Text:Rudolf von Tavel/Der Houpme Lombach/Kapitel 3

III.

Alti Bekannti. Der Houpme Lombach het Figge-n-und Mühli. Der Luron dräit Brotchrügeli und macht die Einte z'lache, die Andere z'briegge.

Uf der alte Nydeggbrügg isch grad vor em Undere Tor am Brüggegländer es Garnchlungeli agmacht gsi, und der Fade vo däm Chlungeli isch i wenigschtes zäche Ziggzagg vo eim Gländer zum andere gschpannet gsi und het z'letscht imene Fürfueß g'än-diget, wo der Thorwart uf em schteinige Bank im Thorwäg ob allem Schnarchle no fescht mit samt de Lismernadle-n-i der Hand gha het. Am vorderschte Zigg-zagg isch z'mitt's uf der Brügg e Zedel ghanget, und dert druffe het's i ugattleche Buechschtabe gheisse:

»Achtung!

Wer zum Dor hinauß will, mus warthen biß der Grumpacher-Sami denn Strumf außgelismet hatt.«

Wär dä Schtreich verüebt het, weiß i nid, und er gieng üs o nüt a, wenn nid das uschuldige-n-Obschtakel e Gsellscheft ufghalte hätti, die-n-is interessiert.

Vor däm wullige Schlagboum isch nämlech e schtattlechi, bürschi Vorgängere blybe schtah, die under mene prächtig gwobene Schpitzetnech es poupon treit het. Hinder ihre het sech der Toufizug, wo grad vo der Nydegg abe cho isch, gschtouet, und es sy Schtimme druus lut worde: »Was isch los? – Was git's?«, die-n-i sött ume-kenne, dunkt's mi. – E frylech, da schteit ja z'vorderscht der Houpme Lombach und het ds Blanche Hackbrätt am Arm, wo dry luegt wie der guldig Abedschtärn, so lieb und heiter. Si sy Götti und Gotte. Hinder ne schteit der zwöit Götti, der Papa Luron, mit der silberhaarige Mama Landorfer vom Schteinibach. Der Papa Vilbrecht scharwänzlet mit der geng no luschtige Frou Houpmänni Tribolet. Der dick Herr Wyß gugget dür sy großi Lorgnette-n-und schwätzt mit der Mama Vilbrecht, und z'hinderscht chunt, vo väterlechem Bewußtsy ghobe, der Ruedi Landorfer mit dem Mélanie.

Dir findet's villicht kurios, daß üsi Lütli vo der hindere Schoßhalde grad Vater und Tochter für d'Göttischaft agschproche hei. Aber, was weit der? Me nimmt gärn wenigschtes ei hindersetzte Götti, und die sy ds sältmal ender rar gsi, und daß d'Frou Elisabeth juschtemänt ds Blanche under ihrne Fründinne-n-usgläse het, für mit dem vertroutischte Fründ vo ihrem Ma cho zueche z'schtah, isch villicht nid so verwunderlech. Da drüber het übriges niemer grännet, ußert öppe d'Frou Tribolet, wo gfunde het, es wär gar luschtig gsi, wenn si ihrem Gotteli no einisch hätti chönne cho Gotte sy.

Der Houpme Lombach het natürlech e bsundere Gschpaß gfunde-n-a der Lismete und het däm alte Schtadtsoldat welle-n-uf sy Art Bei mache. Mit nere wahre Donnerschtimm brüelet er i ds Torgwölb yne: »He, Wacht in's Gwerrr! Patrouille.« Uf das het der jung Herr Landorfer under sym Schpitzetuech es Zetermordiogeschrei erhobe-n-und der Vorgängere ds Fürtech gnetzt, ds Blanche het di Chraftprob vo sym cavalier delizios gfunde, und der Grundbacher Sami het us mene dienschtleche Troum use brummlet: »Batrull vorbei« und wyter duslet.

Under allg'meinem Glächter isch der Luron jitz i d'Linie grückt und het mit sym schpanische Rohr e Schtich uf ds Grundbachers Buuch gfüehrt, daß dä mit mene Söuferlätsch ufgumpet isch und der Huet und d'Lismete het la falle. Bis er z'vollem erwachet gsi isch, het ds Blanche mit gleitige Hände ds Garn ufgwigglet, d'Vorgängere het der Töufling underem Byschtand vo allne-n-übrige Froue butelet und pantschet, und der Houpme Lombach het dem Torwart der Huet uf e Chopf drückt, daß er grad drunder z'sämegchrutet und wieder uf sy Bank abe plötscht isch.

