Pragmatie
D Pragmatie (vo gr. pragma, Sache) bezäichnet e Tüp vo Schrifte vom Aristoteles. Mä säit ene au esoterischi Schrifte, wil si äigetlig nid hätte sötte veröffentligt wärde, (im Geegesatz zu de exoterische Schrifte, wo für e Veröffentligung verfasst worde si). Dr aller grösst Däil vo de überliiferete Schrifte, s Corpus Aristotelicum, bestoot us Pragmatie. Dr Usdruck chunnt drvo, ass dr Aristoteles ere wüsseschaftlige Thematisierig vom ene bestimmte Sachgebiet pragmateia gsäit het.[1]
D Pragmatie si sälte stilistisch usgarbäiteti Teggst und iiri Kennzäiche si grammatikalisch unvollständigi Setz, Gedankesprüng und Dublette. Wägen iirem Stil bezäichnet mä sä mänggisch as Vorlääsigsmanuskript, au wemm mä nid sicher wäiss, ass si daas gsi si.[2] Au dr Inhalt isch schwiirig zum verstoo, wil mä groossi Vorkenntniss vo fremde Teggst und Theorie muess ha, wo d Urheber von ene in vile Fäll nit erwäänt wärde.
Es git aber Gleerti wie dr Eckart Schütrumpf, wo dängge ass wenigstens e Däil vo de Pragmatie (u. a. d Politik) stilistisch grad eso guet sige wie d Mäisterwärk vo dr attische Prosa us em 4. Joorhundert.
Litratuur[ändere | Quälltäxt bearbeite]
- Ralf Lengen: Form und Funktion der aristotelischen Pragmatie, Stuttgart 2002, ISBN 3515077987 (Dissertazion 2000, Universität Freiburg)[3]
- Eckart Schütrumpf: Form und Stil aristotelischer Pragmatien. In: Philologus 133 (1989), 177–191.
Fuessnoote[ändere | Quälltäxt bearbeite]
- ↑ Klaus Corcilius: pragma, in: Otfried Höffe (Hg.): Aristoteles-Lexikon, Stuttgart 2005, S. 486 f.
- ↑ Vgl. Otfried Höffe: Aristoteles, Münche 1996, S. 24
- ↑ Im Buech vom Ralf Lengen lääse (Site cha nüme abgrüeft wärde; Suche im Webarchiv)
|
Dä Artikel basiert uff ere fräie Übersetzig vu dere Version vum Artikel „Pragmatie“ vu de dütsche Wikipedia. E Liste vu de Autore un Versione isch do z finde. |