Text:Rudolf von Tavel/Der Houpme Lombach/Kapitel 5

V.

Warum der Houpme Lombach dür ds Burdlefhölzli gange-n-isch. Er ebhanget mit syne Haare, aber nid a mene-n-Ascht.

Zur sälbe Schtund, wo der Houpme Lombach der Wäg dür ds Burdlefhölzli ygschlage het, isch d'Frou Elisabeth Landorfer i ihres bosquet hindere gange-n-und het sech dert mit nere luschtige frivolité-Arbeit im chüehle Schatte niedergla. Ds Meitli het imene grüene Chorbwägeli, desse Chorb mit Läderrieme-n-i hornförmige, hölzige Fädere ghanget isch, ds bébé bracht und näbe Bank vo der Mama gschtoße. Vo däm bosquet wäg het dennzumal es schmals Fueßwägli zum Waldsoum vom Schoßhaldehölzli gfüehrt, ungfähr zum Punkt, wo du schpäter ds Hallerdänkmal ufgschtellt worde-n-isch. D'Frou Landorfer het albe-n-einisch ihri Arbeit la sinke, uf ds Chind gluegt, und de sy ihri Blicke-n-o öppe bis zum Wald übere gschtreift. Wo si einisch e so ufluegt, gseht si wyt äne-n-e Ma düre Waldsoum usebräche. A sym elaschtische Gang und der große, schön gwachsene Figur het si bald der Houpme Lombach erchennt. Er isch dem Waldsoum nah abe cho und het richtig ds Fäldwägli gäge ds bosquet ygschlage. Wär d'Frou Landorfer no gsi, wie vor zwöine, drüne Jahre, so wär si dem Fründ vo ihrem Ma mit eifältigem Härz etgägegange-n-und hätt ne mit ihrer graziöse Luschtigkeit epfange. Aber hütt isch si eigetümlich geniert gsi und het gloubt, si sygs ihrer Korräktheit schuldig, ne ganz la zue sech z'cho. Wo der Houpme, vo Chopf zu Fueß nüt als freimüetigi Galanterie, uf sächs Schritt vo der Frou Elisabeth blybt schtah und der Huet schwänkt, schteit si mit wohl überleiter Herablassung uf, aber e so, daß si düre Chindswage verschanzt blibe-n-isch. Natürlech het si-n-ihm doch müesse d'Hand gä und het nid chönne hindere, daß er di schlanki, soignierti Hand über ds Verdeck vom Wägeli mit mene gwüsse-n-empressement a syni Lippe füehrt. I däm Ougeblick isch si wieder mit so berückendem Schtolz da gschtande, mit fascht gschlossene-n-Ouge, daß es der Lombach dunkt het, ds Chind hätti voll Jubelgschrei d'Ärmli na syr Mama sölle-n-usschtrecke. Es wär no einisch nüt Bsunders gsi a der Begägnung, wenn si nid beidi zsäme vergässe hätte, sech bonjour z'säge. Är het gar nume mit de-n-Ouge gredt, und ihres erschte Wort isch zuglych der Wink gsi zum wytergah.

»Der Ruedi isch scho gange. Dir wärdet ne-n-im Wittigkofe finde,« seit si.

