Text:August Lustig/Der Hausfreund/Am Neüjohrstag.

Am Neüjohrstag.

1888 N°53

Bim Herr Glingele, in Kolmer, sin d'Invitierte im Salon ummegstande un hann gahnt un uf d'Ühre g'lüegt alle paar Minüte, me hat gsah as se lange Zit hann; 's Brüetesse hätt sotte si, un dr Hochziter, wo no Milhüse hätt sotte ku, hat g'fehlt. Merkw¨rdigerwis isch d' Brüt, e schöne junge Person, wo doch am ungeduldigste hätt sotte si ganz glasse am Fenster g'stande un hat g'schwatzt un glacht grad as wie wenn sie das Ding gar nit agange war.

Endlig isch d' Thüre-n-ufgange un dr Herre Glingele isch ufgregt un zornig ine ku un hat si Hüet un si Stock uf's Kanepee g'worfe.

- Wenn doch nur d' Ente thate-n-alle Hochziter vertrete!... So hat er g'schwore, was meint denn da Herr Thüenit!... ich bi jetz vergewes an Isebahn un ha alle Reisende g'mustert un alle Wage dursüecht, doch vo me Hochziter ha-n-i niene nit gsah!.. awer das müeß er mr zahle!...

Un e so isch's gange an eim Stück furt, bis endlig d' Brüt hinte züe ku isch un hat em e Schmutz ga.

- Awer Gätte, hat se züe-n-em gsait un hat gar e so schelmisch driglüegt, dr Herre Thüenit hat jo känne ufghalte werde, me ka jo nitt wisse.. un züedem, bi-n-ich denn scho ne so alt un wiescht, as mr mien wege me Hochziter, wo sich nitt istellt, e so ne Gschichte mache? de weisch, ich bi jo gar nitt pressiert, drum loß doch das Ding jetz geh, mr wann emol mit unsre Gäst an dr Tisch sitze, se werde hungrig si un am Dessert verzelsch dü uns vo dine Reisegschichte, wo de ne so güet anebringsch.

* * *

Worum hat's in dr Jumpfer Gix e so wenig g'macht as ihre Hochziter nitt ku isch? Fir das z'erfahre werde mr um ebbes Zit zruck mieße geh.

Se-n-isch e Waisekind gsi, hat awer e schön Vermöge g'ha vo ihrem Vater, wo uf sim Todbett sie un 's Vermöge in sim alte Frind Glingele avertraüt hat un em 's Verspreche abgnu hat, as er fir se sorge will.

Im Herr Glingele isch das gange; er isch ihre Gätte gsi un hat e Suhng'ha ungfahr im gliche-n-Alter un do han als die Kinder gspielt mitnander; speter isch derno dr Emil furt Docter stufiere un do isch dr Herr Glingele froh gsi as er doch noch ebber um sich umme g'ha hat in sin're n-Einsamkeit.

Ne so isch's gange bis as d' Jumpfer Gix ninzeh Johr alt gsi isch un do hat er halt an si Verspreche denkt, as er fir se sorge will un hat, uf das hi, ne Mann fir se g'süecht un o bol einer g'funde g'ha.

Am e schöne Morge isch er agruckt un hat ere gsait, as jetzt d' Zit ku seig, wo sie an's hirothe sott denke, er heb ere ne Mann g'funde; dr Herr Thüenit vo Milhüse, wo die letschte Zit e si vielmol z' Visite ku seig, heb um ihre Hand g'frogt; er seig rich un vo-n-ere güete Familie un seig iewerhaüpt e n-exellente Partie.

Awer in Jumpfer Gix hat das Dingnitt rechtwelle geh;se hat allerlei fir Iwendunge g'wißt, se seig nitt pressiert, dr Herr Thüenit seig dumm un e Modenarr, un das un sall; awer dr Herr Glingele hat dra g'halte; 's isch jetz scho alles ungfahr ferig g'macht, hat er gsait; Mr gehn vo Kolmer furt un gehn uf Stroßburg geh wohne, wo-n-ich mehr güete Frind weiß z'finde, wenn ich emolallei bi; dü hilfsch mir dert e Sach noch irichte un dernoam Neüjohstag, wo mir unsereVerwandschaft doch thate-n ilade, so halte mir gli 's Brïtesse, ich schribim Herr Thüenit, as er kunnt, fir alles in Richtigkeit z'mache.

