Text:August Lustig/A. Lustig Sämtliche Werke: Band 1/'s Schicksal!

's isch doch g'wiss sunderbar uf Erde,
Was màngmol üs eim doch ka werde!
Wer hätt in minre Jugend wohl
Mir prophezeiht, ass ich emol
Noch Dichter wird, wenn o ne kleiner,
Ich hätt's nitt glaübt, un sunscht o keiner,
Wo mit mir tràit hat d'Büeweschüeh!
Ich ha scho 's Asàh nitt derzüe;
Un gar nitt, schint's, denn wie so Mànge
Thien als das Gliche nitt nur denke,
Se sage's o, ich weiss es wohl.
Scho öfters hat's mich mache z'lache:
Was, heisst's als, dà schribt jetz die Sache?
Das hätt i gar vo dem nitt glaübt!

Ich « imposier » nitt iwerhaüpt;
's isch wohr, d'Natür, sunscht so vollendet,
Hat nitt viel Kunscht an mir verwendet,
Un wenn die eim verfuchse thüet,
So hat me nur noch Spott als z'güet,
Denn 's thüet's e Jeder eim gern sage.
Selbst scho in mine Kindertage
Hàn's d'Schüelerbüewe mir als g'sàit
Un hà mich g'fuchst un g'foppt züem Leid;
Wenn d'Büewefrindschaft isch ku störe
Nur 's G'ringste, ha-n-i's miesse höre,
Ich bi ufg'wachse jo derbi:
« Dü krummer Kàib, » hat's g'heisse gli,
Wo-n-ich nur ane bi ku schrite...
Wohrschinlig kunnt's vo sàlle Zite,
Ass ich hit noch, g'geniert un schich,
So viel ich ka, de Lit üswich
Un do in alle Weltvergniege
Thüe d'stille-n-Einsamkeit vorziege!
Denn so ne Kinderidruck ka
Ifluss ufs ganze Lewe ha.

Doch fir ufs Dichte jetz z'ruck z'kumme,
So wit as ich ka denke numme
Ha-n-ich, 's isch wohr, gar gern als scho
Mit off'ne-n-Aüge traümt eso;
Doch was mir besser noch wàr gange,
Mi einzig wahre, gross' Verlange
Isch in dr Jugend d'Müsik gsi.
Das, ha-n-ich fir mich denkt mithi,
Wenn nur das kännt mi Laüfbahn werde!
Das wàr mi Glick gsi uf dr Erde,
Mich z'widme dàre Profession!
Ich ha se g'erbt g'ha, die Passion,
Schint's vo mim Vater, wo mit Freide
Bi alle güete G'legeheite
Si Gige-n-üs em Sack gnu hat,
Fir z'spiele - awer nitt « vom Blatt, »
Er hat d'Note nitt verstande;
Doch wie sie's hàn, so Müsikante,
Er hat g'spielt, was er nur hat g'hört,
Hat alles üs sich selwer g'lehrt,
Un bol ha-n-ich's mit mim studiere
Grad o so wit brocht, 's Müsiziere;
Z'erst uf ere Harmonika,
Wenn ich das Ding so nenne ka...
Un ebbes später uf dr Flöte,
Obschon die halt, fir d'Wohret z'rede,
Dà Name küm verdient hat o;
Se hat ei Schlissel g'ha nur scho!
Un doch ha-n-ich druf känne blose
Tànz as wie Lieder, klei' un grosse;
Doch ohne Lehr un Instrument,
Was ka's als üs eim gà am End?
Me ringt um's Ziel un kunnt dernewe!

's isch allewil so gsi im Lewe,
Vor alte Zite-n-as wie hit:
Die, wo als wotte, känne nitt,
Un die, wo kännte, wànn nit mache,
's isch g'schriwe gsi, ass all die Sache,
Wo-n-ich mi Freid do g'ha hätt dra,
Mir alle fehl hàn miesse schla;
Me macht's halt nitt nur dur's Verlange!

Wie's mit dr Müsik mir isch gange,
So geht's mr mit em Dichte-n-o;
Ich ha mi Instrument jetz do,
Das heisst e Sproch, wo-n-ich müess brüche,
Die hat o Tön halt, gar viel rüche,
Un isch noch unkummod derzüe.
Un doch git's andere genüe,
Wo g'schmeidig sin, sich lehn vortrage,
Wo alles besser känne sage;
Do tröst ich mich als màngmol noch:
Isch mine grob, so hat se doch
E-n-Eigeschaft, un g'wiss kei kleine,
Se-n-isch original wie keine,
's git Tage selbst, wo sie mir g'fallt;
's isch allewil doch mine halt!