Druf het sech der Zug wieder formiert, und me isch i der luschtigschte Schtimmung der Chlöschterlischtutz und ds Haschpelgäßli uf zoge.

Der Houpme Lombach, wo als ächti Soldatenatur jedi Situation gnoh het, wie si gsi isch und mit dem Inschtinkt vo-nere Geiß geng ds Beschte-n-obe-n-abgraset het, het sech mit syr Gotte gar guet underhalte. D'Konversation het er zwar fascht ganz uf sych gnoh, aber e rychi Etschädigung het er gfunde-n-i der bluemehafte Dankbarkeit, wo syni Witze-n-und Güntli uf ds sunnige Gsicht vom Blanche füreglöckt hei. Ja, wär weiß, öb nid sys Soldatetämperamänt ne gar no verfüehrt hätti, di Blueme-n-e chly uf ds Chnopfloch z'drücke, wenn si nid zwüsche der Vorgängere-n-und dem Papa Luron gwanderet wäre.

Wo si am Guet mit dem »Schnägg«, z'nächscht der Waldegg, vorby chöme, seit der Lombach, das heig jitz der Herr Brambärger us nere-n-Erbschaft übernoh.

»E dä glücklech Möntsch,« het's gheisse, »so ne schöne Landsitz.«

»Ja, i wett's meine,« fahrt der Lombach wyter, »mais figurez vous, daß er z'erscht no pfy gmacht het dervor, und wo me ne gfragt het, was er dranne-n-usz'setze heig, het er gseit, d'pièces syge z'chly, me chönnt nid e mal e-n-aschtändigi Lycht ha drinne.«

Under em Schatte vo alte, wüehlige Nußböume-n-isch ne d'Frou Elisabeth bis schier zur Waldegg etgäge cho.

Si het e chly bleichet gha sit däm mer se zum letschte mal gseh hei, a ihrem Verlobungstag; aber ihri Züg sy voller und üppiger worde, so daß si für ne Schönheit erschter Klaß het chönne gälte. Ihre-n-isch di neui Mode z'schtatte cho. Di riesigi Capote mit de wallende Fädere het zu ihrem Gfräsli e Rahme gä, wie ne der findigscht Maler nid besser hätti chönne-n-ersinne. Ds corsage het si mit Aschtand treit. Si het sogar trotz der Hitz di fyne filochierte Halbhändsche, wo bis über e-n-Ellboge d'Arme deckt hei, nid abzoge. Ds länge, glatte jupon het ihre liechte-n-und doch majeschtätische Gang famos la zur Gältung cho. Si isch mit eim Wort comme-il-faut gsi vo Chopf bis zu de Füeße, und niemer hätti dänkt, daß si erscht vor zweene Monete amene chreftige Bueb ds Läbe gä hätti.

D'Vorgängere het natürlich ihri choschtbari Lascht der schöne Mama abträtte und die het du mit lüüchtende-n-Ouge-n-und früsch-rosigem Lache d'Komplimänt vo de Gescht ygheimset. Vo Schtund a het pärse die jungi Frou Landorfer dominiert, und niemer het das dütlecher gschpürt als ds Blanche, wo sech jitz plötzlech vorcho isch, wie-n-es usgschpannets Relais-Pfärd, nume mit dem Unterschied, daß es weder i Schtall, no uf d'Weid chönne het, sondere-n-i der Gschellscheft het müesse blybe.

Der chly Herr Landorfer het gholleiet und ufbegährt, wie wenn der Geischt vom Unggle Mäni uf ihn cho wär. Aber er het wenig Ghör gfunde. Me het ihm es Lulli i ds Muul gschtoße-n-und ne trotz allne Reklamatione-n-i sy Wiegle gleit.

