Text:Rudolf von Tavel/Unspunne/Kapitel 2

II.

Der Xandi het in aller Wält nüt begriffe. Jitz sitzt er da scho di längschti Zyt uf öppis Hölzigem — er weiß nid emal rächt was — und fahrt mit de Händen a nere Muuren ume. Stocknacht isch es. Er reckt mit der Hand i öppis gruusig Weichs, wie dünni lümpeligi Umhängli-Mousseline. Huß! Pfy Tüüfel! Es gramslet drinne. Jitz erscht erwachet er z’grächtem. Wo bin i o? — Aha, jitz chunnt’s ihm so nah-ti-nah, wie-n-er dert oben e ganz schwachi Heiteri ma underscheide. Wenn ihm nid der Griff i d’Spinnhuppele no jitz der ganz Lyb miech z’gramsle, so müeßt er schier lache. Im Chäller sitzt er und weiß nid, het er da ne Stund oder e Wuche lang gschlafe. Müed gnue wär er wahrhaftig gsi, wo-n-er mit sym Papa da abe cho isch. Und das isch so gange: Wo-n-er ihm gseit het, er söll emel ja no nid i ds Lächehuus übere, het’s der alt Herr halt doch welle zwänge. Wil er aber däm Züüg doch niene meh trouet het — er isch halt doch e chly ds under obe gsi vo allem usgstandene Chummer — het er absoluti dem Suhn zerscht no welle ga zeige, wo-n-er ds Silbergschirr, es Hämpfeli Gäld und ander Sache het verlochet gha — z’hinderscht hinden im Härdöpfelchäller. Er het mit mene Stemmysen es paar Bschüsichöpf usegchnüblet, der Härd hinder d’Härdöpfel gschüfelet und du alles schön wieder zuedeckt gha. Fei e chly en Arbeit für so nen alte Herr. Jitz het emel du der Papa sy Rueh gha und isch zfride gsi, daß er dem Suhn het chönne zeige, wie-n-er zur Sach gluegt heigi. Und du het ihm der Xandi no d’Stägen uuf zündtet und us Angscht, es chönnt ihm öppis passiere, ne no zum Lächehuus begleitet. Der Herr Wagner het absolut nid welle, daß er mit ihm ynechömi, und er het ne müesse la gah. Aber nachhär isch er ihm doch dür d’Chuchi nachedüüßelet und het hinder der Stubetüren ynegüggelet.

Das isch frylech en eigeti Condolänz gsi. Gseit het niemer nüt. Der Papa Wagner het bim Schyn vo mene trüeben Ampeli lang lang sy Lächema betrachtet. Es het ein würklech afange dunkt, der Tot sött jitz de bald frage: «Was wottsch eigetlech?» Di andere sy alli i de fyschteren Eggen umenand gsässe. Hätti nid hie und da eis gschnüpft, so hätti me chönne meine, si schlafe mit de Chöpf uf de Chneu. Ändlech het der Herr Wagner der Muetter Balz d’Hand drückt und isch wieder use. Der Xandi het grad no vor ihm här mögen etwütsche. Wort het er nid eis ghört; aber d’Art und Wys, wie hinder em Herr d’Türen isch zueta worde, isch dütlecher gsi als luti Wort.

Der Papa het o uf em churze Wäg zum Herrehuus nüt gseit. Er isch überno gsi und het nume no «guet Nacht» gmürmet. Der Xandi het i ds Bett welle — dänk me sech das Fescht! Ändlech wieder i nes subers warms Bett! Da merkt er, daß er sy Uhr mit dem Petschaft nümmen im Gilet het. Nid daß er ohni die nid hätti chönne schlafe; aber jitz het er doch no welle wüsse, öb si-n-ihm underwägs abhande cho oder villicht numen im Chäller unden us em Täschli gfalle sygi. Und drum isch er no einisch abe, trotz syr furchtbare Müedigkeit. Bim Nacheluege zwüsche de Bsetzisteinen isch ihm d’Cherzen umgfallen und glösche. E Momänt het er gstudiert, wo-n-er düre söll, het d’Türe nid gfunden und isch abgsässe, und du het’s ne halt ume gno. —

Jitz aber use, us däm Loch! E Wolfshunger het ne z’vollem zue sech bracht. Er het lut ginet und derzue d’Türe gsuecht. Da ghört er dusse, vor em Chällerloch, Stimme. D’Mädlen isch es gsi, wo a ds Huus ufe grüeft het: «Herr Wagner, Herr Wagner! Es isch myseech e Franzos im Chäller.»

