Text:August Lustig/A. Lustig Sämtliche Werke: Band 1/Dr Mensch un d'Welt.

Wie doch dr Mensch am Làwe hànkt!
's isch sunderbar; wenn er doch dànkt
An Alles, was er müess ertrage,
So ka-n-er g'wiss nur driwer klage.

Er isch jo plogt scho d'erste Stund,
Wenn er do uf die Erde kunnt;
D'Geburt scho, meint me, thüet 'n reie,
Denn 's wird Kein üs Plaisier als schreie.
Küm isch's verbi un isch er do
Un schnüft zweimol, so thien sich scho
D'Krankheite-n-um 'n dispetiere;
Me müess 'n trage, müess 'n fiehre,
Wer weiss wie lang, nur bis er steht,
Vom Springe-n-isch noch lang kei Red';
Ne jeder Thierle, das ka fresse,
Ihn müess me z'erst noch lehre-n-esse,
Me müess ne, so thien d'Dokter schriwe,
Krank mache, wenn er g'sund soll bliwe,
's Zahnweh bekunnt er vor de Zähn!

Bis dohi wàr noch Alles schön,
Doch spater erst, do kämme d'Sorge,
Wenn er bis Nacht vom frieihe Morge
Studiere müess e Menge Sache
Un Johre lang müess 's Gliche mache,
Bis ass er's weisst, bis ass er's ka,
Fir 's Làwe känne durez'schla.
Un züedem, üsg'lehrt isch er nie.

Si schönste Zit isch viellicht die,
Wo d'Katze nur im Hornung fire!
Doch thüet 'm d'Hewamm Kinder stire,
So müess er's nochher thir bezahle
Mit Noth un Kummer un mit Quale,
Er müess das alles wieder ha,
Was d'Eltere mit ihm hàn g'ha,
Kei Thierle-n-isch so plogt un g'schunde!

's isch o g'wiss Keins so dumm do unte.
Mit sammt der Lehr, wo-n-er so schreit,
So isch er doch noch lang nitt g'scheidt.
Er laüft derher grad as wie toll,
Vo hundert Plàn dr Kopf ganz voll,
Un was er will, das weisst er nitt,
Was ihm morn g'fallt, das hasst er hit,
Er thüet si in sich selbst vergaffe,
Meint, d'Welt sei nur fir ihn erschaffe
Un glaübt dr König sich dervo,
Doch wie viel Meister hat er do?
Vo Hass un Liewe, Stolz un Geld
Isch er dr Sclav uf dere Welt!
Wenn Giz un Habsucht cummediere,
Thüet er sich lo vo beide fiehre;
Dr Ehrgiz jagt 'n furt in d'Schlachte,
Geh selbst sich no-n-em Làwe trachte;
Fir Macht un Rüehm z'erlange känne,
Thàt er glaüb d'halwe Welt verbrenne
Un wird als Held noch proclamiert!
Heisst er das sich civilisiert?
Kei Thier thüet sich eso vergesse,
's hat noch kei Wolf dr Andre g'fresse!
Dr Mensch allei, trotz sine G'richter
Un sine G'setzer, sine Richter,
Un sim Verstand un siner Lehr
Isch stolz druf un macht sich e-n-Ehr,
Sich selbst uf dere Welt z'vernichte
Un was me brücht derzüe, z'erdichte,
Nur er isch's, trotz Vernunft un Geist,
Wu-n-uf de Knie güet Wetter heischt,
Wu vor sich selbst thüet niederkneie
Un Angst hat, wenn als Krappe schreie,
Wo glaübt an Götter vo Metall,
Un drizeh seig e-n-Unglickszahl,
Un sunscht noch viel so g'scheidte Sache.

Me thüet als ab em Esel lache!
Doch was hat dà scho miesse sàh
Vom Mensch, kännt er si Wörtle gà,
So wott me schöne Sache höre!
Am End vom Lied wott ich nitt schwöre,
Ass er sich nitt, üs gar viel Gründe,
Sogar dr g'scheidtschte noch thàt finde.