Text:Rudolf von Tavel/Der Donnergueg/Kapitel 11

XI.

Der Peter überchunnt e Brief und e neui Chappe, ds Annemarie ne Brief, nes Trinkgäld und — no öppis

Zwee Tag na der Lycht isch der Peter i «Holzigen Ofen» use ga zale, was der Liechti a Choscht und Logis schuldig bliben isch. Das isch dem Peter en Ehreschuld gsi gäge ds Annemarie Sunnefroh, wo der Husmeischter a der Metzgergaß het uf sy Rächnung gno gha.

Dreiesibezig Fränkli füfedryßig het’s no gmacht. Und der Peter het füfesibezig uf e Tisch zellt und gfragt: «Chönnet Dr mer use gä?» Der Husmeischter het kei Münz gha und dem Peter rundi zwöi Fränkli umegä und mit nere großmüetige Geste gseit: «Es söll rächt sy. — Wüsset Dir, junge Herr, e Bluetsuger bin i de keine, daß Dr’s nume wüsset! Öppis eso lat me sech de vo so mene Jüngling, wo no nüt weiß vom Wältlouf, nid la beize!»

Und wo der Peter verwunderet ufluegt, fahrt der Husmeischter furt: «Ja, ja, Dir chöut de no zfride sy, we mer nid chlage!»

«Was chlage?»

«He, was ächt? Dir wärdet’s öppe scho errate!»

«Chlaget Dir nume, mir wei’s la druuf abcho», het der Peter gseit und isch gäge hei zue.

Ghobe vom Bewußtsy, er heigi mit der Abfertigung vo däm Husmeischter sym Ystah für e Liechti d’Chronen ufgsetzt, isch der Peter uf sy «Bude» gange. Er isch nid wenig verwunderet gsi, wo-n-er dert der Pedäll Hämmerli findt mit mene Brief, wo’s druffe gheiße het: «Persönlich abzugeben.» Er chömi vom Profässer Zündtheiß, het der Pedäll gseit und gwartet, wi wenn’s ne-n-öppis agieng, was drinne gstanden isch. Der Peter het ihm aber d’Freud nid gmacht, der Brief ufz’tue, so lang er i der Stube gstanden isch. «Es isch dänk kei Antwort z’bringe», het er um d’Stude gschlage. «Nei», het der Peter gseit, «es isch i der Ornig.» Erscht, wo-n-er d’Gangstüre hinder em Hämmerli het ghören i ds Schloß falle, het er der Brief ufta. Da het’s churz und bündig gheiße: «An Herrn Studiosus theologiae Harzkopf. In meiner Eigenschaft als Präses der theologischen Teilkäs-Stipendien-Stiftung ersuche ich Sie, mir umgehend Bericht zu erstatten über die Verwendung des Ihnen zuerkannten und ausbezahlten Reisestipendiums. Prof. Dr. Zündtheiß.»

«Warum pressiert das jitz eso?» het der Peter brummlet. Daß er dä Bricht scho längschte hätti söllen ygä, het er wohl gwüßt. Aber was jitz mache? Di ganzi Studiereis isch nid über e «Hölzigen Ofen» use gange. Er het geng gmeint, bi längem bring er de das Gäld, wo-n-er a ds Liechtis Versorgung gstüüret het, wider zsämen und chönni de no hurti ga Montauban oder sünscht öppehi. Ja jitz! — Der Peter het sech e Pfyffe gstopft und isch dermit uf d’Fänschtersimse gläge, wi wenn er us de Rouchwülkli wetti en Uswäg errate. Es isch ihm aber gar nüt Gschyders i Sinn cho, als dem Profässer Zündtheiß z’schrybe, es syg ihm leid, daß er dür ne «Chrankheitsfall i der Familie» verhinderet gsi sygi, vo däm Stipändium Gebruuch z’mache. Derby het er sech de no ygredt, es sygi en ideali Uffassung vo der Familie, wenn er der Liechti derzue rächni. Halb het er glachet ob där Sophischterei, halb het er sech gschämt, und zletscht het er der Brief wider verrisse. Was sieg ds Annemarie Sunnefroh zu där Usred? — Nei, het er sech gseit, er welli lieber ds Härz i beidi Händ näh und dem Profässer di ganzi Wahrheit ga brichte. Villicht heig dä no nes Ysähe.