»I ha's dänkt«, antwortet der Houpme, »i ha no öpper gäge Bollige begleitet.«

Da der Prinz i süeße Tröume-n-abwäsend gsi isch, het d'Frou Landorfer ds Wägeli la schtah und ihre schtille Verehrer ohni Verzug gäge ds Hus füre gfüehrt, für-ne-n-i ds Wittigkofe-n-abz'schiebe. Aber scho uf halbem Wäg zum Hus chunt ne d'Frou Houpmänni Tribolet etgäge. Unerwüschter het der Frou Elisabeth i däm Ougeblick kei Möntsch uf der Wält chönne cho, als ihri Gotte, wo mit zuenähmende Jahre geng meh der Trätschsucht verfalle-n-isch und geng e chly meh gseh und ghört het, als was würklech vorhande gsi isch. Grad juscht der Houpme Lombach isch nümme-n-us ihrer Visierlinie cho, sit däm er nere der Bär vo der propriété du général Schauenburg aghänkt gha het. Da sech di Beide zum letschte mal a der Toufi uf däm Fläck gseh gha hei, het me natürlech vo de damalige Begäbeheite-n-afah brichte, z'erscht vo de-n-agnähme-n-und nachhär o vo de-n-ungfreute. D'Frou Landorfer het gwüßt z'brichte, ds Blanche Hackbrätt syg nachhär so agriffe gsi, daß me's jitz i ds Schloß Rychebach gschickt heigi zum leue. Di beide Töchtere Hackbrätt mache-n-im Summer geng chehri-um es séjour bi ihrem Unggle z'Rychebach. Ob de das eigetlech grad ds Beschte sygi für ds Blanche z'kuriere, wüssi si emel nid, vo wäge-n-es wärdi gwüß Längizyti ha, wil jitz grad niemer jungs dusse sygi. Aber d'Frou Tribolet isch ere mit mene Syteblick uf e Fritz Lombach dry gfahre: »O quant-à-ça, elle ne me fait pas grand'pitié. Je suis sûre que cette délicieuse solitude vaut mieux pour elle que ses promenades dans les arcades pour y chercher des rencontres et des aventures«.

Der Houpme het gschmöckt, uf wän das gmünzt gsi isch und uf der Schtell het sy Widerschpruchsgeischt sech grüehrt. Wie wenn er dä Hieb gar nid gmerkt hätti, antwortet er der Frou Landorfer: »C'est vrai, il faut que j'aille la divertir un peu.«

Uf em Wäg zum Wittigkofe-n-abe het der Lombach sech überleit, er well grad z'morndrisch am Morge ga Rychebach, juschtemänt der chätzers Gäxnase z'trotz. Der alt Herr z'Rychebach wärdi so wie so froh sy, öppis vo de politische Neuigkeite z'vernäh.

Hinder de gheimnisvolle Muure vom Wittigkofe-n-isch a däm Namittag nüt Gringers abgchartet worde-n-als der Schturz vom helvetische Diräktorium mit Waffegwalt. E Schtube voll tatedurschtigi Junker hei sech, ume-n-Emanuel vo Wattewyl und um e General von Erlech, vulgo Hudibras, gscharet, als Exekutiv-Komité und Chriegsrat konschtituiert. Me het der Zytpunkt für günschtig agluegt und bschlosse, zu de Waffe z'gryfe, so lang di helvetische Truppe no mit der Belagerung vo Zürich z'thüe heige. Als Operationsbasis het me Solothurn beschtimmt. Di erschti und schwärschti Sorg isch gsi, Waffe-n-und zueverlässigi Mannschaft ufz'trybe, vo wäge-n-a Waffe hei d'Franzose wohl-wyslech nid viel im Land gla, und de Lüte het me no nid überall chönne troue, wenn scho de Meischte ds neue Regimänt verleidet gsi isch. Und was rächti Chriegsgurgle gsi sy, so sy halt di meischte scho usser Land gsi under irged ere Fahne. Me het dene Herre, wo dem Volk vo anno achtenünzgi här als Offizier no bsunders bekannt gsi sy, d'Ufgab zuegwise, Mannschaft häre z'bringe. Der Lombach, als bsunders aschtellige Kärli, het mit andere zsäme sölle der Regierung, so guet wie müglich, d'Händ binde. Der bescht Wächter vo der Regierung isch der Statthalter Dolder gsi. Und drum het me dermit welle-n-afah, dä unschädlech z'mache. Der Lombach und syni Fründe hei sech verabredet, si welle der Momänt abpasse, wo müglechscht e harmlose Soldat vo der Schtadtwacht vor Dolders Quartier d'Schildwacht heigi, und de welle si de der Schtatthalter mit Vorschpiegelunge-n-i ne Gutsche löcke-n-und ne-n-im Schloß Jegischtorf i Pänsion gä. Me het sech gägesytig ergellschteret für ds Undernähme-n-und isch am Abe mit freudigem Härzchlopfe-n-usenandere gange.

Üse Fründ Lombach het z'morndrisch no nüt gha z'verrichte-n-und het sech bi prächtigem Wätter uf e Wäg gmacht ga Rychebach. Dennzumal isch zwüsche der Undertor- und der Neubrügg no kei andere Wäg über d'Aare gange-n-als es primitivs Fahr, wo der Schloßherr vo Rychebach het la yrichte, e simple Weidlig, wo mit mene gwöhnleche Hanfseil a nere liechte Chetti gloffe-n-isch, ungfähr, wie me's no hütt macht.

