Text:Rudolf von Tavel/Der Stärn vo Buebebärg/Kapitel 9

Neuntes Kapitel

Zwee Tag druuf — di flüchtige Sunneblicke hei di erschte Söublueme verfüehrt, sech ufz’tue — isch bhäbig und wohlzfride mit sech sälber der Pfarrer Gryph vo Bränzikofe här gäge hei zue gwanderet. Würdiger als je het er sy Stäcken ufgstellt, und di möschige Ringgen a der rottschäggete Reistäsche hei so luschtig glüüchtet, wie wenn si gwüßt hätte, daß si hälfe nes landvögtlechs Oberländer-Chäsli heitrage, wo der Pfarrer syr Frou heigchramet het. Scho vo wytem het ds Chilchezyt vo Dießbach dem geischtleche Herr sys heimelige Bimbam etgägegschickt. Eigetlech sy di Tön dem Pfarrer ender e chly unagnähm gsi, hei si ne doch us syr Wanderluscht use zur alte Pflicht gmahnet. Aber ds Gfüehl, daß dür sys Ygryfe d’Herrschaft Hünige zu neren edle tüechtige Frou wärdi cho, zu nere Muetter in Israel, het der Pfarrer so ghobe, daß er mit Freude der Pfruend zuegstüüret isch. Es het wohl churzi Ougeblicke gä, wo ne d’Angscht acho isch, der Oberscht chönnt ne de z’gueter Letscht no abrüele wäge der Ymischung i syni intimschte Privatsache. Aber wartet nume, het er dänkt, wenn er se de gseht i ihrer luschtige Natürlechkeit, so wird er nid wüsse, söll er mir oder ihren um e Hals falle.

Mit dene Gedanken isch er d’Dorfgaß ab cho. D’Frou Pfarrer het ne vom Fänschter uus gseh cho und isch ihm am Gartetöri begägnet. Potz! het si dänkt, ’s isch guet Wätter, so het er lang nümme drygluegt. Und fascht het si nid vüre dörfe mit ihrer Botschaft — aber use müesse het’s doch. — «Weisch ds Neuischte, Mandli?» het si-n-ihm under der Hustüre gseit. «Der Hüniger isch versproche!»

Da blybt der Pfarrer stah wie ne Bildsüüle.

«Du bisch nid gschyd! — Mit wäm?»

«He, mit wäm ächt? Mit där Willading!»

«So?» — Der Pfarrer schießt sy Stäcke dür e ganze Husgang hindere. Bald isch er chrydewyß worde, bald rot wie nes Chirsi. I synen Ougen isch i däm Ougeblick würklech e ganze Bitz Wält zsämetrohlet. Alli Hoffnunge, wo-n-er uf e Hüniger het bouet gha, sy undereinisch verfloge gsi. Aber ds Allerfatalschten isch dem Pfarrer i däm Momänt doch der Gedanken a Landvogt vo Interlache gsi. Er isch dagstande wie ne Türlistock, bis ne d’Frou i d’Stuben yne zogen und uf ne fauteuil gschobe het.

«Was söll i jitz mache?» — Das isch na längem Bsinne sys erschte Wort gsi.

«He, was wettisch?» meint d’Frou, «du muesch ne halt la mache. Es mueß am Änd e jede sälber luege, wie-n-er sech bettet.»

«Natürlech», meint der Pfarrer, «aber das isch jitz Näbedsach. — Aber der Landvogt z’Interlache!»

«Ja, was isch mit däm?»

«He, er chunnt — er chunnt.»

«Wär isch das? Was wott er?» So fragt d’Frou, und jitz het der Pfarrer müessen uspacke. Er isch derzue i der Stuben ume grönnt und het d’Händ verworfe. Zerscht het d’Frou Pfarrer sech nid gwüßt z’fasse. «Um ds Himmels wille», het si gseit, «was isch di acho, öppis eso ga az’reise?»

«Ja, jitz hesch guet chräje. Du hesch ja gwüßt, um was es z’tüe isch. Tue jitz nid derglyche!»

«Hättisch du nume nie d’Finger da dry gha — i ha geng dänkt, das chöm de no lätz use.»

«Warum hesch es de nid gseit?»

