Text:August Lustig/Der Hausfreund/Ne Osterpresent.

Ne Osterpresent.

1888 N°14

- Oh sie schöne Ühre! bschaü emol, Mann, die schöne Ornementer; wia das gschaft isch, ich nahm se fir mi Ostere, die that doch gwiß nitt iewel mache d'heim in mim kleine Salon!

Ne so hat d'Madame Bamsele üsgrüefe, wo se gestert mit ihrem Mann vor e me Ührelade g'stande-n-isch, fir d' Üsstellung z'bewundere.

Dr Herr Bamsele hat g'macht wie wenn er's nitt höre that, awer frisch verhirothe und verliebt in si Fraü wie-n-er 's gsi isch, hat er gli si Entschluß g'faßt g'ha; er hat se heim g'fiehrt, isch gschwind in dr Lade zruck, hat die Ühre kaüft un hat im e porte-faix g'rüefe wo grad dure-n-isch.

- Do, hat er gsait, wahrend as er e Visitekarte üs sim portefeuille zoge hat, namme die Ühre un die Visitekarte un trage se an die Adresse, do isch e mark fir d' Kimmission.

Uf das hi isch dr Herr Bamsele in sine Gschafte nogange.

Dr porte-faix bschaüt die Visitekarte un liest:

Jumpfer Haftle

Naiere

Fadegasse Nr. 7

un macht sich halt glich uf dr Weg. In dr Fadegasse aku geht er in dr Nr. 7 un stigt in der Zweite; ne schöne Person e blunde kunnt ku ufmache.

- Wohnt do d' Jumpfer Haftle? frogt er.

- Jo, was b'liebt ene?

Dr porte-faix geht ine un stellt si Ühre uf e Kummode wo nit druf g'stande-n-isch as e paar halbdirre Blüeme im e Glas.

- Was git's, was mache Se? frogt uf das hi d' Naiere ganz verwundert.

- Sie isch jo d' Jumpfer Haftle, nitt wohr? sait dr porte-faix wahrend as er siVisitekarte bschaüt.

- Natirlig, awer...

- Ich mach was memr gsait hat z'mache ; Sie brücht keine Sorge z'ha, d' Kummission isch zahlt.

- Ich ha jo awer kei Ühre kaüft! rieft d' Jumpfer Haftle.

- Wege dem schickt me ne wohrschinlig eine umsunscht, meint dr porte-faix un isch ganz g'miethlig d'Stege wieder awe un furt.

Sobol as se--allei gsi isch hat halt d'Jumpfer Haftlenit besser's z'thüe g'ha as die prachtige pendule z' bewundere, se hat noch nie kei so schöne gsah g'ha.

- Die hat mr jetz wohrschinlig, fir mi Ostere, dr Herr Emil g'schickt, da junge Mensch wo mr dr Hof macht siter ebbes Zit, er isch Ühremacher un wird denkt ha 's isch efange-n-ebbes fir in d'Hüshaltung uf unser Hiroth hi, un nützliger as e-n-Osterei.

Wahrend dare Zit isch d'Madame Bamsele gli no ihrem Mann vo d'heim firt fir züeihrer Naiere z'geh; wo se wieder bim Ührelade dure-n-isch hat se ine glüegt fir die pendule noch emol z'bewundere, awer se-n-ischnimmig dert gsi. Halb verdrießlig geht se ine un frogt ebb se wenigstens kännt d'gliche ha, wenn se eine kaüfe wott; dr Ührmacher frogt se höflig ebb nitt sie's gsi isch, wo vorher, scho, mit e me Herr vor em Lade g'stande-n-isch.

- Mit em Herr Bamsele, jo, mit mim Mann.

- Eh bien ! Ihre Mann isch do gsi un hat se kaüft die Ühre, er hat se dur e portefaix lo furttrage, wenn Sie heim kunnt, wird Sie se wohrschinlig finde dert.

D'Madame Bamsele, ganz freidig, as ihr'Mann e so galant gsi isch, laüft in aller Il züe ihrer Naiere, as se gschwing wieder heim ka. Se kunnt in d' Fadegasse, geht in Numero 7 ine züer Jumpfer Haftle, un 's erste, wo se sieht, wo se d' Thüre-n-uf macht, isch ihre pendule!

- Ich hätt nitt glaübt, hat se denkt, as das Model e so g'mein isch un as es sich sogar scho bis züe de Naiere verbreitet hat.

