Text:Rudolf von Tavel/Der Donnergueg/Kapitel 12

XII.

Griengruebe-Philosophie. Ds Annemarie fahrt in eren artige Gutschen und wott Land und Lüt erobere

I der Griengrueben am Talguet-Stutz hei der Röhrli-Fritz und der Wägmeischter Grien grüschtet. Es het sech no la überluege, was si zsämegschaffet hei.

Der Wägmeischter het ghurdet, und der ander het ihm Bännli um Bännli sölle ds Grien zueche füehre; aber der Wägmeischter het geng müesse warte, wenn er sys Hüüffli dür d’Hurd het gworfe gha, bis der Röhrli-Fritz wider mit nere Stoßbäre voll isch da gsi. Grad het’s ne dunkt, es gang wider en Ewigkeit, bis dä nache sygi, da gseht er, wi der Röhrli-Fritz aber einisch d’Schnapsguttere heltet.

«Hör jitz», seit er ihm, «du muesch nume descht grüüsliger schwitze. Das isch nüt nutz so i lääre Magen yche.»

«Wen er voue wär, so gieng däich nüt meh dry», meint der Röhrli-Fritz. «Weder lue, das isch mit eme Mage prezys wi mit eme glötete Pfänni. We me geng drunger füüret u nüt Dünns drin isch, so geit d’Löti uuf.»

«Se, se, mach jitz!»

Wi höcher daß d’Sunnen am Himmel ufen isch, descht minder het der Röhrli-Fritz picklet und gschuflet, und der Wägmeischter het bald alles müessen alleini mache. Derby het er über Wält und Möntsche gstudiert und sech geng wider gfragt, warum das eso müessi sy, wi-n-es sygi. Um en andere het er sech wyter nümme gmüeit, o nid, wo-n-er gmerkt het, wi sech dä in es schattigs Eggeli het la plötschen und ygschlafen isch. Jitz ghört der Wägmeischter Schritten uf der Straß, und wo-n-er luegt, gseht er der Herr Eduard Chilchbärger mit syne Buebe derhär cho. — Du chunnsch mer grad rächt! dänkt der Wägmeischter und geit a ds Straßebord vüre: «Guete Tag wohl, Herr von Chilchbärger», seit er. «Wär’s erloubt, öppis z’frage?»

Der Eduard het der Grueß mit mene bitterböse Gsicht erwideret. Was het der Wägmeischter von ihm chönne begähre? Er isch sy Hypothekarschuldner gsi, i änge Hose, und het allerhand Ungfell gha und e Raglete Chinder. Und wi-n-er’s errate het, so isch es cho. Für das z’ghöre, hätt er gar nid der Stutz ab bruucht. Es hätt ihm doben i syr Schrybstuben o chönne z’Sinn cho, wenn er’s begährt hätti. Und hätt er es Ohr derfür gha, so hätt er sech vorgno, dem Wägmeischter bi der nächschte Glägeheit z’säge: «Ueli, es pressiert de nid, lueg öppe, wi d’ nache masch.» De hätt er im Gfüehl, er well amene Möntsch wohl, e guete Tag gha, scho zum voruus. Und der ander hätt ufg’atmet, und d’Frou vom Wägmeischter wär froh gsi, und di chlyne Chinder hätte ds Gfüehl gha, es syg nid nume vorusse schön Wätter. Statt däm het er scho vo daheim ewäg, wi öppen all Tag, gstudiert, was gah müeß, daß a syr tadellose Vermögesverwaltung niene d’Löti ufgangi. Die isch sy Stolz gsi, und er het geng dänkt, mit dere verdien er sech der Himmel, wil er alles klar und suber und i der Ornig synen eigete Chinder wärdi chönne hinderla. Uf sy Grabstei wär ihm kei Spruch lieber gsi als: «Du bist über Wenigem treu gewesen, ich will dich über viel setzen.» Vor nüt het er meh Reschpäkt gha als vor der Ornig; aber er het nid gwüßt, daß es e gfreuti Ornig git, wo o für ander Lüt Platz lat i de Kolonne, und en ungfreuti, wo nüt weiß als Linie, wo mit dem ysige Lineal zoge sy. Aber es hätt ihm eine sölle säge, sy Ornig syg ungfreut!