Der Pfarrer isch je länger, descht wüetiger worde. Sy Frou het ne la ustobe, het si sech doch müessen ygstah, daß si ihrem Ma äbe nid soviel Undernähmungsgeischt het zuetrouet gha. Si het dänkt, d’Houptsach syg, daß er es paar Tag us em Huus chöm, so chönni si einisch zgrächtem ufruume. Niemalen isch ere z’Sinn cho, daß der Pfarrer us syr Wärbung für en Oberscht Ärnscht würdi mache. Jitz hei mer der Prägel, het si sech gseit, und me mueß luege, wie me sech mit dem gringschte Schade druus zieht. Glücklecherwys isch si du druuf verfalle, der Pfarrer dermit z’tröschte, daß der Hüniger ihm jitz alli Verantwortung abgnoh heigi. «Dänk doch o, wenn’s de lätz usecho wär, du hättisch ja kei rüejigi Stund meh uf Ärde gha! — Jitz, wenn’s de z’Hünige chieret, so bisch du de druus und dänne, du channsch ihm sogar de säge: Lue, hättisch mir glost!»

Ob däm Yfall het sech der Zorn vom Pfarrer wieder e chly gleit, und ganz z’hinderscht i sym Gmüet het e dünni Saite ds Lob des tugedsame Weibes gsurret. Und wie ne Stoß Bysluft dür nen Äolsharfen, isch es bald druuf dür ds pfarrherrleche Härz gfahre, wo d’Frou ne zum Ässe gnötiget het. Und du isch du no der Chäs us der Täsche vüre cho, woruuf sech der Sturm völlig geleit het. Aber uf ds Ässen abe het sech der Chummer wieder ygstellt. — Der Landvogt vo Interlache!

«I mueß ihm halt wieder etgägereise», het der Pfarrer erklärt.

«E warum nid gar», meint d’Frou, «schryb ihm doch e Brief!»

«Was nützt das, wenn er scho underwägs isch? — Und wär sötti dä Brief trage?»

Der Pfarrer het nid nahgä, und schließlech het sy Frou gfunde, si laj ne lieber la loufe, als daß er sech vor Erger und Angscht no hindersinni. Und so isch er no zmorndrisch i aller Früechi wieder ga Thun gfahren und het sech na mene Schiff umta. Dasmal isch es nid so liecht gange wie wo-n-er z’erschtmal ga Interlachen isch. Nid daß es a Schiff gfählt hätti, aber ds Wätter isch, wie alli di Tag, ungwüß gsi. Für Gäld und gueti Wort het sech du ändlech doch eine chönne dezidiere, scho dür e Vormittag abz’fahre, statt erscht zmorndrisch. Es isch e Frachtbock gsi, mit allerhand War glade. Der Schiffmen und sy Chnächt hei grüüslech byschtet und bärzet dür d’Aaren uuf, für dür ds Pfarrers Härz e Druck uf sy Gäldseckel usz’üebe. Der Pfarrer het’s wohl gmerkt und het welle hälfe ruedere, aber si hei ne gheiße sech still ha «vo wäg em Glychgwicht». Sobald si du chly vor d’Schadou usecho sy, wo ds sältmal no nes chlyses alts Schlößli mit spitzigem Turm ohni Garte gstanden isch, hei si du müesse rächts ha, für mit dem Luft i ds Greis z’cho. Es isch en uflätige Stockhorner gange, so daß bald d’Wälle gar unerchannt a ds Schiff plötscht sy und mängisch sogar drüber yne gsprützt hei. Me het es Sägel ufgmacht, für vo däm Luft z’profitieren und di eigete Chräft e chly z’schone. Der Schiffme het gstüüret, und der Chnächt het zum Sägel gluegt. Im Afang isch es no rächt flott gange. Aber nah-ti-nah isch der Luft geng uwatliger worde, so daß si hei müesse Wasser schöpfen und vom Übersprütze naß worde sy. Der Pfarrer het sech im stille bsägnet und a underschidlechi Gschichten us em Neue Teschtamänt dänkt.

Der Schiffme het gmerkt, daß es dem Fahrgascht nümme rächt heimelig isch und daß er gäge di schwarze Wulken am Stockhorn luegt, für z’wüsse, öb no meh z’erwarte sygi. Er söll nume nid Chummer hat, seit er zue-n-ihm, si heige ja der Luft im Rügge; da syge de die übler dranne, wo ne dert etgäge chöme. Da het der Pfarrer gluegt, und richtig chunnt es Schiff derhär i mene Schuumchranz. Höch, höch hei d’Wälle dervor ufgsprützt, und d’Ruederchnächte hei sech hert voryne gchrümmt, für möge z’gfahre. Der Schiffme seit zum Pfarrer: «Es syn de no Wybervölcher druffen, guggit eis!» Das het me dem Pfarrer nid zwöimal bruuche z’säge; er het gugget, so sträng er het möge. Und du het er dem Schiffme der Gottswillen aghalte, si sölle so nach wie müglech uf das andere Schiff zueha.

