Text:Rudolf von Tavel/Jä gäll, so geit’s/Kapitel 7

7. Jitz geit's los. Ändlech es Müntschi. Der Chrischte-n-und der Kari mache sech um ds Vaterland verdient und der Unggle Mäni vergißt der Ladschtäcke.

Ds Neujahr isch vorby gange, und der Winter het scho e chly ghilbet, aber i der Schtadt het's nümme viel Heiters gä. Wie-n-es Scheidwasser isch d'Politik i alles yne grunne, het hie alti Fründschafte-n-ufglöst, dert anderi feschter z'sämegschlosse, und je länger, descht dütlecher hei sech di verschiedene Lager abgränzt. Jedes het gschpürt, daß öppis Neus wott wärde, öppis no Unbekannts, und daß ds Altbewährte der Bode verlüürt, ohni daß me-n-e-n-Ersatz derfür gha hätti. Je nächer d'Franzose cho sy und je länger me gchähret het über Chrieg oder Verhandlung, descht uheimeliger isch es worde, und z'gueter letscht, wo me gmerkt het, wo's use wott, het niemer meh rächt ds Vertroue gha, daß no öppis z'mache syg. Aber wär no-n-es patriotisches Ehrgfüehl bhalte het, het Land und Freiheit nid wohlfeil welle dra gä, und drum isch uszoge, wär im Schtand gsi isch e Waffe z'füehre. Di meischte Truppe sy bereits im Fäld gschtande, da isch amene schöne Tag im Horner es wyters Kontingänt vo Bärn abmarschiert, und zu däm het der Ruedi Landorfer ghört. Ufem Grabe hei sech drei Kompagniee Draguner zur letschte Muschterig ufgschtellt. Huufeswys sy d'Lüt dasume gschtande, bsunders Froue-n-und Chinder. Überall hei am Chornhusplatz Gwundrigi zu de Fänschter usgluegt. Di drei chlyne Kompagniee sy je uf eim Glied hinderenand gschtande, d'Mannschaft no z'Fueß näbe de Roß, und hei ufe Herr Schultheiß gwartet, wo z'erscht no ufem Züüghusplatz es Uszügerbataillon und anderi Truppe-n-inschpiziert het. Währed di meischte-n-Offizier under mene Boge vom Chornhus gwartet und d'Züüghusgaß ufgluegt hei, drückt sech üse wackere Lütenant uf d'Syte, für no einisch bi ds Vilbrechts ga Adieu z'säge. E-n-unbeschrybleche, hälle Zug isch uf ds Bethlis Gsicht gläge, wo der Ruedi yne cho isch i ds Salon, i sym füürrote Frack mit dem schwarze revers und de guldige Chnöpf und épaulettes. E Prachtskärli isch er halt gsi. Er het i der Montur no viel größer gschine. Der Usdruck vo sym Gsicht isch heiter gsi und fescht, und me hätti nüt anders drinne chönne läse-n-als: »i wott«. Währed d'Mama dem Papa überufe-n-isch ga rüefe – het si ächt mit Wille-n-e chly lang gmacht? – git der Ruedi sym Schatz d'Hand, leit ihm der lingg Arm ume Hals, luegt ihm mit syne treuhärzige-n-Ouge-n-e so lieb i ds Gsicht, daß ds Bethli fascht d'Fassung verlüürt, und seit ihm ändlech: »jitz hätt'i gärn no öppis, Elisabeth; es isch villicht ds erscht und ds letscht Mal.« Ds Bethli schlat d'Ouge wyt uf zue-n-ihm und zitteret und findt e keis Wort. Da nimmt er's, drückt ihm es Müntschi uf d'Backe-n-und no eis und no eis und drückt ihn's a ds Härz, wie wenn er's wett dry yne drücke, und ds Bethli leit syni schlanke-n-Arme-n-um ihn und – briegget gar bitterlech. So sy si es Zytli gschtande-n-i der schtille Schtube, wo me nume ds tic-tac vo der Pendule ghört het. Undereinisch ghört me-n-e Trumpete blase, der Ruedi schnellt uf und wott furt, aber wie agosse-n-isch ds Bethli a-n-ihm ghanget und het gschluchzet und gseit: »Ganget nid, ganget nid.« Aber, wo-n-er ihm d'Arme löst und seit »i mueß, Chind«, nimmt's no einisch sy Chopf zwüsche beidi Händ und git ihm uf jedes Oug es guets Müntschi. Druuf seit der Ruedi. »bhüet-Ech Gott« und isch dusse. Das arm Töchterli isch i Ruehbett-Egge ga hüüle, bis d'Mama yne cho isch und gseit het: »eh aber, aber, was het's gä?«

