Text:Otto Keller/Schnitz ond Zwetschga!/D’ Schnokajagd

D’ Schnokajagd.

Was kennet doch dia Donndersschnoka
Ons arme Menschakender ploga,
Was ploga – zur Verzweiflong brenga!
– I ka dervo a Liadle senga, –
Wenn so-n-a elends Lombadier
Hot grad sei b’sondra Freid an dir.

So isch mer ’s au do neilich ganga,
Grad han e a zom Schlofa gfanga,
Behaglich ben em Bett i g’lega,
Ond duah da erschta Ascht versäga, –
Uf oimol ssss – i kenn des Gsomm!
Danzt mir a Schnok om d’ Nasa rom.

Wenn d’ net a Haut hosch grad wia d’Goga,
No muescht Reschpekt han vor de Schnoka.
I wenigstens ka ’s net verhehla,
Mi deant die Viecher elend quäla;
I gang, kommt oina mir en d’ Quer,
Glei wia d’r Blitz d’rhenter her!

Jetzt heer e se am Ohr rom fliaga,
Wart no, denk i, di will e kriaga,
Dir will e d’ Freid an mir verderba,
Wann d’ nahockscht, Luader, no muescht schterba!
Se hockt, – i hau, so schnell e ka,
Wia narret mir an Backa na!

D’ Schnok aber heer e weiter geiga;
Do will mer scho a Wuat ufschteiga;
No, denk e, muascht halt Licht azenda,
Em Donkla kasch se doch net fenda,
Lang noch d’r Zendholzschachtel nom,
Boms, fliagt mei ganz Glas Wasser om!

Mei Uhr, dia schwemmt em Wasser drenna;
I han ’s schier net verwarta kenna,
Bis i des Schächtele han gfonda;
’s erscht Schwefele hot gar net zonda,
’s zwoit schpritzt, potz Schtuegert sapperment,
Ond hot mer d’ Finger bees verbrennt.

Do soll a Mensch sei Ruah bewahra!
Jetzt nex, wia aus em Bett rausgfahra,
Dem Sauviech noch, wia ’s Donnderwetter,
Jetzt muaß se her! Des wär no netter! –
Ond schlag mei Kneedle, was e ka,
Ans Eck vom Bettladpfoschta na!

Den Schmerza will e gar koim Menscha,
No net amol meim Dodfeind wenscha,
Mir isch d’r Odem schier verganga,
D’r Guguk hol ’s ganz Schnokafanga! –
Aha, i glaub, jetzt hockt se na!
Wart Schenderluader, jetzt kommscht dra!

I batsch an d’ Wand na donndermäßig,
Do werd em Gsicht i bloich ond käsig,
Mei Hand, dia feiert, ’s Bluot isch gloffa:
I han direkt en Nagel droffa,
En Nagel, den i, meiner Seel,
Fir d’ Schnok han g’halta – i Kameel!

Des Luader aber surrt ganz heiter
Ond seelafroh durch d’ Schtuba weiter,
Mir aber, mir isch d’ Luscht verganga,
Jetzt soll d’r Deifel Schnoka fanga!
I mach mer liaber en Verband
Oms Kneedle, d’ Fenger ond om d’ Hand!

O Leit, was isch en solche Laga
A Schnaps so gut, – ’s isch net zom saga! –
Es kennt, i glaub, i mecht druf wetta,
A Kirschagoischt mir ’s Leba retta!
Domit e gwis nex drag drvo,
Han zwoimol i „Gott segne ’s“ do.

Des Schnokaviech, des fliagt ganz monter
Frech rom ond nom ond ruf ond ronter,
I denk bei mir, wie ’s Goldschmieds Bua,
Ond will grad uf mei Bettlad zua, –
Trett i mer no, o mei, o mei,
En Schpreiße grad en d’ Fuaßsohl nei!

Jetzt miaßet er net selber saga:
Ka’s Oglick oin no ärger schlaga? –
Ond wia-n-e be em Bett drenn glega,
Hätt e am liabschta heila mega,
Ond bettet han e: „Liaber Gott,
Schlag du doch älle Schnoka z’ dot!“

Am andra Morga no, o Schrecka,
Was muaß em Spiagel i entdecka:
Mei Nas isch wia-n-a Sellreknolla
Ond beide Auga dick verschwolla!
’s isch guat, daß i koi Weib han no,
Sonscht däht ’s no hoißa – dui häb ’s do!