Burg Staufebärg (Schwarzwald)
| Burg Staufebärg | ||
|---|---|---|
 Schloss Staufebärg, Burghof | ||
| Alternativnäme: | Staufenberg, Staufenburg, Stauffenberg, Schloss Staufenberg | |
| Entstehigsziit: | 1000 bis 1100 | |
| Burgetyp: | Hecheburg | |
| Erhaltigszuestand: | Erhalte | |
| Ständischi Stellig: | Adligi, Grofe | |
| Ort: | Durbach-Staufebärg | |
| Geografischi Lag: | 48° 30′ 3,6″ N, 8° 1′ 38,3″ O | |
| Höchi: | 383 m ü. NN | |
| ||
D Burg Staufebärg, au Staufeburg oder Stauffebärg gnännt un hite as Wyyguet Schloss Staufenberg bekannt, isch e Burg uf ere 383 Meter hoche Felsnase nerdlig iber Staufebärg, eme Ortsdeil vu dr Gmei Durbach im Ortenaukreis z Bade-Wirttebärg.
Gschicht[ändere | Quälltäxt bearbeite]
Die Hecheburg isch im 11. Johrhundert böue wore. 1070 bis 1092 sin d Herre vu Staufebärg („Grafen von Stouffenberg“) gnännt wore, wu im Dienscht vu dr Herzeg vu Zährige gstande sin. Anne 1148 sin d Grofe vo Staufebärg uusgstorbe, derno isch d Burg Staufebärg vu dr Zähriger zuen ere mittelalterlige Feschtigsaalag uusböue wore. Wu anne 1218 d Zähriger sälber uusgstorbe sin, isch d Burg iber d Grofe vu Urach-Freiburg an d Ebersteiner chuu un schließli anne 1366 an d Markgrofe vu Bade. Zytwyys het d Burg Staufebärg as Ganerbeburg acht Familie as Wohnsitz dient.
Scho in dr Johre 1329 un 1350 isch d Burg gschlisse un derno wider ufböue wore. Im Dryssgjehrige Chrieg isch si wider bschedigt un anne 1689 vu franzesische „Marodeur“ uusgraubt wore. Dr Blan, d Burg in e franzesischi Feschtig umzböue, isch loo wore, wel s kei Drinkwasser uf dr Burg het. Anne 1693 het derno dr Markgrof Ludwig Wilhelm vu Bade-Bade d Burg zruckgchauft. Ab 1832 isch d Burg vu dr Markgrofe im Stil vu dr Romantik zum Schloss uusböue wore, si isch hite no im Privatbsitz vun ene as „Markgräfliche Badische Weinkellerei“.
Aalag[ändere | Quälltäxt bearbeite]
D Burgaalag isch 10 Meter hecher wie dr Halsgrabe, wu hit e Parkplatz isch. Im hintere, elteschte Deil vu dr Aalag mit em Palas het s Elemänt vum Bärgfrid. Iber d Burgschänki chunnt mer zue dr weschtlige Plattform, wu hite as Terasse dient.
Literatur[ändere | Quälltäxt bearbeite]
- Max Miller, Gerhard Taddey: Handbuch der historischen Stätten Deutschlands. Band 6. Baden-Württemberg. Stuttgart 1965.