Text:Jules Meininger/D' Devantüre

D' Devantüre.

D' Trottoirs sin g'macht, das wisse-n-Alle,
Aß me de Füahrwark wiche ka,
Doch leider müaß me sich's lo g'falle,
Rennt me an Kinderwage-n-a.

Me sott d' Trottoirs o nitt versperre,
Das wisse-n-alle z'samme hia,
Un iwerhaüpt noch kännt's de Herre
Ehmanner Unagnahm's züaziah.

Un vor de Lade gar steh bliwe,
Das isch im höchste Grad ungsund;
Viel Krankheit sin in dam züaz'schriwe,
Me glaübt nitt, wia schnall 's an eim kunnt.

Ne Fraü un Mann sin letscht spaziare;
D' Fraü macht an jedem Lade Halt,
Für alles gnaü z' examiniare,
Was ihm natirlig nitt racht g'fallt.

„Kumm, kumm“, sait 'r, „mich fangt's a z'friare,
Do ziaht's! gspirsch nitt da rüche Wind?“ -
Doch sie thüa nitt vom Platz sich riahre
Un meint: „Ah bah, nitt aß ich find'! -

„O bschaü da Mantel, da süperwe“,
Sait sie, „da that gwiß güat mir geh!“ -
„Kumm Fraü, sunscht thüa-n-ich mich verderwe,“
Meint ar, „wenn mir do bliwe steh.“

Jetz gehn se witers mitenander;
Was sie am meishte Wunder nimmt,
Das isch, ar zeigt sich noch charmanter,
Aß vorhar, un sie ich verstimmt.

„O lüag da scheene Guldschmiedlade“,
So fangt se jetz wieder a,
„Dia fine Sache, wia na Fade,
Wia billig ka me-n-all's do ha!“

Ganz salig isch se-n-in Gedanke,
Sait: „Weisch, wia viel das Armband koscht?
's steht uf em Zedel, fufzig Franke.“ -
Jetz packt ihn wieder a ne Froscht.

„O Schatzle, kumm“, thüat ar sie bitte,
's isch mir so possig hite drum,
Ich weiß nitt, was mich apackt hite,
Isch's d'Kälte? Ich weiß nitt wurum!“

„Wahrhaftig“, sait sie, „dü hasch Fiawer,
Un 's isch doch gwiß kei Kälte hit;
Was isch passiart, o sag mir's, Liawer,
Denn wirklig, ich begriff di nitt.“

„Doch, doch, 's isch kalt“, thüat 's Wort ar namme,
„Ich bi empfindlig leider halt,
Un owedri dia Lade z' samme
Mit ihre Prise gan mr kalt.

Glaüb mir, mir gehn in keiner ine,
Sunscht trag ich sicher epps drvo,
Kumm schnall, dü siesch an miner Mine,
's laüft mir noch kalt dr Buckel no!“

Mitnander sin se heime gange,
Sin einig wieder gsi un z'fried;
Blibt ar jetz steh, sait sie mit Bange:
„Kumm schnall, aß dir kei Unglück g'schieht!“

Sin Alle einig so? Was wann 'r, -
Die Frog war doch züa delicat;
Jedoch war's z' winsche-n-alle Manner,
Aß Jeder 's gliche sage kat.