Vor der Hustüre schteit der Houpme Lombach und lachet: »Wo blybsch, Ruedi? Mer müesse-n-ufsitze, der Schultheiß chunt.« Er het ufem schwarze revers vo ds Ruedi's Uniform öppis Naßglänzigs gseh, aber er het nüt gseit, und si sy zu ihrne Kompagniee gange.

Schtramm und schtill sy di Draguner bi ihrne Rößleni gschtande, wo der Herr Schultheiß, begleitet vo verschiedene-n-Offizier, der Front nah gange-n-isch. Wän der Blick vo däm schlichte-n-und doch so vornähme, ehrwürdige Ma troffe het, dä het gschpürt, was er vo mene jede Soldat erwartet het. Es isch so ne-n-Art heiligi Schtilli uf der Parade gläge, trotzdäm d'Roß bschtändig ihri Chöpf ufgworfe, mit de Huefe gscharret und ungeduldig d'Schtiele gschwänkt hei. Der Herr Schultheiß het d'Offizier um sech versammlet und es paar Wort zue ne gseit. Es isch e prächtigi Gruppe gsi, dä schtattlech Herr mit syr wyße perruque-n-underem sammetige Ratsherrehuet, der schwarze-n-Amtstracht, der guldige Halschetti und dem orangefarbige-n-Ordesband und im Halbkreis vor ihm di flotte junge-n-Offizier im rote Wafferock und dem große Dreimaschter mit dem chlyne, coquette Fäderbusch druffe. Ehrerbietig hei si d'Hüet glüftet, wo der Herr Schultheiß sy patriotischi Ermahnung mit dem Wunsch gschlosse het, daß es amene Jede mögi vergönnt sy, sys Schwärt mit Ehre für ds Vaterland z'füehre. Druuf het er sech grad vor ds Herr Vilbrechts Hus ufgschtellt und di chlyni Ryterschaar la vorbyzieh. Dobe-n-im Salon isch ds Fänschter ufgange. Zwo Frouegschtalte sy erschine-n-und hei gwunke, währed hinde-n-i der Schtube der Ratsherr, am Ofe-n-aglähnt, brnmmlet het: «pauvres diables, vous allez vous casser la tête pour une chose perdue.» Der Ruedi het am Egge vom Wybermärit no einisch der Huet gschwänkt, und bald isch dä rot Zug verschwunde gsi, und am Zytglogge het me nume no der Widerhall vo de Trumpete ghört.

Vom Waisehusplatz här hei di andere Truppe-n-agschlosse mit de Bataillonsschtücke-n-und anderem Train. Und wo der letscht Wage-n-im obere Tor verschwunde-n-isch, het sech ds Volk wieder verloffe, und d'Gasse sy toteschtill worde. E halb Schtund druuf het's afah schneie; keis Lüftli het sech grüehrt; lutlos het e-n-unsichtbari Hand d'Flocke gsäit und e wyßi Dechi über di alti Schtadt Bärn gwobe.

Was Schtadt uf, Schtadt ab i de Hüser vor sech gange-n-isch, wei mer nid ga luege. I ha-n-ech gseit, Truurigs gäb's sünsch gnue und i well e luschtigi Gschicht erzelle. Drum brichte-n-ig ech das mal o wyters nüt vom Chrieg.

Nume-n-Eis will ig ech nid verschwyge, will's üsi Bekannte-n-ageit.