So isch du d’Antwort uf ds Wägmeischters Frag um Geduld usecho: «Du ziehsch dänk dy Lohn wi geng?»

«Das wohl, aber...»

«He nu also, so lue, wi d’ nache chunnsch!»

Dermit isch er wyter gangen und het e schlächte Luun der Bärg ab treit. Er het sech zwunge, nid a Wägmeischter z’dänke. Der Wägmeischter aber het mit verbissene Läfzge sys Grien Schuflen um Schufle dür d’Hurd gworfen und derby dänkt: so gang’s de einisch bim Jüngschte Gricht, di dünne möge düre, dür d’Hurd, und di Dicke falle zrück. Der Röhrli-Fritz hingäge het im Tanneschatte duslet und sech keini Gedanke gmacht. Hätt ne-n-öpper um sy Meinüng gfragt, so hätt er gseit: «Baas, me heig nüt, so cha eim niemer nüt näh.»

Es isch e Prachtstag gsi. Keis Wülkli am Himmel. Der Wald het am Soum und i de Tüller g’gäälet, und d’Hoschtete sy gspickt gsi mit wyßen und roten Öpfel. I de Matten und uf de Läbhääg sy d’Spinnhuppele voll Touchrälli ghanget und hei ds glaarig Sunneliecht i allne Rägebogefarbe wytergä. Dunden am Bärgbord isch d’Aare wi ne läbige Smaragd ihre Wäg grunnen und isch i ds Land abe d’Gheimnis vo de Schneebärge ga erzelle, wo dert obe so wunderschön glänzt hei.

Vo däm allem het der Eduard hütt nüt gseh. Scho meh druuf g’achtet het hingäge der Papa Sunnefroh, wo juscht mit syr Tochter über d’Talguet-Brügg cho isch. Me isch mit der Ysebahn ga Wiftrech gfahre, zum erschtemal! D’Wäge sy no zimlech früsch gfirnisiert gsi und hei derzue der bsunder Vorteil gha, daß me kei Crinoline het müesse reschpäktieren und vo niemerem isch i d’Wade gchlemmt worde. D’Lüt sy ehnder still gsi und hei mit nere heiteren Andacht d’Gäged agluegt, wo me derdür gflogen isch. Eigetlech sy Vatter und Tochter nid ganz eis gsi über ds Zil vo der Reis, und die Frag het jitz im Talguet müessen etschide sy. Ds Annemarie wär lieber linggs übere, Chiltderf zue, zur Tante Gatschet. Es het gar nid begährt z’vergässe, was hinder ihm glägen isch. Im Gägeteil, dert i der Stilli hätt es sym Chummer und Härzweh chönne nachestuune, und so chly fromme Troscht vo der alte Tante hätti dem Jammer es wohligs Chüschtli gä. Es isch ja so: het me sy Verdruß sälber verschuldet, so möcht me ne so gleitig wi müglech vergässe; cha me nüt derfür und meint, me lydi uschuldig, so nüelet me no gärn drin umen und het nüt derwider, daß ein öpper mit fründlechen Ouge beduuret.

Der Herr Sunnefroh hingäge het gäge rächts zoge. Wi gleitiger me ds Annemarie het uf anderi Gedanke chönne bringe, descht besser! Und wenn’s für ihns o gulte het, i mänge suuren Öpfel z’byße! — Was schadt das? — Isch für ihn sälber nid ds ganz Läben ei einzige grasgrüene Suurgrauech gsi? Ds Annemarie het ds letschtmal allem Unagnähme z’Trotz doch scho chly Würze tribe z’Gerzesee. Und däm het me müesse borge. Wenn öppis, so het das dem Meitschi syni Mugge chönne verschüüche.

Es het nümme vil vo syne Gedanke la merke. Was hätt’s abtreit? Si sy ja z’Gerzesee agmäldet gsi und erwartet worde. Wundergno het’s ihns, wele Wäg daß es de dasmal wärdi «Ärdrych erobere», und ’s isch mit dem vernünftige Vorsatz sym Papa nachegange, d’Sach z’näh, wi si chöm.

