Text:Rudolf von Tavel/Der Houpme Lombach/Kapitel 4

IV.

D'Madame Helvetia wird tätowiert. Vo Pflichte, Neigunge-n-und schmutzige-n-Eiertätsche. E verirreti Hamme.

Z'Paris het ds sälb Jahr o Eine glachet, währeddäm si i der Schwyz briegget hei. Me het ne nämlech ds Mäß gä, für der alte-n-Eidgenosseschaft es neu's Gwand, e neui Verfassung, z'mache. Und sie hei eini zwäg gschnyderet; aber das isch es böses Machwärk gsi. Niene het's rächt welle sitze. Het me vorne zueg'chnüpft, so het's hinde la gah; het me hinde zsämegnäit, so het's vornache d'Chnöpf abgschprängt. Du het me sech du uf ds Blätze verleit, bis z'letscht nume no ei Blätz der ander gha und bi jeder Naht ds Blutte füre gluegt het.

Daß es derby niemerem wohl gsi isch, cha me sech dänke. Wär i der Schwyz es Muul gha het, het ufbegährt, und de helvetische Diräktore-n-isch es scho lang nümme wohl gsi, wenn si scho nid hei welle der Name ha. Dert, wo bi ihrne Nähte ds Blutte füre cho isch, hei si brav Tinte drufgschlirgget, aber sie hei wohl gschpürt, daß di Tätowierung nid warm git. Es isch eigetlech guet gmeint gsi, und mir hüttigstags verdanke villicht dene Schnyderbeschträbunge mängs. Aber dennzumale hei si am lätze Trom zoge, und hätt me se la mache, so hätte si di liebi, freji Schwyz vermuetlech no ganz z'Schande gmacht.

So lang ds französisch Militär no da gsi isch, het ds helvetisch Diräktorium chönne toubi Ohre mache. Aber vom Momänt a, wo d'Franzose-n-ihri Soldate zrückzoge hei, für öpper anders dermit z'beglücke, sy di Herre Diräktore nume no mit usgschpreitete-n-Arme z'Bärn umegloffe, wil es se dunkt het, si müesse sech a jedem Loubepfyler ga ha.

Erscht rächt gfährlech isch es worde, wo d' »Lächemanne« sech nah-ti-nah wieder uf em Chilchhof ygfunde hei. Natürlech isch es nid lang gange, so hei si sech dür uvorsichtigi Gschpräch verdächtig gmacht, so daß der Statthalter Dolder für guet gfunde het, e bsundere Schpion uf e Chilchhof z'schicke, für di Herre ga z'beobachte. Me het's aber gmerkt und isch vo eim Bank ufe-n-andere züglet, het deschpäktierlechi Redesarte-n-über d'Regierung la falle-n-und isch z'letscht gar nümme cho. D'Unzufriedeheit isch geng größer worde, der Wunsch, ds Diräktorium los z'wärde, je länger, descht allgmeiner und dütlecher.

Das isch de jüngere Herre bald i Chopf gschtige. Es sy nere zu der Zyt gnue z'Bärn gsi, wo längi Zyti gha hei und gärn gseh hätte, wenn wieder einisch öppis gieng. Derzue het d'Unbeholfeheit vo der Regierung o no d'Undernähmungsluscht greizt.

Di gheime Komites sy wieder läbiger und rüehriger worde.

A mene schöne Namittag im Heumonet sy üsi drei Fründe-n-über d'Nydeggbrügg use g'wanderet. Der Ludi Bickhard het zu syr Muetter, ga Bollige-n-use welle-n-und het sy Zögling mitgnoh. Der Houpme Lombach het se begleitet. Er isch e chly rumpelsurig und hinderheltig gsi. Der Ludi Bickhard het gwüßt, daß der Fritz Lombach i di politische Vorgäng ygweiht gsi isch und het probiert, öppis us ihm use z'bringe. Aber der Houpme het sech hinder em Albärli verschanzet und adüttet, »d' Schtube syg nid gwüscht«. Druuf het der Ludi afah brichte vom Militär und wie-n-är lieber Soldat würdi als Pfarrer; aber äbe, sy Muetter syg halt o no da, und dere z'lieb well er syni Glüscht überwinde, es syg ja eigetlech gschyder.

