Text:August Lustig/A. Lustig Sämtliche Werke: Band 1/Gedanke.

Wie lang scho thüet mich jetz e jeder Tag do finde
Bi miner Arwet so am gliche Platz do hinte!
E Dach, e-n-alt's, allei isch d'Üssicht, wo-n-i ha,
E wenig Himmel küm isch z'sàh noch owe dra.
Gar màngmol isch mi Geist de Vögele nog'floge!
Un in de Wulke dert am Himmel als nozoge!
Doch 's harte Lewensg'setz thüet eim an d'Arwet binde,
Froh, we me ka dur sie si Unterhdtung finde

So schlicht langsam verbi e jeder Tag, wo kunnt,
Un doch verschwindet 's Johr, as wàr's nur gsi ne Stund;
Am Morge wünscht me scho, « wenn's nur thàt Owe werde; »
Un so, me weiss nitt wie, kunnt 's Alter uf dr Erde,
Bis ass me, mied un schwach, sie wieder müess verlo,
Un ohne z'wisse nur, was 's Lewe gsi isch do.

Was sunderbar noch isch uf unsrer Welt do unte,
Das isch dà Liewestrieb, wer hat ne nitt empfunde
Dà sunderbare Wahn, wo jedes Herz regiert!
Nie ka me das versteh, was do die Macht üsfiehrt!
Was Unglick stellt se-n-a, thüet d'Gschopfe z'àmme binde,

Wo vielmol dur das Band e mànger Kummer finde;
Denn was me-n-uf dr Welt mehr as sich selwer liebt,
Macht Sorge-n-eim, wenn nur si Stirne sich als triebt.
E màn ze Pin dur das isch sa als dure z'strite!
D'Natür kennt's nitt, das Band, blind thüet se driwer schrite,
Nur z'vielmol hat se scho als im e-n-Aügesblick
Zertrümmert un zerstört eso im Mensch si Glick!
O, worum soll me nitt mitnander sterwe känne?
Wàr doch dr Tod e Trost, wenn er eim nitt thàt trenne.

Bringt d'Liewe vielmol do de Mensche gar viel Leid,
So hàn se doch dur sie o gar e mànge Freid.
Ne mànger stiller Trost erheitert unsre Tage,
Wenn uf dr arme Welt e Herz thüet fir uns schlage,
Wo um uns umme-n-isch, ufmuntert unser Müeth,
Mit stiller Zàrtligkeit fir alles sorge thüet,
Un wo me theile ka mit ihm als Glick un Freide ,
Wo thüet, wenn 's Unglick kunnt, uns tröste un begleite!