Der Fritz Lombach het sy hälli Freud gha a sym Morge-Schpaziergang über d'Felsenou-Halbinsel, wo me linggs und rächts so schön uf d'Aare-n-abegseht, wie si zwüsche dene-n-üppige Waldbörder düre louft. Was ne-n-aber bsunders buschber gmacht het, isch ds Gfüehl gsi, daß er Öpperem, wo-n-er übriges für sich gar gärn gseh het, gang ga-n-e Freud mache. Er het sech ufgla im Gedanke, är, der fetiertischt Härzbrächer vo der Schtadt, gang jitz a nere Tochter ga-n-e-n-Ufmerksamkeit erwyse, uf die si eigetlech nid so ohni Wyters dörf Aschpruch mache. »Die wird e Freud ha, wenn i arücke«, het er sech gseit und isch mit läbige Schritte-n-under em dürschynig-grüene Gwölb vo däm prachtvolle Buechewald abegloffe, wo der Chamme vo der Halbinsel bis schier i Schpitz füre deckt. Es äbe so guet gluunets Eichhörnli isch i luschtige Gümp über ne länge-n-Ascht abe cho und het grad zu Lombachs Höupte turnet wie-n-es Affli, bis es zwöits cho isch und ihn's am buschige Schtiel zoge het. Druuf sy si düre Boum uf gramslet und verschwunde.

Öppe-n-am Zächni isch der Lombach vore Wald use cho, grad vis-à-vis vom Schloß. Dert äne het alles i ländlecher Schtilli gschlummeret. Am bländig wyße Schloß sy di meischte Felläde sorglech zuezoge gsi für der Sunne z'wehre. Es isch wie usgschtorbe gsi. Nume der groß Schpringbrunne-n-uf der undere Garteterrasse het im Suuneliecht gschpilt, und ganz wyt äne, gäge Brämgarte zue, hei si uf der Höchi g'ämdet. Schattehalb isch no bläuleche Morgedunscht i de buschige Mulde-n-und Chräche gläge, währeddäm sech uf der Sunnsyte di hälle Buechechrone mit saftige Tribe gäge blaue Himmel ufgla hei. I de Waldbuchte hei d'Wildtube gmüetlech grugget und der Schtächvogel het sech über syni schöne Flug-Böge gfreut.

Mit unverglychlecher Majeschtät het d'Aare-n-ihri Wasserschwade-n-im schwungvolle Boge vor em Schloß düre gwälzt und uf ihrem glesige Rügge-n-unufhörlech wächselndi Netz und Lätsche vo glitzerige Pärleschnüer gwobe-n-und wieder verrisse-n-und wieder gknüpft und derzue es merkwürdigs, klangloses Chorlied gsumset.

Der Houpme Lombach het ds andere-n-Ufer gmuschteret, aber niene keis läbigs Wäse chönne-n-etdecke. Ds Fahrschiff isch mit dem Schpitz under de Wyde-n-uf em Grien gläge-n-und het sech nid grüehrt.

Im Gartehüsi uf der obere Terrasse, näbem Schloß gäge-n-Abe, isch ds Blanche uf mene Divan gläge-n-und het gläse, vermuetlech d'Gschicht vo Hero und Leander, und derby nid viel dänkt. Vo de Schloßb'sitzer isch niemer daheim gsi. Da lat der Houpme mit syr chrachige Schtimm es paar hälli Jutzer vom Waldsoum flüge, und drü, viermal hei se d'Waldbörder umegä.

Und richtig, si hei der Zouberbann broche. Us em Gartehüsi chunt e schlanki Frouegschtalt i mene hälle Rock a di schteinigi Brüschtung. Der Houpme jutzet luschtig wyter und gseht zu syr Freud di wyßlechi Gschtalt im Schatte vo de mächtige Terrasseböum verschwinde. Es paar Minute schpäter gseht er se, änet dem Schloß, dür di bluemigi Grasmulde-n-abe cho. Si geit über ds Bechli gäge-n-es Hüttli, wo offebar der Fährme hätti sölle sy. Der Houpme schpringt ds Bord ab zur Ländti, gseht aber ds Blanche, wo-n-er jitz dütlech erchennt het, suechend um ds Hüttli ume schtryche, wieder gäge ds Schloß zrück gah, a desse höche Muure-n-ufeluege-n-und ändlech bi der undere Terrasse verschwinde.