Der Peter het no ne Nacht drüber la verstrychen und sech hundertmal überleit, wi-n-er di Gschicht welli vorbringe. Es isch ihm nid übel äng worden im Hals, wo-n-er ändlech ds morndrisch im Altebärg änen a ds Profässers Lüti zoge het. Und wo ds Meitli gseit het, der Herr Profässer sygi nid daheime, het’s ihm fei e chly gwohlet. Aber mit däm isch ihm no nid ghulfe gsi. Der ganz Effäkt vo där verfählte Visiten isch gsi, daß ds Bsinnen a ds Härzchlopfen uf der Türschwellen ihm der Etschluß zu mene zwöite Versuech no schwärer gmacht het. Wi meh daß der Peter drüber nachedänkt het, descht meh isch ihm der Muet abhande cho, und zletscht het er doch Zueflucht gno zum Papier und dem Profässer churz und bündig gschribe, es syg ihm leid, er heigi nid furt chönne.

Der Profässer Zündtheiß het sech vo niemerem bruuche la z’brichte, wi so ne Studäntehushaltig öppen usgseht. Drum het er nid lang a däm Handel umegsaaget. Er het eifach der Quäschtor vo der Hochschuel derhinder greiset, und dä het o nid längs Fäderläsis gmacht. Er het der Peter zitiert und ihm ds Gäld umeghöische, und wo dä gseit het, im Sack heig er’s jitz emel nid grad, het er ds Peters Vogt, dem Almosner vo Dachnaglere, Bricht gmacht. Und das isch äbe der Notar Gattschu gsi. Jitz het sech’s natürlech der Peter chönnen erspare, bi irged mene Jud oder andere Gschäftlimacher für Gäld ga z’luege. I de Händ vom Almosner isch so vil gsi, wi i de Händ vo der Waisekommission, und die isch i den Ouge vom Peter wi vo jedem andere Bvogtete, wo irged a menen Ort z’tromsig drin isch, es cholerabeschwarzes, vermummelets Femgricht gsi, es Gchütt vo luter Möntsche, wo wüsse, daß tout comprendre so vil heißt wi tout pardonner, und wo sech destwäge mit ihrne solid burgerleche Händen und Füeße gäge ds tout comprendre wehre, damit si ihrem Handglübd unerbittlech treu blybe. Was het der Harzchopf da Guets gha z’erwarte? Er het wohl gwüßt, daß o di theologischi Fakultät und ds Kuratorium vo der Teilkäs-Stiftung grunne hei wi erlächneti Buuchbüttinen und daß syni Sünde bald i der ganze Stadt es Herrefrässe für alli di vile Lüt sy wärde, wo nie zu nüt Zyt hei. Wi ne blauschwarzi Näbelwulke het es sech uf ds Peters Gmüet nider gla. No het ihm niemer nüt z’leid ta gha, so het er scho a Furtloufen und Uswandere dänkt, für nid syne Peiniger i d’Händ z’falle. Aber e gwüsse Trotz gäge di chlyne Regänte het ne greizt, der Kampf ufz’näh.

Hinder der Wulkewand het der Peter es Stärnli gwüßt, und a das Stärnli het er gloubt: ds Annemarie Sunnefroh. Wenn öpper Verständnis und Vergäbung für sy Fähler gha het, so isch es natürlech ds Annemarie gsi. Frylech het’s der Peter agschämt, vor ihm müesse ds Häfeli vo syr Wohltätigkeit abz’decke. Aber d’Rächnung isch bald gmacht gsi: entweder het är sälber dem Annemarie bychtet, und de het’s ihm chönne verzieh, oder es het’s dür ds Stadtgschwätz verno, und de isch es für alli Zyte mit syr Fründschaft uus gsi. Hätt er wenigschtes dem Annemarie sys Mitlyde für sech, so chönnt er der ganz Räschte vo allem, was ihm gwartet het, uf sech näh. Das isch so klar und eifach gsi wi numen öppis — und so wichtig für e Peter. So lang eine no nes Härz weiß, wo-n-ihm offe steit, so bruucht er no nid z’verzwyfle. Aber o da isch wider e große Haagge gsi: wie zu däm Annemarie cho? Es isch no nid alles, daß hie eis isch und dert eis, wo’s guet zsäme chönne, zerscht müesse de no alli sibezäche Heeg und Muuren überchlätteret sy, wo d’Möntsche derzwüschen ufgrichtet hei. Was hätti jitz der Peter Harzchopf drum gä, wenn ds Annemarie nume für ne Stund sy gueti Erziehung vergässe hätti! Aber so vil het er vom gsellschaftleche Läbe wohl gwüßt, daß es aständigs Meitschi nid e Studänt z’Visiten epfat oder ihm es rendez-vous git. Und daß der Briefchaschte vo ds Sunnefrohs under nere stränge Zänsur gstanden isch, het er o gwüßt.