«Das isch nid miglich, Herr», het der Schiffme brüelet, «jitz müessen mir wie der Stockhorner wott, süscht chjennt’s denn es Ungfell gän.»

Der Stockhorner aber het alli Gredi gäge d’«Nasen» und ds «Wydeli von Öschtrych» zueblaset, und der Pfarrer Gryph, däm zletscht und am Änd ds Läben o no chly lieb gsi isch, het müessen ygseh, daß noutischi Experimänt i däm Ougeblick meh als risquiert wäre. So het er sech mit der Beobachtung vom andere Schiff müesse begnüege. Mit ateloser Spannung isch er ufgstande, het mit beidne Hände der Huet uf e Chopf drückt und sech la versprütze, ohni druuf z’achte. Bis uf öppe hundert Schritt sy di beide Barken anenandere cho, wo si sech gchrüzt hei, und das isch grad nach gnue gsi, für daß der Pfarrer het chönne ne Herr und füf Töchteren underscheide, die, mit Tüecher über de Chöpf, vor de Ruederchnächte, zmitts im Schiff a mene Hüüfli grupet sy. Es het der Pfarrer völlig dunkt, er ghöri se jodle, trotzdäm ihm der gsund Möntscheverstand het gseit, i däm Sturm, wo si wider sech gha hei, müeßt sogar eren Änte ds Guagge vergah, und daß di verwäite Tön nüt anders sygen als ds Hüüle vo de Wassergeischter, wo mit däm Stockhorner um ds Schiff zangget hei. Es suuset und pfyft und brätschet und platschet und sprützt, und unuufhaltsam trybt ds Schiff sy Wäg. Und scho mueß der Pfarrer rückwärts luege, für das andere Schiff z’verfolge. «Und gwüß syn es se», seit er, «es müesse se sy!» Und i syr Verzwyflung reckt er unwillkürlech d’Händ i d’Höchi, für dem Landvogt abz’winke. Da flügt sy schöne Huet i ds Sägel ufe und vo dert ewäg wie ne Sturmvogel dem Schiff vora, der See uuf — da het der Pfarrer Gryph lang chönne Capriole machen und nacheluege. Über alles ynen isch es du no cho rägne, und zwar nid warm, so daß me gstabeligi Finger übercho het. Under syne nasse verpätschete Haare het der Pfarrer gstudiert und grächnet, wie lang ächt der Landvogt bruuchi bis ga Thun und bis ga Dießbach. Und underdesse het der Sturm ihres Schiff nächer und nächer a d’Nase tribe. Es isch allne drei chatzangscht worde. Der Schiffme het etgägegha, so sträng er het möge, und o der Pfarrer het jitz müesse Hand alege. Mit Müej und Not sy si am «böse Rat» vorby cho, und mit der letschte Chraft hei si ändlech um d’Sundlouenen ume möge, so daß si du i ne gschützteri Bucht hei chönnen yne stüüren und ländte. Vor em Sturm wäre si jitz grettet gsi; aber a nes dümmers Ort hätti der Pfarrer nid liecht chönne grate. Ds sältmal isch d’Sundlouene vo der Wält besser abgsönderet gsi als e Trappischt. D’Wäge sy am ganze Battebärg ume so rar und so bös gsi, daß nume Geißbuebe sech druffe zwäggfunde hei.

Was dä guet Pfarrer no für Irrfahrte gmacht und was er alles erläbt het, bis er wieder ga Dießbach cho isch, isch gar nid z’säge.