»Scho rächt,« meint der Houpme, »aber i bi der Meinung, wenn us mene Möntsch öppis wärde söll, so müeß er syne natürleche Neigunge nahgä. Us dir chönnt's de e gschpässige Pfarrer gä. Säg du lieber dyr Muetter d'Wahrheit: du wellisch Soldat wärde und si söll di halt i Gott's Name la gah.«

»I ha halt nid ds Härz, nere das anez'mache,« antwortet der Ludi, »lue, wenn du wüßtisch, wie si dranne hanget, du seitisch mer nid, i söll ere druusloufe.«

»Du bruuchsch ere ja nid druusz'loufe. Säg nere nume, wie's der z'Muet isch.«

»Ja, ja 's isch ja müglech, daß i se-n-äne-n-ume brächti; aber weisch, es isch halt so ne Sach mit de Neigunge. Me sött se chönne chrüzige, wenn si nid mit dem Pflichtgfüehl gyge.«

»Ja pfyfe, chrüzige! Däwäg tuet me halt sich sälber chrüzige, wenn me das töt, was eim der élan git zu syr carrière. Sym Härz mueß me folge, syne-n-Ideale, wenn me's i der Wält zu öppisem wott bringe. Das isch nüt, für syr Läbtig under ds Joch vo nere Pflicht z'schlüüfe, die eim i der Seel widerschteit.«

»Du bisch guet, dym Härz folge! Me mueß o no a di andere Lüt dänke.«

»Ja, wenn du de no uf di andere wottsch luege, so bringsch es dyr Läbtig zu nüt. Es git der schließlech niemer nüt derfür, wenn du di für anderi chrüzigisch.«

Das isch du üsem guete Bickhard doch e chly z'schtotzig cho. Er het öppis bessers gwüßt als der Houpme Lombach. Und doch het der Lombach öppis i-n-ihm ufguslet, däm er nid rächt Meischter worde-n-isch.

Si sy e länge Bitz schwygsam dür d'Bolliger-Allee us gange-n-und hei nid emal meh dem Albärli uf syni uschuldige Frage g'antwortet.

Der Lombach isch wahrhaftig e kei Philosoph gsi; aber es isch ihm doch vorcho, wie wenn er sy Fründ tiefer hätti la yne luege, als ihm sälber agnähm gsi isch.

Wo si zum Burdlef-Hölzli cho sy (das isch nämlech nid öppe z'Burdlef gsi, sondere dert, wo jitze ds Pulverhus schteit und di vertrappeti Feschtung uf em Bündefäld), het der Lombach syni Fründe bhüetet und isch i ds Hölzli abgschwänkt, ohni öppis meh z'säge, als er müeß jitz dert übere.

Der Bickhard het ihm no e-n-Ougeblick verwunderet nache gluegt und im Schtille dänkt: »Ähä, weß das Härz voll ischt, deß fließet der Mund über, Lombach!«

Er isch mit sym Zögling wyter gwanderet und het däm nachegschtudiert, was der Lombach ihm gseit het. »Wenn i am Änd der Muetter seiti, was i gärn möcht?« het er sech überleit. Unwillkürlech sy-n-ihm d'Blicke blybe hange-n-am heiter-grüene Roggenacher, wo rächts vo der Allee bis gäge-n-Oschtermundige sech usbreitet het. Wie schön isch das gsi! E liechti Byse-n-isch drüber gschtriche-n-und het ei silberigi Wälle na der andere drüber tribe, bald hie hi, bald dert hi. Der Ludi het sech gseit, das gäb es Bild für einisch i nere Predigt z'bruuche, wie sech d'Möntsche so laje hin und härtrybe. A ne Chilche voll Lüt het er dänkt und wie-n-er ne das wett usmale; nume-n-a d'Awändung uf sys eigete Härz het er nid dänkt.