«He du Babi! Das isch, dänk, der jung Herr», het’s obenabe g’antwortet. Dem Herr Wagner isch undereinisch z’Sinn cho, es chönnt am Änd nächti no öppis gange sy da unde. Wo si am Morge niene kei Xandi gseh hei und sys Bett no nid agrüehrt gsi isch, hei si nüt anders dänkt, als er sygi ume furt. Jitz isch me gleitig ga uftue und het zum zwöitemal es Wiederfinde chönne fyre. Das isch du frylech e chly weniger gfreut usgfallen als ds geschtrige. Der Xandi isch agruret worde, was er eigetlech nächti no heigi z’sueche gha da unde. «Du wirsch wohl no möge gwarte, bis me dä Bättel wieder darf uslochen und versorge, wo-n-er highört! I ha überhoupt es Inventar dervo gmacht. Es lyt i mym Bureau im oberschte Schublädli rächts. Dert findsch es de einisch, wenn i d’Ouge zueta ha. Vorhär bruuchsch es nid!»

«Eh aber, Papa, a das han i gar nid dänkt! Nei, aber i ha my Uhr mit allem, was dranne hanget, verloren und ha welle ga luege, öb si mer öppe dert unden usegfalle syg.»

«Und?»

«Äbe han i se nid gfunde. I mueß se-n-underwägs verlore ha oder villicht vorigi Nacht im Wald ob Chäsertz.»

«Und hesch der ganz Tag nüt gmerkt? Du chönntisch’s de schynt’s no ohni Uhr mache, du Träll!»

«Si isch scho lang nümme gange. Wär wett eim i settige Zyte so öppis umemache? Und us Vorsorg han i se ganz i Sack ynegstoße gha. Und geschter han i sowieso nid der Wyl gha, a settig Sache z’dänke.»

«Ja nu, jitz hesch es halt. Du hesch de bi allem Päch geng no nes uverschants Gfell. Ds Samis Lycht hesch jitz grad schön versuumt. ’s isch jitz bald Vieri. Am Zwöi hei mer ne begrabe.»

«Het jitz das scho müesse sy?»

«Höchschti Zyt isch es gsi. Wenn eine däwäg zuegrichtet isch, cha me ne de nid no lang im Huus bhalte. — I bi froh, isch es übere, i cha der’s nume säge, Schläck isch es keine gsi, derby z’stah. Es syn ere dagsi, si hei mi agluegt, prezys wie wenn i ne töt hätti. Und es dunkt mi doch, er heigi nüt gha z’chlage, der Sami. I ha nie nüt dervo gmerkt, daß er öppis gäge mi gha hätti. Aber jitz isch halt alles verhunzt und verhetzt.»

Nach em z’Abe sy di beide Herre trüebsälig am Kaminfüür gsässe. — Was jitz? Was jitz? Das isch ds Thema vo jedem Gspräch gsi, und derby sy si enand nid juscht neechercho. Der alt Herr het usegspürt, daß sy Suhn nume halb derby isch, wenn er erörteret het, wie me sich und sy Sach am beschten i Sicherheit bringi, mit Flieh oder Druffsitze, und das het ne g’ergeret. «So syd dir äbe», het er gschmählt, «ds junge Volk vo hüttzutag. Dervo läbe, ja, das gfiel ech — und dir meinet de no gradeinisch, es verstand sech vo sälber — aber daß euereis der chly Finger lüpfti, für ’s binenand z’bhalte — bhüet is!»

Und het der Xandi sech erloubt z’säge, me wetti scho hälfen und luege, so het er zum Bscheid übercho: «Ja äbe, das kennt me. Das gäb es schöns Gchafel. Das gäb e Fuehrwärcherei, daß es dem Tüüfel drab gruuseti, wenn men euch ließ la mache. Und na drüüne Jahre, wenn nüt meh da wäri, so müeßte doch mir Alte d’Schuld sy an allem.»

Wie het da der Xandi dörfe dra dänke, mit däm usez’rücke, wo-n-ihm jitz z’oberscht uf em Härz glägen isch?