Wie ne bschüttete Pudel isch er daheim aglanget. Er het doch du würklech sy Frou duuret, so daß si sech vo Afang a uf ds Tröschte verleit het. Daß aber underdesse der Landvogt Ragor mit füf Töchteren agrückt und i ds Schloß ufe syg, ohni zerscht im Pfarrhuus vorbyzcho und daß der Hüniger no am glychen Aben i ds Schloß ufe sygi — dänk für sys Verlöbnis ga z’brichte — het si-n-ihm natürlech nid chönne hinderzieh. Und dä arm Pfarrer het öppis usgstande vo Angscht und Verlägeheit, bis men ihm du isch cho erzelle, dä Herr, wo im Schloß obe gsi sygi, syg mit syne Töchtere Bärn zuegfahre, und si heige gsungen und gjodlet wie d’Chüejerbuebe. Warum hätte si nid sölle? Si hei ja kei höchere Wunsch gha, als alli füfi binenandere z’blybe. Und jitz het der Pfarrer o gjuzet wie ne gspaltne Hafedechel, und der Herr im Schloß z’Dießbach isch zfride gsi und der Hüniger o, und über allem däm Jubel isch der Meie dür ds Land gange.

*

Ds sältmal isch es vermuetlech nid der Bruuch gsi, daß Herrschaften ihrer Dienerschaft es Verlöbnis oder sünscht eso öppis fyrlech azeigt hei. Daß si’s hei müesse wüsse, isch ja klar, hei si doch d’Veränderung i der Hushaltig müesse hälfe dürefüehre. Z’Hünige hingägen isch das e chly anders gsi. Ussert dem Töldi isch vo ds Oberschts Verwandte niemer i der Nächi gsi. Derfür isch di ganzi Dienerschaft dem Herr nächer gstanden als anderswo. Dem Töldi, wo am allermeischte vom großen Ereignis het sölle profitiere, het der Oberscht gseit: «Bueb, jitz überchunnsch du de ne Mama, e liebi, schöni. Lue, was si der da schickt! Gäll, das isch e liebi, härzigi Mama?» Der Töldi het Güetzi und Gvätterzüüg gnoh und isch zfride gsi.

Scho e chly schwärer isch es dem Oberscht worde, dem Mühlikäthi z’säge, daß es juscht syni vornähmschten Obligeheite bald wärdi müessen i anderi Händ übergä. Es gwüsses Beduure mit däm bidere treue Meitschi isch i der große Freud vom Oberscht nid so ganz undergange. Rüücher als nötig, het er ihm’s nid welle säge, und so het du di ybschlossni Tante müesse hälfe. Der Oberscht het ds Portrait vo syr Brut im Saal ufgstellt, und ds nächschtmal, wo ds Käthi ynecho isch, zeigt er ihm’s und seit: «Lue da, Käthi! Was siegisch derzue, wenn die da einisch dy Meischtersfrou würdi?» — Was ds Mühlikäthi dänkt het, het’s nid dörfe säge: Die blybt nid lang my Meischtersfrou. Es het sech im Gägeteil zsämegnoh, für ja nid la z’merke, daß es ds Portrait scho gseh und mit der Müglechkeit, daß das d’Frou vo Hünige wärde chönnti, längschtes grächnet het. So isch es du der Frag usgwichen und het gseit:

«Das wird Ech öppe nid ärscht sy, Herr Oberscht!»

«Äbewohl», het der Herr g’antwortet, «es isch mer ärnscht. Du channsch jitz de bald gseh, öb si da guet troffen isch oder nid.»

«He nu», seit du ds Mühlikäthi no, «i bi froh, chunnt e Frou i ds Huus, so hei si mer de nüt meh vürz’ha i der Mühli äne.» Druuf isch ds Käthi wie geng syne Pflichte nachegangen und isch no schwygsamer worden als bis dahi. Der Oberscht het’s wohl g’achtet, aber nüt derglyche ta. I ds Härz gschnitte het ihm aber ds Käthis Chummer doch e chly, und er het sech vorgnoh, ihm de bi syr Brut z’bescht z’rede.

Chuum isch der Oberscht na däm churze Gspräch zum erschtemal zum Huus uus, so het’s e chlyni Volksversammlung im Saal gä. Eis het’s dem andere gseit, und bald sy nid nume d’Meitli, der Chriseggle-Chrigel, der Jakob und d’Müllerslüt zsämegloffe. Us der Schmidte, us der Sagi, us der Schüüren und zletscht o us em Dorf het’s es Glöuf gä. Jedes het di neui Frou welle cho gschoue. Di meischte hei nid meh gseh drannen als di rychi Bchleidung. Nume d’Mülleri het sech nid chönnen ebha z’säge: «Potz Tüüner yche, die lüpft ds Näsi!»