Je wyter di beide Wanderer cho sy, descht eisilbiger isch der Ludi worde, und dä guet Albärli het gar nüt meh begriffe-n-a sym Mentor. Er het wohl gwüßt, daß der Ludi sy Muetter grusam gärn gha het, und descht gschpässiger isch ihm di merkwürdigi Verschtimmung vorcho, jitz wo me juscht zue-n-ere het welle.

»Was isch das dert für ne Flueh?« fragt der Albärli, wo si bi'm Siechehus vor d'Allee usechöme.

»Das isch d'Schtockere,« antwortet ihm der Theolog, froh drüber, daß ne sy junge Begleiter us syne Grübeleie-n-ufgschüücht het. »Dert isch vor füf Jahre my Vatter verunglückt. Weisch, er het es großes Fuehrwäse gha und het d'Sandschteine-n-i d'Schtadt gfüehrt zum Boue. Du isch ihm du einisch es Schperrholz a Chopf gfahre, dert obe-n-im Schteibruch, und het ihm der Schädel gschpalte, daß er dranne gschtorbe-n-isch. Wenn das nid gscheh wär', so wär' i allwäg jitz nid bi dir, vo wäge der Vatter het welle, daß i mit mym Brueder d'Fuehrhalterei übernähmi. Aber d'Muetter het gfunde, es tüej's, wenn eine vo-n-is bi de Rosse blybi. Und ihre Truom isch es halt scho zu ds Vatters Zyte gsi, daß i einisch Pfarrer wärdi. Villicht wär's äbe gschyder gsi, my Brueder . . . . . . aber äbe, eine het halt müesse verdiene, und är isch der elter gsi.«

Uf das abe het der Ludi wieder gschwige-n-und gschwige, emel bis zur Wägmühli.

»Isch öppe-n-Eue Brueder schalus über Ech?« fragt der Albärli, wo du o afange het afah nachedänke, was ächt der Ludi heig.

»Bhüetis nei, das nid; aber er duuret mi halt doch e chly, er het's nid liecht mit sym Fuehrwäse.«

Dä Brueder isch dem nid juscht überyfrige Schtudänt e läbige Vorwurf gsi, trotzdäm er a-n-ihm ufegluegt het, wie a mene Wundermöntsch. Das glehrte Wäse het ihm schuderhaft imponiert, und er isch mitsamt syr Muetter schtolz gsi druuf, daß si de einisch e Pfarrer sölle-n-i der Familie ha. Daß är mit syr schtrube-n-Arbeit müeß d'Chatz düre Bach zieh, het er i syne-n-Erwartunge gar nid emal epfunde. Aber descht meh het's der Ludi epfunde, wo im tiefschte Grund vo sym Härz gar nid a sy künftigi Pfarrei gloubt het und eigetlech Muetter und Brueder dür sys oberflächleche Schtudium nume hinder ds Liecht gfüehrt het. Das het i-n-ihm umebohret, und er het ds Gfüehl gha, me müeß ihm das us de-n-Ouge chönne-n-abläse. Uf öppis hi arbeite, a das me sälber nid gloubt, isch e Schinterei, und zu däm mueß eine meh chönne-n-als Brot ässe. Das het äbe-n-o der Lombach am Ludi usegschmöckt, und der Ludi het's gmerkt und gmeint, jitz wärde's de syni Lüt o useschmöcke.

Langsam sy si der Schtutz ufe gäge Bollige. Vor em Dorf hei si rächts abbogge-n-und sy dür nes schmals Wägli gäge ds Hübeli ufe, wo ds Bickhards ihres heimelege Burehus uf mene Bödeli zwüsche schöne Hoschtete gschtande-n-isch, mit der Front gäge Bärn. Uf der Syte gäge ds Dorf isch e Bank i der Loube gschtande, wo gwöhnlech d' Muetter am Namittag Obs oder Gköch grüschtet het. S'isch ihre Lieblingsplatz gsi, vo wäge vo dert us het me geng dä schön gwyßget Chilchsturm vor sech gha, ds Sinnbild vo allne-n-ihre Hoffnunge.

