Text:August Lustig/A. Lustig Sämtliche Werke: Band 1/Uf dr and're Welt

Februar 1887.

Was wird wohl üs uns g'schàh-n-emol no' uns'rem Lewe?
Das isch e Frog, wo do schwer falle thüet ins G'wicht!
Wird unser Seel' derno, wie's heisst, furt wieder schwewe
Un uf're-n-andre Welt furtlewe noch viellicht?
Wenn sie-n-eso vollbringt die Reis', die wunderbare,
So isch z'vermüethe wohl, ass se gar viel wird sàh,
Wo nitt emol e Traüm uns do kännt offebare;
Mr wànn fir das z'versteh nur ei Exempel nàh.
Doch vorher ebb mr jetz vo dem Exempel rede,
Mahn ich dr Leser dra, ass d'Erde-n-isch e Stern,
Erhellt yom Sunneliecht, wie d'andere Planete,
Wie d'Venüs, wo mir z'Nacht sàhn schine-n-als sa gern.
So g'schwind as 's Liecht furtzieht vo eim art an dr andre,
Brücht's doch e g'wisse Zit derzüe, fir ane z'geh;
Wi witer as er isch, dr Ort, wo's druf müess wandre,
Wi später kunnt's druf a, das isch jetz licht z'versteh;
's Liecht vo dr Sunne dert schickt do uf d'Welt si Schimmer
In acht Minüte Zit; im Gegetheil also:
Thàt ebber d'Erde sàh vo dert, so wàr's nur immer,
Wie sie erhellt gsi isch vor acht Minüte do,
Wil d'Heitre sa lang brücht, vo do dert ane z'kumme;
Drum kännt me-n-o dur das natirlig halt dert druf
Erst später sàh derno, in acht Minüte numme,
Was do vorgange-n-isch.

Sàhn mir jetz awer uf
Ans wite Sternezelt, so steht vor unsre Blicke
Dert gar e mànger Stern, e mànge Welt, so wit,
Ass d'Heitre, wo mir do vo ihre thien erblicke,
Wohl brücht hat bis dohi scho sechzig Johre Zit!

Also, stirbt do ne Mensch, wo sechzig Johr thüet zähle,
Un kunnt si Seel' dert druf im Aügesblick derno,
Wo-n-er mit Tod abgeht, fir 's frische Lewe z'wàhle,
Un schickt vo dert si Blick z'ruck uf die Erde do,
So thüet ihm 's Liecht derno natirlig erst 's Bild bringe
Vo allem, wo do druf vor sechzig Johr isch g'schàh,
Wil d'Heitre so lang brücht, va dert do ane z'dringe.

Wie sunderbar wàr's doch, was d'Seel' derno thàt sàh!
Se kännt also vo dert sich selbst uf d'Welt sàh kumme,
Kännt sàh vom erste Tag ihr' eig'ne Kinderzit,
Un alles, was eso als gsi isch um se-n-umme,
Wo sie noch nit g'wisst hat vom Lewe, vo de Lit;
Se kännt sich vo dert sàh ihr erster Schritt prawiere
Uf ihrer Lewensbahn, un so vo dem Moment
Vo Tag züe Tag derno sich selwer sàh üsfiehre
Ne jeder Lewensakt vom Mang bis züem End...

Was sunderbar noch isch: Wenn d'Seel' d ihre Schwinge
Im Aügesblick vom Tod uf so ne Welt akunnt,
Wo siewezeh Johr 's Liecht thàt brüche, fir druf z'dringe,
Un wenn's das Johr thàt g'schàh, dà Monet, in dàr Stund',
So kännt se, wenn se do uf d'Erde z'ruck thàt blicke,
Vom Ditsch-Franzesche Krieg 's End wieder b'schaüe halt,
Mr wànn anàmme jetz, se thüet noch grad erblicke
's End vo dr letschte Schlacht, dr letscht Soldat, wo fallt!
Wenn schneller noch as 's Liecht sie witers jetz thüet wandre,
So sieht se-n-uf dàr Reis', wenn sie ufs Schlachtfeld blickt,
Wie wieder ufersteht ei Soldat um dr andre,
Grad wie-n-er g'falle-n-isch, un wieder sich aschickt,
Si Waffe z'nàh züer Hand, in Reih' un Glied sich z'stelle,
Bis alle wieder so in ihre Range sin,
Wie's gsi isch, wo se dert hàn d'Schlacht afange welle:
Das heisst, se sieht die Schlacht ganz im verkehrte Sinn,
's geht hintersi fir d'Seel', wil sie thüet schneller reise
As 's Liecht, wo ihre 's Bild vom Schlachtfeld bringe thüet!...
Doch wà mir vo dàr Fahrt jetz 's End willkumme heisse;
Denn fir noch witers z'geh, ha-n-ich jetz nitt dr Müeth!