Ja nu, Not bricht Yse. I syr Angscht het der Peter doch i mene Brief vom Annemarie Glägeheit zu nes paar Worte ghöische. Und er het scho dütlech la merke, daß es bös um ihn standi. Mit däm Brief im Sack het er d’Brunngaß abpatrouilliert, stundelang. Aber es isch grad gsi, wi wenn ds Huus usgstorbe wäri, und underdesse het ja jeden Ougeblick der Notar Gattschu zum Obme, der Obme zum Stubeschryber, der Stubeschryber zum Umbieter, der Umbieter zu allne Mitglider vo der Waisekommission chönne loufe. Das geit ja sünsch nid so gleitig, bsunders nid, wenn öppe Gäld use sötti; aber es bruucht ja numen einisch öppis nid z’pressiere, so geit de grad alles wi gschosse. Scho het sech der Peter überleit, ob er nid am Änd eifach a der Brunngaß well ga lüte, da chunnt wahrhaftig ds Sunnefrohs Meitli mit mene sogenannte Fleischchorb, so menen ussefür grüen und inne rot agstrichne blächige, chorbförmige Chessi derhär. Jitz, Vogel, friß oder stirb! Der Peter springt dem Chöchi i Wäg, git ihm der Brief und es Füfzgi derzue und seit ihm, es söll der Brief der Jumpfer Sunnefroh uf ne schicklechi Art zuestecke. «Dir begryffet, wi-n-i’s meine, he?» het er no gfragt und mit den Ouge luschtig derzue blinzlet. Und ds Trineli het nid minder lischtigi Öugli gmacht. «’s söll nid fähle», het’s gseit.

Di rotbrächti Jungfrou isch d’Stägen uuf gschnubbet und het ihre schwäre Fleischchorb uf e Chuchitisch abgstellt. Si het sech i der Schaal verdampet gha und d’Vorwürf im Gsicht vo der Frou Sunnefroh gläse, scho bevor si het afa schmähle. «Ja nu», het es gseit, «i cha nüt derfür, er het mi la warte, bis mer d’Scheiche schier ygschlafe sy.»

«Eh aber Trineli, wi redsch o! Du wirsch di öppe mit ihm verdampet ha.»

«Dräck a me Lümpli! Dampet! — Warte han i müesse, bis är mit angere het usdampet gha.»

Ds Trineli het afa yfüüren und hüschtere, wi wenn niemer sünsch i der Chuchi wär. Da chunnt ds Annemarie mit dem Abwäschbecki und stellt’s uf e Tisch.

«Da wär öppis vom Schatz», seit ds Trineli, blinzlet, grad wi der Peter ihm vori zueblinzlet het, und git dem Annemarie der Brief und ds Füfzgi. Es het gmeint, d’Frou Sunnefroh sygi dusse; aber si het grad hinder der offene Schafttüren e Schlüssel ufghänkt. Jitz tuet si d’Türe zue und seit: «Was seisch?»

Ds Trineli het um ds Öfeli ume gschäftet und kei Bscheid meh gä. Chräbsrot isch ds Annemarie dagstanden und het der Brief welle verstecke. Aber da het’s gheiße: «Vüre mit! Was isch das?» Dem Annemarie isch es wi ne Verrat vorcho, daß es dä Brief het sölle der Mama uslifere, wenn es scho no gar nid gwüßt het, was drinne steit. Aber was het’s anders welle? D’Frou Sunnefroh isch dermit i d’Äßstube gangen und het bald druuf ihri Tochter yne grüeft.

