daß er nid cha. Dernoh chunnt es Woueli uf allne viere u macht wou wou; aber der Chlyn förchtet settigi Woueli nüt. Dernoh chunnt es Fröscheli z’gumpe, u der Chlyn füdelimüttet u möcht ou fröscheligumpe. Es chunnt es bös’s Muneli u wott nen uberschieße; es chunnt es Vögeli u wott ihm uf em Chöpfeli abstelle, un jetz isch der Chlyn agrüschtet, daß er wägen allem mueß lache, was das tuusigs Brüederli macht. Syg’s glugsen oder pfipfe, hueschten oder schnüze, pfyffen oder brummle, alls macht großi Freud. So geit das mit Porzen u Troole, Zigglen u Pantsche, Gunscheren u Chlütterle wyter, bis die großi Schweschter chunnt u seit: «Chaischt jetz goh, i will nen ou no chly goume!» u mit ihm i Garte träppelet, go d’Büemli luege. Derwylen isch ’s Mittagstüngeli scho bal vorubere grütscht. Nid lang nachär het die ganzi Mannschaft wider müeßen usrücke u der Chlyn dermit. Müetti het ou welle hälfe dussewärche, u der Chlyn het uf em Fäld usse so guet chönne schlofe wi deheim.
* * *
Es Johr isch vorby. Sunndig isch es, u d’Summersunne schynt. Die halb Hushaltig isch nom Zimis unger der Lingen usse. Wo chönnt me fridliger Sunndig ha u gäbiger löie weder dert? Gwünd uf der ganze Wält niene! Wär hocke will, geit uf e Lingestuehl, meh weder es Dotze Pärsone hei Platzg druffe. Wär no besser usspanne will, leit si i ’s Tschumigras u nimmt die ganzi Wält a Rügge. Schatte git dä alt, mächtig Boum, sovil me bruucht: er breitet syner Arme güetig uber alli, wo zue-n-ihm chöme, u isch gäge niemmere verbäuschtig, syg’s Möntsch oder Tier.
Drätti profidiert der Lingestuehl, het der Spiegel uf der Nase u studiert ’s «Alpehorn». Müetti träppelet im Garten ume u luegt, wi d’Stygüferli uber d’Scheieli ufchlätte. Der Chlyn hämpfelet sangige Härd us eme Guggeli, wo d’Hüehnner gsperzt hei u lot nen uber ne dicki Lingewürzen ahe rüdele. Settig Würze, gröber weder em Chlynne sy Lyb, streckt der Boum uf all Syten ume; ersch wyter usse schlüüffe sie de i Härd ahe. Näb em Chruuselestock zuehen uf eme Sack nimmt der eltischt Brueder es Rüejigs. Der Chlyn stöffelet gägen ihm zue, grüpelet näben ihm nider u möcht ne wecke. Aber Drätti chunnt ne cho bim Hängeli näh u dänne füehre: «Nit, nit, muesch ne lo schlofe; er het letschti Wuche gar bös gha u hert müeße wärche, u mueß amene Morge gar früech uuf go mälche! Chumm, i will der es hölzigs Schüfeli mache, chaisch de no chly sangele!»
Der Chlyn lot ihm’s gfalle u vertörlet si wider e Rung. Müetti chunnt ou unger d’Linge u bringt ihm es Blüemeli; aber das isch graad verrupft. Dernoh waggelet er dür e Wäg uus, eme junge Büüßeli noh u möcht’s bim Stiil näh. Aber der Güggel ma das nid lyde. Lutertoube chunnt er z’springe u schießt em Chlynnen a. Dä erchlüpft, plääret, flüchtet si i ’s Gras use u troolet vüretsi zwüsche d’Blackestöck yhe, der Güggel uf ihn u schnablet ne, de nid für Gspaß, u der Chlyn brüelet mordismord. Drätti lot d’Zytig gheie, är u Müetti chöme z’springe, u der Güggel uberchunnt eis näbetsi mit em Schueh: «Uflot du, was söll jetz afe das sy!» Müetti nimmt der Chlyn uf en Arm u wott ne gschweigge; aber das het hert; er ischt us allem use u het meh weder ei bluetige Pick hinger am Chöpfli.