- Sie bschaüt mi ühre, Madame Bamsele, sait d' Jumpfer Haftle; nitt wohr, se-n-isch schön? 's isch e Gschenk, wo me mir grad brocht hat.

- Ne Present, wo me-n-Ihre g'macht hat?

- Grad vorig hat me mir se brocht.

- Un, wer hat Ihne ne so ne schön Gschenk offriert?

- Mi Schatz!

D'Madame Bamselewird bleich un hätt schiergar im Zorn d' Jumpfer Haftle an de Hoor gnu, hat sich awer noch in dr Zit zruckg'halte ; verachtlich nur hat se se aglüegtun hat züe-n-gsait:

- 's isch güet, ich weiß jetz scho, was i ha welle wisse. Gestert hat mi Magd Side do ane brocht, fir e nei Kleid, Sie ka mr se wieder heim schicke.

- Sie isch axer doch ku, fir 's Maß lo nah, sait d' Jumpfer Haftle verwundert.

- Ich sag ere, Sie schickt mir mi Side wieder zruck, Tintegasse 15, wie Se weißt ; Sie brücht mir nimmig z'schaffe.

- Ah ça, hat d' Jumpfer Haftle züe sich selwergsait, wo d' Madame Bamseleohne witer's furt g'loffe gsi isch, ka's ebbe die Madame Bamsele mit em Herr Emil? - das war jetz boch güet! - hätt sie ebbe die ühre-n-o gern g'ha?

Nitt lang druf isch d' Thüre wieder gangeun dr Herr Emil isch ine ku ; er hat känne ne Moment los ku im Lade un hat profetiert dervo, fir e wenig mit sin're Herzliebte geh z' plaüdere. Küm isch er dert gsi, so isch si Blick uf d' ühre gfalle.

- Tiens, sait er, siter wenn hat Sie ne pendule, Jumpfer Haftle ?

1888 N°15 (Schluß.)

Er geht nacherund bschaüt se genaü vo alle Site:

- So, so, macht er endlig, die kunnt üs mim Lade, dr Herr Emil hat se grad kaüft

- Was, rieft d' Jumpfer Haftle, sin denn nitt Sie's gsi wo...

- Ah so, rieft dr Herr Emil zornig, ich verstand's jetz; dr Herr Bamsele kennt schint's o dr Weg vo dem Hüs und das sin d'Presente wo Siebekunnt vo-n-em?... So, so, Jumpfer Haftle, Sie hat mit Gschaftslit un banquiers umgang.. Oh, ich sieh scho, Sie will sich üsrede, nitt wohr?.. Awer d'Prob dervo isch jodo, vor unsre-n Aüge.. Ich selbst ha die ühre im Herr Bamsele verkaüft... Me sieht nitt alles vor; Sie hat sich das nitt erwartet.. awer ich will mich rache an Ihre un an ihm.. d' Adresse vo dem Herr Bamsele wird jo wohl z'finde si..

- Tintegasse Nümero 15 sait d' Jumpfer Haftle, ganz üser sich vor Zorn.

- Güet! noch impertinent derzüe, rieft dr Herr Emil, ich will mich emol geh egschplizieremit dem schöne Herr, nochher wa mr derno lüege.

Un hasch mi gsah, isch er d'Stege-n-awe, ohne-n-ebbes anders meh welle-n-az'höre, wil er joganz sicher gsi isch vi sinere Sach.

Bol isch derno im Herr Bamsele si Tür ku; wo-n-er sine Gschafte fertig g'ha hat, isch er heim gange un isch glich in dr kleine Salon vi sinere Fraü gsprunge fir z'lüege was si Ühre fir e-n-Effeckt macht drin.

- Herr je! rieft er, me hatt se nitt brocht!..

Ich bi b'stohle un ha noch owedri vergesse dr Numero z'nah vo dem porte-faix.

Uf eimol sieht er e Brief uf em Tisch liege, er nimmt en, macht en uf un liest:

„Ich kenn jetz di schöne Uffiehrung, e glickkliger Züefall hat welle, as ich dich ertappt ha ; schenier di nitt, schick dü jetz nur Ühre in dine Maitresse so viel as dü witt, ich gang in mi Familie zruck.