A mene Märittag — es het bald grägnet, bald gschneit und isch mit Chuten und Pfuuse wie Mählstoub de Bärge nah gfahre — isch emel o i nere Wirtschaft am Bärntor z’Thun d’Frag «Was jitz?» erörteret worde. ’s isch nüt gangen a däm Märit. Kei Möntsch het mit War vüre welle. Niemer het öppis anders begährt als Neuigkeite, und o i däm Punkt het’s ekei gfreute Handel welle gä, gäb wie lang si jitze da am Schärme scho drann umegrupft hei.

«Si wotte si mit Schyn no wehre, im Oberland?» het e Gwunderigen us em Gwatt gfragt.

«Ja, Tüüfelsdräck», het er vo mene Rächtsagänt umen übercho, «wär wett sech jitz no wehre? Die sölle sech still ha!»

«He, es sy doch Herre vo Bärn uehe, für das verloffne Volch wieder zsämez’trummle.»

«Die sölle froh sy, wenn men ihne nid d’Grinde vertromet.»

«I meine’s o», hänkt der Wirt y. «Jitz cha me nüt Gschyders mache, weder der neue Regierig hälfe.»

«Ja», hilft der Agänt, «het me der Franzos ynegla, so mueß men ihm jitz nid vor de Füeße sy. Löle wäre mer, wenn mer nid mit beidne Hände würde zuegryffen und is z’Nutze mieche, was si bringe. ’s isch öppe dumm gnue gsi, daß me no probiert het, sech z’wehre. Das het o nume dene verbohrete donners Paderizier z’Bärn unde chönne z’Sinn cho. Was isch derby usecho, was Cheibs? Mir hei’s ja geng gseit. Aber da het me lang chönne brüele. Nume mir hei di schlächte Hüng sölle sy. U jitz? Jedem aparti sötti me ga der Gring yschla, so mänge daß no dasume gnoppet.»

Jitz stellt der Bieri Hans ab der Mürgge ds Glas ab, daß alli d’Chöpf ufhei, wie ne Truppele Schaf vor mene frömde Hund. «Da bin i angerer Meinig», seit er, «we me brav zsämegstange wär, so hätti mer se möge, di Gabiänggle. Hei mer se-n-öppe nid z’Neuenegg scho über ds Bort ab gha, he? U we nid euer Gattig Lüt hingerumen alls ungerenangere gmacht hätte, so wäre mer mit ne fertig worde, so gwüß daß i hie hocke. U wäge dessi, was is der Franzos Guets bringt, so man i gwarte.»

Ihrere zwee drei hei ds Muul zum Lache verzoge. Aber der Huuffe het afa woulen und chältsche, daß niemer meh sys eigete Wort verstande het. Jitz isch es erscht rächt losgange mit Rüehme, was me z’erwarte heig. Me müessi sech nume derzue ha. «D’Gringen uuf u usegheusche!» isch d’Losung gsi. «Nume nüt meh zalt! Nüt meh zeiset! Nüt meh zähntet!»

«Löt se nume la mache, d’Franzose!» het der Agänt grate. Und der Wirt het ne no überbrüelet: «Nei, nid la mache! Mer wei ne der Mutz ha, daß si-n-ihm der Cheischt z’vollem chönnen usdrücke!»

Das ungfähr isch der Same gsi, wo der Hansueli Balz heibracht het vom Märit.

«Du wirsch di aber mit Dampe versuumt ha», het d’Muetter ufbegährt mit ihm, wo-n-er mit lääre Hände hei cho isch und gseit het, es sygi o allerwälts nüt gsi z’finde, es gäb niemer nüt use.

«So chunnt me nid ab Fläck», het d’Muetter fürgfahre, «ds anger Mal gangen i de sälber.»

«Plag di nume nid z’hert, Muetter», tröschtet der Hansueli. «Es chunnt jitz de sowieso angers. Es lugget jitz de. Me wird’s de scho möge gspüre, wenn me nümme mueß zeise.»

«Was nümme zeise?»

«Ja, lue mi nume nid so bös a! Es wird alls abglöst. Es bruucht niemer nüt meh z’zale.»

«Du gloubsch nen o geng alls, du, wie wenn’s us der Bibel chäm. Mer wei de luege. Gang du jitz afen öppis ga tue. Chrischten u Lisebeth möge ja so schier nid gfahre mit Umestäche. Wo hesch der Chlöusi?»