Und richtig, si isch o hütt wieder dert gsässe-n-und het Härdöpfel grüschtet. Näbe-n-ere-n-isch der »Bäri« uf der Bschüsi gläge, und hätti dä nid afah rure, so hätti d'Frou Bickhard gwüß nüt gmerkt, bis di Beide-n-uf nere-n-obe gsi wäre. Jitz luegt si uf, und wo si ihre Ludi gseht der Hubel uf cho, faht si afah lüüchte, schtellt d'Sach dänne, wüscht d'Händ am Fürtech ab und seit:

»E aber nei, wo chömet dir jitz här? Das isch jitz schön, daß dir eis da ufe chömet – Trineli, ga füüre!«

Ihri Gescht gseh und überlege, mit was me se chönnti fuere, isch eis gsi. Si het se vor ds Hus gfüehrt, wo zwüsche der Wand und dem Gköchgarte-n-e Räbloube mit suberem Plättlibode vo rotem Bachschtei gsi isch. Dert het me-n-uf der Schtell afah Tisch darlege, wie wenn's es Feschtässe hätti sölle gä. Niemer het das mit größerem Behage verfolget als üse dürsichtige-n-Albärli. Und bi däm allem het d'Muetter Bickhard ihre Ludi nid us de-n-Ouge gla. Si isch ohnihi e fründlechi Erschynung gsi, es Gsicht wie crême-farbige Sammet mit überus liebe graue-n-Öugleni und scho ziemlech grauem Haar. Si isch bürsch agleit gsi, mit dem eifache Chittelbrüschtli ohni Göllerchetteli. Über em wyße, hert gschterkte »Mänteli« isch es sydigs Halstüechli gchnüpft gsi. Hütt het aber das liebe, heimelige Gsicht fey e so züntet vor Luscht und Freude.

Bald isch es losgange. Herrlechi feißi Milch, Anke, Chäs, Hung, Gröukts vo eigete Söuli, e-n-Eiertätsch, wo der Schmutz druffe-n-i allne Rägebogefarbe gschuumet und plöderlet het. Und nid z'vergässe das herrleche Burebrot.

D'Muetter Bickhard het eis mal über ds andere gseit: »Näht ume, näht, ässit, es isch no meh dinne.« Aber si isch ihrne-n-Ufforderunge mit der Tat voruus cho und het Schtorrete-n-uf di Täller glade, wie si bi ds Herr Brambärgers nid emal i de Schüssle-n-und Platte gsi sy. Und der Albärli het Ouge gmacht, wie Pfluegsredli und gfrässe wie-n-e Plebejer.

»Das isch nüt, Buebli«, het d'Frou Bickhard gmeint, »düecht's di öppe nid guet? – He? – Du muesch ässe, we me sövli wyt glüffe-n-isch!«

»Hör jitz Muetter,« het der Ludi afange brämset, »lue, so Schtadtchind hei nid glismeti Mäge.«