Nid wyt ob em Talguet sy si dem Herr Chilchbärger begägnet. Wi ds wild Heer sy di drei Buebe der Stutz ab cho z’galoppieren und hei ds Annemarie fascht z’Bode grönnt, und dä ufrichtig Freudesturm het ihm wohl ta. Alli drei hei afa erzelle, was si erläbt heige, sitdäm es ga Bärn verreiset sygi, und wi si sech uf ihns gfreut heige. Underdesse sy di beide Herre voruusgangen und hei vo Ysebahne, Expropriatione, Obligationen und Aktie brichtet und sech i der Vermuetung eis gfunde, dä Ysebahnschwindel wärdi de bald zu nere Kataschtrophe füehre. Ohni umz’luege sy si a der Griengruebe vorby. Ds Annemarie hingäge het grad ghört, wi der Wägmeischter e Schuflete Grien i ds Gitter gschmissen und derzue grurret het: «Trüejet nume, dir Schmarotzer, dir möget de nume descht minger dür ds Hurdli!» Begriffe het’s nüt. D’Griensteine chönne doch nid trüeje! So het’s du errate, es chönnti dene Herre gulte ha. Und wil ihm der Wägmeischter sünscht als es ordlechs Manndli bekannt gsi isch, so het’s dänkt, es müeß da öppis lätz sy, es well ne de bi Glägeheit einisch z’Red stelle.

Im Schlößli isch ds Annemarie guet epfange worde, und es het alli Gattig gmacht, das Mal welli der Ufethalt sech fründlecher ala. Am Abe, wo der Papa Sunnefroh zum letschte Zug ga Wiftrech aben isch, het me Vatter und Tochter allei la gah. Ds Annemarie het sy Papa no bis zum Rank begleitet, wo men uf d’Aaren abe gseht. Dert het er gseit: «Jitz bhüet di Gott, Annemarie, chehr um, und gäll, du tuesch der ne-n-us em Chopf!»

«Us em Chopf? — Ja», het ds Annemarie g’antwortet und sy Vatter mit lächerigen Öugli agluegt.

«Du weisch, wi-n-i’s meine! Es isch mer Ärnscht.»

«Aber wüsset Dr, Papa, dem Peter Harzchopf isch halt doch unrächt gscheh. Di Herre hätte wohl e chly chönne la gälte, daß er das Gäld nid für sych bruucht het!»

«Rächt isch Rächt, und Ornig mueß sy», seit der Herr Sunnefroh, «mit dem Gäld gspasset’s nüt.»

«Ach ja, scho nid, aber mi dunkt’s, me luegi i dene Waisekommissionen o gar geng numen uf ds Gäld und Vermögessache, statt sech öppen einisch um d’Pärson und ds geischtig Wohl vo dene Bvogtete z’kümmere. Alles wird geng numen am Gäld gmässe.»

«Prezys eso isch es, mys Liebe», meint der Papa, «und so mueß es sy. Lue, a der Art und Wys, wi eine mit dem Gäld umgeit, channsch am sicherschte gseh, was mit ihm isch. Das isch ja, wenn de witt, truurig. Aber es isch der einzig Maßstab, wo für alli ungfähr glych isch und wo Luunen und Sympathien am wenigschte möge strecken und zsämezieh. Es isch gschyder, d’Waisekommissione tüeje nid z’hert i ds pärsönlech Läbe vo de Bvogteten yne regiere, die würden erscht rächt göiße, wenn me se dadüren o no wetti kuranze. Es isch scho vil, wenn me guet zu ihrer Sach luegt und derfür sorget, daß si nid i schlächti Händ chöme. — Nei, nei, lue, dä Peter mueß lehre, sech i d’Ornig schicke, wo d’Möntsche zsämehet. — Jitz isch er grad am rächten Ort. Er söll nume nid meine, d’Wält müeß sech na sym Chopf dräje. Wenn er das nid lehrt, so chunnt’s nid guet mit ihm. Und überhoupt, was wei mer da lang ga brichte! I säge der, er isch nüt für di, und du weisch, was du mir schuldig bisch.»