Vo neuem faht er afah jutze-n-und lat nid ab, bis ds Blanche wieder zum Fahr chunt. Da schteit si zwüsche de heitergrüene Wyde-n-und verwirft d' Arme-n-und schüttlet der Chopf. Jitz macht der Houpme mit de Händ e Schalltrichter und rüeft, so lut er nume cha: »Chömet sälber! Probieret nume!« und winkt und winkt. Si chunt uf ds Ländtibrätt, aber wyter trouet si sech nid. Si luegt ängschtlech uf di schießige Wälle-n-und winkt ab. Der Houpme faslet mit de Händ ungeduldig i der Luft ume-n-und dütet und winkt und rüeft, bis er se-n-i ds Schiff yne gwunke het. Wahrhaftig, si löst ds Schiff, und nimmt der Schtachel i d'Hand. Si dänkt, eigetlech syg's ja kei Häxerei. So und so mängisch syge si ja da übere gfahre, und es gang ja albe ganz vo sälber. Und daß e chly courage ds Einzige syg, was dem Lombach chönni imponiere, het si o überleit. Also, si schtoßt ab, der Weidlig chrauet uf em Grien und walpelet, und der Houpme rüeft bravo. Aber unerchannt drücke sech d'Wälle-n-um e Schpitz vom Schiff und lüpfe's und schuume. Der Houpme gseht, daß ds Seil uf der rächte Syte vom Schiff hänkt, schtatt uf der lingge, so daß es nid schön mit dem Schpitz i der Fahrrichtung liegt. Jede Ruederschlag het d'Flangge vom Weidlig no meh gäge Schtrom drückt, so daß e wüetige Schuum-Chamme höch ufgschprützt het. Er gseht, wie ds Blanche angschtet und macht Zeiche-n-und rüeft: »Ds Seil uf di anderi Syte!« Si lat ds Rueder hange, geit füre, schtemmt sech chneulige-n-a d'Schiffswand und zieht mit beidne Hände-n-am Seil, so daß si's würklech e-n-Ougeblick um ne Zoll cha lugg mache. Es dunkt se, jitz chönni ds Seil am Yseschtab übere rütsche-n-und lat's la fahre. Da git's e Chlapf, ds Seili macht e Lätsch i d'Luft ufe-n-und ds Blanche gseht plötzlech d'Böum am Ufer a sech vorbywandere, währed e kei einzigi Schuumwälle meh sech am Schiff chrüselet. Mit mene grusige Schrei fallt's i ds Schiff yne-n-und dänkt nume no: »Was wärde si daheim säge!«

Wo der Houpme gseht, wie plötzlech d'Aare mit unerbittlecher Macht und Rueh ds Schiff der dürab treit, sy-n-ihm d'Schtifel und der Rock dervo gfloge, er het nid gwüßt wie. Der Huet het er erscht im Wasser usse-n-abgschüttlet, wo-n-er mit chreftige Züge dem Schiff nache gschwumme-n-isch. Sy Gedanke – wenn er überhoupt eine gha het – isch gsi: »i bi d'Schuld, i bi d'Schuld.« Kei Möntsch het gseh, wie di drü, ds Blanche, der Houpme-n-und der Tod mitenandere gfahre sy, uf der chrischtallige-n-Aare, under em blaue Himmel, im guldige Sunneschyn. Nume Dä het se gseh, däm Wind und Wälle besser folge, als d'Möntsche.

