Text:Jules Meininger/Osterzit.
21. Àwrìl 1889
Wia heimlig thüat das Wärtle klinge,
Wia han as Kinder Fraid mir g'ha,
Die Zit, wo d' „Hase“ d' Eier bringe,
Sag, wer erinnert sich nit dra?
Wohl sin dia schene Kinderstunde
Un dia wo uns v'rschafft sie han,
Fir Manger leider längscht v'rschwunde
Un ohne aß mir Acht druf gan.
Un doch wenn d'Osterzit thüat kumme,
So heimelt's eim vo frischem a;
So iwerall wird Theil dra gnumme,
Wo nur e christlig Harz thüat schla.
Bi mang Millione Mensche hite,
Isch das e Tag vo Wichtigkeit,
Bi Rich und Arm, in alle Hütte,
Ehrt me das Fest mit großer Fraid.
Sogar d' Natür üs ihrem Schlummer
Isch wieder uf dia Zit v'rwacht,
Un riaft uns züa: Bol kunnt d'r Summer
Un ich zeig mich in voller Pracht.
Dr Winter hat si Macht v'rlore,
's isch Zit aß ar nimm ni-n-uns blibt,
D'r Summer hat ihm Frindschaft g'schwore
Un kampft bis ar ne ganz v'rtribt.
Scho jetz sin d' Vögel in de Walder,
Wenn d' Baim o no nitt stehn im Grian,
Un sieht me nitt o scho, aß d' Falder
Ihr Summerkleid alege thian?
's labt alles frisch, das Jung un Alte,
Garn git me sich d'r Hoffnung hi,
Aß wenn d' Natür sich thüat enthalte,
So wird's für alles besser si.
Wia jeder weißt, ne-n-alte Gschichte,
Dia lehrt uns: 's loßt sich zwinge nit,
's isch d'r Walt e so igrichte,
's kunnt alles z'samme mit d'r Zit.
Un alles g'schieht vo Eim si Wille,
Kein von uns anderst eppes dra,
Ne Jeder sott sie Pflicht erfülle,
Denn unverhoft klopft's bi eim a.
Me mag sich noch so tapfer wehre,
Do nutzt kei Kritle ewe nit -
Wenn's wohr, was unsre Kinder lehre,
Git's o fir uns eu Osterzit!