Gseit het ne ds Portrait nid viel, und o sünsch het eigetlech niemer nüt gwüßt vom Kätheli Willading. Nütdeschtweniger het me bald under de Vorschärmen und a de Brünnen allerhand gwüßt z’brichte vo der neue Frou; ’s isch grad gsi, wie wenn’s us em Bode tät errünne. Und so isch d’Spannung vo Tag zu Tag größer worde, bis sech ds Grücht verbreitet het, morn chöm si jitz, si tüeje bovlen im Schloß.

D’Hoschtete sy i der wunderbarschte Bluescht gstande. Ds Sunneliecht het wie dür ne Brutschleier düren i ds saftige, höchufgschossene Gras under de Böume gschine, wo d’Willading-Gutsche vo Münsigen ufen über e Hubel vom Stalde cho isch. D’Lüt vo der Schüüre, vo der Saagi und vom Dorf sy bi der Schmidte hinder den Alleeböume gstande, d’Dienerschaft het i Schloß und Garte no z’tüe gha, und d’Müllerslüt sy bi der Mühli uf em Fahrwäg usse gstande, het di flachi Hand über d’Ouge gha und vo wytem d’Gutsche betrachtet. Si het großi Bewunderung gfunde, weniger d’Roß: die syge nüt nutz für öppe rächti Arbeit, nume so «schmal gschueneti Zäberlihüng». Mit majeschtätischem Chnarren isch d’Carosse dür d’Allee yne cho. Der Oberscht isch im schönschten Usputz, mit bländig wyßem Spitzechragen und ganz neue, chöschtlech bsetzte Stulpestifel, a Schlag cho, het dem Kätheli und syr Mama useghulfen und ihri Händ a d’Läfzge gfüehrt. Nachhär het er der Töldi zuechezogen und ne gmacht d’Hand z’gä.

«Grüeßti, my chlyne Härzchäfer», het ihm ds Kätheli gseit und ne zu mene Müntschi glüpft, «bsinnsch di no a mi, hm?»

Der Töldi het schüüch ta und sech hinder en Oberscht verschloffe. Ds Kätheli hätt ihm no gfalle; aber vor der Frou Seckelmeischteri het er sech eifach gförchtet, wo si so groß und fyrlech derhärcho isch und ihri wüetig großi Pelzbrämichappen uf em Chopf langsam und fyrlech bewegt het, wie ne Pfau sys Rad.

Der Oberscht het glüüchtet wie nes Chind, wo-n-er sy Brut i ds Schloß gfüehrt het. Der Seckelmeischter und sy Frou sy mit zimlech kritische Blicke hindenache cho.

Im Vestibülen isch d’Dienerschaft parat gstanden und, sowyt nötig, der zuekünftige Herrin vorgstellt worde. Da hei sech du di beide Kätheni zum erschtemal gseh. Ds Kätheli Willading het dem Mühlikäthi d’Hand dargstreckt und ihns fründlech grüeßt. Di Herrschafte sy di chlyni Stägen uuf, i Saal, und im Vestibülen unde het men agfange, syni Ydrück ustuusche. Di Jungi gieng de no, hei si fascht alli gmeint. Herrschelig usgseh tüej si scho; aber das syg no nid ds böschte, me wüssi emel de o, wora me syg. Aber di Alti, die blib de besser z’Bärn inne, süsch mög de der Oberscht nid gfahre.

E chly widerwillig het der Oberscht syni Gescht später uf em Schloßguet umegfüehrt. Er hätti mängs, wo nid grad am beschten usgseh het, gärn zerscht no chly i d’Ornig ta. Descht meh het er versproche, was de no sy müessi. Über mängs het ds Käthi müesse der zuekünftige Frou Oberscht Uskunft gä, so emel o über e Töldi und sy schröcklech primitivi Garderobe. Da het’s du gmerkt, daß e neui Ornig söll ufcho und daß es abermals um ne Ruck wyter abe wärdi cho. Di rychi Müllerstochter vo ehmale het sölle zum eigetleche Chindemeitli degradiert wärde. Ds Mühlikäthi het aber der Töldi und sy Vatter gärn gha, und ihne z’lieb het es wellen alles uf sech näh. Näbe däm het es ja o wohl gwüßt, daß es i der Mühli bösi Tage müeßt erläbe, wenn es sym rumpelsurrige Vatter ohni bestimmti Arbeit vor de Füeßen ume trappeti. Und a menen anderen Ort ga diene, das hätti’s einschtwyle no nid über sech bracht. Es hätti doch sys Trögli mit de schöne Sache vo ehmale, wo so mängs Andänken a schöni Tage gweckt hei, nid chönne vergässe.