«E, er wird öppe ds schlächter Hemmli sy ga alege.»

«Gang jitz, Stopfi!»

Was der Hansueli no alles agstellt het, isch nie chündts worde. Scho bald nache zum z’Mittag isch es gsi, wo-n-er ändlech i d’Pfaffehalden ufecho isch.

Der Chrischte het, ohni numen ufz’luege, gfragt: «Mas hesch mit dem Chlöusi agstellt?»

«Wo isch er o?»

Ds Lisebethli strycht sech di schwarze Chrüseli us der Stirnen und lachet e chly verdrückt. «Gang lue dert niden i der Brächhütte!» Der Hansueli het derglyche ta, es nähm ne gar nid wunder. Was öppe dert unde vor sech gangi, het er grad errate — und afa dryhoue mit dem Charscht. Het’s ihm öppe nid sälber bi jedem Hieb e chly wehta im Chopf obe? No weniger agnähm isch es ihm gsi, z’gspüre, wie toub der Chrischten über ihn isch.

Wo’s a der Chilche ds Zeiche lütet, schlat er der Charscht y und geit zur Brächhütte. Da hocket sy Chlöusi gybeligrüen uf mene Huuffe Hanfghüder und luegt dry, wie wenn’s a ds Stärbe gieng.

«Masch du nid meh erlyde weder eso? Wenn i das gwüßt hätt! — Seh, häb uuf u nimm di e chly zsäme!»

«Du bisch halt o ne Löl, e zweiete», macht der Chrischte zu sym Brueder. «Du weisch ja, daß er’s nid gwanet isch, Wy z’treiche u de no so i lääre Magen yhe.»

«Es wär si o derwärt, wäge so mene Schlückeli! — Seh jitz! Enangerena, uuf! — U daß d’mer nüt derglyche tuesch bi’r Muetter! Süsch will der de zeige, wo d’Chatz im Strou hocket. — Vüre mit der!»

Der Chlöusi het e Stupf übercho und isch use-gschnaagget. Und wil er e schuderhafti Angscht het gha, ’s mit dem Hansueli z’verderbe, wo ne geng öppehi mitgno het, isch er vor ne här der Bärg ab tschalpet, alli Gredi uf e Brunne zue, und het der Chopf under d’Röhre gha. Er het gmeint, es heig ne niemer gseh. Aber undereinisch seit’s näben ihm: «Eh, du myn Gott, Bueb! Wie gsehsch du uus! Wo fählt’s?» D’Muetter het nen i ds Huus gmuschteret und’s richtig bald usegha, was gangen isch. Das het du nes luschtigs z’Mittag gä. Emel für ds Lisebethli, wo geng sy Freud dranne gha het, wenn d’Muetter eim vo de Buebe der Marsch gmacht het. Es het zwar kei Ton vo sech gä. Aber syni Chrälli-Ouge müesse dütlech gnue gredt ha, sünsch hätt’s nid nachhär, uf em Wäg zur Pfaffehalde, dem Hansueli syni unerchannte Finger i de Chrusle z’gspüren übercho. «Hör uuf! Uflat!» het’s brüelet. Aber är het nid nahgla. Halb im Gspaß, halb im Ärnscht het er’s ghuschet und gschüttlet und gseit: «Ds angermal däichsch de dra, du donners Tääschli du.» Er het’s erscht wieder la gah, wo der Chrischte der Bärg uuf cho isch.

Ds Lisebethli het nid gwüßt, söll’s töubbelen oder lache. Eigetlech hätt’s Grund gnue gha, dem Hansueli z’duble. ’s isch afangen i ds Guettuech cho, was er sech mit ihm erloubt het. Aber me hätti würklech chönne meine, wie unerchannter er mit ihm umgangi, descht lieber heig’s ne.