«Dä Lumpegüggel», seit Drätti, «eh weder nid het ne das rotghüslete Röckli verruckte gmacht. Wen er dä Bruuch wett afo, müeßt me ne de sofort druustue; es hätt jo chönnen in es Äugeli goh!»
Der Chlyn isch gäng no verstrupfte u schnüpft vo Zyt zu Zyt, wi we ne der Chrampf schnellti, u Müetti mueß grüüseli awänge mit Zuesprächen u Strychle. Jetz chunnt d’Tante vom Wald yhe, u mi brichtet eis zsäme. Aber der Chlyn ischt en ulydige Kundi, all Ougeblick het er z’treiße, niene wott er schi still ha u zfride sy. Ändtlig wird Müetti rätig, es well ne uf ’s Decheli lege, vilicht chönn er chly schlofe u heig nachär sy Schrecke vergässe. Es zieht ihm d’Schüehli u d’Strümpfli ab u seit ungereinisch: «Was ischt jetz das? Luegit, dä Bueb het jo ganz roti Beindli!» Es stellt nen uf e Lingestuehl u macht ihm ’s Röckeli uehe. «U ’s Büücheli ischt ou ganz rot! Do ischt öppis nid i der Ornig!»
«Ke Wunger het er gäng treißet», seit d’Tante, «däm fählt öppis, ’s Chöpfeli ischt ou ganz heißes!»
«I ha ’s scho gspürt, weder i ha däicht, es syg, wil es so warm macht u wil er so erchlüpft ischt u brüelet het. Uberchunnt er ächt d’Rötle?»
«We ’s nume nid öppe ’s Scharlachfieber ischt!» seit Drätti. «I ha dä Mittag i der Zytig gläse, es regier wyt umenangere. Mir wei nen i ’s Bett tue, u we ’s morn am Morge nid besseret het, mueß öpper zum Dokter.» Sie sy nid vergäben erchlüpft. Sälb Oben isch der Chlyn im Bettli gläge ziegelroten u füürzündtheiße u het gschnüpelet, so sträng er möge het. I der Nacht druuf sy Drätti u Müetti weni zum Schlofe cho.
* * *
Wider e Gump!... Luterglanze spannet si der Früehligshimel uber ’sch Waldgüetli. Hinger em grauviolette Hüttedach uehe luegt e grüüslige Meiestock; es isch der alt Surgrauechboum, wo näbe der Wätterwang steit u blüeit wi nid gschyd. Syner Gspanen i der Hoschtert usse lön ihm nüt noh, u ’s ganze Gfäl ischt eis Gartebet. Tuusig u tuusig Guldchöpfli lüüchte drinne, u der Waldchranz drum ume git e prächtigi dunkelgrüenni Yfassig. Hütt steit e n-jederi Tanne, e n-jederi Stude gärn uf ihrem Plätzgli, u alli luege fründtlig gäg em Waldgüetli ume.
Hütt ischt ou der Chlyn tävel u gümperlet um’s Huus ume wi nes jungs Chälbeli. Höseli het er jetz anne u cha scho fei e chly der Schnabel bruuche. Er ischt jetz nümmen e chlynne, leide Röcklibueb, wo nume desume waggelet wi nen Änte. Er cha d’Füeßli lüpfe u troolet nümmen uber ne n-jederi Würzen übere. Sy Wält ischt wyter worde u reckt scho fasch bis zum Wald use u zum Rütholz ahe. Sie reckti sogar no dry yhe. Aber däichit: im Wald nide chönnti wüeschti, wildi Tier sy, Jaghüng u Häbch, Füchs u Wölf, Bären u Löie! Der Chlyn het scho mängischt eine gseh hinger de Tanne vüregugge. Drum ischt er no gäng am liebschten unger der Lingen usse. Das isch sy grüenni Summerloube. U dert isch men emel de sicher u darf gäggele, wi ’s ein freut. Hundertergattig Gvätterzüüg schleipft er derthäre: Sang, Härd, Sagmähl, chlynni Steindli, alti Blächbüchse, lääri Doktergütterli, chlynni Tütscheli, Ladeli, Schingeli, Stäckli, Rüetli, Chnebeli, Spöndli, Chachelstücki, Chötteliringe, roschtig Negel, Löffelbätzi, Hüehnnerfädere u derige Minggis. U doch hanget er Müettin no allbott am Chittel: «Müetti, was soll i ou mache?» oder schryßt ihm a der Schöibe: «Müetti, chumm lue, was i gmacht ha... chumm doch cho luege... gäll, chumm!» Es ischt afe so dra gwanet, daß es ihm schier uheimelig vorchunnt, wen er schi z’lang am glychen Ort still het. Gwöhnlia chnöiet er de bime Wassergrüebli oder Dräckglünggli oder choslet u südlet bim Brunnetrog, bis er drygseht wi nes Guseli.