Am 4. Merz hei d'Franzose-n-e Schynangriff gäge Gümmene gmacht. Me het zwar meischteteils nume vo wytem über d'Saane-n-übere kanoniert und enand nid hert weh tha, aber toll gchlepft het's, und d'Bärner hei gloubt, es gäb e Houptschtoß, und drum hei si alli verfüegbare Truppe z'säme zoge-n-und ghörig Schtellung gnoh. Uf der Höchi, vo der Brügg gäge Morge, isch e Scharfschützekompagnie en tirailleurs poschtiert worde, und under dene Scharfschütze-n-isch e-n-edle Wettyfer gsi, jede Franzos, wo zur Brügg abe het welle, z'Bode z'knalle. I mene Gschtrüpp z'vorderscht am Bord sy öppe-n-es halbs Dotze dere Scharfschütze-n-am Bode gchneuet und hei passet. Alli hei uf ne-n-einzige Punkt, uf ne Zuunlücke-n-am änere Saanebord gluegt, und so gwüß, daß e Franzos a där Lücke vorby cho isch, so gwüß het's ne putzt. Gwöhnlech hei drei oder vier grad mitenandere gschosse. Jedesmal, wenn's wieder Eine gä het, so hei di Scharfschütze häll uf glachet und gjutzet. Aber o jedesmal het der gröscht vo dene Schütze-n-öppis apartigs gha z'plafere. Der erscht Franzos, wo si bodiget hei, het er welle-n-i ds Ohr troffe ha. »Gäu, dir hani ds Wattepöueli yhegschoppet,« het er gmeint. Nachem zwöite Schutz het er gseit: »Heit der gseh, wie däm d'Schtockzäng us der Schnöre gumpet sy? I ha-n-ihm grad düre-n-ungere Chifu gschosse.« – Nachem dritte Schutz het er welle ha, er heig der Franzos grad exakt i d'Schtirne troffe, ds Hirni heig bis i Öpfelboum usegschprützt. Aber nachem dritte Schutz het die Herrlechkeit es Änd gnoh. D'Franzose hei das wackere Trüppeli beobachtet und e Kanone druufgrichtet, und no bevor di Scharfschütze-n-ihri Schtutzer wieder hei glade gha, chutet's ob ihrne Chöpf düre, und es paar Schritt hinderne tätscht's i Bode-n-yne, daß d'Mutte höch ufgfloge sy. »Tuusige-Donner,« seit der Läng, »jitz chunt's nid guet, i gange,« und i länge Sätze-n-isch er bis i die nächschti Tüele pächiert. Syni Kamerade hei glachet und sy-n-ihm langsam nachetrappet. Dir wärdet scho errate ha, wär dä Muschterschütz isch gsi: der Chrischte vo ds Herr Früschigs. I der Tüele-n-unde hei si wieder glade. Da seit Eine zum Chrischte: »du hesch ja kei Füürschtei im Hane.« – Richtig, er het gfählt. »He, z'Donner,« meint der Chrischte, »jitz isch mer dä ob em Schpringe-n-usegheit.« »Ja warum nid gar,« antwortet e Dritte, »du hesch auwäg gar kene drin gha, du Schturm, du hesch gar nid gschosse.« – »Gar nid gschosse, was nid gschosse? – du dumme Hung, hesch nid gseh, wie-n-i se bricht ha, ihne-n-ume-n-angere?« – »Du tuesch ja geng d'Uhge zue, wenn d' der Schutz wosch ablah,« überchunt er ume. Mittlerwyle het Eine dem Chrischte sy Schtutzer gnoh und der Ladschtock dry gschtoße-n-und faht afah lache wie-n-e Narr. »Lue da, er giht ja nume no haub yche. Du hesch gar nüt gschosse, du Löu, du hesch ume geng ei Schutz ufe-n-angere-n-ueche glade. Dn wirsch no weue warte, bis si über d'Brügg chöme, u se de au mitenang use la, he?« Und richtig, so isch es gsi. Der Chrischte het nid g'achtet, daß er kei Füürschtei im Hane gha het, und jedesmal, wenn er abdrückt het, het er d'Ouge zueta, der Chopf sowyt hindere gha, wie müeglech, und wenn d'Schütz vo syne Kamerade gchlepft hei, so het er gmeint, syne syg o use. Daß d'Zündpfanne na jedem Schutz no voll Pulver gsi isch, het er i syr Ufregung gar nid gmerkt, und daß der Schtutzer nüt gschtoße het, het er syr chreftige Natur zuegschribe-n-und dem Fueder Hudle, wo-n-er vor der rächte-n-Achsle-n-under d'Uniform gschoppet gha het, dä Höseler. Me het du sy Schtutzer a mene Boum befeschtiget und e Packfade-n-a Abzug bunde, für di drüfachi Ladig use z'la. Aber wolle, vo denn e wäg hei si-n-ihm ds blaguiere verleidet. Wo si ne du schpäter wieder i d'Schtellung füre gfergget und ihm e Füürschtei i Hane gschrubt hei und er sy Chunscht hätti sölle zeige, het er nid emal d'Brügg breicht, dä Tropf. Der Lütenant het gseit, es nähm ne nume Wunder, wie sech dä Chrigel under d'Scharfschütze verloffe heig. Aber der Wachtmeischter, wo näbe-n-ihm gschtande-n-isch, het gmeint: »jä wou, Herr Lütenant, dä het ihnisch no guet gschosse, wo-n-er no dahimme gsi isch, im Eggiwiu hinger, u tou Miuch trouche het. Weder äbe, der Schnaps u d'Brichi chü 's nid guet z'säme.«