D'Gsellscheft isch i d'Äßschube gange-n-und het sech under luschtigem Gschnäder zueche gsetzt. Der Tisch isch gar schön mit Blueme verziert gsi, so daß me ds Silbergschirr nid e mal so vermißt het (es isch natürlech z'Paris gsi, und Gäld zu neuem het me nid gha). Mit Lakeje het me-n-o kei Luxus tribe. Es subers, bürsches Meitschi isch am passe-plat gschtande-n-und het mit mene schtedtleche Chammermeitli di ganzi Ufwartung bsorget. Choquiert het sech über di Wandlung niemer als öppe di schtyfe Herre-n-und Dame, wo i guldige Rahme-n-a de Wandschäft ghanget sy.

No im Gang usse, vor der Äßschtube, het der Luron der Houpme Lombach uf d'Syte gnoh und ihm zue g'chüschelet: »dites donc, capitaine, n'auriez-vous pas l'obligeance de faire un petit discours? Je vous en saurais bon gré. Ce serait mon devoir de le faire. Je suis l'ainé, mais vous comprenez, ça me causerait des palpitations. Mon cœur.... Vous savez.....«

»Oui, oui, je sais que chez vous l'estomac remplace le cœur. Il faut bien le ménager dans vos circonstances.«

Der Luron het e Ruck gmacht und syni feisse-n-Ougelieder so wyt ufezoge, als es gange-n-isch. Aber der Houpme het ihm nid Zyt gla zu nere-n-Antwort, sondere-n-isch gschwind i d'Äßschtube-n-yne und het sech jitz g'weidet a der Urueh, wo der Luron währed dem ganze-n-Ässe plaget het. Sy Appetit isch etschide schwär gschädiget worde dür d' Ungwüßheit, öb er ächt jitz de doch no müeß rede. Der Lombach het ne-n-äxpräß la ranggle-n-und a de Tischbei umeschtüpfe-n-und dänkt: »Wart nume, du muesch myni Dienschte tüür zahle.«

Erscht wo ne reschpäktabli Provision vo schwerzleche Brotchügeli um ds Lurons Täller ume gläge-n-isch und däm arme Ma syni Muulegge ganz wyt abe cho sy, währed e-n-urüjigi Röti i sym Gsicht druf dütet het, daß öppis wie ne Toast vo-n-ihm well, pöpperlet der Houpme-n-a ds Glas, schteit uf und seit mit aplomb:

Mesdames et Messieurs,

C'est au nom des parrains et de la marraine que je prends la parole.

Les vœux que nous formons pour notre cher Karludi sont infinis. Je n'en relèverai que trois:

D'abord nous implorons sur lui la protection particulière du Tout-puissant.

Nous souhaitons ensuite que ce nouveau-né puisse devenir pour ses parents une source de bonheur et de joie profonde.

Enfin et c'est là ce qui remplit surtout notre cœur: notre petit Karludi puisse-t-il devenir un jour un digne fils de son illustre patrie si humiliée, prêt à sacrifier sa vie à son premier appel!

Mesdames et Messieurs, je ne doute pas que le rejeton de nos chers amis réalisera nos vœux, car son père vient de donner une preuve éclatante de son patriotisme et ce n'était que la tendre main de ses parents qui empêcha notre excellente et délicieuse hôtesse de se précipiter sous les baïonnettes de l'ennemi.

Que Dieu permette à cet enfant de lever une fois son épée pour rendre la liberté à notre chère patrie! Qu'il vive!

Me het sech erhobe, und het pütscht. Die erschte Gleser, wo sech berüehrt hei, sy das vo der Frou Elisabeth Landorfer und das vom Redner gsi. Är het derbi e suechende Blick über ds Glas uf sy schöni Nachbarin zur Rächte gworfe. Si hingäge het vor sech abe gluegt. Aber sie het, ohni's eigetlech z'welle, dem Houpme syni Komplimänt quittiert mit dem fründschaftleche Wohlbehage, wo ihri fyne Gsichtszüg verrate hei, und derby isch mit der Flüchtigkeit vo mene Wätterlüüchte-n-e rosige Schimmer über ihri bleiche Backe gfloge. Im Härz vo Beidne-n-isch ds Abedrot vom füfte Merz ufgflammet. I de dunkle-n-Ouge vo mene-n-andere Gascht hingäge het's wie verschteckti Gluet us schwarzer Nacht glüüchtet.

