Text:Jules Meininger/Theilung.
7. Juli 1889
Das Wort ka uf viele-n-Art,
Awandunge finde;
Bim Notar brücht me-n-apart,
Fir das Wort viel Tinte.
's liegt jedochnoch Edler's drin,
Wenn dü 's witt erfülle,
Theil do Brod im Christe-Sinn,
Kasch mang Hunger stille.
Wand o 's Wort im Ehestand a,
Thüa d' Fraid, 's Leid o theile,
Anstatt größ're Wunde z' schla,
Kasch dü's drmit heile.
„Theilung“, hért me-n-alle Tag,
Nur wann's viel mißbrüche,
Predigt me nur, was me mag,
Wieder thüat's uftüche.
's hat e Selte, dia hann's los,
Das sin d' wahre Theiler,
Ihr Wahlstruch isch eifach blos;
„'s Theile isch wohlfeiler.“
Theile wann viel mit 'm Rich',
Thian gar schén üslege:
D' Mensche säige-n-alle glich,
Wurum nitt 's Vrmege? -
Hätt e jeder glich viel Gald
Gab's bol, i wott wette,
Gnüa, wo ware-n uf d'r Walt
Un kei Sü meh hätte.
Wann emol d'r Fall annah,
's Blättle that sich kehre,
Eb nur Ein' si Gald that ga?
Nei, me brücht nitt z' wehre!
Wia viel git's nitt, wo wia da
So ihr Rachnung mache
Un wann theile - haltela,
Nur mit fremde Sache.
Itheilt isch halt d'Welt e so,
- Groß' un kleine Riahme -
Da, wo gar nit hat beku,
Nu - dem nimmt's o nieme!