Und jitz der ander Chällerheld, der Kari! Dä isch am Abe vom 4. Merz mit mene Huufe-n-andere Flüchtige gäge Bärn zue. Aber wo si du am 5. Merz am Morge no einisch uszoge sy und d'Franzose-n-abem Wangehubel gjagt hei, isch er doch du o wieder derby gsi, wenn o nid grad z'vorderscht vorne. Ds Niederwange-n-isch der Kari hingäge i mene Burehus verschwunde-n-und erscht na mene Chehrli wieder zum Vorschyn cho. Er het sech der erschtbeschte Kompagnie agschlosse-n-und isch mittrappet, dem Landschtuehl zue. Wo si de Franzose wieder uf de-n-Absätz gsi sy, het's e Schtockung gä, und d'Offizier hei e Momänt Müej gha, der Angriff wyter z'trybe. Da gseht e Major üse Kari dahär z'schlarpe-n-und brüelet ne-n-a: »Seh, Tambour, Schturmschritt! – La gschoue, wo hesch dy Chübel?« – Jitz merkt der Kari ersch, daß er d'Trummle nümme-n-uf em Buggel het. »Eh ds Tüüner, ha-n-i ächt jitz die ds Niederwange la lige?« Unschlüssig isch er es Zytli da gschtande, zwüsche de Tannegrotzli, öb er ächt ga Niederwange, i das Burehus, zrück well. Aber underdesse hei anderi Tamboure-n-afah schla, und ds Züüg isch wieder i Gang cho. I dicke Schwärm isch alles uf d'Franzose los, und jitz het der Kari o welle derby sy. Er nimmt ds nächscht Gwehr, wo-n-er am Bode findt, und trappet geng süferli nache, so syni dryßig Schritt hinder der Schturmkolonne. Und was er mit syr Trummle jitz nid het chönne verrichte, het er emel mit dem Muul welle guet mache. I allem Wyterschtürme het er i eim yne brüelet: »Uf se mit Grien, gät ne nume, gät ne, gät ne-n-uf d'Gringe!« Und jedem tote Franzos, wo-n-ihm vor d'Füeß cho isch, het er no eis drübery gä mit dem Cholbe. Nume dene, wo no zablet hei, isch er uswäg gange, will er dänkt het, me wüssi nid, was so Eim no z'Sinn cho chönnti.

Und wo si d'Franzose-n-i d'Sänse-n-abe gheit hei, isch er obe-n-am Bord blybe schtah und het brüelet: »so rächt, da hiht der's, dir Fötzle. Es söu nume no Ihne-n-ueche cho, mer wih-n-ech de zihge, wo d'Chatz im Schtrou lyt.« Und wo si du sy cho säge, Bärn syg über, het er am wüeschtischte ta und gmacht, wie wenn är allei d'Franzose gchlopfet hätti. »Ja däich wou,« het er dry brüelet, »jitz wo mer ne grad uf e Gring gä hei?«

Uf em Heimarsch ga Bärn chunt er bi'm Ladewandguet dem Chrischte nache. – Dä blybt schtah und seit: »So, läbsch o no? – Jitz isch der Tschuep us.« – »Däich wou, däich,« antwortet der Kari, »'s isch auwäg gschyder.« Aber si hei Beidi gmeint, we me si hätt la mache, 's wär allwäg anders usecho.

Das het überhoupt denn e Jede gmeint und nid am wenigschte der Herr Vilbrecht, wo syni Froue-n-i der Schtadt gla het und allei i ds Oberried use züglet isch, ga chupe.

Jitz mueß ig ech no öppis brichte vo mene nid offizielle Mitkämpfer.