Daß es ne chönn im Oug ha, u wil’s hütt so schön isch, rüschtet es d’Suppehärdöpfel uf em Lingestuehl usse. Der Chlyn grabt zwüsche de Lingewürzen es Gärteli, d’Hüehnner hei toll vorgwärchet gha. Es settigs wichtigs Wärch macht ein aber glych z’schnupe. «Wo Mischt näh?»... «Läubeli zsämeläse!»... «Wie ne Zuun mache?»... «Chnebeli stecke!»... «Was dry setze?»... «Blüemmeli reiche!»... Allbott mueß Müetti Uskunft gä. «Aber däich de a vorgeschter, u pfire nid i ’s Gras use! Süsch chunnt der de ’s Bejeli wider cho zeige, gäb me soll im Gras umeschleipfe!»
Der Chlyn fländeret dür e Wäg use; aber eismols chehrt er um u chunnt gäge heizue, wi us eme Büchserohr use.
«Es chunnt es wüesch’ Tier us em Wald uehe, es grüüsligs, grüüsligs!» chychet er.
«Jo allwäg... was hescht ächt wider gseh?»
Das Rätsel löst si gly. Es Räf chunnt zum Vorschyn un e Sack druffe, u drunger steckt der Hudilumper mit eme Chorb am Arm.
«Gäll, Büebli, du bischt abghaset!» lachet er. «Folg nume der Muetter schön, süscht... Mhm!... D’Hudelbuebe stecken i de ou i Sack, nid nume d’Hudle... Was het er, daß er gschwullen ischt?»
«O, er het wellen e Pfure mache us eme Säubluemmeröhrli, u du het nen es Bejeli glitzt.»
«Soseliso, do wird er no gjüzlet ha... U de... chöi mer ou zsämen es Händeli mache?»
«I will go luege.» Müetti geit, u der Chlyn uuf u nohe wi ne Schwick.
«Jä wart nume, Buebli, i frisse di nid! Ha z’weni guet Zäng für das u isch mer de nid alls ärscht, was i säge!»
Aber der Chlyn trouet em Landfride nüt u het ke Blybe. Gly druuf chunnt Müetti wider use mit em Hudlechorb u em Chlynnen a der Schöibe.
«We d’ die bruuche chaischt...»
«He, mir wei gügge!» Der Hudilumper erlist u zieht es verschrißnigs rotghüslets Röckli vüre. «Wosch das ou gä?»
«Däich. ’s isch nüt meh schad drum!»
«’s böse, böse Röckli!» wärmt der Chlyn dry.
«Was meint er dermit?... Het er öppen einisch Wix ubercho derwäge?»
«Nid emol... der Güggel het ne gäng verfolget, wen er das treit het... Jo, u weisch no, wo d’ ’s Scharlechfieber ubercho hescht u hert, hert chrank worde bischt? Denn hescht ou das anne gha!»
Der Chlyn noutet mit em Chöpfli: Jo, er bsinn si no. U gseht ihn sälber uf em Lingestuehl obe stoh un es rots Büücheli vürestelle. Es isch sys lengschte Bsinne u ’s erschtmol, daß er vo ihm sälber öppis gwüßt u bhalte het. ’s Scharlechfieber het er ganz wider vergässe gha, nume der Ablick vom rote Büücheli u rote Röckeli ischt ihm blybe hafte.
