Text:Jules Meininger/Im Bawele si Postscriptum.
20. Oktower 1889
Wer wird doch 's Bawelenitt kenne,
Das wo ne Liabschter hat in X...?
's thüat ihn scho jetz si „Mannle“ nenne,
Un 's glaübt's, - das isch si „Idée fixe“.
Das thüat em mange Stund v'rsiaße;
Doch am e Schene Ragetag
Hat ar züam Regimant hat miaße,
Das isch für ihn's e härter Schlag.
Wohl isch er üs dr Walt nitt gange,
Me ka sich schriwe-n-alle Zit,
Das isch so billig hit efange -
Me ka jo sage, fascht für nit.
Doch das allei thüat ihn's nitt kranke,
's isch noch e-n-andrer Hooke dra.
„Was nutzt mich d' Poscht", sait's im Nodanke,
„Wenn ich kei Wärtle schriwe ka?“
„Halt“, sait's, „mir thüat do grad ifalle:
Ich will züam Herr Schüalmeischter geh,
Dar macht mir sicher o dr G'falle
Un schribt mim Schatz, no mim Idee!“
Si Sunntig-Räckle thüat's aziage
Un bindet 's wisse Schürzle druf,
Züem Lehrer laüft's als eb's that fliage -
E so abb's schiabt me nitt lang uf.
's isch scho im Hüs, 's steht uf dr Stage,
's steht vor dr Thüre-n-un klopft a,
's geht ine un jetz isch's vrlage...
Wie potscht 'm 's Harz, wie thüat's 'm schla!
's müeß eim o grad nitt Wunder namme,
Ne so ne Schritt isch gwiß e Büaß,
Me sait nitt garn in alle z'samme
Wo 's Herz eim druckt, o wenn me müaß!“
„Herr Lehrer“, stackelt's andlig ane,
„Furt isch dr Toni geschtert scho!“
„Was“, sait 'r, „wer hätt's känne ahne
Aß er dich thüet e so vrlo.“
„O nei“, sait's, „treu thüet er mir bliwe;
Furt isch 's züe sim Régimant;
Nur was mich krankt, ich ka nitt schriwe!“ -
Un's Gsichtle deckt's mit beide Hand.
„O wenn's nur das isch,“ thüet er sage,
„So brüchsch dü keine Sorge z' ha;
Wenn dü ebb's uf em Harz thüesch trage,
Wirsch dü ne Frind gwiß an mir ha.
Ich merk', ich wott scho schriwe hite
Für z' froge, wia-n-er aku isch,
Un ihn züer gliche Zit o bitte
Dir z' gsteh, eb dü noch liab ihm bisch?“
War nitt dr Lehrer gsi bi Johre
Un hätt er o mehr Achtung ga,
So hätte miaße sine-n-Ohre,
Wenn noch so lislig, 's „Jo“ vernah.
Doch macht er ganz und gar kei Wase
Un schribt e Briaf, vier Site voll,
Thüat ne im Bawele vorlase,
Frogt, eb er noch ebb's sage soll.
„Eins fahlt im Briaf noch,“ meint's vrlage,
„Wenn er in sine Hände saig,
Mächt er doch zirne nit drwage,
Will Ich en so dumm ufgsetzt haig!“
Dr Lehrer isch kein vo de Linke,
Me merkt's an sim Benamme-n-a,
Ihm brücht me nitt mit Kolwe z'winke,
Un lachelnd schribt er unte dra:
Postscriptum: „Ich ha da Briaf mit Tinte g'schriwe,
Mit Thrane hie un do benetzt,
Gar mangmol bin i stacke bliwe,
Vrzeih, - er isch so dumm ufgsetzt!“