Der nachhaltigscht Effäkt het der Toast bi'm Luron gha. Däm isch im Ougeblick, wo der Houpme-n-a ds Glas pöpperlet het, e Schtei vom Härz g'rütscht, mindeschtes so groß wie sy eigete Schmärbuuch. Und jitz, wo me sech wieder zum Dessert gsetzt het, het er o sy ganze-n-Appetit wieder gfun-de-n-und isch derhinder wie wenn er der hungerig Särbet hätti, und zwüsche-n-yne het er pradlet, me isch nid nache cho mit lose. Natürlech het er sech überschlückt und isch veieliblau worde, me het gmeint, jitz schräng's ihm de der Chopf a d'Dili, wie ne Champagnerzapfe. D'Frou Elisabeth isch chrydewyß worde-n-und het d'Flucht ergriffe. Der Houpme Lombach und der Herr Vilbrecht hei mit de Füüscht uf ds Lurons breitem Buggel umedröschet, ds Melanie und der Herr Wyß hei gagglet wie d'Hüehner, und ds Blanche het sym Papa welle Wasser yschütte. Aber, wo-n-er ds Wasserglas vor sech gseht, chunt er plötzlech wieder i ds Greis und hueschtet: »non, non, non – ghöhöhö – non – ghöhö – merci mille fois« und schwänkt ds Hindernis mit mene zünftige Schluck Neueburger abe.

D'Mamane Vilbrecht und Landorfer sy use-n-und hei alli Schtube dürsuecht für z'luege, was es der Frou Elisabeth gä heig. Z'letscht sy si vor nere Türe blybe schtah, hinder dere me-n-eim süscht i Rueh lat – wüsset-dr, ganz z'hinderscht im Gang linggs – und hei chehri-um pöppelet und grüeft: »Elisabeth« und glost, bis d'Frou Elisabeth se vom Hof us dür ds Gangfänschter gseh und ufegrüeft het: »Was heit der?«

»Ah du bisch da unde?«

»E pärse, i ha nume nid welle zueluege.«

Mittlerwyle sy du der Houpme Lombach und di beide Töchtere Hackbrätt o use cho und mit der übrige Frouewält i ds bosquet hindere gange, währed der Ruedi Landorfer di drei eltere Herre-n-mit dem nötig schynende Vorrat vom Bessere-n-i ds péristyle gfüehrt het.

Ds bosquet isch eine vo dene schöne Punkte gsi, wie sie no hütt i de-n-üssere campagnes vo der Schoßhalde z'finde sy, es luschtigs Wäldli vo große Schatteböum, mit nere Lichtung gäge d'Alpe. Di beide Mamane hei e währschafte grüene Gartebank i B'schlag gnoh, währed der delizios Houpme mit de-n-andere-n-uf der Matte zwüschem bosquet und dem schtotzige Bord gäge ds Zollgäßli abe het afah volant schpile.

»Elisabeth«, het me bald druuf e Schtimm usem bosquet füre ghört, »i gloub, es wär besser, du chämisch e chly zue-n-is cho sitze.«

Aber d'Frou Elisabeth het nid welle der Name ha, daß si Rueh nötig hätti und isch bi de Junge blibe.

Ds Schpil het's e so mit sech bracht, daß me nach und nach bis a Eichehaag ob em Bord füre cho isch. Nid daß si öppe di wundervolli Bärg-Ussicht gluegt hätte. Me het nume für necher ligendi Gägeschtänd Ouge gha. Nume zwüsche-n-yne-n-einisch het der Houpme Lombach im Zollgäßli unde-n-e junge Ma gseh schpaziere mit mene Buebli. Vo Zyt zu Zyt sy si blybe schtah und hei zu de mächtige-n-Eiche-n-ufegluegt, wo di schlanke Gschalte-n-i hälle Summerröck sech mit Lache-n-und Göisse-n-umetribe hei. Der Lombach het syni beide Fründe-n-umegkennt und ne gwunke, und die dunde hei g'antwortet. Der Ludi Bickhard het sym Zögling im Wytergah der Chilchsturm vo Bollige zeigt, wo am Fueß vo der Schtockere bländig wyß und heimelig us de Hoschtete füre gluegt het, und het ihm erklärt, dert äne syg är daheim und i däm Burehüsi rächts obe, gäge Ferebärg, wohni sy Muetter, si welle de einisch zsäme derthi, wenn's der Papa erloubi.

