Ludwig Aurbacher: Schriftproben in oberschwäbischer Mundart. Kapitel 2

Herz um Herz.

Diə Muəttər tuət all·s gráinə~,
Dər Vattər will·s it hâu~.
I so’tt mei~·n Allərliəbstə~
Urplitzli’ gangə~ lâu~.

Eər sei für mi’ all·s z·voərnêm,
Eər sei für mi’ all·s z·reich,
I so’tt halt áinə~ nemmə~,
Deər eüsər ái~·m sei gleich.

Mei~ Vattər und mei~ Muətter,
Diə mainə~·s meinthalb guət,
Mə~ ka~·s ə~·n net vərdenkə~,
Wenn siə sind aûf dər Huət.

Do’ bei mər ist iər Soərgə~
Umsu~st – i sag· əs frei –
Mei~ Liəbstər weərd wol wissə~,
Wiə hoəch und weərt i sei.

I bi~ sei~ »guldnəs Mädlə«,
I bi~ sei~ »Taûsə~d-Schatz« –
Draûf geit ər Briəf und Sigəl,
Draûf geit ər miər ən Schmatz.

Bin i iəm no~ so kosch’bər,
Was gâut·s diə andrə~ a~?
Eər weərd·s am béstə~ wissə~,
Wiə vil i geltə~ ka~.

So sim-mər quitt und lédi’,
Und tauschə~ Heə‘z und Hand,
Und was no’ fêlt, ərsétzt iəm
Mei~ Fleiß und mei~ Vərstand.