Aber si het nid abgä mit chäechle-n-und fuettere, bis ds Ludi's Brueder, der Gottlieb, erschine-n-isch. Dä het du ds Gschpräch uf Ludi's Schtudium bracht. Viel syg da neue nid z'brichte, het der Ludi gseit, es gang halt nid so gleitig ab Fläck. Zwüsche Muetter und Gottlieb isch ihm di letschti Schpur vo Muet vergange, öppis vo syne Neigunge la z'merke. Übriges isch er sech där Ufmerksamkeit gägenüber wieder viel größer vorcho i syr Glehrtehut, und wo si du zsäme düre Gköchgarte-n-us zum Bänkli füre träppelet sy, wo obe-n-am Bord under mene Lindli gschtande-n-isch, het er dänkt, es wär doch schön, einisch sy Schtudierschtube-n-a so mene-n-Ort z'ha und da so der Sunnenundergang a z'tubake. Zu ihrne Füeße het d'Wägmühli i der schattige Mulde-n-unde gsurret, d'Worble het heimelig gurglet und brödelet, und der rot Abedhimmel het über di schöne Ghöft und di mächtige Boumgruppe zwüschem Oschtermundigerbärg und dem Schärmeholz e warme Duft gwobe. Dert, wo di wüehlige-n-Alleee sech vor der Schtadt vereiniget hei, isch alles im Abedschimmer verschwumme, so daß me vom Schtadtrouch nid viel gmerkt het. Chuum sichtbar hei sech ganz wyt hinde di purpurfarbige Fryburgerbärge-n-i Abedhimmel verschloffe. Bi däm fridleche Bild het würklech der Ludi ganz vo sälber syni fatale Glüscht vergässe, und wo-n-er gar du no gmerkt het, daß d'Muetter keis Oug vo-n-ihm wändet, wie wenn das Abedrot nüt wär gäge ds Morgerot i ihrem Innere, da het er sogar öppis wie Freudigkeit afah gschpüre-n-und het dänkt, es wär doch schön, wenn er der Muetter di Freud chönnt mache. »Wohl, i wott doch«, het er sech gseit und het sech mit de beschte-n-Etschlüsse verabschidet. D'Muetter het ihm no-n-es Seckli dürri Schnitz mit gä, will er die grüslech gärn gha het, und het verschproche, si well de z'morndrisch ds Herr Brambärgers no dür e Gottlieb öppis Guets yne schicke, das wärd jedefalls nüt schade.

Der Ludi isch guetes Muets mit sym Zögling der Bärg ab gwanderet. Jitz wär er besser ufgleit gsi zum Brichte; aber jitz het's dem Albärli böset. Scho bi'm Rothus het er nümme rächt möge loufe, so daß der Ludi, für emel ja nüt z'versuume, dä Schpränzel grittlige-n-uf syni Achsle glüpft het. »Häb di nume-n-a myne Haare,« het er ihm fründlech gseit und der Huet i d'Hand gnoh.

Wo si zum Chrüzwäg hienache dem Rothus chöme, fahrt e-n-offene Wage voll jüngeri Herre-n-a ne vorby, und öpper druus het se grüeßt.

»Wär isch das gsi?« fragt der Ludi.

»I gloube der Herr Effinger vo Wildegg,« meint der Albärli, »und der Herr von Erlech vo Hindelbank isch o derby gsi.«

»Das sy di rächte,« het der Bickhard dänkt; »es schynt, es well rücke, daß die i d'Nächi vo der Schtadt chöme. S'isch allwäg hütt öppis gange dert äne, im Wittigkofe-n-oder z'Muri; der Lombach isch emel o dert übere.«

Unwillkürlech het der Ludi sy Schritt verlängeret, es het ne-n-i d'Schtadt zoge, und zue gärn hätt er no hinecht öppis vernoh. Di Herre sy-n-ihm je länger descht meh als Schturmvögel vorcho, wenn er sech gfragt het, warum die da so i d'Gäged chöme, ohni grad i d'Schtadt sälber z'cho. I syne fieberige Gedanke het der Wanderer gar nid gschpürt, wie sech sys Ryterli geng schlampiger über sy Chopf yne gleit und ne de wieder chrampfhaft a de Haare zoge het, bis es öppe bi de-n-erschte-n-Alleeböume ganz ängschtlech rüeft: »Herr Bickhard, es isch mer übel.«

»Eh bah, das wird nid so gfährlech sy.«

»Wohl, wohl. Leut mi abe, i wott abe.«

»Ja, muesch öppe dem Ueli rüefe?«

Der Albärli het unverzüglech mit Tatsache g'antwortet.

E peinlecheri Ernüechternng hätti däm guete Bickhard nid chönne widerfahre. Di dütleche Redesarte vom Herr Brambärger na der nächtleche-n-Exkursion ga Jegischtorf sy-n-ihm no geng i de-n-Ohre gläge, und sithär het's alli Bott gheisse, e serieuse junge Ma, e-n-angähnde Diener am Wort sött dieses nid und das nid und überhoupt, me heig nüt als Verdruß mit dene Schtudänte. »Das wird aber öppis chönne,« het er dänkt, währeddäm er sym Zögling der rüehrendscht Byschtand i syr Not gleischtet het, »das mal chönnt's mer hingäge fähle.«

Der Albärli isch schröcklech im Eländ gsi und het volländs nümme wyter möge. D'Sunne het sech uf e Jura gsetzt und dem Bickhard gschine zue z'rüefe: »Schick di, Ludi, i mueß wäger abe.« Si isch gsunke, gsunke und – verschwunde. Jitz nimmt halt der Ludi sy Zögling uf d'Arme-n-und treit ne hei. Bis zur Schtadt het er sech wieder e chly bchymet, so daß er doch emel wieder het chönne loufe.