Me begryft, daß ds Mühlikäthi hütt e böse Tag gha het. Wo di Herrschaften am Abe verreiset gsi sy, isch es zum große Stouweier abe gloffe, es het sälber nid rächt gwüßt, warum. D’Einsamkeit und di große Schatteböum hei’s azoge. Es het sech dert vergässe, bis me’s gsuecht und ihm grüeft het. Du isch es hinder der höche Gartemuuren ufegloffe, für hindenumen i ds Schloß z’cho. Es het frylech nid dänkt, daß es de dert grad der Muetter i d’Finger loufi. Die isch mit nere Latärnen us der Mühli cho und het ihm i ds Gsicht zündtet.

«Was hesch z’pläre?» fragt si ruuch.

«O nüt», seit ds Käthi.

«Seh, vüre mit, i wott wüsse, was d’hesch?»

«Du chasch mer glych nid hälfe, ’s chunnt jitz halt, wie’s söll. Weder es duuret mi emel e chly.»

«E ba, du bisch es Babi. I gloube jitz de bau, du higisch der Herr im Gring gha.»

Uf das hi het sech ds Käthi ulydig umgchehrt und mit dem Fürtech d’Ouge gwüscht.

«Gang, mach du dy Sach! Du muesch nit settigem Züüg nachesinne, du Babi. Du hesch di ja nüt z’chlage. Lue du de wie du mit der Frou uschunnsch. Es mueß öppen es n-jieders iinisch unger düre. Bis du froh, chauscht fouge. Mi versünget si däwäg minger, weder we me geng der Gring uuf het wie ne Hung im Rogge. I ha no angers düre müesse, wo-n-i dahimme gsi bi. Gang du, u tue nüt derglyche!»

Ds Käthi het der Muetter guet Nacht gseit und isch gange. Aber d’Müllersfrou, so ruuch si gredt het, isch chuum i ihrer Chuchi gsi, so isch ihre du ds Ougewasser o cho, und si het sälber müesse luege, wie si’s vor ihrem Ma het chönne verstecke.

I der Äßstube het im heiterschte Luun vo der Wält der Oberscht mit sym Bueb ryti ryti Rößli gmacht, wo ds Mühlikäthi ynecho isch. Es het ihm der Töldi ab em Chnöu gnoh und nen i ds Bett bracht. Und sobald der Oberscht ghört het, daß es fertig und usegangen isch, geit er o i d’Schlafstube, für dem Töldi guet Nacht z’säge. Da fägnäschtet der Töldi i sym Bettli, sitzt uuf und fragt: «Papa, warum isch es de nümme ds Glyche, wenn de d’Mama chunnt?» Der Oberscht stellt ds Öllämpli, wo-n-er mit ynebracht het, uf e Tisch und seit verwunderet: «Wär het gseit, es syg de nümme ds Glyche?» «Ds Käthi. Gäll, es darf mi de glych no i ds Bett tue?» «Wenn’s d’Mama erloubt, wohl. Mer wei se de frage; aber jitz häb di undere, du sott nid blüttle. Bätt jitz schön!»

Der Töldi folget und seit: «Du liebe Heiland, Jesus Chrischt, där du zur Rächte Gottes bischt, bhüet üs die Nacht schön allizsame, und mach is sälig einischt, Ame. Aber gäll, wäschen und alege darf mi de am Morgen albe ds Käthi?»

«Schlaf jitz! Guet Nacht.»

Der sälb Abe het me der Oberscht no bis spät ghören im Saal uuf und nider loufe. — öb es de würklech nümme ds Glyche wärdi sy? Die Frag het ihm e Stich gä, wie-n-er no sälten eine gspürt het. Natürlech wärdi mängs anders wärde — öppe hoffetlech. Aber es söll niemer reue. Mit däm Vorsatz isch er hinecht ygschlafe. Er isch ne nie meh los worde, und er het ihm vo da-n-ewäg für sys Läbe geng wieder z’dänken und z’sorge gä, so daß er mängisch i stille Stunde möge hätti, dä Gedanke wär ihm nie z’Sinn cho.