«So will i ’s jetz ypacke», seit der Hudilumper, lyret die angere Hudle dry, macht es Bündteli, nimmt sys Wöögli vüre u luegt, wi vil es syg. «U chan i ou öppis dra gä?»
«Es wird nid der Huuffe bringe», lächlet Müetti, «u Faden u Noodle cha me gäng bruuche. Noodle lieber nid z’reine!... U de... hesch z’Nüüni gha?»
Er schüttlet der Chopf: «Bi nid so gfellig gsi!»
«So will der öppis reiche!»
Dä Chehr dechlet der Chlyn nid meh so ängschtlig nohe. Er luegt zue, wi der Hudilumper ’s Wärli rüschtet. U wo ’s nüt meh z’galaffe git, nimmt er Müettis Schnitzerli, hocket uf d’Loubeschwelle u wott Spryße spalte für sy Gartezuun.
«Nit, nit», warnet der Hudilumper, «housch di de!»
Un im glychen Ougeblick isch’ gscheh: der Chlyn het es Schlitzli im Fingerli. Es Tröpfli Bluet rünelet, u das wärchet nen in e Heidenangscht yhe. Er springt gäge Müettin zue u gumpet höch uuf:
«’s Bluet schießt use, ’s Bluet schießt use! Es wott alls use, wott alls use!»
«Schwyg, schwyg, das wär si derwärt, eso z’tue! Lue, wi der Hudilumper mueß lache! Wart, i will der de verbinge!»
Müetti stellt em Hudilumper sys z’Nüüni häre, u wil är Brot un es Glesli nimmt, verbingt es die grüüsligi Wunge.
«Jojo, so ne Bueb stellt mängergattig a, wil der Tag läng ischt!»
«Emel dä wohl», seit Müetti u chunnt i ’s Brichte: «Dimol ischt er uber ’sch Salzchübli groote u het der Stubebode mit Salz agsäjt. I ha ggloubt, Drätti nähm ne. Aber es isch du ganz gnädig abggange. Drätti het si du bsinnt, daß är ou so nes Müschterli verüebt het, wo-n-er no e chlynne Chnüüß gsi ischt. Är u sy Brueder sygi aleini deheime gsi, u d’Muetter heig e Chachle voll Eier i der Stube lo stoh gha. Du, bim Wätterli, die Buebe druber groote, hei e Pfanne greicht u die Eier allizsämen usgschlage. Es heig se de albe wunger gno, gäb im nächschten ou ’s Glyche syg. Bös’s syg ne derby gar nüt z’Sinn cho, sie heigi se nid öppe welle gschänge, d’Muetter heig’s jo alben ou so gmacht. U drum heige sie nid bigriffe, worum daß ihre Vatter so toube worde syg u se sövel unerchannt abgschlage heig... Reck nohe, u nimm de...»
«I mache’s, i mache’s... Jo jo, mi verüebt mängs, we me jung ischt. Aber die meischte vergäße de, was sie bosget hei als chlyn. Die, wo i der Juget die gröschte Gschänghüng u Zwänggringe gsi sy, raache nid sälten am ergschte gäge d’Ching, we sie öppis Ungrads astelle.»
Derwyle het si der Chlyn ou wider bchymt. «Müetti, du hättsch drum ’s Schnitzerli nid sölle lo lige!» muderet er.
«Aber du hättsch es sölle lo lige, es hätt di de nid i ’s Fingerli bisse!»
«Du bisch mir no ne Häubi!» lachet der Hudilumper. «Soll jetz no d’Muetter d’schuld sy? Wart, das will i der ytrybe, wen i alben umechume!» Dermit ischt er i d’Tragbänger gschloffe, het «Dank heigischt» u «Bhüet di Gott!» gseit u ischt uber ’sch Gfäl hingere.
I Zuekunft, wen er uf ’s Waldgüetli cho ischt u der Chlyn erblickt het, ischt er allimol vo eim Bei uf ’s angere ggumpet u het gwehberet:
«’s Bluet schießt use, ’s Bluet schießt use! ’s wott alls use, ’s wott alls use!»
Do isch der Chlyn alben in es Wüetli yhe cho... das Erläbnis het er ou nie vergässe...