«Was isch jitz das für ne neui Mode?» fragt si. «Du weisch doch, daß du di nid wyter söllisch yla mit däm junge Harzchopf!»

«Aber, Mama, i weiß ja gar nid, vo was Dir redet! Dä Ougeblick bringt ds Trineli dä Brief, und i ha ne ja no gar nid gläse.»

«Du sott ne-n-o nid läse! ’s isch gar nid nötig.»

«I ha’s ja o gar nid begährt. Warum schmählet Dir jitz mit mer?»

«Tue nume nid so uschuldig, es Meitschi, wo sech comme il faut uffüehrt, überchunnt äbe nid settig Sache. Jungi Herre wüsse ganz guet, mit wäm si sech so öppis dörfen erloube. Wenn du-n-ihm nid der chly Finger gä hättisch, so wüßt er, was er z’tüe het.»

Ds Annemarie isch scho so wyt gsi, daß es gwüßt het, wi me mueß mache, wenn me gärn öppis usebrächti, wo eim d’Lüt nid wei säge. Vor allem mueß me kei Gwunder verrate.

«I weiß nid, was Dir meinet, Mama», het es gseit und ta, wi wenn ihm der Peter ganz glychgültig wäri. Und dermit het es d’Mama chönne gwunderig mache. Si hätti du gärn usedividiert, ob ihri Tochter würklech so uschuldig sygi a däm Brief. «Confidences macht me sünsch nid öpperem, wo me nid e chly neecher kennt.

Und es macht alli Gattig, es syg nid ds erschtmal, daß er dir ds Härz läärt», het d’Frou Sunnefroh wyter ufbegährt. Und jitz het ds Annemarie scho d’Houptsach gwüßt. — Also confidences, het es dänkt. Und d’Art vo ds Peters confidences het es frylech scho chly gkennt. Für no sicherer z’sy, seit es du: «O, bhüet is, so Studänte hei öppe geng ds Härz uf der Zunge, und gwöhnlech isch es ne de no nid emal ärnscht dermit. ’s isch sech gar nid derwärt, wäge so öppisem es Wäse z’mache.»

«E nu also», seit d’Mama und verryßt der Brief i chlyni Fätzli.

Na mene Chehrli aber fat si wider a und seit: «Aber du weisch, was du dym Papa schuldig bisch. Und nimm di in acht! Wenn men uf so öppis ygeit, so isch es de mängisch schwär, uf aständigi Manier wider losz’cho. Hälfe chönntisch ihm ja glych nid.»

So isch Tropf um Tropf allerlei düre grunne, und ds Annemarie het sech druus chönne zsämesetze, daß der Peter öppis anders von ihm welle het als numen e fründleche Blick. D’Mama het nume zue rächt gha, daß me nid liecht uf aständigi Art druus chömi, wenn men uf so öppis ygangi. Ds Annemarie het gwüß der bescht Wille gha, der Mama z’folge; aber jitz het’s erfahre, daß sys Härz scho lang uf ds Peters Begähr ygangen isch, und scho jitz isch ihm jede Versuech, sech druus z’zieh, nid aständig vorcho. Öppis het an ihm zoge, und es isch ihm gsi, es müessi vernäh, was los sygi. — «Du weisch, was du dym Papa schuldig bisch!» het’s dem Annemarie i den Ohre tönt. O ja, es het’s wohl gwüßt, aber en anderi Stimm het ihm gseit: «Und dem Peter Harzchopf? Bisch du däm nüt schuldig?» — Hätti öpper jitz dem Annemarie gseit, es heigi e stilli Liebi zum Peter, so hätt’s es villicht no einisch nid zuegä; aber gspürt het’s es, wi no nie. Und doch isch der Wille vo den Eltere da dervor gsi wi ne Muure. — Nei, daß men i settigi Widersprüch cha grate, wenn me doch geng schlächt und rächt sy Wäg gangen isch! Lang het ds Annemarie, wo felsefescht vo syr eigete Biderkeit isch überzügt gsi, nid welle dra gloube, daß es i mene Konflikt zwüsche Liebi und Chindspflicht stecki. D’Lüt machen ein äbe no liecht e chly sturm. Da säge si vo mene junge Möntsch, er sygi so und so ne braven oder so und so ne dumme, bis er’s gloubt und gar nüt meh anders für müglech aluegt. Und de etdeckt er de glägetlech, daß es nienehalb eso guet stimmt. De chöme de di böse Tage, wo me geng dütlecher gseht, daß me nid i ds Model passet, wo d’Lüt eim zwäggchnättet hei. Duuchi, wo jedes Dümpfi schüüche, schicke sech de dry und drücke sech sälber i das Model, und so geit vil guete Wuchs verlore. Aber die, wo merke, daß nid ds Model d’Houptsach isch und daß d’Möntsche lätz chnätte, schlüüffen us em Model usen oder, wenn si Chraft hei, verspränge si’s.