Uf das hi hei si sech adieu gseit. Und ds Annemarie het no lang mit füechten Ouge sym Papa nachegluegt. Es het ja wohl gwüßt, wi guet er’s meint, und hätt ihm nid liecht öppis chönne z’leid tue. — Aber der Peter het ihns äbe doch i der Seel duuret.

Und wider isch ds Annemarie in eren andere Wält gsi, anderi Lüt um ihns umen und anders Läbe. Der sälb Tag, wo-n-es vom Marzilitor heicho isch und ihm ds Härzweh us den Ouge gluegt het, isch es nid lang gange, so hei si daheim usebracht gha, was los sygi. «Myn Gott doch o», het d’Mama zum Papa gseit, «hett ihm jitz dä Nütnutz doch no möge der Chopf verdräje? Was söll men o mache?» Bald het me’s probiert mit Tröschte, bald mit Schmähle, und alli Tag het’s e Portion gueti Rät gä. Item, me het am Annemarie umegfuehrwärchet, bis es z’vollem schier lätz worden isch. Wi meh daß me sech Müej gä het mit ihm, descht meh het me’s i syni Gedanken yne gstoße. Und jitz, z’Gerzesee, isch undereinisch öppis anders cho. Ob’s verabredet gsi isch oder nid, kei Möntsch meh het na sym Chummer gfragt; aber alli hei öppis von ihm welle, vorewäg d’Buebe, und sogar mit der schöne Frou Charlotten isch besser gsi usz’cho. Bald het ds Annemarie niemer meh gschochen als sich sälber. So ds nacht öppen oder uf einsame Wääge het es syne Gedanke no nid chönnen ertrünne. Aber wi meh daß es sys Härz mit de Sorge vo andere Lüte bschwaret het, descht rüejiger isch es worde, und wenn es eso zrückgluegt het, so isch ihm di Gschicht mit dem Peter Harzchopf wi nes Märli vorcho, wo ja doch nie hätti chönne wahr wärde. Es het gspürt, daß es es nid über sech bracht hätti, ne sym Papa z’Trotz z’hürate. Und jitz hätti doch es Wunder müesse gscheh, wenn der Peter als gmachte Ma vo Neapel sötti umecho.

Ja ja, Neapel! Wo-n-es ga Gerzesee ufe cho isch, het ds Annemarie ghört, wi der Papa zum Herr Eduard gseit het: «Es geit gwüß nümme lang dert. Es sy wüeschti Trybereie vo der Schwyz uus im Gang.» Was das für Trybereie syge, het ds Annemarie wenig interessiert. Aber was de gscheji, wenn der Chriegsdienscht z’Neapel sötti ufhöre, das het ihm scho meh gä z’dänke.

No het sech ds Annemarie chreftig gwehrt gäge ds Bild vom Houpme Chilchbärger, wo jitz bald da, bald dert vor ihm us em Boden ufgstigen isch. Jedesmal het es sech nachhär Vorwürf gmacht und sech untreu gfunde; aber ohni’s sälber z’merke, het es geng meh für Gerzesee, für Land und Lüt sech afa interessiere. Und wenn ihm albe d’Lüt fründlech begägnet sy, so isch ihm de wider z’Sinn cho, was der Pfarrer vo Sanftmuet und Ärdrych gseit het. Wi gschwind isch me de albe parat, e Füegung vo Gott z’etdecke, wenn das, was men erläbt und das, was men im Härzesgrund nid ungärn gsächi cho, inenandere gryft! Und so ne Füegung macht sicher und glücklech, wil si eim d’Verantwortung ab em Härz nimmt. Me fahrt so drin wi in ere Gutsche mit guete Fädere. Daß men i de meischte Fälle ds Leitseili sälber i de Händ het, gäbti me nid zue, weder sich no andere.