Un e so isch's g'macht worde. Küm igrichtet in Stroßburg, hat richtig dr Herr Glingele si Brief g'schrieweun hat en indr JumpferGix vorglegt, wo-n en ganz glichgiltig g'lese hat.

- Tiens, sait se fir sich selwer, dr Gätte schribt wohl, as mir in Stroßburgsin, awer er hat d'Gasse un dr Numero vergesse.

Uf eimol müeß ere ne Idee ku si, denn se hat schelmisch g'lacht, hat d' Federe tief in's Dintegschirr dunkt, wo grad dert g'stande-n-isch, un hat se lo abtropfe am e gwisse-n-Ort im Brief, un wo's trucke gsi isch, hat se ne zammeglegt un im Gätte zruckbrocht, wo-n en derno gli furtgschickt hat.

* * *

Dr Herr Thüenit isch e fader junger Mensch gsi un ewe ne so dumm un ibildet as rich. Grad isch er vor em Spiegel gstande un hat alleweg scho ne halb Stund prawiert, was fir e Krawate-n-as am beste züe sim Gilet geht, wo dr facteur dr Brief vom Herr Glingele brocht hat.

Mit Freide hat er ne ufgmacht un g'lese, as d' Jumpfer Gix ihre Iwilligung gahat un as se jetz Kolmer verlo han un in .... (an dem Platz isch e dicker Dinteflacke gsi) wohne, er sott sich glich uf d'Reis mache, am Neüjohrstag wotte se 's Brütesse halte.

Jetz isch dr Herr Glingele in ere-n-arge Verlegeheit gsi; Da verwünschte Dinteflacke hat grad dr Name vom Ort züedeckt, wo me ne erwartet hat; er wascht, kratzt, lüegt derdur in dr Heitere, nit hat g'nutzt; mit vieler Mieih hat er am End doch noch drei Büechstawe hinte n-am Wort üsebrocht „urg“.

- Eh, hat er üsgrüefe voll Freid, das isch Lüxeburg! im Herr Glingele si Familie stammt jo vo dert un er hat jo sogar als vo me Brüeder g'redt, wo n er noch hat dert.

1889 N°1 (Schluß.)

Uf das hi hat dr Herr Thüenit si Kuffer g'macht, hat sich lo am Sylvester am Morge an Isebahn fiehre un ich abgfahre nach Lüxeburg wo-n-er erst z'Nacht aku isch. Dert hat er sich lo in's hôtel fiehre un hat z'Nachtg'gesse in Gsellschaft vo me junge Mensch, wo-n-em versproche hat as er ne will , dr andre Morge, züem Herr Glingele fiehre, er that ne ganz güet kenne, un do hann se noch e paar Flasche g'leert mitnander, vor ebb se sin geh schlofe, wo natirlig dr Herr Thüenit zahlt hat; awer am andre Morge isch da junge Mensch verschwunde mit gsammt em Herr Thüenit si Brieftasche, wo voll Bankezetelg'stopft gsi isch un do hat er halt mieße geh dr Herr Glingele allei ufsüeche.

Bol hat er erfahre-n-as zwei Familie Glingele in Lüxeburgsin un do isch er uf grothwohl z'erst züe dam gange, wo n er am nachste g'ha hat.

Won-ner in's Hüs trete-n-isch, wo me-n-em zeigt hat, isch e klei, wif Mannle ku z'springe un hat no sim Begahre g'frogt.

- Ich kumm vo Milhüse... fangt dr Herr Thüenit a.

- Ah! fallt em dr andre glich in's Wort, Sie sin da Herr vo Milhüse... wie isch doch Ihre-n-Adresse wieder?

- Herr Thüenit, Entegasse 13.

- Güet, ich will's jetz ufschriwe; denke Se, ich ha mich gar nimmigbsunne, ich ha dr Brief verlegt g'ha, awer d' Waar isch grichtet, alles schöne Schüeh, d' Milhüser hann ganz recht, wenn se sich bi mir furniere, 's wird niene besser g'schaft, Sie werde z'friede si; awer jetz excüsiere Se mich, mr hann züe argviel z' thüe!.. lewe Se wohl!

Un vor ebb dr Herr Thüenit nur e Wort hat känne derzwische rede, isch dr andre verschwunde gsi.