Wo's im Grauholz äne chrumm gange-n-isch und der Landschturm und ds ander Chriegsvolk hoggis-boggis über ds Bündefäld yne cho und dür d'Schoßhalde-n-us dervo gloffe-n-isch, het der Unggle Mäni a sym Hus la d'Fellläde zuetue. Er isch i mene Zorn gsi, daß me gfürchtet het, der Schlag chönnt ne träffe. Er het d'Jagdflinte füregnoh für alli Fäll und sech uf ds Üsserschte parat gmacht. Vo Zyt zu Zyt het er der eint Felllade chly ufta, für z'luege, was öppe d'Schtraß ab chöm. Undereinisch gseht er es Meitschi dahär cho z'rönne, das het z'Hülf gschroue, gar jämmerlech, und wyter obe chunt e Husar cho z'schpränge. Der Unggle Mäni het di Situation grad begriffe. Er schimpft vor sech ane: «attends, cochon, tu auras ton compte,» nimmt d'Flinte-n-und schteckt der Louf dür ds härzförmig Heiterloch vom Felllade, und wie der Husar vorby isch, seit er: «tiens bougre!» und schießt – Päng! Aber o wetsch! Er het i der Ufregung der Ladschtäcke-n-im Louf vergässe. Dä sumset use-n-und – pft! – dem Roß i d'Hinderbacke. Das schteit bolzgrad uf, der Husar schießt mit sym Chopf a ne Boumascht, daß me's änet dem Hus het ghöre chnätsche, und tätscht hindenabe wie-n-e Maltersack. Ds Roß isch mit sym hölzige Schtiel ventre-à-terre dervo, und der Husar isch i der schönschte Merze-Gülle gläge, der Chops bis zum Chini i sy Pelzchappe-n-yne gchnütschet, und het e keis Glied grüehrt. Da chunt us der Schüüre d'Lächefrou mit mene Charscht derhär. Hindernere här chunt der Ma und seit: »Was wotsch, Annelisi? – La ne la sy, la ne la sy!« »Nih,« antwortet si, »nihnis gwuß, dä wih mer jitz grad näh, so lang er no schturme-n-isch.« – »Was wosch mit ihm?« – »I ds Bschüttloch, das git guete Satz.« Aber chuum het si das gseit, so chöme-n-obe-am Gäßli e ganze Huufe Husare zum Vorschyn. Si sy zwar nid ds Gäßli abcho, sondere-n-über ds Fäld galoppiert; aber d'Lächelüt hei für guet gfunde, der Rückzug a z'trätte-n-und sech ga z'verschtecke.

Öppe-n-e Schtund isch dä Husar da gläge, und Niemer het na-n-ihm gluegt. Di flüchtige Landschtürmer hei sech nid Zyt gnoh, will si geng d'Franzose-n-uf de-n-Absätz gschpürt hei, und us de Hüser het Niemer füre dörfe. Wo du lang Niemer meh vorby cho isch und me dänkt het, es syg nüt meh z'förchte, isch du afe dem Herr Landorfer sys resolute Chöchi fürecho und bald druf d'Chinder vom Lächema, für d'Gwundernase cho z'fuetere, und du der Mälcher und du der Gutschner und z'letscht der Lächema und sy Frou. Die sy du alli um dä Husar umegschtande-n-und hei afah berate, was me mit däm Kärli söll aschtelle.