Grad da isch ds Annemarie aglanget gsi, und wenn es o nid hätti chönne säge, wo’s ihm fählt, so het’s es descht besser gspürt, und Gspüre het meh Trib als Überlege. Drum isch ds Annemarie mit sech rätig worde, es müeß eifach der Peter gseh. Aber wie das astelle? Sitdäm der Liechti nümme gläbt het, isch das nid so eifach gsi. A der Junkeregaß und uf em Chilchhof isch me nie sicher. Da het me jede Momänt öpper Bekannts atroffe. I der Hochschuel isch Ferie-Stilli gsi. Da isch nume no eis blibe: Dem Peter über e Wäg loufe, wenn er i d’Aaren isch ga bade. Und so het ds Annemarie vo jeder Kommission, wo’s het z’mache gha, profitiert. Es isch geng eismal dür ds Münztor aben und dür ds ober Marzilitor ufen und ds andermal umgchehrt, oder o einisch d’Frickstägen ab. Scho mängsmal het es syni Chehre gmacht, aber es het ihm no nid welle grate. Drüber isch Tag um Tag verstriche, und dem Annemarie het’s afa Chummer mache. «Isch er ächt furt?» het es sech gfragt, «oder was het’s mit ihm gä?» Grad het es wider da drüber gstudiert, wo-n-es, öppen acht Tag nadäm ds Peters Brief cho isch, dür ds obere Marzilitor ufen isch. — Da dunkt’s ds Annemarie, es heigi sy Name ghöre rüefe. Aber wohär? Es chehrt sech um gäge d’Stadt und luegt. Wyt und breit isch ekei Möntsch umewäg gsi. Lingger Hand obe, uf em Wall vo der chlyne Schanz, hei sech Bueben umebalget; aber vo dert isch es nid cho. Da ghört’s vo rächts obe rüefe: «Hie! Hie bin i!»

Und richtig: Dert obe lyt einen i mene blaugraue Soldatechittel über ne Fänschtersimsen use. Dem Annemarie isch schier der Ate bstoche. «Um ds Himmels wille!» het es halblut gseit, «was isch jitz das?» Es het nid gwüßt, was das altersgraue Huus näbem Marzilitor isch. Bis jitz het’s nüt anders gmeint, als das ghöri zum Salzmagazin. Isch das am Änd e Chefi? — Ja, ds Annemarie het no nid gwüßt gha, daß das d’Napolitaner-Casärnen isch, ds Depot vom vierte Schwyzer-Regimänt i napolitanische Dienschte.

«Wartet! I chumen abe», het der Soldat grüeft. Jitz het’s ne gkennt. Wahrhaftig, es isch der Peter Harzchopf gsi. Es sy es paar Minute verstriche, bis er vor ds Tor abe cho isch. Ja, ja, der Peter isch scho nümme der frei Brueder Studio gsi, wo über jedi Schwelle springt, grad wi’s ne-n-achunnt! Er het müesse ga frage, öb er vor ds Huus use dörfi — der Peter Harzchopf — der Drahtgügger! Und wi het er usgseh! E sogenannte «Luser» het er annegha, e blätzete Kaput, wo scho zahllosi Truurspil under syne bröde Nähte versteckt gha het. Wi mängs bravs und unglücklechs, wi mängs übermüetigs und tatedurschtigs Härz hei di Chnöpf scho ghört chlopfe! Und uf em Chopf, schreeg ufgsetzt, het er e Polischappe mit mene grüene Zötteli treit. Aber eigetlech isch dem Peter di Tracht verwandt guet gange. Er isch halt äbe doch e Läcker gsi, es subers Bürschtli.