A mene Sunntigabe, um ds Vernachten ume, sy si i der Stube gsässe, d’Muetter Balz am Fänschter und näben ere der Chlöusi. Der Hansueli isch uf der Ofechunscht gläge, und derby isch es i der Stube so still gsi, daß me jedes Lärmeli ghört het, wo ds Lisebethli bim Dänneruumen i der Chuchi usse mit dem Gschirr gmacht het. Und doch het’s albe no hübscheli gmacht mit der Sach, wenn d’Muetter umewäg gsi isch. Der Chrischte het me niene gwüßt, trotzdäm es weder im Stall, no sünsch a menen Ort meh öppis z’tüe gä het. Jedes isch synen eigete Gedanke nachegange. Daß d’Muetter sech albeneinisch mit dem Lumpen über d’Ouge gfahren isch und sträng zum Fänschter usgluegt het, isch niemerem ungwanet gsi. Me het ja wohl gwüßt, daß d’Längizyti nam Vatter über se cho isch, sobald si nid grad en Arbeit underhänds gha het. Aber es isch äbe nid nume ds gwöhnleche Witfroueleid gsi. ’s isch nümme wie albe, het si geng und geng wieder dänkt. Der Vatter het di Buebe so schön in Egi gha, und so gwüß daß über Tag öppis Ungrads gscheh isch, so het am Aben alles wieder der glych Fade gspunne. Und jitz? —

«Los jitz, Muetter», seit ändlech der Hansueli, «du söttisch das nid versuume. I ha mer das Züüg no einisch überleit. Ds Guet ertreiti emel vierezwänzg Höuptli. U jitz hei mer bloß acht Chüe. Das isch ja nüt! U jitz wär eso gueti Glägeheit. I will nüt säge vome Dotze. Aber emel afe so vieri feufi. Du findsch de nid gschwing wieder settegi.»

«Gang mer doch», antwortet’s vom Fänschter här. «Du bischt e Fandaschti. Wenn d’no siegisch eis oder zwü! Aber wo sinnisch o hi? Du weisch ja, der Vatter sälig hätt si bsägnet. Der Herr gsuch so öppis nid gärn, u lue, wenn i scho wett, i hätti ja ds Gäld nid. Uf der War mueß me nüt schuldig blybe!»

«Eh du tuesch emel o geng eso nötlig. Es isch Gäld meh weder gnue da.»

«Ja, meh weder gnue! — U de der Lächezeis?»

Jitz gumpet der Hansueli uf d’Füeß und chunnt bis z’mitts i d’Stube. «Tuusigdonner! We d’mer’s doch o einisch gloube wettisch, daß es jitz mit däm uus u fertig isch!»

«I ha der’s scho gseit, du sygisch lätz brichtet. Tue di nume nid versünge, Hansueli!»

«U wenn i hundertmal lätz brichtet wär u mer notti zeise müeßte, so hätt er der Wyl z’warte, dä Sürmel. Jitz chöi mir säge, wenn daß es is passi. Mer wei doch o nid di enzige Löle sy z’änetum!»

«Ja, frag ume z’änetum, si würde der’s de scho säge! Me mueß halt di rächte Lüt frage, nid di Brüeline, wo geng plethe, was nen einisch ertroumet isch.»

«Mira, i cha ja schwyge. Aber wenn de drob nah-ti-nah alls z’Schande geit, so chömet mer de nid, du u Chrischte.»

«Säg mer nume nüt. Chrischte het sy Sach no geng rächt gmacht u het Verstang für zwee.»

«Er meint’s emel; aber er isch e Schlarpi vo dertnache. Er isch o eine vo dene, wo meine, es töti se, we si einisch der Gring ufhätten u chly luegte, was i der Wält geit. We dir mi o numen einisch e chly ließit la mache! Grad du, Muetter, du müeßtisch o minger gnue tue. Es verdräjt ein ja fei, we me däm eso mueß zueluege u gsuch’s angers z’mache. — Wart nume, dir däichet de einisch no a mi, we der de z’vollem usgschunten u erlächnet syd.»

Mit däm isch er usen und het d’Türe hinder sech zuegschlage. Aber grad druuf tuet er se wieder uuf. Uheimelig schwarz isch er da vor der rote Heiteri us em Füürplatz gstande. «Für was Donners het der Vatter müesse ds Läbe la? Hei si’s öppe verdienet, daß mir is o no für se löj la erwörgge?»

«Red doch o nid so!» seit d’Muetter; aber d’Türen isch scho wieder i ds Schloß gfalle, und du het me ne dusse no zum Lisebeth ghöre säge: «’s isch nüt mit ere z’mache. Si wott nid heiter gseh.»