»Das isch ja-n-es Wybervouch,« meint ds Lächemas Meißli. »Äh, schwyg schtürme,« schnauet ne sy Muetter a und git ihm e Mups, daß er schier umtrolet. »He wou, Muetter,« fahrt er furt, »lue, er het ja Züpfi.« »E das hi si drum e so, du Schturm.« – »Isch er ächt tot?« fragt ds Chöchi. »Nih-nih, dä läbt no,« meint der Mälcher, und der Lächema: »näht dir ihm afe der Sabu awäg, süsch wenn er de ume zue-n-ihm chunt, su chönnts de no fähle.« Der Gutschner het gfunde, me sötti furt mit ihm, me dörf dä nit so la lige. D'Lächefrou het wieder für ds Bschüttiloch afah plaidiere; aber di Andere hei-n-ere gwehrt. Ds Chöchi het gseit: »Eh, aber, aber, was dänket Der o? D'Franzose sy o Lüt.« »Aber kurligi,« rägget ds Annelisi, »me wihs ja gar nid, was hingefer u was vorfer isch a-n-ihm. Der Gring het er um un um ghaarete.« Der Mälcher meint: »He das isch d'Chappe; diser hei emu Gfräser gha.« – »Das gseh-n-i o, du Tschauppi,« brüelet ds Annelisi, wo du nid het welle der Name ha, das es nüt a der Gschicht begryfi. »U we me-n-ihm e Schtei a Gring bung u-ne de nam Vernachte-n-i ds Möösli gheiti?« meint der Lächema. – »Ja, wär wett o?« seit der Gutschner, »emu i fergge ne de nid dert ache.« Ds Chöchi het o proteschtiert gäge dä Vandalismus, aber d'Lächefrou het tha wie-n-es Söuli und isch geng wieder mit ihrem Vorschlag cho. Wie si am beschte dranne sy, hinderenand z'grate, faht undereinisch der Husar i syr Chappe-n-inne-n-afah mögge. Ds Chöchi und der Gutschner sy dervo gschtobe, und d'Chinder sy hindere Haag gschprunge. Aber ds Annelysi het nid abgä und het nid Rueh gha, bis sy Ma und der Mälcher der Franzos i ne Grasbäre gleit und verschproche hei, si welle mit ihm i ds Möösli.

Wo ds Chöchi gseh het, wie si mit ihm der dür us gfahre sy, het's e Gruse-n-und e-n-Angscht übercho und gjammeret, das bringi de Unglück. Es isch der Herr Landorfer ga sueche, – es het nämlech no gar nid gwüßt, daß är gschosse het – für ihm di Moritat vo de Lächelüt ga z'brichte. Aber Hus uf, Hus ab, Türe-n-y, Türe-n-us, isch niene kei Herr Landorfer gsi z'finde. Der Gutschner het o müeße sueche. Vom Eschterig bis i Chäller hei si gsuecht, i allne-n-Egge, und niene het me ne gfunde. »Dä het allwäg ds Päch gä, währeddäm mir mit däm Franzos hei z'tüe gha,« meint der Gutschner. »Ja warum nid gar,« seit ds Chöchi, »für was sött jitz dä ds Päch gä? Dä het ja nüt z'förchte.« – »Nüt z'förchte! Öppe schier het dä z'förchte,« belehrt der Gutschner ds Chöchi, »er het ja dä Husar gschosse.« – »Eh du bisch nid gschyd, gang mer awäg!« – »Gwüß, gwüß, Mareili, i ha's ja gseh, u das isch verbotte, we me nid bim Milidär isch.« – »Eh, eh, eh, aber nei.« Das arm Chöcheli het schier d'Schprach verlore vor Chlupf. Aber der Johann het ihm betüüret, es syg e so gange, wie-n-er sägi, er well ihm's grad am Gwehr zeige. Und du sy si du z'säme-n-i d'Schtube-n-use, und der Johann het am Gwehr vordemonschtriert, wie's gange syg. »Eh der Tüüner, häb Sorg, daß es nid losgeit,« angschtet ds Mareili, »aber säg, was sölle mer jitz mache, wenn er furt isch u mir allei da?« – »Eh bah,« meint der Gutschner, »so syg er. Emel afe-n-e chly guet ha wei mer jitz. Dä lat si de scho wieder zueche, häb nid Chummer.« »We me nume wüßt, wo-n-er isch!« jammeret ds Chöchi. Aber der Johann het gmeint, es syg ja gschyder, me wüssi's nid, süscht, we's de uschäm u si ne de chäme cho sueche, so müeßt me ne no verrate. Das nahdischt wetti's de nid, het ds Mareili betüüret.

Es het afah nachte, und der Herr Landorfer isch nid zum Vorschyn cho. D'Dienschte hei z'nachtgässe, und der Johann het vo der Situation afange profitiert, indäm er di abruuchti Fläsche Villeneuve usem Äßschtubeschaft gnoh und ufe Chuchitisch verpflanzt het. Ds Mareili het ihm der Schelm fürgha; aber är het gseit: »wart nume, es git jitz de no meh settige.« Ds Mareili het sech schuderhaft gförchtet und het schier nid i ds Bett dörfe; aber mit dem Johann het's doch nit di ganzi Nacht welle-n-ufblybe. Es het e so viel gjammeret und schröcklechi Vermuetunge vo sech gä, daß sech der Gutschner z'letscht o het afah förchte. Schließlech isch aber der Johann doch schläferig worde-n-und isch i sy Chammere-n-ufe, und ds Chöchi het sech i der Meitlischtube hinder der Chuchi verbarrikadiert.