«Gället, Dir kennet mi schier nümmen ume, Annemarie?»

«Annemarie», het er’s agredt.

«Nei, wahrhaftig nid. — Heit Dir müessen yrücke?»

«Chömet, i will Ech hurti erzelle, was gangen isch», seit der Peter und zieht ds Annemarie uf e Wäg, wo under em Wall vo der Schanz düre gloffen isch. Ängschtlech het ds Annemarie umenandere gluegt. «Mira», het’s schließlech dänkt, «gsej is, wär well! Es isch allwäg für lang ds letschtmal.»

Der Peter het Füür i den Ouge gha, wo-n-er i ds Erzellen yne cho isch. «Wüsset Dr, i cha nümme hie blybe, jitz isch mer alles zsäme glych. Under dene Wörggseck chan i nid läbe. Und ob i hie z’grund gangen oder z’Neapel, chunnt uf eis use. Gscheht’s dert, so han i emel de no öppis vo der Wält gseh. Und wär weiß, villicht bringen i’s als Soldat no wyter.»

«Aber warum weit Dr eigetlech furt?»

«Warum? — Darum! — Gloubet mer nume, wenn’s nid sy müeßt, so gieng i gwüß nid.» Derby het der Peter ds Annemarie mit truurigen Ouge voll Liebi agluegt. «Si hei mi vorglade vor d’Waisekommission, und da sy ihrere nes halbs Dotze gsässen und hei mi agluegt, wi wenn i dem Schalewärch ertrunne wär. Und du het der Obme mi bhört über alles, was ig i der letschte Zyt tribe heigi. Vo jedem Batze Gäld het er welle wüsse, für was ine bruucht heigi. Und du han i alles gseit, wi’s gangen isch.»

«Aber was isch de eigetlech Grüüslechs gange?»

«E äbe nüt Grüüslechs, es wär sech o derwärt! I ha halt mys Stipändium ufbruucht für e Liechti. Das isch di ganzi Gschicht. Und du hei si mer’s du, wo-n-i am wenigschte dra dänkt ha, umeghöische... ’s isch emel o nes Pressier gsi. Dernah amenen andere, öppen amene Profässerssuhn, hätti me scho Zyt gla. Aber natürlech üsereine... O, Annemarie, lueget mi nid eso a! I weiß ja, i hätt’s nid sölle mache; aber i ha halt nid chönne widerstah, juscht wil i gseh ha, daß es der einzig Wäg gsi isch i Eui Neechi. — Gället, Dir emel begryffet mi und chönnet mer verzieh?»

Ds Annemarie het nid gwüßt, was antworte. Es het nume stober näbedsi gluegt. Es isch no gwanet gsi, bi allem, was es erläbt het, z’dänke, was ächt der Papa derzue würdi säge, und da isch es ihm doch vorcho, der Peter chäm nid guet ewägg. Aber es het d’Barmhärzigkeit vom Peter größer gseh als alles andere. Daß di Barmhärzigkeit eigetlech es Hääggle nam Annemarie Sunnefroh zur Seel gha het, isch ihm kei Grund gsi, se z’verwärfe. Im Gägeteil, das het dem Annemarie nume no d’Heiteri vor den Ouge dämpft und ihm wohlta. Daß ihm sälber mit ds Peters Machetschaft es Unrächt gscheh isch, het es i däm Ougeblick nume ganz undütlech epfunde; es het sech ehnder uf nen Art mitschuldig gspürt. D’Liebi het e Dusem um sy Verstand gspunne, het ihn’s gstrychlet und ihm wehta, und es het nid gwüßt, wo uus und wo ane, und i däm Dusem het’s der Liebi nahgä.

«Isch de nüt meh z’mache?» fragt es ändlech.

«Nei», seit der Peter, glücklech über ds Annemaries gueti Absicht, und truurig drüber, daß ihm di Güeti nid meh het chönne nütze. «Nei, ’s isch nüt meh z’machen als: furt.»

«Chönnet Dr’s de nid no guetmache? ’s wär doch tapferer, ds Wätter hie la über sech z’ergah und abz’büeße, statt mit menen Unrächt uf em Buggel z’flieh. Oder nid?»