Dert, wo d'Aare der Boge linggs um ds Zächetermätteli macht, luege zwo Nagelflueh-Bänk über ds Wasser, di einti meh gäge ds lingge, di anderi z'nächscht am rächte-n-Ufer. Ihrem natürleche Drang na, hei d'Wälle-n-ihre Roub gäge ds rächte-n-Ufer tribe, so daß ds Schiff mit dem Hinderteil – es het sech dräit gha und isch z'tromsig gschwumme – uf das einte-n-Inseli ufgfahre-n-isch. Der Vorderteil isch i der Grippele vo mene Boum bhanget, wo zwüschem Inseli und dem Ufer feschtgschwemmt gsi isch. Der Weidlig het sech mit Wasser gfüllt, will er mit der offene Syte gäge Schtrom gheltet het, aber er isch fescht gsässe. Ds Blanche het sech drinn ag'chlammeret. Der Houpme chunt druuf zue z'schwümme-n-und probiert, sech am Schiff z'ha. Ds Blanche wott ihm hälfe, wo-n-es gseht, daß d'Gwalt vom Wasser ihn under ds Schiff undere zieht, und fahrt ihm mit alle füf Finger vo der rächte Hand grad ob em cadenette-Band i syni Haar. Aber ds Wasser isch schterker gsi als di beide Möntschechinder und ryßt si beidizsäme-n-underem Schiff düre. Das isch ihres Glück gsi; denn zu zwöit hei si nid dür ds Gschtrüpp düre möge-n-und sy dank dem Chrampf, mit däm sech ds Blanche i de Haare vom Houpme-n-ygchrallet gha het, blybe b'hange. Jitz het sech der Lombach chönne-n-am Gschtrüpp use-n-arbeite-n-und ds Blanche nachezieh. Total erschöpft isch er näbe-n-ihm uf em Rügge gläge-n-und het e Zyt lang i blaue Himmel ufe gschtieret. Ds Blanche isch gläge wie ne Lychnam, ganz wyß im Gsicht, mit blaue, verbissene Lippe-n-und halb gschlossene-n-Ouge. A ihrne chrampfhafte Bewegunge het er hingäge gschpürt, daß no Läbe-n-i nere-n-isch. Er het mit zitterige Finger probiert, sech z'löse; aber es isch kei Müglechkeit gsi, di Finger us syne Haare los z'wiggle, si hei sech geng feschter dry g'chrallet. Da dänkt er, er well halt no chly warte, dä Chrampf wärdi de scho nahla. Jitz isch ihm du di bitter-peinlechi Komik vo syr Situation erscht klar worde; 's isch grad gsi, wie wenn si ne so lang am Schopf ha wett, bis er sech rächt druuf bsunne heigi, daß är, der fetiert Houpme Lombach, ihrem küehne Griff, dür dä si no tiefer i d'Gfahr yne cho isch, sys Läbe z'verdanke heigi. Und si het ihn i ihrer gründleche-n-Ohnmacht so lang Zyt gä zum Nachedänke, daß ihm di Situation verzwackt unagaähm worde-n-isch. Er het probiert, se z'wecke; aber kei Wank het si tha. Wo-n-er du volländs gseht, daß d'Burelüt uf der Höchi öppis gmerkt hei und eis um ds andere ds Bord ab chunt cho z'schpringe, chunt ihm z'Sinn, daß d'Füchs, wenn si i ds Yse trappet sy, sech ds Bei abbyße für los z'cho. Vor allne dene Lüt het er sech nid welle bloß schtelle. Schützig, wie-n-er ja gsi isch, suecht er i allne syne Seck und Täschli und findet glücklech sys Fädermässerli. Hurti, hurti tuet er's uf und schnydt sech, no bevor der erscht Burebueb a ds Wasser cho isch, sy prächtige, natürleche – Zopf ab. Er isch no ganz intakt im feschtgschnüerte, gschwallete Band ygfäschet gsi, sünsch hätt natürlech di Gschicht früecher la gah.

Das arme, tropfednasse Blanche het mit sym Zopf i der Hand so gräßlech lächerlech usgseh, trotz syr Bleichi, daß er ihm du so gschwind wie müglech ds Haar us de Finger glöst und sy Skalp i Sack gschtooße het. Är sälber het natürlech usgseh, wie ne Zigüüner mit sym abgschtrupfte Balg, wo-n-ihm z'ringsetum i nasse Schträhne vom Chopf abgschtande-n-isch. Di bratigi Mittagssunne het dene beide Schiffbrüchige guet tha. Der Lombach het sech agschträngt, sy Unglücksg'fährtin zu Läbe z'bringe-n-und het sowyt Erfolg gha, daß si emel d'Ouge wieder z'grächtem uftha het. Aber sünsch isch si da gläge wie-n-es Hüüfli Eländ und het kei Ton vo sech gä.