Der Ludi het dänkt, ds Gschydschte wärdi sy, der Frou Brambärger grad z'bychte, was gange syg und warum si nid früecher chöme. Aber der Albärli het sech scho überleit gha, wenn si daheim öppis merke, wärd me ne nie meh mit sym Lehrer la gah, und der Ludi het ne-n-o duuret, will er wohl gwüßt het, daß es de über dä härgangi. Drum het er dem Ludi gseit: »Säget nüt, mer wei nüt la merke, i nime mi de scho zsäme-n-und gange de früech i ds Bett. I säge de, i syg müed.«

Guet, so isch's abgmacht worde. Der Bueb het sech tapfer ghalte, het sogar no öppis z'nachtgässe, und der Ludi het sech mit frohlockendem Härz i syni Gmächer verzoge.

Am andere Morge chunt er wohlgemuet zum Descheniere-n-abe-n-und wartet i der Äßschtube mit »des Christen Lustgärtlein« under em Arm, für d' Morgenandacht z'läse. Da chunt d'Frou Brambärger übernächtig und geischterhast cho yne z'schieße: »Was heit Dir mit dem Albärli agschtellt? Wo syt der gsi? Dir syt ygchehrt mit ihm. Dir heit ihm gä z'trinke. Was heit Der ihm gä? Schnaps? Oder schlächte Wy? – Er isch totchrank, di ganzi Nacht het er erbroche, me het der Dokter la reiche. Es isch kei Manier, wie Dir Ech uffüehret und mit absurdem Undank alles belohnet, was me-n-a-n-Ech ta het. Dir söttet Ech schäme i Grund-Bode-n-yne. Und Dir weit de no Pfarrer wärde, e settige Wirtshüsler und Verfüehrer. Dir verdientet, daß me-n-Ech würd usem Hus jage.«

Das isch alles cho, me hätti kei Gufe chönne derzwüsche schtecke. I weiß nid, wär am bleichschte-n-isch gsi, d'Frou Brambärger, der Ludi, der Milchhafe-n-oder der Albärli, wo im Hemli, mit ufgrissne-n-Ouge-n-under der Türe, hinder der Mama erschine-n-isch. »Des Christen Lustgärtlein« isch mit Vehemänz ufe Tisch gfloge, und der Ludi het gseit: »I cha ja gah, Frou Brambärger.« Er het mit dem Chifel gwaggelet und isch uf d'Türe zue. Da schpringt ihm der Albärli nache, chlammeret sech a-n-ihn und jammeret: »Nei, nei, blybet da! – Mama, i la ne nid la gah!«

D'Mama schtürzt sech uf e Bueb, ryßt ne-n-a sech und muschteret ne wieder i d'Näbedschtube i ds Bett.

Währed der Ludi no uf der Schwelle zum Vestibüle schteit, chunt der Herr Brambärger dahär. Der Ludi macht ihm ehrerbietig Platz und chunt hinder ihm wieder i d'Schtube: »Herr Brambärger verzieht, aber i möcht mer ds Wort zu myr Rächtfertigung erbitte.«

»Tüet mi nid mit der Sach längwyle,« seit dä und geit a sy Platz ga sitze, i der Erwartung, der Ludi läsi, wie üeblech, unde-n-am Tisch d'Morgenandacht.