Dobe, am Eichehaag, isch me doch ändlech o chly müed worde und het sech am Bord i ds Gras gsetzt. Für Underhaltung het der Houpme geng gsorget, und d'Zyt isch vergange, me het nid gwüßt wie.

Es isch scho i schpätere Namittag gange, da ghört me vom Perystyle här gar es mörderlechs Gwaschel und Gschrei. Natürlech het's di Junge wunder gnoh, was dert gangi, und si sy d'Matte-n-uf gäge Bluemegarte zue träppelet, wo vor em Peristyle gäge d'Ussicht zue sech usbreitet het. D'Rose hei no geng ihri Pracht drinne-n-etfaltet, wie zu Unggle Mäni's Zyte.

Wo si zmitt's i der Matte-n-uffe schtande, gseh si obe, vom Huus gäge ds bosquet, di beide Tante Hackbrätt dahär zieh, mit Schüggi und Wadi. Si sy für e Namittag yglade gsi, und d'Frou Elisabeth isch pflichtschuldigscht zue ne-n-ufe gschtöffelet, für se ga z'epfah.

Der Houpme hingäge het ds Blanche a eim und ds Melanie am andere-n-Arm i Garte gfüehrt. Er het die schönschte Rosechnöpf usgsuecht und syni Dame dermit dekoriert.

Aber chuum isch das gscheh gsi, so geit im Peristyle wieder das Gschrei los, und zum Etsetze vo dene Töchtere-n-isch es unverkennbar d'Schtimm vo ihrem Papa gsi. Und richtig, wo si uf di oberi Terrasse vom Garte chöme, gseh sie ne-n-obe-n-a der Peristyle-Schtäge schtah, am Gländer, und es Brüel und e Schpektakel verfüehre, daß es e kei Gattig gha het. Wie-n-er der Lombach gseht, faht er afah brüele:

»Hö – le voilà – le voilà – le brave capitaine. Venez, il faut que je vous embrasse.«

»Halt, halt, wo weit Der hi?« schreit hinder ihm der Ruedi Landorfer und het der Luron mit allne Chrefte zrück, offebar us Angscht, er fall ihm d'Schtäge-n-ab. – Der Herr Vilbrecht het eis mal über ds andere mit beidne Füüscht uf e Tisch ghoue-n-und sech nümme gwüßt z'bändige vor Lache, und der Herr Wyß het gwaggelet wie-n-es Gelatine-Chöpfli und sech d'Thräne-n-ab syne Pfusibacke gwüscht.

»Comment était-ce donc – n'est-ce pas: ce n'était que la tendre main de sa délicieuse mère qui l'empêcha de qui qui qui l'empêcha de planter son épée dans – dans – la main de sa délicieuse mère – non – comment – hä hä comme ça...« brüelet der Luron und schtürzt mit mene gräßleche-n-Usfall ufe Herr Wyß los.

»Hör uf, ds Donnerli, my Buuch isch nid e Prällbock,« zeteret der Herr Wyß und probiert sech z'wehre, währed der Herr Vilbrecht sym Schwiegersuhn z'Hülf schpringt, für der Luron vo sym Opfer abz'bringe.

»Mais laissez-moi donc,« fahrt dä furt und schtüüret wieder der Schtäge zue: »O mes filles, mes filles, avez-vous jamais entendu un tel discours?«

»Heit ne, heit ne,« schreit der Herr Vilbrecht, und wär' nid der Lombach vo unde zueche gschprunge, wär weiß, was gscheh wäri. Di Töchtere hei sech düre Garte-n-ab us em Schtoub gmacht.