Mittlerwyle sy di g'wundrige Burelüt am Wasser i Linie-n-ufmarschiert und hei vorlöufig di Sach i-n-Ougeschyn gnoh, ohni no es Guetachte-n-abz'gä. Drum het me-n-einschtwyle-n-o d'Händ i de Hoseseck versorget. D'Manne hei du afah berate, öb me-n-ächt grad »uf Bärn yhe sött ga der Azeig mache,« will der Herr usgfahre syg. Eigetlech hätti niemer rächt gwüßt, was me sött ga säge. Erscht, wo der Fährme, e länge, usdorrete Halbschtumme, mit förchterleche Capriole-n-und unmügleche Töne dahär cho isch, het me du ungfähr errate, was gange sygi. Aber dem Lombach isch di Gschicht afange z'dumm worde. Er schteit uf und brüelet mit toubem Gsicht und ballete Füüscht über dsWasser: »Hälfet is doch übere, dir Löhle! Uf was wartet dir eigetlech no?«

Di verlägene Blicke vo de Bure sy bald uf e Weidlig, bald uf di Schiffbrüchige gfalle.

»Me mangleti haut da z'luege, wie me dä Weidlig chönnti chehre,« het's gheisse. Ds Mannevolk het sech ändlech i Bewegung gsetzt, aber bald gseh, daß me, ohni naß z'wärde, das Schiff nid het möge-n-errecke. Es isch däm arme Lombach nid erschpart blibe, müesse zue z'luege, wi si der Bärg uf graagget sy, für ne Füürhaagge-n-und anders Wärchzüg ga z'reiche. Si sölle doch de wenigschtes grad e chly Chirsewasser oder süscht Brönnts mitbringe, für de Läbesgeischter vom Blanche e chly ufz'hälfe, het er ne nache grüeft. Aber si hei nüt ghört, und die, wo z'rückblibe sy, hei enandere-n-agluegt, öb ächt ds Eint' oder ds Andere well ga luege für Brönnts. Ändlich isch Eine dervo gschlaarpet. Wo-n-er ume cho isch, het me gseh, wie-n-er hinder me ne Boum undersuecht het, öb er ächt der rächt Gutter heig, natürlech nid nume mit der Nase, da wär eine ja syr Sach nid sicher. Na anderthalb Schtunde het me mit Porze-n-und Flueche der Weidlig ganz z'underobe-n-im Wasser gha. Aber er isch emel du wieder im Fahrwasser gsi, und d'Rettung a ds feschte Land het ändlech chönne gscheh. Der Lombach het du afange-n-e Schluck vom Brönnte gnoh und gseit: »Potz Hagel, wenn dä se de nid weckt, so weiß i de nüt meh.« Me het's du nume-n-üsserlech agwändet. Es isch no giftig gnue gsi für di fyni Hut.

Jtem, der Houpme Lombach het du ds Blanche uf d'Arme gnoh, und sech ob allem Trage-n-i di tiefe, bruune-n-Ouge versänkt, wo ne dankbar agschtuunet hei.

Unggle-n-und Tante vom Blanche hei eis glost, wo si ume cho sy und di Beschärung gfunde hei. Der Houpme Lombach isch bis am Abe dablibe, wil er natürlech beschtimmte Bscheid het welle hei bringe, wie's dem Blanche gangi. Und de het sech halt sy Ufzug i de-n-etlehnte Chleider vom Schloßherr im Fyschtere-n-o besser gmacht, als am Tag.

Ja, ja, das het gä z'dänke. Weder di schwarze Tanne-n-im Brämgarte – er isch du über d'Neubrügg hei –, no der schön Schtärnehimmel hei ne dranne gschtört, nid emal der Chutzeruef. Syni Gedanke hei hütt am Abe geng wyt vorus welle, und das het's dem Fritz Lombach nid chönne. Es isch da öppis i der Zuekunft gläge, wo-n-ihm höllisch unagnähm gsi isch und wo-n-er nid gärn het welle dra gloube. Syr Gwohnheit na isch er lieber i der Nächi blibe mit sym Überlege.