Der Ludi und d'Frou setze beidi mitenandere zu ihrne plaidoyers a; aber: »Läset!« het's gheisse, woruuf derLudi gedankelos und mit eitöniger Schtimm sy Andacht het afah abeläse:

»Sälig sind die Sanftmüetige . . .« Er isch erschrocke-n-ob däm Tägscht und het läär gschlückt, so daß d'Frou Brambärger ufmerksam worde-n-isch und sech schtyf ufgreckt het. Aber der schträng Herr Gemahl het mit syne Muulegge gwunke, er begähri kei Underbrächung.

»Denn sie solle das Ärdreich besitze,« het der Huskaplan wyter gläse, währed natürlech di wyblechi Hälfti vo syr Gmeind ob allem Lose by sech usgmacht het, der Bickhard heig äxpräß dä Tägscht ufgschlage.

»Amen.«

»Jitz wott i wüsse, was Dir dem Bueb gä heit geschter.«

»He, was het er übercho? Brot . . .«

»Äbe, es wird e Tanggel gsi sy für Buremäge.«

»Anke . . .«

»Er wird öppe rächelig gsi sy.«

»Hung . . .«

»Dänk e so Wirtshushung.«

»Eiertätsch . . .«

»Äbe, da hei mer's. E so ne-n-Omelette vo allne fule-n-Eier.«

»Excusez, Frou Brambärger, my Muetter isch e-n-ehrbari Husfrou und het nid im Bruuch, ihrne Gescht . . .«

»I säge nüt vo Euer Muetter . . .«

E Fuuschtschlag vo der chnochige Hand vom Herr Brambärger uf e klirrende Deschenier-Tisch het Schwyge befohle. Er het sech ganz Schtoiker gschpürt und g'räägget:

»Croyez-vous que je me laisserais ennuyer par vos mesquines disputes? Mon temps m'est beaucoup trop précieux. Comment pouvez-vous vous mettre en colère pour ces bagatelles? On voit comme la vanité vous domine puisque ces questions matérielles vous touchent de si près.«

Uf das abe het es gägesytigs Bombardemänt vo wilde Blicke-n-agfange. Me het nüt ghört, als ds schmärzleche Sühne vom Theechessel uf der servante, wo dür ds Decheli vom Zougge geng Damfpsüfzer usgschtoße het sch . . . . sch . . . . sch . . . . sch . . . ., wie wenn er möcht säge: »schämet ech« und d'Wort nid rächt dür di ängi Röhre-n-use-brächti.

Jitz lütet's. Ds Chammermeitli chlopfet, chunt yne mit nere prachtvolle Bure-Hamme-n-und mäldet: »D'Frou Bickhard laj d'Frou Brambärger fründlech grüeße-n-und schick ere da di Hamme.«

»D'Frou Bickhard? – Ja wahrschynlech, daß mir o no alli es mal-au-cœur nähme-n-und is üsi Mäge verderbe. Säget nume, i well nüt vo däm.«

Ds Meitli isch mit der Hamme-n-abzoge, verfolget vo wehmüetige Blicke vom Husherr. Der Ludi het sech etschuldiget und isch use, für sym biedere Brueder ga z'erkläre, was gscheh syg.

»Di Hamme bringe-n-i emu nid hei. Nimm du se Ludi, u red öppe chly mit der Herrschaft, we si de usgchuppet hei.

»Nüt isch,« seit der Ludi, »die bruuche jitz üser Hamme nid. Mit Gwali wei mer ne se nid ga yne schoppe. Si wäre-n-im Schtand, eim zum Dank no es Heft z'mache . . . . . o weisch, i gseh's, wo me so druus sötti läse: »Es isch doch eigetlech schön vo-n-is, daß mer is härgäbe, für eni Hamme z'ässe.«

»Aber hei nime-n-i se-n-emu nid wieder,« seit der Gottlieb.

»Nei, das wei mer der Muetter nid anemache; aber i weiß öpper, wo se gärn nimmt, chum nume mit.«

Der Ludi isch du mit sym Brueder i Konvikt vo syne Schtudiekollege-n-und het dene di schöni Hamme-n-i d'Chuchi gschtiftet.

Underdesse het der schtoisch Herr Brambärger syr Frou e Szene gmacht, will me het vergässe gha, ihm Brot zum Descheniere z'bäje.