Ds Beschte-n-isch gsi, daß der Luron emel afange-n-unde-n-a der Schtäge gschtande-n-isch und höchschtes no i-n-es gazon use hätti chönne trohle. Aber mit erneutem Enthusiasmus isch er uf e Houpme Lombach los torgget und het gschroue: »Ah, je vous dis, c'était magnifique, je vous félicite, capitaine.«

Di alte Chnabe sy no wyt dervo gsi sech z'schäme-n-über di Gschicht, da seit plötzlech der Herr Vilbrecht, wo dem Peristyle-Fänschter am nächschte gschtande-n-isch:

»Morbleu, jitz chöme di Froue.«

»Ghörsch?« seit der Herr Wyß zum Luron, »di Froue chöme. Nimm di e chly zsäme!«

»Weli Froue?« – Was für Froue?«

»He dyni Schwöschtere.«

»Wa . . . . «

Jitz het me gmerkt, daß öppis wie ne dumpfi Ahnung vo fataler Situation dür das benäblete Hirni gschtriche-n-isch. Aber bekanntlech isch ds erschte, was der Alkohol dem Möntsch nimmt, d'Fähigkeit zur Sälbschterkenntnis. Drum het der Luron nid welle der Überrumplet sy und seit:

»Eh bien, qu'elles viennent! Je leur répéterai votre discours, capitaine. Vous verrez comme ça les touchera.«

Di erschti, wo ume-n-Egge cho isch, isch d'Frou Elisabeth gsi. Schtyf wie ne Türlischtock isch si blybe schtah, wo si di Verfassung vom erschte Götti gseht. Er het sech merklech zsämegnoh und isch dermit no lächerlecher worde, so daß sech der Herr Wyß a ne Süüle vom Peristyle gchlammeret het, währed der Luron i zierlechem Plamp uf d'Frou Elisabeth zue tschirgget isch. Me het würklech nid gwagt z'dänke, was es jitz chönnti gä. Aber di yschigi Chelti und der schträng Usdruck vo der junge Frou het ne doch du schtutzig gmacht. Er isch blybe schtah, würklech wie-n-e-n-Ochs am Bärg, und het mit glesige-n-Ouge vor sech ane glotzet.

»Madame,« faht er ändlech a, »Madame«; aber wyter isch er nid cho, vo wäge über der Achsle vo der Frou Elisabeth isch ds ewig maßleidige Gsicht vo der Tante Beatrice ufgange, und daß das bi Churzem schlächt Wätter bedütet het, isch ihm sogar i däm Ougeblick no bewnßt gsi. Er het sech chrampfhaft zsämegnoh, und under dene-n-Aschträngunge het sys Benäh zum wachsende Gaudium vom Herr Wyß plötzlech e Schtich i ds Säntimäntale-n-übercho.

»Ah, mes sœurs, si vous saviez!.....«

Aber wieder hei-n-ihm die füürschpeuende Blicke vo dene Froue ds Muul gschtopft. Er isch sech unsäglech hülflos vorcho und het verläge na passende-n-Ablänkunge gschnappet.

Di Froue hei rächts umg'kehrt gmacht, und währed der Luron hülflos i ds Peristyle-n-ufe luegt und zwüsche Mitlache-n-und Töubi schwankt, het im Hof, under der große-n-Ulme, e Beratung agfange, dere me vo Wytem hätti chönne-n-amerke, daß Wichtigs uf em Schpil schteit, vowäge di Froue hei, eini um die anderi, d'Händ verworfe, und alli Bott sy zwo ufenandere zue und wieder vo-n-enandere, wie wenn si es Menuett täte tanze zsäme. Nume tuet me, gloub, bi mene Menuett nid geng mit dem Zeigfinger a sy eigeti Schtirne düte-n-und dem vis-à-vis ds zsämegrollete Händli under d' Nase ha.

Me isch der unglücklech Gaschtgäber ga reiche, und du isch du alles mit Gestikuliere-n-uf dä z'dorf.

Der Schtryt het sech da drum dräit, wie me mit dem Luron hei söll. D'Frou Elisabeth het eifach welle la aschpanne; aber d'Tante Beatrice het erklärt:

»O merci, pour que vos domestiques puissent se scandaliser de mon frère« und so wyters.

Di gueti Tante, wo natürlech kei Erfahrung gha het i settige Sache-n-und ihrer Macht über ds Brüederli alles zuetrouet het, isch nid gsi äne-n-ume z'bringe. Und so isch es du würklech derzue cho, daß di beide Tante-n-ihre Brueder zwüsche-n-yne gnoh und ne sofort nachem Adieusäge wie zwo Fürschprütze mit Schmählete, scharfe-n-und sanfte Lehre, begosse hei. Blanche und Melanie sy mit gemässenem Abschtand hindenache gange.