I där Gutschen isch ds Annemarie über Land gfahre, wo-n-es wider einisch dem Wägmeischter begägnet isch. Er het suur drygluegt und o kei Wank ta, wo-n-er im Annemarie öpper vom alte Schlößli umegkennt het. Sogar der fründlech Grueß vo där schöne junge Tochter het ne nid umgstimmt. «I tät Ech doch uf Eue Sunntigsgring ufe», het er dänkt, «mit däm isch mir nüt ghulfe!» Wo du gar ds Annemarie mit ihm abändlet und ne fragt, wär ihm öppis z’leid ta heigi, daß er verwiche so uwirsch gredt heigi, het er’s under syne roten Ougsbraue vüre zerscht mißtrouisch aglüüßlet und sech gfragt, öb men ihm jitz öppe no welli cho d’Würm us der Nase zieh, für ne ga z’verrätsche. Aber i ds Annemaries Gsicht isch nüt eso gsi z’läse, so daß er sech anders bsunnen und dänkt het, schade tüeji’s am Änd nüt, wenn di suber gwäschenen Öhrli da, wo grad usgseh hei wi Rosebletter, o einisch amene Ton us neren Armlütebhusig müesse darha. Er het di verwärchete Händ uf e Houestil gstützt und gseit: «He, ’s isch emu wahr! We so ne Herr wüßti, wi üsereine gnue mueß tue!» Und du isch er nah-ti-nah i ds Rede cho und het dem Annemarie zletscht treuhärzig der Chratte gläärt. Amenen Arme tuet’s scho wohl, wenn er einisch alles cha sägen und nid ds Halbe für sich bhalte mueß, us Angscht, d’Geduld vom Bessergstellte mögi nid für ds Ganze grecke. Dermit isch es Gwicht vom Wägmeischter uf ds Annemarie übergange. Es het’s nid abgschüttlet, und wenn’s scho hätti welle, so hätt’s nid chönne. «Es isch doch o kurios», het es sech gseit, «der Schuldner und der Glöubiger sy schier glych plaget. Keim isch es wohl derby.» Und jitz isch es gar nümmen us em Studieren usecho, wi-n-es bim Herr Chilchbärger dem Wägmeischter chönnti z’bescht rede.

Hätti ds Annemarie en Ahnung dervo gha, was für ne Tuged der Herr Eduard sech us syr Verwalter-Pedanterie gmacht het und wi-n-er im Gfüehl, daß das soz’säge sys einzige Verdienscht sygi, sich a das Guethabe vor sym Gwüsse gchlammeret het, so hätt es syr Läbtig nid der Muet gfunde, o nume vo wytem da dra z’rüehre. Aber so wenig als e Blueme der Suurnibel, wo an ere düre geit, fragt, ob’s ihm rächt wäri, wenn si ne-n-aluegti, so wenig het ds Annemarie abgwoge, ob’s ds Rächt heigi, mit dem Herr Chilchbärger über Gschäftssache z’rede. Numen eis het es sech überleit: D’Frou Charlotte dörfi de nid derby sy! Die hingäge — das het ihm ds chly Zejeli gseit — würd ihns de nid übel a sy Platz stelle.

