Text:August Lustig/A. Lustig Sämtliche Werke: Band 1/Fee un Dichter.

's hat dämmert scho un halb verschwunde
Isch alles, scho im Stiwle gsi,
Nur Bilder üs vergang'ne Stunde
Sin dureg'streift als noch mithi.

Bàm, bàm... klopft's.. Ine! rieft dr Dichte
Nitt iwel hat's ne Wunder gnu,
Denn lislig züe sich selwer spricht er:
Wer mag jetz nur do ane ku?

Uf eimol fahrt e Glanz dur's Zimmer
Un an dr Thüre steht e Fee,
Un alles strahlt vo ihrem Schimmer,
Kei Plàtzle-n-isch im Dunkle meh!

Worum denn, thüet se züe-n-em Sage,
Sollsch Dü jetz gar kei Müeth meh ha,
Worum denn thüesch Dü gli verzage
Un worum klagsch Dü d'Mensche-n-a?

Nitt alle thien Dich do vergesse,
's hat, wo Dir folge Schritt fir Schritt
Un wo Dir d'Frindschaft güet thien messe
Das will ich Dir bewise hit!

Ich bi nur klei un sch wach do unte,
Ha wenig Macht nur, züe mim Leid,
Doch sa viel ha-n-ich doch noch g'funde,
Fir z'mache-n-im e Dichter Freid!

Wo-n-ich herkumm, derf nieme wisse,
« Verschwiegeheit» isch 's Losungswort;
Dr Dank derfir sàit mir mi G'wisse
Züe jeder Zit, an jedem Ort! -

Se sàit's un legt jetz a scho nieder
Ne Masse G'schenke vor si Blick,
Griesst frindlig on verschwindet wieder,
Losst z'ruck dr Dichter mit sim Glick!

O liewe Fee!... Dü kasch nitt denke,
Wie das ihm z'Herze gange-n-isch!
D'Erinnerung vo Dine G'schenke
Wird ewig bliwe jung un frisch!