Die übrigi Gsellscheft het sech du wieder gäge ds bosquet verzoge, und zwar dasmal d'Froue-n-und d'Herre, villicht im dunkle Gfüehl, daß d'Trennnng vo de Gschlächter bi gsellschaftleche-n-Anlässe-n-eigetlech öppis dumms sygi. Si gscheht doch nume, damit d'Froue mit ihrne Zunge-n-und d'Manne mit ihrne Gurgle-n-ungenierter chönne sündige.

Aber chnum het me sech im bosquet nidergla, so chunt der Lächema dem Ruedi Landorfer cho brichte, »es heig neuis da amene Herr im Gäßli obe-n-es Ungfell gä, me mangleti däich ga z'luege.« Natürlech isch uf der Schtell männiglech ufbroche. Vora isch der Houpme Lombach uf d'Schtraß use gschtürmt, hinder ihm här die drei andere Herre und z'letscht d'Frou Elisabeth. Zur hindere Hustür use sy ds Chöchi, ds Chammermeitli, ds Gartemeitli und der Gutschner cho z'loufe, und obe sy am Schträßli scho d'Lächefrou mit allne sibe Chinder, der Mälcher und d'Jungfrou und d'Tauner hinderem Haag gschtande-n-und hei berate, öb dä Herr es Weh heig oder öb er »trouchne« syg oder was ächt sünsch.

Richtig, öppe hundert Schritt wyter vom Hus, sitzt üse Luron z'mitt's uf der Gaß, linggs e Schwöschter, rächts e Schwöschter, und z'ringsetum woule di beide Kötere, wie wenn ds wild Heer im Azug wär. Blanche und Melanie chöme z'schpringe, beidi i Thräne.

Der Lombach und der Ruedi Landorfer rönne z'Hülf, so schträng si möge, und finde der Luron – seelevergnüegt.

»Cela m'a coupé les jambes, ma foi, on n'est plus jeune,« het er gmeint. »Mais je t'assure Béatrice, c'était sublime, tout simplement sublime.«

»Et toi,« schmählt d'Tante Beatrice usser sech, »est-ce aussi sublime de se vautrer dans la fange comme un cochon?«

»Comment vautrer dans la fange? Je ne vois pas de fange et qu'est-ce que j'en puis, si mes jambes sont trop faibles pour me porter?«

»Tais-toi maintenant!«

Der unerbouleche Konversation hei di beide junge Herre-n-es Änd gmacht, idäm si der Luron uf d'Bei gschtellt und wieder z'rück gfüehrt hei, für ne dert i d'Gutsche z'packe-n-und mit ihm i d'Schtadt z'fahre.

Dermit isch der Schouplatz vom Schtei des Anschtoßes gsüberet gsi. Aber was blibe-n-isch, di verderbti Schtimmung, het de-n-Uschuldigschte-n-am meischte weh tha, und die hei einschtwyle müesse-n-uschüschte, was di andere-n-ybrochet gha hei.

Meh für sich, als für anderi, seit d'Frou Elisabeth im Hof: »Wenn i das gwüßt hätti! – Nei, nei, es isch e Schand und e Schmach.« – Si het sech nid g'achtet, daß d'Lächefrou näbe-n-ihre schteit, süscht hätt si's für sich bhalte. D'Lächefrou het du gmeint, si müeß öppis antworte. Si het es Muul gmacht, wie ne Schranz im Papier vo mene Konfitürehafe und derzue Ouge wie vergifteti Heiti und, so guets mit ihrer Gälle gange-n-isch, düderlet:

»E i ha's emu scho mängisch däicht, der Wäg syg e so wüescht da uehe. We de so ne schwäre Herr nid schtarch isch i de Schihe . . . «

»Pfyfebäggeli wüeschte Wäg,« fahrt ere d'Frou Elisabeth über ds Muul. Sie hätt'ere-n-am liebschte grad e Chlaps druuf gä.