Ei Tag Änds Septämber isch d’Frou Charlotte ga Bärn gfahre. ’s isch gruusam ufründlech Wätter gsi. Der Luft het um alli Husegge pfiffen und het d’Felläde gschletzt, und wil me no gar nid a ds Ywintere dänkt gha het, hei alli tschüderlet und niene rächt möge sy. Voruse het me nid chönne wägem Räge, und im Huus isch niene gheizt gsi. Der Herr Eduard isch o wi nen usgröukte Dachs im Gstrüpp umenandere gfahren und het sech niene chönne sädle. Da dänkt ds Annemarie: «Jitz isch’s guet. Grad so chan i’s bruuche!» Flingg isch es mit de Bueben i ds Holzhuus und het amene jeden es tolls buechigs Tütschi und Spän ufgladen und het se dermit i ds Salon kommandiert. Sobald im Kamin es mächtigs Füür gchnatteret het, hei d’Buebe müessen ihres Gvätterzüüg reichen und sech i menen Egge dermit etabliere. Du isch ds Annemarie dem Herr Eduard ga rüefe, er söll sech zum Füür zueche la. «Däm will i jitz scho zeige, wi-n-es cha sy, wenn men üsereis lat la mache!» Und gmüetlech isch es gsi — es hätti d’Frou Charlotte schier töt vor jalousie, wenn si das gseh hätti. Dem Herr Chilchbärger hingägen isch ds Härz ufgangen ob där Heimeligkeit. Aber ds Beschten isch du erscht no cho. Wo-n-er sech schön am Füür het ygrichtet gha mit nere guete Pfyffe — o das isch nume vorcho, wenn d’Husobrigkeit für ne ganze Tag furt isch — und mit nere Revue, wo-n-er scho sit zäche Monete nie derzuecho isch z’läse, het sech ds Annemarie mit nere Broderie zue-n-ihm gsetzt und der Momänt abgwartet, wo-n-er wider öppis i der Pfyffe het gha z’grüble.

«Jitz mueß ig Ech doch einisch öppis frage, Herr Chilchbärger», seit es. «Was isch eigetlech e Hypothek?»

Dä Blick vom Herr Chilchbärger hättet Dir sölle gseh. Es isch fei es Chehrli gange, bis er g’antwortet het. Zerscht het er sech i sym Chopf mit dem Phänomen müessen abfinde, daß e Frou — nei, sogar es Meitschi oder mira e jungi Tochter, na so öppisem fragi. I sym Läbe het er no nüt eso ghört, und ds Annemarie isch i syr Achtung ufegschnellt, schier obe zur Röhren uus. Und wohlta het’s ihm! Zerscht het er es Gsatzli güetig glachet, und du het er aghobe: «E Hypothek»... und du het er — wapf-wapf — mit Gnuß a syr Pfyffe gsoge, «e Hypothek isch e — wi söll ig Ech das erkläre? E Hypothek isch, wenn einen amenen andere... oder nei, wart! So: E Hypothek isch es Pfandrächt uf nes Grundstück. Nähmet a, i sygi — wapf! — e Buur. I bruuchi Gäld und ha keis — wapf! — Jitz gangen i zu eim, wo het, und la mer von ihm gä — wapf! — Si sürflet e chly (nämlech d’Pfyffe). Das mueß ig ihm natürlech verzinsen uf ne bestimmte Tag, und wenn ig im Hinderlig blybe — wapf! — so mueß i Verzugszins bläche. Und zur Sicherheit für sys Darlähe mueß ig ihm es Rächt uf my Ligeschaft verschrybe, und machen i Gältstag, so chan er uf mys Güetli gryffe. — Wapf!»

«Nu, ungfähr eso han i mer’s vorgstellt», seit ds Annemarie, «aber wenn Dir jitz Ungfell heit im Stall oder im Huus oder chrank wärdet und Dir chönnet der Zins nid zale? — Müesset Dir de da ohni Gnad und Barmhärzigkeit Verzugszins zale, no ne höcheren als sünscht?»

«Ja, pärsé — wapf, wapf!»

«Das isch doch e gruusami Yrichtung.»

«Ja nu, so uf der Geisle gchlepft geit das ja nid. E vernünftige, wohl gsinnete Glöubiger het öppe chly Geduld, wenn er gseht, daß der ander im Päch isch und daß er sech rächtschaffe Müej git, syne Verpflichtunge nachez’cho. — Fritzli, reich mer e Fädere zum Pfyffeputze!»

«Jitz geit mer wider es Liecht uuf», seit ds Annemarie so halb für sych.

«Heit Dir vo däm no nüt gwüßt?»

«Ja, nid wäge däm. — Aber uf die Manier cha eine, wo Gäld het, nah-ti-nah ds Land erobere.»

«Pärsé, chan er.»

«Aber i hätti nid Rueh, bis i o d’Lüt eroberet hätti.»

«So, so? — Ha, ha! Der Matador spile wettet Dir de, d’Schuldebüürli abmetzge? — Nid übel, nid übel!»