Di g'wesene Fraü.“

- Ah ça ! isch mi Fraü narrachtig worde, denkt dr Herr Bamselefir sich selwer; scho hat er welle lüte fer d' Magd oder sunscht ebber z' frogewas vorgfalle-n-isch, wo grad die letschte ine kunnt un em e zweiter Brief git wo drin gstande-n-isch was folgt:

„Herr Bamsele!
In ere Stund wird ich bi-n-ere si, un will Se traüt hann Die z' verfiehre, wo-n-ich gern ha, oder vielmeh gern gha ha, so wa mr lüege ebb Sie se-n-o vertheidige traüe.

Emil Hitz.“

- Emil Hitz! sait sich dr Herr Bamsele, was isch das fer ein?.. was will da Narr mit mr?.. er wird mi doch nitt welle aklage, as ich mi Fraü verfiehrt ha!

- Herr Bamsele, sait d' Magd jetz noch, 's isch e Jumpfere dus wo no Ihne frogt.

- Wohrschinlig die wo-nich soll verfiehrt ha, rieft dr Herr Bamsele.

's isch richtig d' Jumpfer Haftle gsi, wo d' Verachtung vo dr Madame Bamsele un dr Schimpf wo-n-ere dr Herr Emilatho hat, nimmig länger hat känne vertrage; sie hat dr Herr Bamsele nitt kennt, awer 'shat se klar dunkt as er sie kennt hat un hat se welle verfiehre ; drum isch se ku im größte Zorn, wie's in ere Jumpfere wohl asteht wo in ihrem Ehrgfiehl un in ihrer Liewe verletzt worde-n-isch.

- Sie sin also dr Herr Bamsele, hat se g'schraüe, wo sich erlaübt mir e pendule z'schicke; wo d'Schuld sin as mir Ihre Fraü d' Pratik zruckzoge hat un as mr dr Herr Emil e Schene g'macht hat.

Jetz isch im Herr Bamsele ne Liecht ufgange, er hat awer nitt der Zit g'ha noz'denke, denn scho hat d' Jumpfer Haftle die unglicklige-n Ühre unter ihrem Mantel fire zoge un hat se mot aller Gwalt mittle n(in d' Stube g'worfe.

- Do, hat se gsait, sahn Se was isch uf Sie un uf Ihre-n-Ühre halt!

In hundert Sticker sin, leider, die schöne Ornementer un s' Glas un alles zamme, vo dem Meisterwerk, g'fahre, se hat, e so, dr letscht Ton vo si ga.

Im gliche Moment isch d' Madame Bamsele ine ku mit ihrer Müeter, se hat se wieder in ihrem Mann zruck brocht, denn me geht nitt e so üsnander ohne sich z' egschpliziere.

- Do siesch, rieft d' Madame Bamsele, do sin se jo grad binander!

- Wenn Se ferig sin mit dane Dame, so hann mir's derno mitnander, rieft dr Herr Emil wo o noch derzüe ku isch.

Dr Herr Bamsele isch e vernünftiger Mann gsi, er hat gli verstande as in dane-n-alle zamme ne güete Lektion g'hört.

- Herr Hitz, hat er gsait züem Herr Emil, ich bi gristet fir mich mit ene z' messe wenn Se wann. Was Sie abelangt, sait er züer Jumpfer Haftle, mächt ich Se bitte Ihre Adresse nimmig do ane z' schicke; 's isch ihre Karte, wo mi Fraü schint's gestert z' Nacht mit de Papierervo mim portefeuilleun mit minere eigene Visitekartemeliert hat, wo dieganze Gschichte agrichtet hat un wo Sie hat mache die ühre z' vernichte, wo nitt fir Sie gsi isch, wo Ihre nitt ghört hat un wo Sie also gar kei Recht derzüe g'ha hat. Vor Dir, sait er endlich züe sinre Fraü, ha-n-ich mich fir nit z'entschuldige. 's einzige Unrecht wo-n-ich begange ha, das isch, as isch Dir mo portefeuille unter de Hand g'lo ha ; unterredt dich mit dinere Müeter was de z' mache hasch.

Uf das hi isch er züer Thüre-n-üfe un isch uf si Zimmer.

Wo-n-er furt gsi isch hat me sich egschpliziert. Dr Herr Emil und d' Jumpfer Haftle hann sich gschamt iewer ihre Brütalitet un d' Madame Bamsele iewer ihre Mißtraüe. Züem Schluß sin se sich geh excüsiere bim Herr Bamsele un d' Madame hat wieder ihre Pardon erlangt.

Awer mit allem dem isch derno d' Jumpfer Haftle um e gëte Pratik und d' Madame Bamsele um e schöne Ühre g'sprunge.