Wie-n-es böses Gwüsse-n-isch er dür ds Aarbärgertor yne gschloffe-n-und di hindere Gasse-n-ab gschliche. Der Chopf het er sowyt i sy Directoire-Chrage-n-abe drückt als ihm's sy schlanke Hals erloubt het.

Daheim het o niemer nüt vo-n-ihm gmerkt. Er isch i ds Bett, het aber schlächt gschlafe. Me het ne-n-im Troum ghöre schwätze-n-und ufbegähre. Am früeche Morge scho het er der perruquier häre befohle-n-und mit ihm hinder Schloß und Riegel verhandlet.

Dä het natürlech nid begriffe, was das gä söll, wo der Herr Houpme d'Türe verriglet und mit schlächt verschteckter Ufregung ne fragt: »Savez-vous garder le silence?« Der Anblick vo ds Houpme's Chopf het dem perruquier di Frag meh oder minder verschtändlech gmacht, und er het g'antwortet: »O, si Monsieur savait quel magot de secrets je garde là« und het sy duftendi Hand uf ds Härz drückt. »Vous connaissez le sort d'Absalom?« – »Ah, je comprends, Monsieur a eu des aventures à la chasse. Oui, oui, le gouvernement devrait faire tailler les arbres.«

Settigs Bläch het er no meh zum Beschte gä und derby dänkt, der Houpme hätti wahrschynlech besser ta der Simson az'zieh schtatt der Absalom. O lueget, d'Lüt sy schlächt.

Aber so geit's halt, we me de Lüt e blaue Duuscht vormacht. Sech e Zopf oder allefalls o-n-es Bei abbyße, für sich drus z'zieh, isch erloubt; aber lüge-n-isch minder.

He nu, me het üsem Houpme mit allerhand trucs und mit meh Bändle-n-als Haar es schicklechs Zöpfli zwäg bagglet.

Es isch erscht achti gsi, und zu ds Hackbrätts het me doch nid wohl vor de-n-elfe dörfe gah.

Der Houpme-n-isch lang i syr Schtube-n-ufe-n-und abe grönnt. Plötzlech schtürzt er sech uf e Chleiderschaft und es paar Minnte nachhär rönnt er mit Schtifel und Schporre zum Hus us. Wär ne gseh het, het Verdacht gschöpft, es syg öppis Politisches i der Luft. Aber er isch schnuerschtracks i Brämgarte-n-use gritte-n-und dert, wie nid gschyd, im Wald umenandere gschprängt und het derby geng schtober vor sech ane gluegt. Ändlech galoppiert er wieder uf d'Schtraß ufe-n-und trabet über d'Neubrügg Rychebach zue. Mit dampfendem Roß chunt er i Schloßhof; aber hert vor em Schloß biegt er sy Choli wieder ab, blybt schtah, fahrt mit der Hand a ds Chini und byßt sech uf d'Lippe. Druuf schpringt er ab und zieht a der Husglogge. Me nimmt ihm ds Roß ab und füehrt ne-n-i di schöni, höchi Halle, wo-n-e Gallerie z'ringsetum geit. Er well d'Jumpfer Hackbrätt gseh, seit er. Ja, die syg no nid uf, het's gheisse. Me het ne-n-i ds bruun täflete Salon gfüehrt, wo-n-er dür ds offene Fänschter uf e Schouplatz vo syne geschtrige-n-Erläbnis het chönne-n-abe-luege. Undereinisch chunt's ne-n-a, er well wieder furt; er het scho d'Türfalle-n-i der Hand, da chunt der Schloßherr, e nätte, fründleche Ma, yne-n-und seit ihm, er müeß no chly Geduld ha.

»Was säge si z'Bärn?«

»Es weiß no niemer nüt.«

»Was? Dir heit no niemerem nüt gseit?«

»Wenn hätti sölle? 'S het no alles gschlafe, wo-n-i furt gritte bi.«

»Wo syt Der de no gsi, wenn Der scho so früech furt syt?«

»O i bi halt no schpaziere gritte. Wie geit's? – Wie het si e Nacht gha?«

»Es geit de no ordlech, merci.«

Dem Schloßherr isch der Houpme hütt merkwürdig vorcho. Er muschteret ne, lachet uf de Schtockzähnd und meint:

»Er isch Ech neue gschwind nachegwachse.«

»Pst!« macht der Houpme-n-und het der Zeigfinger uf ds Muul.

