Text:August Lustig/A. Lustig Sämtliche Werke: Band 1/D'Cholera.

1884.

Bi dàre Hitz hat's Durst halt g'macht;
Drum isch dr Schang am Màntig z'Nacht
Nitt iwel dirmlig heimku leider!
Mit Mieih verlosst er sine Kleider,
Fir ins Bett z'schliche, ass er doch
Ufs wenigst d'Fraü nitt hindert noch,
Wo langst scho schloft un nitt thüet ahne,
Ass er so spot noch bringt e Fahne.
Doch isch bim Schang, wie's g'wöhnlig geht,
Vom schlofe halt jetz gar kei Red;
Küm macht er d'Aüge züe als numme,
So tanzt 's Bett mit 'm im Ring umme.
Bol wird's 'm schlecht, ass er derno
Schier glaübt, si letschte Stund seig do
Un heiss un kalt spirt uf em Ricke.
« Fraü, » rieft er, « z'Hilf!.. ich müess versticke!
Dasmol müess ich giaüb bliwe dra,
Das isch wohrschinlig d'Cholera,
Ich spir's, ich müess mi scho erbreche! »...
D'Fraü, wo vo Cholera hört spreche,
Springt uf halt un verliert dr Kopf.
« Was mache mit dem arme Tropf? »
So denkt se, « ich will ne glaüb riwe,
Fir 's Blüet e wenig schneller z'triwe,
Sunscht g'stockt's. » Se laüft un ohne z'sàh,
Thüet sie jetz schnell d'Wichsbürste nàh
Un ribt 'n brav; doch was fir Flecke
Git's jetz!... « Z'spot! » rieft se-n-üs mit Schrecke,
« Z'spot isch's, wenn ich o noch so rib,
Er wird scho schwarz am ganze Lib! » ...
Uf das hi hat me gli vernumme,
Ass d'Cholera uf hie isch kumme.