Scho lang isch es im Bett gsi, het aber e keis Oug zuetha, da ghört's öppis cho z'düüßele dür d'Chuchi, und bald druus dem Johann sy Schtimm: »Mareili, Mareili!« – »Was wottsch?« – »Thue uf, es isch unghüürig überobe.« – »Ja, warum nid gar, gang mer awäg.« – »Nei gwüß, gwüß, chum los!« – »Ah bah, i weiß scho, was du wottsch, du Uflat, gaug nume, gang!« – »Eh was wetti welle? Chum los doch!« – »Du wottsch nume dervo profitiere, daß der Herr furt isch, mach, daß d' furtchunsch!« – »Aber los doch! I gloube, der Husar gang um.« – »La du dä nume mache, es husaret si da nüt, gang nume, gang!« So hei si no-n-es Chehrli wyter verhandlet, bis du ds Mareili sälber öppis im Gang ghört umeschlarpe-n-und 's undereinisch es schuderhafts Tschäder git. »Was machsch o?« brüelet's use. »He nüt mache-n-i,« jammeret der Gutschner, »tue doch uf! Los, es chunt, es chunt. Es chunt i d'Chuchi, mach Liecht!« Jitz leit sech ds Mareili hurti, hurti a und chunt mit dem Lämpli, wo's no gar nid het glösche gha, i d'Chuchi, und, wo si i Gang use wei, schteit under der Chuchitür – schwarz wie ne Chemitüfel – es Mandli. Di beide Dienschte hei gredi use brüelet vor Chlupf, und bi mene Haar hätti ds Chöchi sys Lämpli la falle. Da wäre si de schön dranne gsi, i der schtockfyschtere Chuchi, mit dem Gschpänscht z'säme. Aber zu ihrem Erschtuune-n-und doch zum Troscht erhebt das Gschpänscht sys Schtimmli und seit: »Mareili, chömet mer cho Liecht mache-n-übere!« Richtig, es isch der vermißt Herr gsi. Dä arm Gügger isch, wo-n-er sy Fählschuß tha het, i ds Kamin gkroche-n-und nah-ti-nah dür ds Chemi uf gschloffe. Vo dert het er ghört, wie si ne sueche und het gmeint, es syge d'Franzose. Je meh Türe-n-er het ghöre schletze, descht höcher ufe-n-isch er gchräblet, bis er über sech d'Heiteri gseh het. Erscht wo di Heiteri scho lang verschwunde gsi isch und me weder im Hus, no sünscht amene-n-Ort meh es Lärmeli ghört het, isch er du wieder abegrütscht und im Hus ume tappet für ga Liecht z'mache, und derby het er im Gang e Bluemetisch mit allne Gschirrli druff umgworfe.

Jitz het er syne Dienschte-n-erklärt, er well flieh. Dem Gutschner het er e Brief gä a sy Schwägeri im Schteinibach, und dem Mareili het er ds Hus zu treuer Huet anbefohle. Er het natürlech o nam Hnsar gfragt, und wo si-n-ihm ds Vorhabe vo de Lächelüte verrate hei, het er erscht rächt Angscht übercho und pressiert. Alli Warnunge-n-und Ywänd hei nüt abtreit. Er het ne nidemal gseit, wohi-n-er gang, und no bi Schtärneschyn het sech dä alt Herr z'Fueß ufe Wäg gmacht.

Ja, wenn dä Guet gwüßt hätti, wie unschuldig di Ersüüffete-n-abgloffe-n-isch! Dem Lächema und sym Mälcher isch es gar nid drum gsi. Si hei der Husar nume bis uf e nächschte Hubel gfüehrt und ne dert über ds Bord abgläärt. Der Husar isch e halb Schtund schpäter wieder ganz zue sech cho und het no der Wäg i d'Schtadt gfunde. Was mit ihm gange-n-isch, het er nid gwüßt. Us de Gfüehl a sym Chopf het er gschlosse, er heig allwäg amene-n-Ort Schleg übercho, wie scho mängisch.