Text:Jules Meininger/Üs em Pensionnat.

Üs em Pensionnat.

D' Tochter kunnt, so ha-n-i ghört,
Hit in's Pensionnat,
Aß se-n-eppes Tüchtig's lehrt,
Was se no nit kat.

„Mann“, sait d' Fraü, „'s war d' höchste Zit,
„Mir han g'warte gnüe,
„Unser Kind müeß unter d' Lit -
„Sag, was meinsch drzüe?“

„Hm!“... Nit ganz das Ding ihm gfallt,
Denn 'r lüegt betriebt,
Sait druf „Jo“, wie Manger halt,
Wo dr Friede liebt...

Sither sin zwei Johr vrbi,
Heim isch d' Tochter ku,
„Willkumm!“ sage d' Eltre gli,
's isch mit Fraid ufgnu.

„Do ihr Eltre, jetze gsahn,
„Was ich g'lehrt därt ha!“ - -
D' Müetter macht scho groß Plan,
Un lüegt stolz se-n-a.

„Papa“, sait jetz d' Tochter druf,
„Dü wirsch z'friede si:
„Denn mi Zeugniß, mach's nur uf,
„Zeigt, wie g'lehrt ich bi.“

„Müsik un Astronomie“,
List 'r schwarz uf wiß,
„Physique un Geometrie
„Hasch drin „Gut“, 's isch gwiß!

„Ein's nur, Kind, müesch jetz noch ha“,
Sait 'r, arnscht im Ton:
„Was me halt nitt finde ka,
„In de glehrt' Pension -

„Nimm e Mann, wo 's Koche kennt
„Un d' Hüshaltung o,
„Sunscht sin beide latz agrennt;
„Dank do driwer no!“