- Da Mensch isch glaüb g'schttelt, denkt er fir sich selwer, ich bi züem letze Glingele g'rothe, 's wird bim andere si.

Uf das hi isch er geh dr andere üssüeche un wo-n-er dert ane ku isch, hat er, im Hüsgang sho, höre Klavier spiele.

Aha, denkt er, jetz bi-n-i recht; das isch wohrschinlig mi Brüt wo spielt.

Bol isch er derno vor e me große, magere, ernste Herr g'stande, wo-n-em höflig, awer kalt, no sim Begehre g'frogt hat; un wahrend as er mit sin're unglaüwlige Gschichte üsgruckt isch, hat ne da mißtraüisch gmustert un hat e verstohlener Blick in e Zitung g'schickt, wo dert g'lege-n-isch un endlig gsait, er soll e wenig warte, er kam gli wieder.

Dr Herr Thüenit hat e wenig g'warte, nitt iewel verwundert iewer e so ne possiger Empfang, un zeh Minüte nochher sin zwe Polizei ku un hann en, troz alle Vorstellunge, in's Kathederle g'fiehrt!

Er hat kei schöner Neüjohrstag g'ha, der Herr Thüenit! Bol hat er erfahre bim Untersüechungsrichter, as me ne fir e frecher Spitzbüe nimmt, wo sich vor ebbes Zit, mit eme bsundere Talent, in e riche Familie igschliche hat un nochher mit dr Kasse uf un dervo isch; vi sin're Brütgschichte hat me-n-em natirligkei Wort glaübt, un wo me-n-endlig im Zwifel gsi isch un g'merkt hat, as er's viellicht doch nitt mag si, so isch uf eimol Bricht ku, as me ne zweiterSchelm festgnu hat, wo uf sin're Brieftasche dr Namme steht, wo dr erste aga hat; uf das hi hat me ne wiederuf e neüs igsteckt!

Mit allem dem isch viel Zit ummegange un wo's derno wieder vorku isch, so hat endlig dr Herr Thüenit afange ufzbegahre un hat verzehlt, wie me-n-em die Brieftasche g'stohle hat un me soll nur lüege, me wird dr Brief finde drin vom Herr Glingele, wo-n-en iglade hat uf Lüxeburg z'ku; un richtig isch er noch drin gsi, awer vo Bankzetel hat me kei Spur meh gfunde.

Uf das hi hann sich die Herre excüsiert bim Herr Thüenitun hann en ufmerksam g'macht, as da Name mit em Dinteflacke ewe ne so güet Stroßburg oder sunscht e „burg“ ka si, was dr Herre Thüenit gans güet, awer z'spot, igsah hat.

* * *

In Stroßburg sin derwilst höchst wichtige Sache vorgange. Dr Suhn vom Herr Glingele isch, als Docter, wieder heimkehrt un wo derno die junge Lit, dr Emil un d' Jumpfer Gix, wieder binander gsi sin, so hat endlig dr Vater Glingele afange z' merke, worum as si Pflegtochter dr Herr Thüenit nitt hat welle hirothe, un do hat's halt wieder e Brüetesse ga, awer mit e me seriose Hochziter dasmol. Wo se-n-am Dessert gsi sin isch d' Thüre-n-ufgange un dr Herr Thüenit isch ine ku, wo endlig no langem süeche d' Adresse üsfindig g'macht hat.

An Egschplikatione hat's nitt g'fehlt, das ka me denke, un wo-n-er verzehlt hat, wie's em gange-n-isch, so hann d'andre küm 's Lache känne unterdrucke. Er hat derno erfahre as im Herr Glingele si Brüeder in Lüxeburg scho längst g'storwe-n-isch; d' Jumpfer Gix hat sich excüsiert un hat gsait, as wenn se g'wißt hätt was ihm alles kännt g'schah wege dem Dinteflecke, so hätt se's doch nitt g'macht.

Awer mit dem allem isch dr Herr Thüenit um si Brüt ku un do hat er halt känne mit de-n-abgsagte Hose wieder uf Milhüse zruckreise.

Küm isch er d'heim gsi, so sin zwei große Kiste voll Schüeh mit dr Factür fir ne aku vom Herr Glingele, Schüefawrikant in Lüxeburg!