»Nei, nei, i säge nüt, he he he he.«

Underdesse-n-isch ds Blanche vo syr toilette här d'Schtäge-n-ab cho. Vor der Saaltüre-n-isch es blybe schtah, het sech a d'Wand glähnt und gmeint, es well ihm ds Härz i tuused Bitze verjage. Was dem Unggle-n-i däm Ougeblick es fröhlech-verschmitzts Ussähe gä het, het dem Blanche ds Bluet i Chopf tribe, so daß es usgseh het wie-ne-Füürlilie, wo's d'Tür ufta het.

Küehn, aber mit närvöser Bewegung, isch der Fritz Lombach uf ds Blanche zue und het ihm d'Hand gä. Zum Etsetze vom Blanche isch jitz no der Unggle-n-use gange-n-und het dene Beide no ne Blick zuegworfe, wo d'Bedütung vo mene Geiselchlapf gha het.

»Wie geit's Ech?« het der Lombach agfange-n-und het sälber schier e-n-änge Hals übercho, wo-n-er gseht, mit welem Härzchlopfe si-n-ihm antwortet. – Sobald si sech du e chly calmiert gha het, fragt er:

»Was heit Der dänkt, wo Der da so der dürab gfahre syt?«

»I weiß nid, nüt. I weiß überhoupt nüt meh. – I chume gar nid drus. Ha-n-i's troumet oder isch es wahr, daß ig Ech a de Haar packt ha und mit Ech i ds Wasser gfalle bi?«

»Ja, das isch wahr. I schäme mi, wie-n-e Hund.«

»E warum? Dir heit Ech doch nüt z'schäme.«

»Wohl, will ig Ech no mit yne grisse ha.«

»E da chönnet Dir doch nüt derfür.«

»Nei, es isch wahr. Das Wasser het halt e furchtbari Gwalt gha.«

»Was isch du eigetlech wyter gange? I bsinne mi a nüt meh, als daß Dir mi du der Bärg uftreit heit und daß vieli Lüt um is umegschtande sy.«

Das isch gsi, was der Lombach het welle wüsse. Wo si ne du wyter fragt, was du gscheh syg und wär se-n-eigetlech grettet heigi, antwortet er: »Ja, mer sy du halt a mene Wydeschtock blybe hange. I ha mi chönne ha, und Dir heit Ech a mi agchlammeret.«

»Äbe so hei si mer's geschter o erzellt. Dir syt also doch my Erretter gsi. Loset i möcht Ech irgedwie my Dank bezüge. I gäb Ech gärn öppis. Was miech Ech Freud?«

»Es isch nid nötig, i bitte-n-Ech. I ha jedefalls nid meh ta, als was my Hundspflicht isch gsi.«

»Wohl, säget mer öppis. – Scho daß Der mer nachegschwumme syt, isch e Heldetat gsi.«

»Nu i will Ech's nid wehre, wenn Der mer es chlys Andänke weit gä, obschon i's gwüß, gwüß nid verdienet ha. Aber, wenn's Ech doch Freud macht, so tüet mer di Bucht zeichne-n-oder male, wo mer grettet worde sy. Dir malet ja so luschtig.«

»Das isch zwar nid wahr; aber i will mer Müej gä, i will's probiere.«

Bald druuf isch der Houpme Lombach dervo gritte, viel rüejiger als er häre cho isch. Ds Blanche het gfunde, sys Härz syg e schlächte Prophet; aber es het sech harmlos drüber gfreut, daß es es neus Angelhääggli gfunde heig und het sech flyßig a d'Arbeit gmacht. Es het di Landschaft ufgnoh und se mit unändlecher Sorgfalt en miniature uf ne tabatière gmalet mit dem Datum vo däm dänkwürdige Tag.

Der Unggle het sy graue Chopf gschüttlet und zur Tante gseit: »Es wär' sech bi'm Donnerli der wärt gsi, däwäg cho z'hüschtere, nume für cho z'frage, wie's gang. Non, vraiment, les jeunes gens de nos jours..........«