«Ja nei, so meinen i’s nid, im Gägeteil! I hätti de geng Geduld mit ne, wenn i gsäch, daß si fascht nid mögte gschlüüffe. So würdi me na-ti-nah Meischter über Land und Lüt.»

Der Herr Chilchbärger het du vom Wätter afa brichte. Er het d’Lunte gschmöckt, aber nüt derglyche ta. Hingäge het er doch über d’Sach nachedänkt und gfunde, ds Annemarie sygi nid uf e Chopf tätscht. I Gedanke het er frylech es grüens Umhängli vor sys Gschäftsläbe zogen und isch etschlosse gsi, keir Gäxnase, und wär’s di graziösischti, ds Gänterli vo syr «Treui im Chlynen» ufz’tue. Aber öb er het wellen oder nid, i sym Härz isch öppis ufgange für ds Annemarie: Achtung und Vertroue. Settigs cha men o bloß im Chopf ha; aber wenn’s im Härz sitzt, so bringt’s d’Lüt neecher anenand. Und so het ds Annemarie, ohni’s no z’wüsse, e wichtigi Position gwunne. Der Wägmeischter het kei Verzugszins müesse zale, und der gwöhnlech Zins het er chönne bringe, no bevor ne-n-öpper gstüpft het, und doch isch er dermit lang hindedry cho.

Derfür, daß ds Annemarie sech nid i ds Juhe ufe verirri, het du am Abe d’Frou Charlotte scho gsorget. Es isch e chalte Huuch i das gmüetleche Sääli gfahre, wo si, vom Luft verchuzet und verrägnet, heicho isch. Si syge doch o rächti Gfrürlige, het si ufbegährt, wo si di ganzi Familie so zfriden am Kaminfüür gfunde het. Aber e zfridene Ma isch am Änd o öppis, und drum het si nid wyter pülveret. Der Herr Eduard het der ganz Abe Sorg gha, wi wenn er es Cabaret voll Champagnergleser uf drüne Fingerbeeri müeßt im Huus ume trage. Damit er ja nid müeß Uskunft gä drüber, wi si’s agstellt heige, für dä uhirtig Tag so stillvergnüegt zuez’bringe, het er, ganz gäge sy Gwohnheit, Frag über Frag a sy Frou gstellt, wi si greiset sygi, ob si hindertsi oder vüretsi gsässe sygi, ob’s nere däwäg nid übel worde syg, wän si gseh heigi, was disi gseit und jäni für nes Gsicht gmacht heigi, ob’s im Tal unden o gluftet und wi sträng es grägnet heigi, und so wyters, bis d’Frou Charlotte zletscht mißtrouisch worden isch, und gstudiert het, ob der tire-bouchon oder am Änd — di luschtigi soi-disant Gouvernanten a ihrem Ma nes Schrübli um nen Umgang glöst heigi.

Ds Annemarie isch sälber verwunderet gsi über dä Läärlouf vo ds Herr Eduards Zungen und het mit verstecktem Chummer ds Wätterlüüchten i de schönen Ouge vo der Frou Charlotte gwahret. Es het sech ganz als Donnergueg gspürt; aber so wenig als e würkleche Donnergueg öppis gäge ds Wätter verma, wo-n-er, ohni’s z’welle, verchündet, so machtlos isch sech ds Annemarie vorcho. Was het es sölle: Mit mene Drübery vo Artigkeit der Argwohn no vermehre? — Nei, es het ds Gschydschte gmacht, wo’s het chönne: Mit Andacht und harmlosem Gwunder dem Gspräch zueglost. Und so het es d’Situation grettet.

So isch ds Annemarie Sunnefroh i Zug cho, sech i de Härze vo de Lüt yz’nischte. Wil men aber d’Glägeheit, sy Sanftmuet z’erwyse, nid cha mache, so het es vürgno, de Lüten i ds Blauen usen öppis Guets z’tue. Das wär scho rächt gsi, wenn ihns derby nid der Gluscht tribe hätti, sälber i ds Renommée vo mene Schloßängel z’cho. D’Lätzgen isch nid underwäge blibe.