Aber d'Lächefrou het sech der Situation welle gwachse zeige-n-und tältschet wyter: »es isch jitz haut o gar warm gsi hütt, u we si de aube so glihtig i Durscht yhe treiche, su git's es de no gärn, daß es ne e chly gägem Chopf chuut. Das isch ja wäge dessitwäge nüt angers, Frou Landorfer. Üser gange-n-aube na der Sichlete-n-o gärn ga lige.«

D'Frou Landorfer het ta, wie wenn si nüt ghörti. Am meischte het es se gworgget, daß das Wyb 's gwagt het, der Verglych mit sym Mannevolk z'zieh. Aber das mal het si sech müesse gschtah, daß nüt dergäge-n-az'bringe syg, und isch im Hus verschwunde.

Di anderi isch mit dem Bewußtsy dervo gange: »Dere ha-n-i eis gä,« obschon si eigetlech ganz öppis anders im Sinn gha het, als der Frou Landorfer eis z'gä. So sy halt mängisch d'Lüt. Lieber tröschte si sech dermit, daß si ds Gägeteil vo ihrer Absicht erwürkt hei, als daß si sech ygschtande, si heige gar nüt usgrichtet. Wenn's nume tätscht!

So isch dä schön Tag im Heuet verschtriche, und meh als Eis het sech gseit, wenn nume d'Sunne dä überschprunge hätti. D'Froue hei ufbegährt, d' Herre gschwige-n-und hinder de Coulisse glachet.

Der Luron het am Zabe pradlet wie-n-es Buech und sech über syni beide Schwöschtere moquiert. Natürlech het ne der Durscht wieder afah plage-n-und er isch e Fläsche vo sym Lieblingswy ga fürenäh. Wo ds Blanche sech erloubt het z'säge: »Papa, dänket, was der Dokter gseit het wägem Wy,« isch er ungmüetlech worde-n-und het ihn's abrüelet: »Ça ne te regarde pas!« und het beidi Töchtere-n-usegjagt: »Allez vous coucher, bécasses!«

Ohni es Wort z'säge, sy si i ihres Cabinet gange-n-und schpäter i d'Schlafschtube. No lang hei se ne i der Äßschtube-n-und i syr Schtube ghöre schwätze-n-und poldere.

Ändlech het d'Nacht Rueh gschaffet, uf de Gasse-n-und i de Schtube, nume-n-im Härz vom Blanche nid. Währed di jüngeri Schwöschter scho i süeßem Schlaf gläge-n-isch, hei sech d'Ydrück vom Tag i mene-n-unerschöpfleche Thräneschtrom verkörperet. Es het di armi Seel ganz gschüttlet. »Wenn i nume-n-use chönnt us däm Züüg use, us däm Hus, us däm Lyb use!« Wär das no nid kennt das Weh, söll nid lache. Das git bösi, bösi Schtunde, bsunders, wenn me niemer het, wo eim verschteit. Allimal, wenn dem Blanche di brönnige-n-Ouge-n-ändlech zuegfalle sy, so isch ihm die wankendi Gschtalt vo sym Papa erschine-n-und het mit glesige-n-Ouge-n-uf ihn's abegluegt. »Bécasse! Bécasse!« het's ne ghört säge. Und de isch de wieder der Houpme Lombach uftouchet näbe-n-ihm und het ne-n-uf d'Syte gschtoße-n-und mit artigem Komplimänt dem Blanche e Rose zuegworfe. Aber flugs isch e schöni, bleichi Hand derzwüsche gfahre, het di Rose-n-im Flug abgfasset und isch underem sinnlose Lache vom Papa Luron im Gschtrüpp verschwunde, und der Luron isch uf em Wäg am Bode gsässe-n-und het grinset wie-n-e-n-Aff, so daß ds Blanche sich sälber mit mene Schrei wieder gweckt und i neue Jammer gschtürzt het.

Es isch im Bett ufgsässe, het beidi Händ i ds duvet g'chrallet und sys Gsicht under Schluchze dry drückt.

Unterdesse het der Luron i sym Bett gschnarchlet wie-n-e Bäremani und weder dänkt, no troumet.

Aber di nächschte-n-acht Tag druuf het er nid guet gha. Alli mügleche Bräschte hei ne peiniget, und d' Tante Beatrice het ihm der Ringge-n-azoge wie no nie. Und für e Schpott het er o nid bruuche z'sorge. Dä Ruusch het me-n-ihm vorgha, so lang er gläbt het.