Settig Sache het di armi Frou vo Tag zu Tag meh z’ghören übercho. Der Hansueli het nere’s nid us Tüüfelsüchtigi gseit, im Gägeteil, er het derby nüt anders im Sinn gha, als der Muetter ds Läbe liechter z’mache, und nid gmerkt, daß es nere schwärer und schwärer wird. Ja, für was het der Sami müessen umcho? het sech albe ds Eisi gfragt. Der lieb Gott weiß, warum ’s grad ihn breicht het. Aber eis het d’Muetter Balz nid vergässe: Er het sech lang bsunne, der Vatter, öb er o z’Chrieg söll. Me het ihm vo allne Syte gseit: «Was wottsch o, du hesch afe zwee Buebe drin. Lue du zu dyr Sach!» Aber wo du ds letscht Zeichen ergangen und ’s uf d’Gnepfi cho isch, het er gseit: «Un es darf nid sy, daß Frömdi i der Schwyz regiere!» Der Bueb het er mer hinger em Tisch vüre gschrisse, für ne ga darz’gheie, wie Abraham der Isaak. «Trouit ne nid, trouit ne nid!» het er geng gmacht, we si albe gseit hei, me sött se-n-yhela. — Das isch ds Vatters Meinig gsi. U mi düecht’s geng, we me für ne Sach ds Läbe ma härgä, so sött si nid lätz sy.

Im Herrehuus änen isch es stiller, aber o nid viel gmüetlecher zuegange. Vo Tag zu Tag het der Xandi uf ne schicklechen Ougeblick passet, für mit sym Härzeswunsch use z’rücke, und wie länger, descht unmüglecher isch es ihm vorcho. Nümme zum Ushalte het’s ne dunkt. Uf jedem Ruehbett, uf jedem Höck isch en andere Sorgegeischt gsässen und het mit dem Chopf gwaggelet, sobald me nume dra dänkt het ds Muul ufz’tue.

Nume für einisch wieder dünneri Luft z’schnuufe, het der Xandi ei Tag gseit, er well a d’Änglischbärgegg sy Uhr ga sueche. «Dumms Züüg!» het’s gheiße, «hättisch besser Sorg gha. Jitz hesch halt e Lätzge.» En andere Tag isch es ihm grate, ga Chise z’ertrünne, für nam Ruedi Effinger z’frage. Er sygi am füfte Merze gfangen und i ds Elsaß usegfüehrt worde, het men ihm brichtet. Also isch da o nüt gsi z’welle. Wieder en andere Tag isch er ga Thun zum Houpme Chneubüehler, wo, vo de Landstürmer mit Hellebarde halb z’Tod gschlage, bi mene Herr Scheidegger glägen isch. Dä het emel du chly gwüßt z’erzelle, aber o nid juscht zum Uschlepfe. Uf em Heiwäg isch du der Xandi schlüssig worde, jitz müeß gredt sy, choschti’s, was es well, und er het scho alles rächt styf binenandere gha zum Uspacke. Wo-n-er aber im Gang der Huet a Nagel hänkt, ghört er i der Äßstube rede. Was isch jitz das? D’Frou Balz. Mira! Früschi Luft uf Hut und Chleid und chäche Vorsatz i den Ouge, geit er yne.

Ds Eisi sitzt, wie’s ne dunkt, e chly zsämeghouen uf mene Stuehl näbem Äßtisch, und der Papa drei Schritt vor nere, mit gspreizte Bei und d’Händ uf em Rüggen under em Chleid. Er het di Verhörpositur afange gkennt. Ohni Lut z’gä, het er sech am Ofen ufpflanzet und glost. Erscht jitz achtet er, daß näbe der Frou es Hämpfeli Gäld uf em Tisch lyt.

«Ja und jitz, was meinsch, was gah sötti?» fragt der Herr Wagner.

«Es isch mer afen alls glych», antwortet d’Frou Balz und wüscht sech d’Ouge. «Aber so isch es nümme zum Derbysy. Wenn der Herr Wagner ds Zuetroue het u’s mit Hansueli wott probiere, so miera. I was schickt me sech nid, we’s sy mueß. Weder was de us Chrischti wird, weiß i nid. Duure tät er mi. U so, wie-n-i ne chenne... Er nimmt o geng alls eso grüüsli schwär. Di Mal isch er is ja scho gäg der Aaren abe glüffe.»