«Bhüet is, ’s isch niemer um ne Batze z’churz cho als i sälber. Si hei mer’s suber alles abgchnöpft. Und wär’s da derby blibe, so wett i nüt säge. Aber si hei mer vo der Hochschuel mit Relegation dröit, und d’Waisekommission het mer e bsundere Vogt gä.»

«Wän de?»

«He, der alt Ohmgäldner Bindhämmer. Es wird scho eine sy dernah, wenn si gfunde hei, der Notar Gattschu sygi z’gattschunig für mi. — Aber die kenne Peter Harzchopfe nid, wenn si meine, dä heig sech zwüschem Profässore-Kollegium und dem Vogt still. D’Wält isch z’groß, für daß i mi däwäg ließ ringgle. Jitz wott i einisch Bärn vo wytem ga aluege.»

«Ja und de?» Ds Annemarie het dermit nume welle säge, wi sech de der Peter ds Wytere vo syr Zuekunft vorstelli und ds Umecho ga Bärn, vowägen i sym Chopf het jedes z’Bärn agfangene Läbe vo sälber wider z’Bärn söllen ändige; aber der Peter het öppis anders i ds Annemaries Frag ghört, en einzige Buechstabe meh, wo’s nid usgsproche het, aber e dicke, schwäre: «Und de i?»

Und uf das hi het er ds Annemarie härzhaft i d’Arme gno, und gäb wi-n-es sech gwehrt und gseit het: «Nei, nei! Was machet Dr? Um Gotts wille löjt mi gah!» ihm linggs und rächts Müntschi ufbrönnt. Wo-n-er’s ändlech het la gah, het’s briegget und isch ganz verhürschet gsi und güggelrot.

Ai! het der Peter dänkt, han i ächt jitz wider öppis Dumms agstellt? Han i mir jitz am Änd ds letscht Härz etfrömdet, wo hie für mi gschlage het? — Aber sy Angscht isch verfloge, wo ds Annemarie, statt dervo z’springe, mit vorwurfsvollen Auge seit: «Dänket doch o, um Gotts wille! Es chönnt is ja öpper gseh!»

Das isch gsi wi ne Schranz i d’Wulke. Am liebschte wär der Peter dem Annemarie no einisch um e Hals gfalle; aber jitz het er sech ebha, het nume no na syr Hand griffen und gseit: «Verzieht mer, verzieht mer, Annemarie! I ha eifach nid anders chönne. Eui lieben Ouge! Villicht isch es ds letschtmal i mym Läbe, daß i vo öpperem Güeti und Liebi erfahre. I weiß ja wohl, jitz chunnt öppis anders für mi; jitz geit’s de entweder obsig mit mer — und im Gedanken a Euch will i alles über mi la ergah — oder de z’vollem nidsig. Wenn mi öppis über Wasser het, so isch es ds Bsinnen a Euch. Und jitz bhüet Ech der lieb Gott, Annemarie! Verzieht mer, und dänket nid ds Böschte vo mer!»

Ds Annemarie het ihm d’Hand drückt, ohni rächt z’wüsse, was eigetlech gscheht. No lang isch es da gstanden und het schier nid dörfen ufluege vor Angscht, es gsej de öpper, wo ne zuegluegt heigi. Wo-n-es du ändlech gangen isch, um e Hirschegraben ume, het es sy Soldat no am anderen Änd vom Wallgrabe gseh stah. Er het d’Polischappe vom schwarze Strubel gno und ihm no nes paarmal gwunke. Ob allem Wyterloufe het es syni Träne verschlückt und der Chopf abe gha, so tief es möge het, daß ihm ja niemer nüt amerki. Eigetlech isch es schuderhaft höhn gsi über ds Peters ugattlechen Überfall. Aber ds Peters Schicksal isch ihm so z’Härze gange, daß es ihm nöue doch nid so z’grächtem het chönne zürne. Es het nid rächt begriffe, was er jitz von ihm dänki, öb es ihm Hoffnunge gmacht heigi, es wart ihm, bis er als gmachte Ma umechömi, oder öb si für ds ganz Läben Abschid vonenandere gno heige. Nah-ti-nah het es sech afa yrede, es chönn ihm wohl warte, wenn dä Gedanke der Peter über Wasser mögi bhalte. Derwärt wär es sech scho. Und syg der Peter einisch uf feschtem Bode, so chönni me de geng no luege.