Text:Jules Meininger/'s Wort „heim“!
21. Juli 1889
Das Wärtle zehlt wohl züa de kleine
Büachstawe hat's jo viare nur,
Ne Iwersetzung git's do keine,
's isch 's gliche nitt, 's v'rliart d'rdur.
„Mon chez moi“, thian's d' Franzose nenne,
„Mein Heim“, so sait dr Ditsch mit Racht,
's sait mehr, me müaß es anerkenne,
Drum isch o d' Iwersetzung schlacht.
Meg 's Schicksal noch so wit eim trage,
So git's doch mange-n-Aügeblick,
Wo me das Wärtle garn hört sage,
Wo eim dra mahnt, an's Jugendglück!
Me-n-isch halt niane besser d' heime
Aß ewe wo me har isch, d' „heim“,
Un wenn me z' Nacht vo d' „heim“ thüat traime
So sin das gwiß die scheenste Traim.
Ne Jeder, Arm sowohl wia Riche,
Dar hat si „Heim“, wo-n-ar dra hangt,
Wenn d' Johre noch so rasch v'rstriche,
Git's doch Momant, wo-n-ar dra dankt.
Un han mir do im Elsaß unte,
Nit unser „Heim“ wia alle Lit? -
Uf dia Frog hat me d' Antwort gfunde,
Un das sogar in kurzer Zit -
Denn wer wott's do noch Wunder namme,
Wenn's Jeder garn in's Elsaß tribt:
Dr Finftel vo de G'meine z'samme
Isch's, wo am And mit „heim“ sich schribt. *)
Drum fihlt me sich bi uns gli d' „heime“,
In uns'rem scheene-n-Elsaßland;
Me kännt sich's o nitt scheener traime,
Das isch jo wit un breit bekannt.
Selbst Orte, wo mit „heim“ nitt ande,
Die namme d' Lit doch gastlig uf,
Me thüat in keim dr Rücke wande,
's Elsaß därf awer stolz si druf!
D' Lit wisse nur in Städt un Därfer,
Aß Jeder schaffe müaß un will,
Isch o in Viel ihr Tagwark schärfer,
Sie mache's, 's isch 'ne niamols z' viel.
Un wenn dr Sunntig als thüat kumme,
Begitt me sich in Suntigstaat;
Me sait sich, jetz isch d' Wuche-n-umme
Un amüsiart sich, wia me kat.
's schint jo fir alle Mensche d' Sunne,
Unracht hat dar, wo das nitt glaübt,
Ne Fraid in Ehr isch nia z'v'rgunne
Un isch in alle Lit erlaübt.
Ein's ka-n-ich üs 'm Kopf nitt triwe,
Un wott ich's, war ich's nitt im Stand:
's Elsaß isch 's Elsaß un wird's bliwe,
Das isch un blibt mi Heimetland!
*) Von den ca. 1000 Gemeinden des Elsaß sind in der That ungefähr 200, deren Ortsnamen mit „heim“ endigt.