Text:August Lustig/A. Lustig Sämtliche Werke: Band 1/Wiehnàchte.
Dr Wiehnàchtsbaüm steht uf em Tisch
Mit sine Herrligkeite
Un thüet ringsum so güet, so frisch
Si Tanneg'ruch verbreite,
Un alles glànzt un schimmert dra;
Wer wott denn nitt si Freid mit ha!
Un wie dr Baüm, so strahle-n-o
Drum umme d'Gsichter alle;
Ne Freiderüef bol dert, bol do,
Thüet allemol erschalle,
Wenn wieder als e frischer Fund
Fir d'Kinderwelt züem Vorschin kunnt.
Nitt nur fir d'Kinder isch's e Freid,
O d'Grosse thüet's aheimle;
Me hat jo bi dàr G'legeheit
Als o g'ha so ne Bàimle;
Jetz denkt me wieder z'ruck derthi:
Wie isch me-n-als so glicklig gsi!
Lang vor ebb er ku isch, dà Tag
Mit sine Wunderdinge,
Hat Jed's scho denkt fir sich: was mag
's Christkindle dasmol bringe?
Me hat's scho glaübt züem Vorüs z'sàh;
Was hat's als do Luftschlosser gà!
Un isch als endlig d'Zit aku,
Wie hat me süeche z'rothe,
Wie hat me sich in Acht aIs gnu,
Fir sich nitt selbst z'verrothe,
Ass nieme druf kunnt, was me git;
Denn 's Schwige geht schiergar als nitt!
Jetz nur emol geh schlofe noch,
Derno, derno wird's kumme!
So hat's als g'heisse, wie geht doch
Die Zit so langsam umme!
Un endlig isch dà Tàg erwacht,
Wo uns so glicklig als hat g'macht!
Wie hà mr alle g'streckt dr Hals
In dàne letschte Stunde!
Wie Hàftlernacher hat me-n-als
Ufpasst un doch nit g'funde;
's isch nitt ei Schlissel meh druf hi
An keinere Schüblade gsi!
Vergewes hat me d'Ohre g'spitzt
Un g'lüstert in de-n-Ecke,
Un isch um d'Müetter ummeblitzt,
Fir ebbes als z'entdecke;
Sie hat gar nitt drgliche tho
Un hat eim rüehig süeche lo.
Un isch me-n-als, fir Üskunft z'ha,
Im Vater geh flattiere,
Hàn alle Rànk als miesse dra,
Fir eim in Irrthum z'fiehre;
Er hat eim bi dàr G'legeheit
Als d'làcherligste Sache g'sàit!
Un isch dr Owe-n-endlig ku,
Hàn d'Kummissione g'warte;
Denn g'wöhnlig, fir is abz'biku,
Hat's gà vo alle-n-Arte;
Me hat is als, fir rüehig z'si,
Gar màngmol g'schickt bis weiss wohi!
Nie hat me keine g'macht so g'schwind,
Mr hàn gli Rissüs g'numme;
Das Ding isch gange wie dr Wind,
Me-n-isch viel z'frieih z'ruckkumme,
Un hat als miesse warte duss,
Bis d'Äpfel g'hànke sin un d'Nuss.
Sàll isch als gsi glaüb 's Ärgste noch !
's hat eim g'juckt bis in d'Wade!
Wie hat me g'lost am Schlisselloch
Un gigelt duss am Lade!
Doch endlig hat me-n-is derno,
Wo's ferig gsi isch, ine g'lo.
Was fir e GIick!... Wer b'sinnt sich nitt
Als gern in spät're Johre!...
Wohl schlofe die jetz viellicht hit,
Me hat se längst verlore,
Wo als uns Kinder all die Freid
Verschafft hàn bi dàr G'legeheit.
Un d'Kinder selbst, wo als eso
Das Glick theilt hàn mitnander,
Hat 's Schicksal trennt längst viellicht scho,
Sin weiss wie wit vonander.
Doch wo se jetz o möge si,
Se denke hit g'wiss z'ruck dohi!
Denn wer me-n-isch, Rich oder Arm,
So thüet eim 's Jugendlewe
Mit so me Bild lebhaft un warm
G'wiss im Gedàchtniss schwewe!
Im Glanz vom Kind sim Wiehnàchtsbaüm
Sàhn d'Eltre-n-ihre Jugendtraüm!