Text:August Lustig/A. Lustig Sämtliche Werke: Band 1/D'verkehrte Welt.

Was d'Astronome-n-eim thien lehre,
Isch g'wiss màngmol ganz sunderbar;
Me derf nur ihre Rechnung höre
Vom Liecht, so schwindet's eim noch gar.

So g'schwind as d'Heitre schint's thüet wandre,
So brücht se doch e g'wisse Zit,
Fir z'geh vo eim Ort an dr andre,
Das wisse wohl nitt alle Lit?

Ne so thüet's zum Exempel heisse,
Ass 's Liecht vo unsrer Sunne-n-o
Stark acht Minüte brücht, fir z'reise
Vo dert uf unser Erde do.

Also, thàt ebber d'Erde-n-achte,
Thàt vo dr Sunne-n-uns do sàh,
So wàr das, was er thüet betrachte,
Do scho vor acht Minüte g'schàh,

Wil 's Liecht, wo ihm das Hilel thüet bringe,
Natirlig vo dr Erde-n-o
Die Zit brücht, fir dert ane z'dringe,
Das isch ganz licht z'begriffe jo!

Zieht also d'Seel, wie's do thüet heisse,
Bim Tod furt in d'Unendligkeit
Un thüet noch g'schwinder as 's Liecht reise
Un schaüt z'ruck bi dàr G'legeheit,

So sieht se d'Erde Stund' fir Stunde
Wie sie erhellt gsi isch vorher,
Se thàt d'Zit z'ruck sàh geh do unte,
Wie witer as sie vo-n-is wàr!

Fir sie gieng's' hintersi uf Erde,
's gieng alles z'ruck, se sàch eso,
Wie d'Alte wieder jung thien werde,
Verkehrt wàr alles z'àmme do.

Anstatt Ein z'sàh in Bode trage,
Sieht sie-n-en üse wieder nàh
Un lade-n-uf dr Todtewage,
Wo allemol bim Grab isch z'sàh.

Derno thüet sich e Zug formiere,
Wo hintersi in d'Stadt z'ruckgeht,
Wo thüet dr Todt' in d'Kirche fiehre
Un wo-n-em g'halte wird e Red.

Vo dert thüet sich dr Zug bewege
Als wieder z'ruck im Todt' si Hüs,
Me thüet ne ins Bett wieder lege
Un alle sàhn gar trürig üs.

Bol kunnt dr Dokter, fir ne z'wecke,
Was g'wöhnlig g'schieht dr zweite Tag;
Me thüet ne gli derno abdecke
Un git 'm, was nur güet si mag.

Me thüet ne Tag un Nacht so pflege,
Bis ass er in 're' g'wisse Zit
Als endlig g'nüeg' im Bett isch g'lege
Un umme laüft wie d'andre Lit.

Un jünger, stärker werde d'Glieder,
Un am e schöne Tag derno
Sitzt er ans Hochzitsesse wieder
Mit sin're junge Fraü eso.

Nochher gehn beide schön mitnander
In d'Kirche vor 's Altar geh steh
Un schwöre Treüe sich enander,
Fir gli nochher vonander z'geh.

Doch kamme se noch màngmol z'àmme,
Er süecht sie im versteckte z'sàh,
Thüet sie viel zàrtliger ufnàmme,
As das vorher emol isch g'schàh.

Doch allewil wird er jetz jünger
Un fangt sogar noch a derzüe
Jetz kleiner z'werde un o g'ringer,
Er findet wieder d'Büeweschüch.

Er thüet eso in d'Schüel marschiere,
Wird immer kleiner alle Tag,
Un später müess me ne dri fiehre,
Wil er's allei scho nimm vermag.

Bol blibt er drüss un ka nimm laüfe,
Me müess ne trage uf em Arm,
Me müess 'm o Spielsache kaüfe
Un wieder als ibuschle warm.

Bol thüet er ganz klei wunzig werde ...
Wird taüft, un gli druf, hasch mi g'sàh,
Thüet er verschwinde-n-ab dr Erde,
Wie alles bis dohi isch g'schàh.

Neso ka jetz e Welt changiere
Un eim erschiene ganz verkehrt;
Was finde d'Lit noch dur's studiere!
Me-n-isch wahrhaft doch nie üsg'lehrt!