Text:August Lustig/A. Lustig Sämtliche Werke: Band 1/Dr Stork un dr Mensch.

Us der alemannische Wikipedia, der freie Dialäkt-Enzyklopedy
Dr Stork un dr Mensch.

520 - 521


Wenn 's Lewe-n-ebbes biete ka,
Wo noch e g'wisser Reiz ka ha,
So isch das bi de Vögel z'finde!

Bim Stork züem Bispiel thüet verschwinde
Scho gar viel Mieih, scho gar viel Leid,
Wo d'Lit dur ihre B'schaffeheit
Züem Vorüs scho do mien üshalte.

Er thüet sich awer o enthalte,
Dr Stork, er macht nur kurz un güet,
Was ihm d'Natür vorschriwe thüet,
Er ka viel züe sim Glick bitrage!

Er kunnt uf d'Welt, das müess me sage,
Uf d'lichtste-n-Art, wo's numme git,
Ne Storkehewamm git's gar nitt,
Sie bringe das mit Eier ane!
Ne junger Stork thüet o nitt zahne,
Un das erspart 'm gar viel Weh.
Er brücht o nitt in d'Schüel als geh,
Fir lehre lese, rechne, schriwe;
Das losst e Stork ganz eifach bliwe,
Un wenn's dr Mensch o so g'macht hätt,
So wàr's 'm wöhler jetz, ich wett!
Die Mieih hätt er sich känne spare,
Er hätt doch känne z'ackerfahre!
Wenn d'Lit das alles lehre hit,
Isch's nur, fir sich z'betriege mit.

Dr Stork brücht o kei Handwerk z'lehre!
Fir was? d'Natür thüet ihn ernähre
Un kleide scho. Dr Mensch, 's isch wohr,
Müess schaffe; doch, was thüet dà Thor
Nitt alles fir Handwerker triwe,
Wo gar nit nutze, anstatt z'bliwe
Bi dem allei, wo nöthig wàr!
Er selbst macht sich jo 's Lewe schwer:
Wer heisst ne denn Palàst ufz'richte,
Wer heisst ne d'Mode denn erdichte,
Dr Krieg verkinde rechts un links,
Kanone giesse-n-un so Dings?...

522 - 523

Im Stork si Nest isch immer 's gliche,
Er thüet nie vo sim Plan abwiche,
Er hat's nie grösser welle ha
Mit Farb un Ornemente dra;
Er thüet sich nitt dr Kopf üsdenke,
Was er fir Tafle will dri hànke,
Das isch fir ihn unnütze Zier;
Vo Spiegel, Kanapee, Klavier
Un sunscht noch so ne mànge Sache,
Üs dem thüet sich e Stork nit mache;
Er tràit o keine-n-Ohrering,
Wohrschinlig isch's 'm z'dumm, das Ding;
Er hat o keine-n-an de Klaüe,
Das fehlt selbst bi de Storkefraüe!
O raüche thien jo d'Storke nitt,
's weisst g'wiss kein, ass es Pfiffe git!

Das, un noch viel so Dings dernewe
Wànn awer d'Lit jetz ha züem lewe;
Se känne-n-ohne das nimm si,
's kunnt nur noch mehr derzüe mithi.

Dr Stork, dà lebt ganz eifach numme,
Losst nit eso bi sich ufkumme,
Un ka erst fliege noch derzüe,
Drum brücht er o gar keine Schüeh;
Un wenn dr Summer isch vergange
Un kunnt dr Winter als, dr lange,
So fliegt er eifach nur dervo;
Si Hüshaltung, die losst er do,
Das heisst, si Nest, er brücht nit z'trage
Un brücht fir z'wandle-n-o kei Wage,
Frei fliegt er furt, mit frischem Müeth,
Ins Land, wo d'Sunne schine thüet
Un wo-n-'n 's Frieihjohr thüet empfange.
Kei Mensch zeigt ihm dà Weg, dà lange,
Wo-n-er am Himmel macht eso,
Er findet en alleinig scho;
Dr Mai, fir ihn, thüet düre-n-immer,
Wo Blüeme sin un Sunneschimmer
Isch iwerall si Heimethland.

Un 's heisst, e Thier heb kei Verstand!!
Das, was dr Mensch Verstand thüet nenne,
Das, sicher thüet dr Stark nitt kenne,
Sunscht thàt er sich si Lewe do
Wohrschinlig als versüre-n-o!

's isch wohr, me müess es nitt vergesse,
Dr Mensch kännt sich mit ihm nie messe,
Si B'schaffeheit losst das nitt züe,
Doch worum thüet er denn derzüe
Noch selbst e Masse Sache stifte,
Wo ihm das Lewe thien vergifte?
Wenn er Natürmensch bliwe wàr,
So kàm's 'm längst nitt vor so schwer:
Dur d'Civilisation jo numme
Hat d'Sclaverei vom Mensch züeg'numme!