Was si wyter no seit, versteit der Xandi nid, es geit im Brieggen under. Er isch afangen ergerlech worde. Jedes-, aber o jedesmal, wenn er en Alouf gno het, isch ihm wieder öppis derzwüsche cho. Der Jammer vo der brave Frou het ihm wieder der ganz élan gno.

Der Papa Wagner gygampfet es Chehrli uf Absätzen und Fueßballe, und du seit er: «Schad isch es für e Hansueli. En uwatligen isch er geng gsi, aber daß er Löls gnue wär, für sech däwäg la änenume z’lüpfe, hätt i nid dänkt. Ja nu, so frylech wott i nüt mit ihm z’tüe ha. Du channsch ihm’s afe säge, Eisi. I wott mer’s jitz no chly überlege, aber i gloube geng, es sygi gschyder» — bi däne Worte luegt der Herr Wagner über ds Balz Eisi wäg, uf sy Suhn — «mir löje das Lächne la sy und nähme d’Sach wieder sälber i d’Finger.»

Jitz fat’s dem Xandi ganz unvermuetet afa tage. Mhm, het er sech überleit, das wär e Rank.

Der Papa het d’Frou Balz verschickt, und du chunnt er o a Ofe, aber uf di anderi Syte, so daß der eint hie use, der ander dert use luegt. E Zytlang blybt es still, und juscht, wo der Xandi sys Sprüchli zwäggchöuet het, seit der Papa: «Ja, das wär ds Beschte.» Er macht rächtsum und steit mit syne chalte blauen Ouge vor em Xandi.

«Lue jitz», seit er, «wenn du mer glost hättisch, so wär mer di Gschicht erspart blibe. I hätti gar nie agfange mit mene Lächema, und du hättisch underdessen öppis glehrt. Aber afin, es isch no nid alles versuumt. Mer wei hoffe, der lieb Gott gäb mer no so lang z’läbe, daß i di no chly brichte cha. Am Chrischte hättisch e guete Meischterchnächt. Und ds Eisi mit dene beidne zwöiter Eh cha o dablybe. Aber der Hansueli wott i nid. Dä söll’s jitz mira probiere mit syne Wältverbesserer!»

«Es isch mir rächt eso», seit der Xandi, «es breicht sech guet. Für nen Ortbüehl-Büri hätt i nämlech afange gluegt.»

Das het es paar Ouge gä bim Papa! Ganz wyt vüre heltet er und seit: «Du wirsch doch nid a ds Hürate dänke?»

«Daß Ech das e chly gspäßig vorchunnt, wunderet mi nid, Papa. Es isch mer leid, daß... oder eigetlech nei, es isch mer gar nid leid, daß Majeschtät Amor kei Rücksicht nimmt uf d’Zytlöuft.»

Der Herr Wagner spaziert dür d’Stuben uus. «Dä arm Bueb het halt doch öppis vom Unggle Stöffi. Dä wär ganz im Stand gsi, so öppis ga z’mache», brümelet er vor sech häre.

«Dir heit ja bis jitz nüt gäge myni bsunderen Absichte gha, Papa. Syd Dir nid synerzyt ga Ins abe cho, für...»

«Ja frylech, das wohl. Aber du bisch sälber d’Schuld, daß z’sälbisch nüt druus worden isch. Und sider hei si d’Wält ds under obe gheit.»

«Äbe, und dasmal han i jitz einisch ds Gfell gha, daß bi der Rumplete my Sach obenuuf isch cho z’lige.»

«Wieso?»

«He, wil ds Madeleine Herbort für mi frei worden isch.»

«Und du meinsch, es wetti di?»

«I weiß es sogar.»

«Das wär nid übel, Bueb. Aber jitz darf me doch würklech vo settigem no nid rede.»

«’s isch scho chly gschwind. Aber es wär de o ungschickt, wenn men öppis versuumti.»

Je länger, descht läbiger isch der Papa d’Stuben uuf und ab und het nume geng der Chopf gschüttlet, und wie meh, daß er ne gschüttlet het, descht meh isch d’Heiteri vürecho, und zletscht het er fascht so heiter drygluegt wie der Suhn. Und bim z’Mittagässe hätti me schier chönne meine, der Herr Wagner heigi dä Vormittag Wy abzoge, so viel het er glachet.